Ας πούμε δυο λόγια για το έργο:
Στην υπόθεση... Ο Στρατής, διαχειριστής, θέλει να χαλαρώσει στο σπίτι του αλλά η ηρεμία του ανατρέπεται από τους υπόλοιπους ενοίκους και συγκεκριμένα, όταν "εμφανίζεται" ένα πτώμα στην είσοδο της πολυκατοικίας μαχαιρωμένο στην πλάτη. «Εγώ τον βρήκα!», θα πει η Κέλλυ, μια wannabe ηθοποιός ενώ πολύ σύντομα στην παρέα προστίθενται ο Νίκος, ένας μικροβιοφοβικός βιολόγος, η Αλέκα, μια επαγγελματίας αριστερή, ο Βικέντιος, ένας χασοδίκης και η Μαρία, η ζωγράφος. Τι θα κάνουν τώρα; Πως θα συντονιστούν όλοι αυτοί οι διαφορετικοί και αλλοπρόσαλλοι χαρακτήρες για να ξεφορτωθούν το πτώμα; Ποιος είναι το πτώμα και ποια η σχέση του με τους ενοίκους;
Ας γνωριστούμε με τους συντελεστές αυτής της μαύρης κωμωδίας:
Ο Χρήστος Πανώρας σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Μου λέει για εκείνον, για τις σκηνοθετικές προκλήσεις αλλά και για το ρόλο του.
Χ.Π.: Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στο Άργος. Στην Αθήνα μετακόμισα το 2006, ξεκινώντας τις σπουδές μου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ), αλλά αυτή η φωνούλα μέσα μου δεν σταμάτησε ποτέ να μου μιλάει κι έτσι, παράλληλα με το πανεπιστήμιο ξεκίνησα τις σπουδές μου στο θέατρο. Το 2013 τελείωσα την δραματική σχολή του Διομήδη Φωτιάδη και από τότε έχω συμμετάσχει στις εξής παραστάσεις: Το καινούριο σπίτι σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, Μάντεψε σε σκηνοθεσία Νίκου Τσεργά, 38:43μμ σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη, Οι τρελοί με το κλουβί σε σκηνοθεσία Νίκου Βατικιώτη, Άκου να δεις, ρώτα να μάθεις σε σκηνοθεσία Χάιδως Σπανοπούλου, Η μαγεία της σκέψης σε δική μου σκηνοθεσία, Leonardo’s ring in the mirror σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού. Φέτος με την ομάδα Κρείσσονες, επισκεπτόμαστε ξανά την μαύρη κωμωδία του Στρατή Μπέη, Μάντεψε, με νέους ηθοποιούς, νέες ιδέες επί του κειμένου και μια πιο φρέσκια σκηνοθετική ματιά.1
Ποιες προκλήσεις έπρεπε να αντιμετωπίσετε στην θεατρικοποίηση του έργου;
Χ.Π.: Όπως κάθε σκηνοθέτης (αν και ο τίτλος είναι βαρύς για να τον διεκδικώ με τόσο λίγα χρόνια παρουσίας στον χώρο) έτσι κι εγώ ήθελα να φτιάξω μια παράσταση ώστε ο κόσμος να περάσει καλά, να μην του μείνουν απορίες σχετικά με την υπόθεση της παράστασης και φεύγοντας από το θέατρο να έχει την αίσθηση ότι αυτό που είδε άξιζε τον χρόνο που διέθεσε. Το έργο το ήξερα, μιας και το είχα ξαναπαίξει και το αγαπούσα πολύ. Όταν ο Στρατής μου είπε ότι θέλει να το ανεβάσουμε ξανά, άρχισαν να μου έρχονται αυτόματα ιδέες. Ιδέες σχετικές με κινησιολογία, με μουσική, κοστούμια, οτιδήποτε μπορεί να υπάρξει σε μία παράσταση. Ήταν μια πολύ όμορφη και δημιουργική περίοδος και ήμουν τυχερός επειδή δίπλα μου είχα άτομα με πολλή όρεξη και πολλές καλές ιδέες. Δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ, έχω σκηνοθετήσει την παιδική παράσταση "Η Μαγεία της Σκέψης", που παίζεται κι αυτή στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων κάθε Σάββατο και "Τα κόκκινα φανάρια" με την φοιτητική θεατρική ομάδα του ΕΚΠΑ Θεατροδίνη. Και στις δύο αυτές δουλειές, δούλεψα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Καθοδηγούσα και έπαιρνα αυτό που έδινε ο κάθε ηθοποιός. Γι' αυτό και συμφωνώ περισσότερο με την αγγλική ορολογία για τον σκηνοθέτη, Director. Αυτό συνέβη και στο Μάντεψε. Στην ουσία λοιπόν η μόνη πρόκληση ήταν να μπορέσω να δέσω αρμονικά τις δικές μου ιδέες με αυτές των υπόλοιπων ηθοποιών. Και φυσικά μεγάλη πρόκληση είναι το να παίζεις και να σκηνοθετείς-σκηνοθετείσαι! Θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης του φετινού Μάντεψε πρόσεξε πολύ περισσότερο τους υπόλοιπους ηθοποιούς και εμένα με άφησε να αυτοσχεδιάζω. Όταν τον συναντάω στον καθρέφτη αυτό του λέω!
Πως προέκυψε η ιδέα της παράλληλης έκθεσης εικαστικών έργων στη σκηνή;
Χ.Π.: Ήταν μία ιδέα που ήρθε στο μυαλό μου εντελώς ξαφνικά και αυθόρμητα. Όλα ξεκίνησαν από την ανάγκη να υπάρξουν πίνακες ως ντεκόρ στο διαμέρισμα που αποτελεί τον σκηνικό χώρο δράσης του Μάντεψε. Σκέφτηκα λοιπόν ότι είναι μια καλή ευκαιρία να έρθουν οι Κρείσσονες σε επαφή με νέους δημιουργούς οι οποίοι αυτή την δύσκολη περίοδο δεν μπορούν να εκθέσουν το έργο τους. Η πρότασή μας άρεσε σε πολλούς και μέχρι στιγμής έχουν περάσει μπροστά από τα μάτια μας πολλοί ωραίοι πίνακες, οι οποίοι σιγά-σιγά θα πάρουν την θέση τους στον Χώρο Τέχνης Ασωμάτων!2
Δυο λόγια για το ρόλο σας.
Χ.Π.: Εγώ υποδύομαι τον Νίκο. Έναν φοιτητή βιολογίας-μικροβιολογίας, ο οποίος με τα μικρόβια έχει μια σχέση μίσους. Φοβάται οτιδήποτε μπορεί να επηρεάσει τον καθαρό και αποστειρωμένο κόσμο του, είτε αυτό ανήκει στον μικρόκοσμο είτε στον μακρόκοσμο. Με κάθε άγγιγμα, κάθε ήχο, κάθε βλέμμα μαζεύεται στο καβούκι του ενώ καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να είναι κοινωνικός και δυναμικός. Δυστυχώς ενώ φτάνει σε ένα peak, οι άλλοι τον προσγειώνουν. Είναι ο απόλυτος σπασίκλας, αυτός που όλοι είχαμε συμμαθητή και τον θυμόμαστε να διαβάζει στα διαλείμματα θρησκευτικά επειδή την άλλη ώρα γράφει διαγώνισμα. Βρίσκεται κατά λάθος, όπως και οι υπόλοιποι, σε ένα διαμέρισμα γεμάτο μικρόβια όπως λέει, να κάνει παρέα με ένα πτώμα.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Χ.Π.: Υπάρχουν σημεία με τα οποία ταυτίζομαι με τον Νίκο, όπως η αγάπη για την οργάνωση και η εμμονή με την τάξη, η ευγένεια προς τους άλλους. Αλλά μέχρι εκεί. Αν είχα παραπάνω κοινά θα ανησυχούσα. Εγώ είμαι σαφώς πολύ πιο κοινωνικός, δεν έχω τις φοβίες του, δεν είμαι με ένα Dettol στο χέρι. Και τέλος αν βρισκόμουν σε μια τέτοια κατάσταση, σίγουρα δεν θα φοβόμουν τόσο όσο ο Νίκος, αλλά θα συμμετείχα ενεργά για να βρεθεί μια λύση.
Ο Στρατής Μπέης, συγγραφέας του έργου αλλά και ερμηνευτής μιλώντας για το καλλιτεχνικό του βιογραφικό, το έργο και το ρόλο του...
Σ.Μ.: Είμαι απόφοιτος της δραματικής σχολής θεμέλιο. Ήμουν από τα τυχερά παιδιά της σχολής, καθώς δούλευα στο θέατρο, ήδη από το 2 έτος της σχολής. Δεν θα σας πω όλες τις δουλειές , θα πω μόνο τις πρώτες μου γιατί για εμένα είναι σημαντικό να πούμε για το μάντεψε και για την ομάδα...
Είχα την τύχη να δουλέψω με έναν πολύ μεγάλο κωμικό τον Χάρρυ Κλυνν όπου έμαθα κοντά του πολλά πράγματα για την κωμωδία και φυσικά τον Τάσο τον Κωστή όπου ήταν ο πατέρας μου στην παράσταση. Είχα την τύχη επίσης να δουλέψω με τον Νίκο Κουτελιδάκη και Ελένη Ζιώγα στο alma libre στο mega και εδώ κλείνω την παρένθεση για τις πρώτες μου δουλειές.
Και ερχόμαστε στο Μάντεψε όπου είμαι πολύ περήφανος που είμαστε αυτή η ομάδα. Όλα τα παιδιά έχουν δώσει το καλύτερο εαυτό τους και πραγματικά τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γιατί τα παιδιά είναι η ψυχή της παράστασης και αυτά τα παιδιά έδωσαν σάρκα και οστά στους ήρωες μου. Ευχαριστώ πολύ τον Χρήστο Πανώρα που έκανε την σκηνοθεσία, στα μέτρα αυτού του έργου, έτσι όπως έπρεπε να είναι, όπως την είχα δει στο όνειρο μου. Είναι ένα παιδί με ταλέντο και του αξίζει ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Πως σας ήρθε η ιδέα; Πως/από που εμπνευστήκατε το έργο;
Σ.Μ.: Η ιδέα μου ήρθε πολύ παράξενα... Ήρθε στον ύπνο μου! Είδα μια πολύ μικρή ταινία την ώρα που κοιμόμουν... Όπως καταλαβαίνετε δεν ηρεμώ ούτε στον ύπνο μου!
Βέβαια για εμένα ήταν ένας εφιάλτης αλλά και μια ιδέα που θα μπορούσε να γίνει ένα καλό σενάριο. Έτσι ξυπνώντας το πρωί άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσε αυτό που είδα να συνδεθεί και να γίνει μια καλή κωμωδία. Άρχισα σιγά-σιγά να γράφω κι έτσι έγινε το Μάντεψε.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Σ.Μ.: Αν έχω κάποια κοινά στοιχεία με τον Στράτο; Ναι. Είναι ένας ρόλος που έχω βάλει αρκετά στοιχεία από τον δικό μου χαρακτήρα. Όταν γράφεις κάτι, σίγουρα βάζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, των φόβων σου, των αδυναμιών σου. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα στοιχεία του Στράτου, που δεν τα έχω εγώ, ο Στρατής! Δεν θα σας πω όμως πια είναι και πια δεν είναι τα κοινά μας σημεία. Αυτό που θα σας πω είναι ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες μέσα τους. Και εξαιτίας των αδυναμιών τους αυτών, αν βρεθούν σε μια κατάσταση δύσκολη δεν ξέρουν πως μπορεί να αντιδράσουν. Τα υπόλοιπα θα τα δείτε που αλλού; Φυσικά στο Μάντεψε!
Η Άννα Κιόρογλου είναι η Αλέκα του Μάντεψε. Ορίστε τί μου είπε για εκείνη και το ρόλο της.
Α.Κ.: Γεννήθηκα στη Δράμα και τελείωσα τη Δραματική Σχολή Διομήδη Φωτιάδη το 2014. Προηγούμενες δουλειές μου, η συμμετοχή στην παράσταση Τελετή (Π. Μάτεσις) σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και η συμμετοχή στην 24ωρη παράσταση 24 ώρες Μπέκετ σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο πλαίσιο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2013. Δάσκαλοί μου εντός και εκτός σκηνής ο Άρης Σερβετάλης, η Κατερίνα Σαβράνη, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και η Μυρτώ Αλικάκη.
Δυο λόγια για το ρόλο σας.
Α.Κ.: Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για την Αλέκα. Όπως παραδοσιακά παραπέμπει το όνομά της, είναι αριστερή και επαναστάτρια. Απότομη ως χαρακτήρας και ευέξαπτη αλλά με βαθύ αίσθημα δικαίου. Μπλέκεται κατά λάθος στην όμορφη περιπέτεια του Μάντεψε και πολλές φορές φαίνεται να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Σε έναν σύμπαν που τρέχει με τρελούς ρυθμούς, γεμάτο άγχος και πίεση για να μείνει κρυφό το μυστικό της πολυκατοικίας, εκείνη απαντά με ρυθμούς ράθυμους, δεν πέφτει στην παγίδα του πανικού. "Ρε κοπελιές! Ηρεμία". Αυτή ίσως η φράση την περιγράφει σε όλο της το εύρος. Περιέχει την αγένεια του ρε, την οικειότητα του κοπελιές και την επιτακτική ανάγκη για ηρεμία. Φυσικά όλα αυτά, πολλές φορές φέρνουν εκτός εαυτού την υπόλοιποι ομάδα αλλά ποιος μπορεί να πάει κόντρα στην Αλέκα; Κανείς!
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Α.Κ.: Ως άνθρωπος, δεν έχω πολλά κοινά στοιχεία με την Αλέκα. Δεν καταφέρνω να μένω ανεπηρέαστη από τους τρελούς ρυθμούς της ζωής, ούτε και να μην με νοιάζει πραγματικά τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα. Θα έλεγα ότι είμαστε σχεδόν συμπληρωματικοί χαρακτήρες. Ό,τι μου λείπει, το έχει εκείνη και αντίστροφα. Έχει μεγάλη γοητεία να συναντάς, έστω επί σκηνής, το συμπληρωματικό σου. Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Χρήστο Πανώρα και τον Στρατή Μπέη για την ευκαιρία που μου έδωσαν να συμμετέχω σε μια τόσο όμορφη παράσταση! Κάθε Παρασκευή είναι σαν να μαζευόμαστε σε ένα σπίτι φιλικό και γνώριμο παρέα με φίλους-θεατές και θίασο.
Το πτώμα του έργου ενσαρκώνεται -ειρωνικό το ρήμα αλλά και ρεαλιστικό- από τον Πάνο Λεχουρίτη. Παρακάτω, δείτε τί μου είπε για εκείνον και το ρόλο του.
Π.Λ.: Δουλεύω επαγγελματικά στον χώρο της υποκριτικής τα τελευταία 3 χρόνια. Είμαι απόφοιτος της σχολής life n’art με δάσκαλο τον σκηνοθέτη Κώστα Κωστόπουλο και έχω τελειώσει το θεατρικό εργαστήρι του Ωδείου Όπερα. Έχω πρωταγωνιστήσει σε ταινίες μικρού μήκους όπως την πατρική στοργή υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη Τόνυ Λυκουρέση. Διάφορα σποτ τηλεοπτικά όπως για τα οροθετικά άτομα του συλλόγου Θετική Φωνή. Έχω πρωταγωνιστήσει στις οικογενειακές ιστορίες του Alpha και έχω την τιμή να συμμετέχω στην θεατρική παράσταση Μάντεψε του Στρατή Μπέη με σκηνοθέτη τον Χρήστο Πανώρα.
Δυο λόγια για το ρόλο σας.
Π.Λ.: Στο θεατρικό Μάντεψε υποκρίνομαι τον ρόλο του πτώματος. Ο ρόλος αυτός δημιουργεί ένα μυστήριο καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης, αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί καταλυτικά στις τραγελαφικές καταστάσεις που επιδίδονται οι χαρακτήρες για να το ξεφορτωθούν. Οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών και οι ψυχικές μεταπτώσεις αντικατοπτρίζονται και στο πρόσωπο του πτώματος. Όταν όλοι είναι χαρούμενοι ο θεατής νομίζει ότι βλέπει και στο πτώμα μια απρόσμενη ευεξία και όταν αγχώνονται και είναι λυπημένοι βλέπει παρόμοια συναισθήματα και σε εκείνο. Όπως στο πείραμα του Κουλέσοφ με τον Μοζούκιν.
Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες του ρόλου και οι δυσκολίες κατά την παράσταση;
Π.Λ.: Ο ρόλος του πτώματος αν και φαίνεται εύκολος δεν είναι καθόλου. Απαιτεί αρκετή προσπάθεια συγκέντρωσης στην αναπνοή και στο νου έτσι ώστε το πρόσωπο να φαίνεται χαλαρωμένο και γαλήνιο. Επίσης οι αντιδράσεις του κοινού και τα γέλια καθιστούν ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια, αφού κάθε απουσία συγκέντρωσης μπορεί να με επηρεάσει και να δημιουργήσει ανεπανόρθωτα λάθη!
Ο αποτυχημένος δικηγόρος της παράστασης ως Πάνος Τσαλιγόπουλος έχει να πει πολλά...
Π.Τ.: Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος και του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πρώτη μου επαγγελματική θεατρική συμμετοχή το 2012 στο έργο Desperados (σκην. Γ. Ηλιόπουλος). Συμμετείχα και στις παραστάσεις Bedtime Stories 3, Bedtime Stories 4 (σκην. Γ. Ηλιόπουλος), Η Φαλακρή Τραγουδίστρια, Εταιρικοί Διάλογοι (σκην. Η. Ασπρούδης), Δείπνο Για Πέντε, Antigone (σκην. Θ. Χλιάρας), Η Χαμένη Γενιά (σκην. Κ.Εμμανουήλ), Η Μαγεία Της Σκέψης, Μάντεψε (σκην. Χ. Πανώρας). Έχω λάβει μέρος στην τελετή αφής Ολυμπιακής Φλόγας για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου (χορ. Α. Ιγνατίου). Είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας Poisoned By The Small Fish και ραδιοφωνικός παραγωγός στον M-Word Radio.3
Δυο λόγια για τον ρόλο σας.
Π.Τ.: Δεν μπορώ να αποκαλύψω τα πάντα για το ρόλο μου, γιατί πρέπει να κρατήσω και μερικές εκπλήξεις για το τέλος. Ας πούμε ότι είμαι ο Βικέντιος Μανούρης, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, με πολύ σημαντικές υποθέσεις στο ενεργητικό μου (τις οποίες, παρόλο που η γυναίκα μου ισχυρίζεται το αντίθετο, δεν τις έχω χάσει όλες). Είμαι παντρεμένος με τη Μαρία Μανούρη-Μπέρταχα, ζωγράφο. Η συμβίωση μαζί της έχει πολλές προκλήσεις, αλλά έχω φροντίσει να βρω δικλείδες ασφαλείας ώστε να εκτονώνεται η ένταση και να αποφεύγονται εκρηκτικά προβλήματα. Η αλήθεια είναι ότι όταν είμαι μόνος μου αισθάνομαι πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Σε ποια σημείο ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Π.Τ.: Θα έλεγα ότι εκ πρώτης όψης απέχω αρκετά από τον ήρωα που υποδύομαι -δεν έχω τα άκρα που εμφανίζει: ούτε διαθέτω τη μεγάλη σιγουριά και αποφασιστικότητά του (όταν είναι μόνος του), ούτε λουφάζω στην παρουσία του άλλου μου μισού. Εγώ δεν θα ανεχόμουν να μείνω σε μια άνιση σχέση, ούτε μια σχέση στην οποία θα κορόιδευα τον άλλο. Από την άλλη, στα κοινά μας, κι εγώ τείνω να αλλάζω τη συμπεριφορά μου ανάλογα με το ποιόν έχω απέναντί μου, και θέλω κι εγώ να με θαυμάζουν για την καριέρα μου, αλλά και σαν άνθρωπο, όπως ο Βικέντιος. Επίσης, ομολογώ ότι είμαι πιο πολύ των λόγων κι όχι της δράσης (όπως κι ο Βικέντιος). Τέλος, θα έλεγα ότι μια μικρή δόση τρέλας την κουβαλάω κι εγώ (πολύ καλύτερα κρυμμένη, όμως).
Η καλλιτέχνις της παράστασης, η Άννα Μίχου ξεδιαλύνει...
Γεννήθηκα στις 12 Ιουνίου το 1991. Μεγάλωσα στον Πύργο της Ηλείας μέχρι τα 18 οπότε και ήρθα στην Αθήνα με κυρίαρχο θέλω να γίνω ηθοποιός. Έτσι φτάνουμε στον Ιούνιο του 2013 όπου αποφοίτησα από τη δραματική σχολή Διομήδη Φωτιάδη μετά από εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού. Παράλληλα, έχω σπουδάσει εργοθεραπεία στο ΤΕΙ Αθηνών. Στη φετινή σεζόν παίζω στο παιδικό θεατρικό έργο Η μαγεία της σκέψης σε σκηνοθεσία Χρήστου Πανώρα και στη μαύρη κωμωδία Μάντεψε σε κείμενα Στρατή Μπέη και σκηνοθεσία Χρήστου Πανώρα στο Χώρο τέχνης Ασωμάτων.
Δυο λόγια για το ρόλο σας.
Α.Μ.: Στο μάντεψε είμαι η Μαρία Μανούρη Μπέρταχα, έργα της οποίας έχουν φιλοξενηθεί σε διάσημες γκαλερί της Αθήνας. Η Μαρία θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια τρελή ζωγράφος, χρησιμοποιώντας καταχρηστικά τους όρους καθώς ούτε ζωγράφος είναι ούτε… χμμ. Πάνω απ' όλα είναι μία καλλιτέχνης. Από αυτό το είδος επηρμένων new age καλλιτεχνών που θεωρούν ότι αυτοί κατέχουν την "ουσία" της τέχνης και όποιος δεν θαυμάζει το έργο τους "είναι απλοϊκός και δεν καταλαβαίνει". Η Μαρία είναι παντρεμένη με τον Βικέντιο Μανούρη τον οποίο τρομοκρατεί κάθε μέρα, πρωί μεσημέρι βράδυ, και όλες τις ενδιάμεσες ώρες. Η Μαρία μου είναι γεμάτη αντιθέσεις. Το πιο βασικό χαρακτηριστικό της να δημιουργεί μια μόνιμη ένταση που οδηγεί στα επικά ξεσπάσματά της. Μπορεί να θεωρεί τον άντρα της άχρηστο αλλά τον διεκδικεί με μένος όταν τον φλερτάρει η Κέλλυ. Ενώ δείχνει ότι θεωρεί τον εαυτό της μέρος της καλής κοινωνίας (αυτής που θαυμάζει και τα έργα της) παράλληλα στα ξεσπάσματά της χρησιμοποιεί τουλάχιστον λαϊκό λεξιλόγιο.
Σε ποια σημεία ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Α.Μ.: Εγώ διαβάζοντας το κείμενο θεώρησα από την αρχή ότι δεν έχω καμία σχέση με τη Μαρία. Κόντρα ρόλος. Μετά από κάποιες παραστάσεις πλέον που έρχονται όλοι οι γνωστοί μου και μου λένε "ε καλά τον εαυτό σου έπαιζες"… Τι να πω, ίσως να έκανα και λάθος. Είναι γεγονός ότι κάποια χαρακτηριστικά τα μοιράζομαι με τη Μαρία. Είμαι αυταρχική για παράδειγμα. Αλλά όποια στοιχεία έχουμε κοινά είναι αυτά που εγώ, με τη βοήθεια του σκηνοθέτη, της έδωσα. Με τη Μαρία του κειμένου λοιπόν είμαστε πολύ διαφορετικές. Με τη Μαρία μου πάλι, όχι και τόσο.
Μιας και τα λέμε και αυτά να πω και εγώ με τη σειρά μου πόσο τυχερή νιώθω που μπορώ κάθε Παρασκευή να παίζω με ανθρώπους που εκτιμώ και θεωρώ φίλους μου, κάποιους παλιότερους κάποιους καινούριους. Και επειδή είμαι η τελευταία που μπαίνει στη σκηνή ανυπομονώ κάθε φορά τόσο που καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να μη μπω τρέχοντας. Ευχαριστώ λοιπόν το Χρήστο και το Στρατή που μου έδωσαν την ευκαιρία να είμαι μέρος αυτής της ομάδας και τον Πάνο, την Αντιγόνη, την Άννα και τον Πάνο-πτώμα για την τόσο ευχάριστη συνεργασία.
Τέλος, η Αντιγόνη Νικολάου συμπληρώνει τη διανομή των αλλοπρόσαλλων ηρώων του έργου.
Γεννήθηκα στο Χολαργό αττικής στις 11-04-1993. Ειμαι απόφοιτη της ανωτέρας δραματικής σχολής Διομήδη Φωτιάδη (2014). Το Μάντεψε είναι η πρώτη μου θεατρική παράσταση μαζί με μια παιδική στην οποία παίζω φέτος το χειμώνα. Τώρα κάνω τα πρώτα μου βήματα στο χώρο. Παράλληλα είμαι και εκπαιδευόμενη δασκάλα χορού (λάτιν, αργεντίνικο, Οριεντάλ, ευρωπαϊκοί).
Δυο λόγια για τον ρόλο σας.
Α.Ν.: Ονομάζομαι Καλλιόπη Νικολάου (Κέλλυ) και όνειρο μου είναι να γίνω μια επιτυχημένη ηθοποιός. Δυστυχώς η καριέρα εμποδίζεται αναπάντεχα από την παρουσία ενός πτώματος στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είμαι αυτή η οποία βρίσκει το πτώμα και μαζί με τον Στρατή προσπαθούμε να το κρύψουμε. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν στο διαμέρισμα του Στρατή εμφανίζονται και οι υπόλοιποι ένοικοι της πολυκατοικίας.
Η Κέλλυ είναι ένα πολύ ευδιάθετο άτομο με φιλοδοξίες μεγαλύτερες από τις ικανότητες της. Είναι αφελής, υπερβολικά κοινωνική (ιδιαίτερα με τον Βικέντιο), κεφάτη, ευκολόπιστη και γεμάτη ζωντάνια (εν αντιθέσει με το πτώμα). Με την αφέλειά της και τη συμπεριφορά της αφήνει τους πάντες άναυδους πάνω στη σκηνή. Ακόμα δε διστάζει να βγάλει μέχρι και selfie μαζί με το πτώμα.
Σε ποια σημείο ταυτίζεστε με τον ήρωα που υποδύεστε και πόσο απέχετε από αυτόν;
Α.Ν.: Ένα κοινό στοιχείο που μπορώ να πω ότι βρίσκω σε εμένα και στην Κελλυ είναι πως και εκείνη είναι ηθοποιός (έτσι πιστεύει τουλάχιστον). Επίσης έχουμε το ίδιο επίθετο (καθόλου τυχαίο). Και εγώ σαν άνθρωπος έχω κάτι από την ζωντάνια και τον αυθορμητισμό της.
Συντελεστές
Κείμενο: Στρατής Μπέης
Σκηνοθεσία: Πανώρας Χρήστος, Στρατής Μπέης
Μουσική επιμέλεια: Πανώρας Χρήστος
Φωτογραφίες: Dimitris Sidirokastritis
Υπεύθυνοι επικοινωνίας: Κρείσσονες (kreissones@yahoo.gr)
Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης):
Στρατής Μπέης (Στράτος), Αντιγόνη Νικολάου (Κέλυ), Χρήστος Πανώρας (Νίκος), Άννα Κιόρογλου (Αλέκα), Πάνος Τσαλιγόπουλος (Βικέντιος), Άννα Μίχου (Μαρία)
Στον ρόλο του πτώματος ο Πάνος Λεχουρίτης
Συμμετέχουν νέοι ζωγράφοι, εκθέτοντας τους πίνακες τους πάνω στην σκηνή, δημιουργώντας ένα project θεάτρου-ζωγραφικής!2
Κάθε Παρασκευή στις 21:15
@ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΣΩΜΑΤΩΝ
Αγ.Ασωμάτων 6 Θησείο
ΤΗΛ: 2118009838
ΚΙΝΗΤΟ: 6939238611
1 Για την παράσταση Οι τρελοί με το κλουβί ακολουθήστε το σύνδεσμο. Επίσης, δείτε εδώ για την παράσταση Leonardo's ring in the mirror και εδώ για την παράσταση Η μαγεία της σκέψης.
2 Από τη σκηνή και την παράσταση Μάντεψε έχουν ήδη περάσει πίνακες της Ελένης Βαρμαξίδη και του Akis Topalis.
3 Μια εκδοχή της Φαλακρής τραγουδίστριας είδε και η γραφούσα -πάρτε μια γεύση ακολουθώντας τον σύνδεσμο- όπως επίσης και την παράσταση Bedtime Stories.
