Φέτος τα Χριστούγεννα αποφάσισα να μη στολίσω. Να μην κάνω τίποτα. Είναι πολλά τα όσα συμβαίνουν γύρω μου για να τα αγνοήσω. Έτσι μας καταντήσανε, ενοχικούς για τα πιο απλά πράγματα. Αλλά και πόσα «απλά πράγματα» έγιναν πολύπλοκα για πολλούς από μας;
Κάποτε περιμέναμε τις γιορτές και μετρούσαμε τις μέρες με χαρά. Τώρα τις μετράμε με αγωνία κι ένα κόμπο. Πόσοι θα είναι σπίτι τους για τις γιορτές; Πόσοι θα γιορτάσουν; Πόσοι θα έχουν σπίτι για να γιορτάσουν; Τι θα κάνει αυτές τις γιορτές φέτος να θυμίζουν γιορτές; Τα ψεύτικα δεντράκια;
Αυτό το βιβλίο το ερωτεύτηκα από το οπισθόφυλλο. Οι στίχοι του έφτασαν μέσα μου κατευθείαν μαζί με τη μουσική τους. Ό,τι κι αν ήταν, ήξερα πως θα 'ναι κάτι μαγικό. Και όντως, έτσι ήταν.
«Η Σάναμα είναι η δύναμη, που γυρνάει και κλώθει την αγάπη στα στρατόπεδα του μίσους, σπέρνει την αγάπη που σαν ψηλώσει παίρνει το μπόι των άστρων, διαπερνά τα Βασίλεια και τις ψυχές.
Ό,τι πυρώνει είναι έρωτας, είναι η μυσταγωγία της αγάπης, το θαύμα που δεν είναι θαύμα.
Μύστης μυστήριος, δημιουργός, τοξευτής στενή οπή ή Σάναμα, ο Άμανας κι ο μύθος τους ένα παραμύθι με διδαχές, διάχρονα εγχειρίδια που χύνονται ακόμα στο Δέλτα του ποταμού Κατζίρ».
Η Σάναμα η κόρη της γιάτρισσας, μένει ξαφνικά μόνη στο ξύλινο μπαούλο της μητέρας της, όταν το ψαροχώρι στο οποίο γεννήθηκε καταστράφηκε από τους κατακτητές. Μόνη της κληρονομιά ένα γκρίζο σακουλάκι με μια περγαμηνή και ο Ιερός Ίασπις που λαμπυρίζει. Περιτριγυρισμένη από τη δυστυχία των ανθρώπων, ανάμεσα σε άλλα πεινασμένα ορφανά στο αμπάρι ενός πλοίου, διαβάζει τα λόγια της μητέρας της και πενθεί για να φέρει πίσω τα όσα τόσο ξαφνικά έχασε.
Μα όσο πενθεί για τα δικά της, τόσο δεν μπορεί να συμμεριστεί τον πόνο γύρω της. Κι ύστερα καταλαβαίνει τα λόγια της γιάτρισσας κι αποδέχεται τη φύση της. Με τη μορφή πουλιού ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου και γιατρεύει τους ανθρώπους, ανακουφίζει τους πόνους και τις αρρώστιες τους, τους διδάσκει να ξεπερνούν το μίσος με τη δύναμη της αγάπης.
Μα πάντα φεύγει… Κι ο Άμανας που την αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του υποφέρει. «Δεν μπορείς να φύγεις!» της φωνάζει κι εκείνη ήδη έχει ξεγλυστρίσει από τα χέρια του. «Δεν μπορώ να μείνω, για το λόγο που η σελήνη και ο ήλιος βγαίνουν διαδοχικά. Για το λόγο που οι πιρογιέρηδες οδηγούν πάντα παράλληλα. Θυμάσαι; Οι μεγάλες δυνάμεις δεν πρέπει να συγχωνεύονται γιατί καταστρέφονται».
Η γραφή της κυρίας Στασινού είναι μαγική. Λόγια μελωδικά, γεμάτα χρώματα κι αισθήσεις. Ένα ολοζώντανο παραμύθι για μεγάλους, που πραγματικά το λάτρεψα. Μου θύμισε λίγο τον αλχημιστή και λίγο το μικρό Πρίγκηπα, δύο από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, μαζί με έναν αέρα σκανδιναβικής σάγκα.
Όσο πενθείς για τα δικά σου δεν μπορείς να δεις γύρω σου. Κι ύστερα σκέφτηκα τα φετινά Χριστούγεννα που πλησιάζουν, αυτούς που στόλισαν, αυτούς που δε στόλισαν ακόμα κι αυτούς που δε θα στολίσουν. Αυτούς που δε βλέπουν γύρω τους, αυτούς που βλέπουν κι αδιαφορούν κι αυτούς που βλέπουν και πονάνε. Πόσο ανάγκη έχουμε να ξεφύγουμε από το βάρος των ευθυνών και των προβλημάτων που μας λυγίζουν, πόσο αδύναμοι θεωρούμε ότι είμαστε να βοηθήσουμε, όταν δεν έχουμε τίποτα. Αλλά αυτό το «τίποτα» αλήθεια, το έχουμε καταλάβει; Γιατί αν το καλοσκεφτούμε, πόσες φορές βοηθήσαμε και βοηθηθήκαμε από το τίποτα, με ένα τίποτα;
Με ένα τίποτα γεμάτο δύναμη που πηγάζει μόνο από μέσα μας, από το μέσα μας που εναντιώνεται στον πόνο και τη θλίψη, που συμπάσχει και συμπονά, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο, ακόμα κι όταν γεμάτοι ενοχές κοιτάμε αλλού. Σκεφτείτε το! Η δύναμη είναι μόνο μέσα μας και είναι τεράστια, κι ίσως όταν στ’ αλήθεια δεν έχουμε τίποτα, τότε είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και δυνατοί. Τότε επικεντρωνόμαστε μόνο σ’ αυτή τη δύναμη, κι έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να γιατρέψουμε τις δικές μας πληγές αλλά και των ανθρώπων γύρω μας.
Ίσως τελικά και να στολίσω… και φέτος. Για όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν δίπλα μου, κοντά και μακριά μου, ακριβώς επειδή δεν μπορώ και δε θέλω να τα αγνοήσω. Γιατί πάντα στη ζωή μας υπάρχει θλίψη, αλλά κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, είναι ώρα να… σηκώσουμε τα μανίκια. Και να πούμε «αρκετά. Ως εδώ ήταν η κλάψα! Ώρα για δουλειά!» Και πιστέψτε με πιάνει, πιάνει πάντα.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το βιβλίο της Ελένης Στασινού, Οι πιρογιέρηδες του έρωτα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια και τον Γιάννη Κοτσαφτόπουλο για την διάθεση του βιβλίου
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το βιβλίο της Ελένης Στασινού σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματισθεί για την 1 Δεκεμβρίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Κάντε like στη σελίδα των εκδόσεων Όστρια στο facebook για να μη χάνετε κανένα νέο!
Καλή τύχη!