Από το οπισθόφυλλο (ή/και από το δελτίο τύπου)...
Σε αυτό το βιβλίο οι θεοί αποφασίζουν να στήσουν ένα δικό τους παιχνίδι.
Ο παράδεισος γεμίζει από χρυσά λουκέτα και φυλακισμένους, τρία κλειδιά χάνονται στη γη, ένας άγγελος αναλαμβάνει χρέη διευθύντριας και ένα αγόρι αντί για τον παράδεισο, χάνεται μέσα σε ένα γυάλινο μάτι.
Εντωμεταξύ, σε ένα πάρκο γεμάτο από ηλίανθους, η Άμυ γνωρίζει τον Πάρη και ερωτεύονται βαθειά. Όταν εκείνος δολοφονείται η Αμυ αποφασίζει να πάει να τον βρει. Αυτή τη φορά όμως πρέπει να τα βάλει με τον ίδιο τον Θεό, τον Διάβολο, μια μάγισσα που ανακατεύει τραπουλόχαρτα, το παρελθόν της και την Εύα. Η τελευταία αποδεικνύεται μεγάλος μπελάς ακόμη και για τον ίδιο τον Θεό, που τη μεταμορφώνει σε άγγελο και τη στέλνει πίσω στη γη να βρει τις μαγικές σελίδες της Άμυς, ώστε τα δυο κορίτσια να κερδίσουν πίσω τις χαμένες τους ζωές.
Θα μπορέσει η Άμυ να βρει τις χαμένες τις σελίδες και να τελειώσει την ιστορία της ώστε να συναντήσει ξανά τον Πάρη της; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για την αγάπη; Ισχύει άραγε το για πάντα μαζί, ή απλά οι θεοί δεν έχουν το θεό τους;
Η Δήμητρα Τσότσου υπογράφει το πόνημα και οι εκδόσεις Phonographic Society Books φρόντισαν ώστε αυτό να φτάσει σε κάθε βιβλιόφιλο. Αν αναρωτιέστε για τις εκδόσεις δείτε εδώ μια παρουσίαση όταν μας συστήθηκαν για πρώτη φορά. Αν αναρωτιέστε για το μυθιστόρημα διαβάστε παρακάτω ένα αποκλειστικό απόσπασμα.
«Χαμηλώνω το κεφάλι, τα μάτια αρνιούνται να ακολουθήσουν και κλείνουν. Μου λείπεις Πάρη μου. Κενό. Μεγάλο και μη ιάσιμο. Αριθμός ενικός, απόλυτος. Παραίτηση το είπαν. Χωρίς το λέω εγώ. Και εξισώνω το παλιό μας χθες με το δικό μας σήμερα, μπας και μπορέσουν οι ζωές μας να συγκλίνουν και να τέμνονται στο τώρα. Στο μαζί μας. Χωρίς το χωρίς που μάθαμε.
Εξίσωση! Μια ισότητα που παίρνει τη γνωστή ποσότητα, την αγάπη και τη συνδέει με την άγνωστη. Με το «κανείς δε ξέρει τι θα γίνει, πάμε και βλέπουμε». Και στο τέλος κάθε εξίσωσης αναζητείται ο προσδιορισμός. Η ταμπέλα. Ίσως και το δεδομένο. Το «θα είμαστε για πάντα μαζί». Αυτό το άθροισμα δε θα έδινε ούτως ή άλλως; Μια δήλωση. Μια μαθηματική δήλωση, να τη βεβαιώνουν αυτές οι δύο εκφράσεις. Να καταλήγουμε πάντοτε στο ίσον, λες και όλα πρέπει να επιβεβαιώνονται. Το ίσον! Ίσως το μόνο πράγμα σε αυτή τη γη, που κατάφερε να κάνει δύο μικρές γραμμές να περπατήσουνε παράλληλα, η μία δίπλα από την άλλη, χωρίς ποτέ να λοξοδρομήσουν, χωρίς ποτέ να πέσουν, χωρίς ποτέ να καταλήξουν σε αντίθετο συμπέρασμα, χωρίς ποτέ να πουν «πάμε και βλέπουμε».
Το ίσον, ξέρει από την πρώτη κιόλας στιγμή που πηγαίνει. Και δεν είναι ενικός αριθμός, μα πληθυντικός. Είναι ζευγάρι. Μία γραμμή κι άλλη μία. Όπως και οι άνθρωποι. Εγώ κι εσύ. Μόνο που οι άνθρωποι, δεν είμαστε ίσον. Τι κρίμα! Και μία ακολουθείς εσύ, μία εγώ. Κι ύστερα πίσω μου να τρέχεις, ίσως εγώ και ποτέ δεν καταφέρνουμε να φτάσουμε στο ίδιο σημείο. Αλλού πηγαίνει η δική σου γραμμή κι αλλού η δική μου κι ας ξεκινήσαμε παράλληλα, χέρι χέρι, μαζί. Βλέπεις, εμείς οι άνθρωποι, δεν διαθέτουμε μαθηματική ακρίβεια, μα συναισθήματα, καρδιά, μάτια, χέρια που αγκαλιάζουν. Και ούτε λίγο, ούτε πολύ, αυτά είναι αρκετά, να στείλουν στα τσακίδια την εξίσωση. Θεέ μου! Πόσο απεχθάνομαι το ίσον!
Μα να θυμάσαι, πως όπου οι λύσεις είναι άπειρες, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Η ταυτότητα. Κι εκεί είναι που κάνει κουράγιο ο άνθρωπος και δεν λυγίζει. Όταν αντιλαμβάνεται πως όπου Χ, που Χ ίσον άγνωστο, η εξίσωση αληθεύει. Και κάπου εκεί μέσα, παρόλο που τα προβλήματα και οι ερωτήσεις σε πνίγουν, παρόλο που το άθροισμα σου φαίνεται απελπιστικά άπιαστο, πας και συναντάς την αλήθεια. Την ίδια τη ζωή. Και περπατάς παράλληλα, μέχρι να μη σε βαστούν άλλο τα πόδια σου. Πρόσεξε καλά να δεις τι συμβαίνει. Μόνο όταν χάσει ο άνθρωπος την ευτυχία, καταλαβαίνει πως ήταν ευτυχισμένος. Η πληρότητα τις περισσότερες φορές είναι ένα άθροισμα, μη διακριτό, κανείς δεν μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξή της και το πώς απομακρύνεται, ούτε καν το ίδιο το ίσον που είναι ξερόλας, μα συμβαίνει.
Γιατί σε τέτοιους μπελάδες μας βάζει ο νους. Να προσπαθεί να κατανοήσει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να επιβραβευθείς, να πάει και να κρεμάσει επάνω σου τυχόν αποφάσεις που πρέπει να πάρεις και αμέτρητες προσδοκίες, ώστε να έχεις μέλλον. Λες και δεν μπορείς αλλιώς να διεκδικήσεις το μέλλον σου, παρά μόνο με το να αναρωτιέσαι για όλα στον απειροελάχιστο χρόνο που σου διαθέτει η αιωνιότητα να ζήσεις.
Ένα άθροισμα από ελπίδες που ισούται με τη τρέχουσα κατάστασή σου. Κι εκεί φίλε μου, συναντάς το ίσον. Εκεί συναντάς τον προσδιορισμό. Την ταμπέλα. Και παίρνεις μερικές ανάσες να αντέξεις, πάνω στη στιγμιαία σου ευτυχία, σε ένα άθροισμα μετά το ίσον και κάπως, πιάνεις το νόημα. Η ευτυχία μας εξαρτάται από τις προσδοκίες μας. Κατάλαβες τώρα Πάρη μου γιατί δεν πρέπει να μου κρατάς κακία; Αντιλαμβάνεσαι γιατί είναι προτιμότερο να σε μισώ παρά να σε ξεχάσω; Μονάχα έτσι προσδοκώ να φτάσω κοντά σου. Ακόμη κι αν αυτό μου στοιχήσει όλη μου τη ζωή.
Ίσως και ζωή διά θάνατος ίσον ξανά ζωή. Δεν αντέχεται η μοναξιά που μου άφησες κληρονομιά, λυπάμαι. Η μοναξιά πολλαπλασιάζεται και εμένα μου αρέσει είτε να αφαιρώ, είτε να προσθέτω. Και δεν μπορώ να σε ξεχάσω και μάλλον για αυτό βαστάει η λαχτάρα μου να σε μισεί. Μη θυμώνεις μαζί μου κι ας έμαθα καλά εγώ να θυμώνω χωρίς εσένα. Λένε πως την αγάπη άπαξ και την γυρίσεις ανάποδα, δεν συναντάς το μίσος, μα αδιαφορία. Αυτό είναι το άλλο της. Κι εγώ καλέ μου, ποτέ, ούτε μία στιγμή δεν αδιαφόρησα για σένα, οπότε πάψε να με κρίνεις που σε μισώ και νοιώσε πόσο σε αγαπάω. Είμαι αθεράπευτα θυμωμένη μαζί σου. Ροκάνισες τη βούλησή μου για το καθετί, σαν ποντικός. Κι άμα πας και κλέβεις τη βούληση ενός ανθρώπου, να ξέρεις, ξεκρεμάς την ίδια κιόλας στιγμή και την ελευθερία του. Αυτή είναι η μοναδική αρετή της βούλησης. Η ελευθερία. Δε στο χα πει; Ίσως και να μην γνώριζες.
Και με έβαλες να κάθομαι σε μια φυλακή, να σκέφτομαι συνέχεια. Μα πότε στα αλήθεια ξεκουράζεται ο νους; Πονάει το κεφάλι μου από τους τόσους πολλαπλασιαζόμενους στοχασμούς. Σου είπα. Δε μου αρέσει ο πολλαπλασιασμός.
Κι έμεινα να ζω χωρίς εσένα, μα μόνο με σένα και να σκέφτομαι, μόνο να σκέφτομαι, πως δεν υπάρχουν απαγορευμένοι έρωτες, που όλοι λένε. Υπάρχουν έρωτες καταδικασμένοι να τελειώσουνε μονόπλευρα από την πρώτη κιόλας στιγμή και αυτός που το τελειώνει, δε το ξεκίνησε ποτέ. Μόνο που δε βρήκε το θάρρος να το πει στον εαυτό του και σε εκείνον που πλήγωνε κάθε μέρα, υπόσχοντας του, στα ψέματα, το «σ’ αγαπώ». Και λίγο γελώ αυτή τη στιγμή. Κι ύστερα λίγο χάνομαι σε μια άλλη διάσταση, λες και δεν είμαι άνθρωπος, γιατί οι άνθρωποι πάντα κατακλύζονται από συναισθήματα, να το θυμάσαι αυτό, μη σε ξεγελάσουν και σου πούνε ψέματα».
Από τις εκδόσεις Phonographic Society Books
Από τις εκδόσεις Phonographic Society Books
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Phonographic Society Books προσφέρουν ένα αντίτυπο σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες σχετικά με τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 19 Μαρτίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Δείτε και αυτό:
