Είναι ο ευφάνταστος Ξανθούλης με την έξυπνη γλώσσα και το κοφτερό μυαλό. Ο ταξιδιάρης συγγραφέας με τους γραφικούς ήρωες που συμπαθείς στη στιγμή. Ήταν ένα πρωινό Τρίτης που το πήρα στα χέρια μου και βούτηξα στις σελίδες του -από λάθος υπολογισμό σαφώς γιατί κανονικά διαβάζεται Κυριακή που συμπάσχει με την πλοκή και είναι ημέρα αργίας. Μετά δεν υπάρχει επιστροφή.
Όπως τα εισιτήρια μονής διαδρομής που τα παίρνεις, φτάνεις κάπου και είναι άγνωστο πότε θα φύγεις και για που, πότε θα γυρίσεις ή αν θα επιστρέψεις ποτέ από εκεί. Τουλάχιστον όμως, ο γάμος του Γιάννη Ξανθούλη είναι τόσο όμορφος που δε σε απασχολούν οι επιστροφές. Εγκλωβισμένη στον κωμικοσαρκαστικοδραματικό του κόσμο έμεινα πιστή στο ανάγνωσμα μέχρι να εξαντληθούν οι σελίδες.
Ένας γάμος θα γίνει την Κυριακή ανατρέποντας το καλοκαιρινό ταξίδι τής ντυμένης στα μαύρα γυναίκας και του γιου της. Οι δυο τους για χρόνια ταλαιπωρούνται από ένα υποθετικό πένθος επιμένοντας να το κρατούν παρά την έλλειψη νεκρού ή πληροφοριών. Κατά τα άλλα, ένας απροειδοποίητος γάμος γίνεται την Κυριακή, μια κουμπαριά δίνει άλλο νόημα στην καλοκαιρινή ανία, ένα πανηγύρι ο κόσμος τριγύρω χεράκι χεράκι με την τραγωδία, μπλέξιμο μέσα στο χρόνο και απότομη ενηλικίωση. Έρωτας, πάθος, λαγνεία, θάνατος, ζωή, απελπισία, ελπίδα, γέλιο, δάκρυ, αθωότητα, ενοχή, αγάπη, μίσος... Μυστικά που παρέμεναν αθέατα κομμάτια της ζωής του/τους εμφανίζονται ένα ένα με ιεροτελεστική σειρά προς όφελος του αναγνώστη που απολαμβάνει τις εξελίξεις.
Πρώτα γνωρίζεις τον Ιορδάνη Λεοντίου, τον ηλικιωμένο άντρα μεταξύ εβδομηντατριών και εβδομηνταπέντε. Θαρρείς ότι η αφήγηση κινείται μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ή μεταξύ οράματος και πραγματικότητας, και αναρωτιέσαι τί από όλα αυτά ζει ο ήρωας και πόσα φαντάζεται. Κάπου θα γράψει ότι... τώρα ξεγλιστρούσε επιτέλους από τη συγκεχυμένη ηχώ που καθόριζε τη ζωή του ηλικιωμένου άντρα που, συμπτωματικά, έφερε το όνομά του... για να περάσει σε μια άλλη διάσταση(;) την οποία -όπως κι αν την λένε- δε θα κατανοήσεις ευκρινώς παρά μόνο στις τελευταίες σελίδες. Λατρεύεις το πνεύμα του Ιορδάνη πολύ γρήγορα και οπωσδήποτε σε κερδίζει με τον χαρακτήρα του. Ο ίδιος, θύμωνε με το στρογγύλεμα των αριθμών... ...τα ίδια κάνει τόσο ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ και η Εφορία όσο και η Ιστορία -πώς να μη τον συμπαθήσεις τάχιστα!- αλλά είναι και ποιητικός όπως, για παράδειγμα, όταν... για να κατασκευάσει έναν μεγάλο ήλιο από χιλιάδες συμπαγείς κρόκους αυγών με άρωμα ζεστού απογεύματος... ενώ το αυγών γράφεται σταθερά με ύψιλον που δηλώνει τόσο τα χρόνια του άντρα όσο και την πίστη του σε ό,τι θεωρεί σωστό.
Μετά γνωρίζεις τον Ιορδάνη Μακρή, έναν πιτσιρικά με οξύ μυαλό, στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικότητας και εφηβείας. Ο μικρός Ιορδάνης έχει το στυλ, τις ατάκες, το σθένος, το άτιτουντ γενικότερα, μια γενναία σοφία μαζί με μια υποδόρια ειρωνεία που τη λες και ευγενικό τσαμπουκά.
Όταν ξεκινά η σύσταση με το σόι είναι πια πολύ αργά για πισωγυρίσματα. Οι ήρωες σε απορροφούν εντελώς και διασκεδάζεις αφάνταστα με τις παραξενιές, τις ιδιαιτερότητες, τα παθήματα, τα χούγια... Μέχρι την τελευταία λέξη θα μείνεις αφοσιωμένος στους χαρακτήρες και στην διήγηση ενώ σίγουρα θα κρατήσεις την επιβεβαίωση ότι ο θάνατος βρίσκεται πάντα δίπλα στην ομορφιά. Επίτηδες.
Απολαυστικό βιβλίο με συμπαθέστατους χαρακτήρες, γέλιο και δράμα σε παράλληλη συμφωνία και όμορφη γλώσσα. Υπέροχη καθηλωτική πλοκή και έξυπνη δομή. Κρύβει μια μεγάλη αλήθεια για τους ανθρώπους και μια υπέροχη ιστορία για τις παιώνιες.
1ο Υ.Γ.: Αν ήταν άρωμα θα μύριζε καλοκαιρινή θάλασσα στον Έβρο κι αν ήταν μουσική θα έπαιζε Χατζιδάκι. Αν ήταν χρώμα θα γέμιζε το μάτι από φλογερό κόκκινο κι αν ήταν μέρος θα βρισκόταν σε τρένο. Αν δεν ήταν βιβλίο θα ήταν ταινία ή σίριαλ.
2ο Υ.Γ.: Καταγοητευμένη.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διόπτρα και την Αλεξάνδρα Αυγερινού για την προσφορά του βιβλίου.
Δείτε το στις εκδόσεις Διόπτρα
