Δεν είχα διαβάσει Κοντέα αν και την είχα ακουστά. Αφορμή στάθηκε η διάθεση του βιβλίου της από τον Γιάννη Κοτσαφτόπουλο, εκδότη της Όστρια, αλλά, οπωσδήποτε στην περίπτωσή μου, μεγάλο ρόλο έπαιξαν οι πίνακες που κοσμούν τις σελίδες του -λάτρης των εικαστικών ούσα...
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν να αναρωτηθώ πώς συνδέονται τα μυθικοονειρικοφανταστικά τοπία της Σοφίας Καλογεροπούλου με τα διηγήματα της Ρούλας. Απορία που λύθηκε πολύ πολύ γρήγορα καθώς εισχώρησα στους κόσμους που έπλασε η συγγραφέας.
Υπέροχα αλληγορικά παραμύθια για κάθε ηλικία, σαν παραβολές με διδάγματα και σοφία ζωής, περιέχονται στις σελίδες του βιβλίου καθώς η Ρούλα Κοντέα μαζί με τις ανησυχίες και περιπέτειες των ηρώων της μας μιλάει, με τον τρόπο της, (και) για την ιστορία του κόσμου (μας). Εικόνες από μαγικούς τόπους -σας θυμίζει λιγάκι τους πίνακες;- και έντιμοι, όμορφοι, σοφοί χαρακτήρες και άλλα πρόσωπα συναντώνται ανάμεσα στις σελίδες που ευωδιάζουν πολύχρωμα λουλουδένια αρώματα.
Εμπνέεται από τη φύση, το πράσινο, τη θάλασσα, τα άνθη... αλλά και από τη φωτιά, τον πόλεμο... ενώ πάντα την απασχολούν τα συναισθήματα. Σε μια ιστορία μάλιστα απαντά στο ερώτημα τί είναι αγάπη κι αλλού περιγράφει την αναζήτηση του ανθρώπου με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Παρατηρώ μια σημειολογική αναφορά στο μαύρο και το λευκό και μετρώ ήρωες από διαφορετικές ιστορίες που αγαπούν το διάβασμα, που αναγνωρίζουν την αξία της γνώσης αλλά και του ψυχαγωγικού ταξιδιού που προσφέρουν τα βιβλία. Στη διδακτική αξία των ιστοριών βέβαια πρέπει να σημειωθούν και πολλές άλλες διαστάσεις, όπως η αγάπη, η οικογένεια, η ομόνοια, η λύτρωση, ο σεβασμός...
Πολλές φορές αναφέρεται στην ελπίδα και στη σοφία, όπως για παράδειγμα όταν:
...γιατί η ζωή χωρίς ελπίδα και σοφία δεν υπάρχει.
Ή για την αδικία, όπως στο χαρακτηριστικό εδάφιο:
Αν κάποιοι είναι άμυαλοι, ηλίθιοι και άδικοι, αυτό είναι κακό, για όλο τον πλανήτη και για όλους τους ανθρώπους που τον κατοικούν ενώ αναφερόμενη στον πόλεμο θα γράψει ειρωνικά μια μεγάλη αλήθεια, το άλλοθι των πολεμοχαρών του κόσμου. Εμείς δεν σκοτώνουμε, Εμείς είμαστε δίκαιοι και λυτρώνουμε, ελευθερώνουμε τους ανθρώπους, γιατί σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή μας λένε επιδιώκοντας την αποδοχή μας σε κάθε θανατική και φονική τους πράξη. Σε άλλο σημείο θα ειρωνευτεί τόσο όμορφα την "κώφωση" ή επιλεκτική ακοή όταν πει: οι άνθρωποι τα αυτιά τα έχουν μόνο για να φοράνε σκουλαρίκια.
Αλλά και για την υστεροφημία, την αξιοπρέπεια και την καλοσύνη μιλάει.
Γιατί δεν χρειαζόταν να πεθάνει, για να γίνει καλύτερος την επόμενη φορά, που θα ζούσε, γιατί ήταν καλύτερος, σ' αυτή τη ζωή.
Οι ιστορίες έχουν αίσιο τέλος, όπως σε όλα σχεδόν τα παραμύθια. Άλλοτε συγκινητικό, άλλοτε Σολομώνιο, άλλοτε λυτρωτικό... Με γάμο, με ένωση, με αγάπη, με ομόνοια... Σε ταξιδεύει σε κόσμους παραδεισένιους και πολύχρωμους, και σου γνωρίζει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα και πανέμορφα πλάσματα του κόσμου της. Οι πίνακες δε, που το κοσμούν, είναι φωτογραφίες τέτοιας εκπληκτικής ποιότητας που άνετα θα τις έκανα διακοσμητικά καδράκια αν δεν είχα ψυχολογικά θέματα με τα βιβλία μου.
Κλείνοντάς το έχω μείνει καταγοητευμένη από τη συγγραφέα του καθώς αναλογίζομαι τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο, την αχαλίνωτη φαντασία της και την ομορφιά τής ψυχής της.
Και τελικά, υπάρχει; Κι αν υπάρχει, τι είναι το πορτοκαλί σκοτάδι; Μην είναι εκείνη η στιγμή που τραβάς το βλέμμα σου από τον ήλιο, από το απόλυτο φως δηλαδή, και αυτόματα σε πλημμυρίζει ένα σκοτάδι αλλά δεν είναι το μαύρο σκοτάδι της ανυπαρξίας φωτός, παρά ένα άλλο σκοτάδι μιας παρεμβαλλόμενης θολής πραγματικότητας που σε εμποδίζει να δεις εκείνο που πραγματικά υπάρχει(;).
Οπισθόφυλλο
Η Ελπίδα ξάπλωσε πλάι στο ποτάμι, για να ξεκουραστεί. Έκλεισε τα μάτια της και πίσω από τα κλειστά βλέφαρα, τρύπωσε το φως, του ήλιου, ένα πορτοκαλί αστραφτερό, χωρίς σκιές.
Όταν τα άνοιγε ο ήλιος έμοιαζε με καυτή μπάλα, που δεν μπορούσες να κοιτάξεις κατάματα, γιατί έχανες για λίγο το φως σου.
«Μετά το απόλυτο φως, το απόλυτο σκοτάδι η μάλλον το πορτοκαλί σκοτάδι», γέλασε η Σοφία, όταν η αδερφή της, της μίλησε γι' αυτό.
«Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι;», την ρωτούσε η Ελπίδα.
«Υπάρχει πορτοκαλί σκοτάδι, όταν δεν βλέπεις τίποτα άλλο», απαντούσε η Σοφία, που εκείνη τη στιγμή μάζευε λουλουδάκια, εκείνα τα κίτρινα με τα τρυφερά κοτσάνια και την απαλή μυρωδιά, «τα δάκρυα», για να τα προσφέρει στον Νεκτάριο, τον συμμαθητή της, που είχε το βράδυ τα γενέθλιά του.
«Μου αρέσουν οι πέτρες», είπε η Σοφία και συνέχισε.
«Αλλά οι πέτρες στο ποτάμι δεν έχουν την ομορφιά, που έχουν οι πέτρες της θάλασσας, που είναι τόσο όμορφες, που μοιάζουν με πολύτιμα πετράδια, και όταν στεγνώσουν μακριά από την αγκαλιά της, θαμπώνουν και χάνουν την ομορφιά τους, λες και τα παιδιά της θάλασσας ασχημαίνουν μακριά από τη μαμά τους».
Και μετά από λίγο, η Σοφία σήκωσε πάλι το κεφάλι της από το μάζεμα των δακρύων, που είχε γεμίσει η αγκαλιά της, και είπε.
«Ξέρεις οι πέτρες κλαίνε χωρίς δάκρυα, κλαίνε στεγνά και ασκημαίνουν, αλλά δεν γερνούν ποτέ. Μόνο αλλάζουν τόπο, είτε από τους ανθρώπους, είτε από τους στεναγμούς που βγάζει η φύση, όταν θυμώνει και τις πετάει από πάνω της», είπε η Σοφία και έσκυψε να μαζέψει μια πέτρα, που έμοιαζε με τεράστιο γκρίζο μάτι, με ένα άσπρο δαχτυλίδι γύρω του.
Η Ελπίδα, που από τη μέρα που γεννήθηκε, μαζί με τον πρώτο άνθρωπο, πάνω στη γή, μέχρι σήμερα δεν είχε κάνει καμιά ρυτίδα, ούτε στο πρόσωπο, ούτε στο σώμα της, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τη Σοφία, που είχε γονατίσει πάνω στις πετρούλες στην όχθη της λίμνης και τις σκάλιζε.
«Ξελογιάστρα», της φώναξε η σκυμμένη Σοφία, γιατί έτσι φώναζε την Ελπίδα, «Κοίτα τι βρήκα. Ένα σκαραβαίο, ή μάλλον μια γκρίζα πέτρα, που μοιάζει με σκαραβαίο».
Η Ρούλα Κοντέα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τελείωσε το Αμερικάνικο Κολέγιο και εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο για είκοσι χρόνια.
Παντρεμένη με τον Αριστείδη Θεοφανόπουλο από το 1970, έχει δυο γιους, το Βασίλη και το Γιώργο.
Γράφει ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και παραμύθια. Διηγήματα, ποιήματα και κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά.
Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στην «Ανθολογία Νεοελληνικής ποίησης» του Ρένο.
Η Σοφία Καλογεροπούλου ζωγραφίζει θέματα εμπνευσμένα από την μυθολογία, την παράδοση, χαρακτηριστικά ελληνικά τοπία, αναφορές σε όπερες, λογοτεχνία, φύση, ιστορία... Χρησιμοποιεί όλη τη χρωματική γκάμα στις πιο έντονες, δυνατές αποχρώσεις ενώ τα πρόσωπά της είναι χαρούμενα, αισιόδοξα, ζεστά, όμορφα. Είναι το χόμπι της από την εποχή των ταξιδιών της και των μουσικών σπουδών της στη Βιέννη. Τα έργα της ανήκουν στην σχολή Ναΐφ, τη σχολή των αυτοδίδακτων ή αλλιώς τη σχολή στην οποία διδάσκεσαι από τα λάθη.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια και τον Γιάννη Κοτσαφτόπουλο για τη διάθεση του βιβλίου.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια και τον Γιάννη Κοτσαφτόπουλο για τη διάθεση του βιβλίου.
