koukidaki: Mr. Kolpert

Το 1999, μετά την πρεμιέρα του έργου του Νταβίντ Γκίζελμαν, έγραφε η Guardian: Λίγο Άλμπυ, λίγο Χίτσκοκ, λίγο Ταραντίνο, ο Mr. Kolpert, είναι ένα έργο που θα πέθαινες για να το ανεβάσεις μια μέρα. Ποτέ δεν υπήρξε κωμωδία πιο μαύρη από αυτή.

Και είναι πράγματι μια έξοχη μαύρη κωμωδία, με ρυθμό και εντάσεις, που σχολιάζει τη βία όπως προκύπτει μέσα από τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο. Εύκολα συμβαίνει το παράδοξο στους θεατές που γελούν δυνατά με σκηνές άκρως βίαιες καθώς στη σκηνή συμβαίνουν εγκλήματα, ή ξεδιπλώνονται φονικά ένστικτα, ή αποκαλύπτονται ψυχροί εκτελεστές... καθώς οι χαρακτήρες του έργου, μπορεί να φαίνονται αστείοι, αλλά είναι αρκετά φονικοί, βίαιοι, δολοφόνοι... τελικώς, παλιάνθρωποι. Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στην ανία και στην συναισθηματική νέκρωση των ανθρώπων που οδηγούνται σε αποτρόπαιες, ασυνήθιστες, παράνομες πράξεις για να καλύψουν τα αδιέξοδά τους -ή για να βγουν από αυτά.

Το "παιχνίδι" παίζεται με δύο ζευγάρια. Ο Ραλφ αγκαλιάζει τη σύντροφό του, τη Σάρα, εξηγώντας παράλληλα στους καλεσμένους τους ότι μέσα στο μπαούλο υπάρχει ένα πτώμα. Ο κύριος Κόλπερτ τον οποίο εκείνοι ξεκάνανε και η φρίκη έχει κιόλας αρχίσει. Έκπληξη, απορία, αμφισβήτηση, φόβος... είναι μερικά από τα συναισθήματα των καλεσμένων. Η Έντιτ χαμογελά αδέξια στο αστείο του Ραλφ ενώ ο οξύθυμος Μπάστιαν δε θέλει και πολύ για να χάσει την ψυχραιμία του. Η εκρηκτική του προσωπικότητα τον κάνει ευέξαπτο και ευκόλως οργισμένο. Ο Ραλφ ανοίγει την κάμερα, την προέκταση του χεριού του, ξεκινώντας την καταγραφή της βραδιάς και η Σάρα, αφού διορθώσει το κραγιόν της, ρωτά όλο ευγένεια αν θα πάρουν κάτι. Προκύπτει ότι πεινάνε και αφού παραγγείλουν τις πίτσες τους, ένας άτυχος ντελιβεράς προστίθεται στην παρέα.

Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι συμπρωταγωνιστεί το μπαούλο αφού όλη η πλοκή περιστρέφεται γύρω του! Ένα μπαούλο φυλάει το αντικείμενο του ενδιαφέροντος, την έξαψη των ιδιοκτητών του, την περιέργεια των υπολοίπων, τον κακό εαυτό τους και πολλά πολλά άλλα. Με αγωνία παρακολουθούμε περιμένοντας να απαντηθούν ζωτικά ερωτήματα όπως, για παράδειγμα, αν υπάρχει κύριος Κόλπερτ στο μπαούλο, αν είναι πεθαμένος (απλώς) κι αν είναι δολοφονημένος από το ζεύγος Ραλφ-Σάρα και πώς τον ξέκαναν, αν καταφέρουν να συνυπάρξουν μέσα από τις αντιθέσεις τους οι ήρωες, αν μπορέσουν να βρουν τις ισορροπίες που τους προκάλεσε η δήλωση του φόνου, κ.ο.κ. Γλυκόπικρο το συναίσθημα αλλά το γέλιο γέλιο. Άφθονο -σίγουρα περισσότερο από όσο περίμενες- και καυστικό οξύ το συναίσθημα. Τα μη συμβατικά, υπερμοντέρνα κοστούμια της Κατερίνας Βικτωράτου δημιουργούν μια απόσταση των τεκταινόμενων από τη σύγχρονη ζωή προσφέροντας ένα ελαφρυντικό στον θεατή ότι οι ήρωες δεν είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Θα μπορούσαν όμως! Κι αυτό το καταλαβαίνει το κοινό που, μετά τα γέλια και τα γελοία, φρικάρει στη σκέψη ότι δύναται να βρεθεί στη θέση του Κόλπερτ ή να ζει μεσοτοιχία με αυτούς τους τύπους ή να δουλεύει μαζί τους. Ή ακόμα, να τους χτυπήσει απονήρευτος την πόρτα για να τους παραδώσει μια παραγγελία ή για να τους δανειστεί λίγη ζάχαρη... Τότε έρχεται η φρίκη.

Εξαιρετική η μετάφραση από τον Γιώργο Δεπάστα ήρθε και έδεσε με το ελληνικό μπρίο. Ό,τι κι αν έγραψε ο Γκίζελμαν, ο Δεπάστας το αποθέωσε μαζί με την εκρηκτική σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λάσκαρη που, σα να, καθιερώνεται ανάμεσα στους πιο ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους σκηνοθέτες της νέας γενιάς. Αλλά και όλοι οι ηθοποιοί κέρδισαν πόντους ερμηνευτικά δουλεύοντας με ένα τέτοιο σουρεαλιστικουπερεαλιστικοκωμικοτραγικό κείμενο που έχει στοιχεία από θρίλερ τρόμου μέχρι φάρσα.

Με δυο λόγια... θα γελάσεις, θα προβληματιστείς, θα ξεσκάσεις και θα σκάσεις μαζί. Θα γοητευτείς και θα ξαφνιαστείς στα σημεία. Και καθώς οι συνθήκες συνεχώς αλλάζουν θα σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Ο Νταβίντ Γκίζελμαν γεννήθηκε στην Κολονία το 1972. Σπούδασε δραματική γραφή στην Hochschule der Kunste του Βερολίνου. Έχει γράψει και σκηνοθετήσε τα έργα Die Globen και Ernst in Bern. To ραδιοφωνικο του έργο Blauzeugen κέρδισε το 2000 το βραβείο Der Lautsprecher της Ακαδημίας των Τεχνών. Το 1999 η συμμετοχή του στο “Διεθνές Εργαστήρι” του Royal Court Theatre του Λονδίνου ήταν ο “Mr. Kolpert”, που έκτοτε ανέβηκε στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία κ.α.

Ο Βαγγέλης Λάσκαρης σπουδάσε Θέατρο στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Πέτρας. Είναι κοινωνιολόγος, απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστημίου, με μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Univercity οf Kentucky. Η πρώτη σκηνοθετική του δουλειά ήταν το “Jack and Jill” της Jane Martin, που ανέβηκε στο Vault το χειμωνα του 2013 και συνεχίστηκε την επόμενη σεζόν στο Life 'n' Art Theater και στο Θέατρο Λιγογραφείον στην Πάτρα. Ακολούθησε το “Nord-Ost, μέρες που ξεχάστηκαν” του Torsten Buchsteiner, στο Vault τη σεζόν 2014-15 και συνεχίζει φέτος στο Αγγέλων Βήμα και σε περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις : “Γαϊτανάκι” του Arthur Schnitzler σε σκηνοθεσία Αγγελικής Καρυστινού, “Βαϊμάρη 2013” σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου, “Heaven on Earth” διαδραστική περφόρμανς της Βάνας Πεφάνη στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας, κ.α.