…κι η αλήθεια είναι πως ένιωθα διχασμένος μεταξύ του «Για να δω που το πάει» και του «Τι καλό να παίζει άραγε στην τηλεόραση;». (Ευτυχώς είχε κάτι αμερικανιές και δεν έδωσα σημασία).
Τελικά με κέρδισες, αν και όχι τόσο αναίμακτα. Τους λόγους, σου τους εξηγώ παρακάτω:
Βασικά μ’ αρέσει γιατί συνδέεις κοινωνικοπροσωπικά προβλήματα με αστυνομικό μυστήριο. Κι αν σου έλεγα πως έχω καιρό να διαβάσω κάτι σε αυτό το στυλ και με αυτή τη πλοκή από εγχώριο συγγραφέα, θα σου έλεγα ψέματα. Γιατί η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι παρόμοιο από Έλληνα.
Εντάξει, έχεις και τον τρόπο σου να προσελκύεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, έχοντας έναν τάχαμου αδιάφορο ήρωα (τον αστυνόμο Μόραλη) που αλλού βλέπει, άλλα σκέφτεται και άλλα κάνει. (Δηλαδή φέρνει περισσότερο σε βουλευτή μας με λίγα λόγια…)
Βέβαια έχεις και τις υπερβολές σου. Πάρε παράδειγμα τις περιγραφές που κάποιες φορές… απλά ξεφεύγουν. Αυτό το «Πήρε μια βαθιά ανάσα από τη βρώμα της πόλης, που έμοιαζε να βγαίνει από απόστημα σε χαλασμένο δόντι»1 δίχως άλλο, με ισοπέδωσε. Αλλά και το «…από μακριά ακούστηκε μια σειρήνα ασθενοφόρου που ούρλιαζε σαν γάτα που ψάχνει απεγνωσμένα για επιβήτορα»,2 δε πήγε πίσω! Η αλήθεια όμως είναι ότι έχω γάτα και σε διαβεβαιώνω πως δεν ακούγεται σαν ασθενοφόρο, ούτε πριν μα ούτε μετά το…κάλεσμα της φύσης! Κι ούτε όταν είναι κρυωμένη, ούτε όταν είναι βραχνιασμένη από τα πολλά «νιάου» (εκτός βρε παιδί μου αν δεν είναι σα τις άλλες και είναι καλλίφωνη, τότε ναι, θα αναθεωρήσω!)
Τις τέσσερις ιστορίες, (που μόνο τόσες δεν είναι, αν συμπεριλάβεις και τις σκέψεις του ήρωα που μας κολλάει με τις δικές του-δικές μας ενοχές για τα χάλια που έχει ο κόσμος γύρω μας), τις βρήκα όλες ενδιαφέρουσες. Δεν κουράζουν. Είναι όσα προσπερνάμε αδιάφορα επειδή συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Γιατί μη μου πεις πως δε σου έχει τύχει ποτέ δίπλα να χτυπιούνται κι εσύ να προσπερνάς τρέχοντας για να μην σε πάρουν τα σκάγια, ε;
Ψιλομπερδεύτηκα είναι η αλήθεια όμως σε κάποιες φάσεις, γιατί πέφτει λίγο ομίχλη σε κάποια κίνητρα. Γι΄αυτό και θα σε ξαναδιαβάσω, να καταλάβω τι μου ξέφυγε. Παντός στα περισσότερα καλά τα λες, μα θέλω να σε δω και σε πολυσέλιδο μυθιστόρημα. Το «έχεις»;
Θετικά στοιχεία: Έχει κάτι να πει, τελειώνει γρήγορα όμως!
Αρνητικά στοιχεία: …το μισό του θετικού ντε!
Για τον αναγνώστη: Αξίζει, όμως θέλει να πιάσεις το βιβλίο την ώρα που θα ‘χεις καθαρό μυαλό για σκέψη. Αν δε σ’ αρέσει να σκέφτεσαι, διάβασε κανένα Λούκυ Λούκ και Αστερίξ. Δες ξανά τα Μινιόν τέλος πάντων.
Για τον συγγραφέα: Μ’ έκανες να νιώσω σα διχασμένη προσωπικότητα!! ( Χμ, και η φάση είναι πώς έτσι ξεκινάει και το βιβλίο σου, με μια επίσκεψη στο ψυχολόγο. Τίποτα τυχαίο…) Θα σε ξαναδιαβάσω όμως γιατί δεν ήταν χαμένος χρόνος, με άγγιξε η ιστορία σου.
Φάουλ: Βάλτε στο βιβλίο κανένα βιογραφικό του συγγραφέα βρε παιδιά, να ξέρουμε ποιος στο καλό είναι αυτός που το έγραψε!
Για τον εκδοτικό οίκο: Εντάξει, σας πάω με χίλια, έχετε χιούμορ εσείς εκεί πέρα και αυτοσαρκάζεστε!! Δεν είναι και λίγο ένας εκδοτικός με τόσα ορθογραφικά λάθη σε κάποια τελευταία (τόσο ενδιαφέροντα) βιβλία του, να εκδίδει ένα έργο με τίτλο «Μαθήματα Ορθογραφίας»!! -Και δίχως να πέσει στην αντίληψη μου ούτε ένα λάθος ως το τέλος παρακαλώ!- Χμ, κάτι μου λέει πως το έκανε επιμέλεια μόνος του ο συγγραφέας, ναι;
Οδυσσέας Καλοχώρης
Τα Μαθήματα Ορθογραφίας του Αριστοτέλη Μπατιστάτου περιλαμβάνουν τέσσερις αστυνομικές υποθέσεις που καλείται να εξιχνιάσει ο αστυνόμος Μόραλης. Ο συγγραφέας δεν επιδιώκει μόνο να φωτίσει την άγρια, παραβατική Αθήνα αλλά και τις σκοτεινές πτυχές της ψυχής.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
2 Σελ. 20 «Μαθήματα Ορθογραφίας» Αριστοτέλης Μπατιστάτος, Εκδ. ΟΣΤΡΙΑ, 2015
