Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Άραγε που πηγαίνουν οι ελεύθερες σκέψεις που είμαστε αναγκασμένοι να φιμώνουμε για να υπάρχει κάποια υποτιθέμενη σταθερότητα στη ζωή μας;
Αυτό το ερώτημα μου τριβέλιζε το νου κάθε που προχωρούσα στα ενδότερα της ψυχής του δημοσιογράφου Πέτρου, του ήρωα που βρίσκεται στα Ίχνη της Καταχνιάς. Ο κόσμος του σύντομα γίνεται και δικός μας, οδηγώντας μας σε βίαιες εικόνες που έχουν ξεκάθαρα θύματα και θύτες…
Ή μήπως όχι;
Βρίσκω τον Πέτρο να μονολογεί πώς «…η εξουσία και ο λαός μας κοιτούν κατάματα. Κι εμείς τους ρίχνουμε λόγια για κάλυψη και κανναβούρι αντίστοιχα. Χαίρονται και χαιρόμαστε. Χαίρε!»1
Κάθε κεφάλαιο και μια νέα σκηνή διλλημάτων, όπου η πραγματικότητα και το ονειρικό ισορροπεί στην ανθρωπιά και στην απονιά μας. Μεταφερόμαστε από τις διαδηλώσεις στην Ελλάδα, σ’ ένα πεδίο μάχης λίγο έξω απ’ την χώρα.
Εκεί που σκοτώνονται άνθρωποι και στιγματίζονται για πάντα οι ψυχές όσων μετέχουν στην παρωδία ενός πολέμου που δρα στο όνομα της ελευθερίας.
Εκεί που ο θάνατος γίνεται εμπορεύσιμο είδος και ριζώνει μέσα μας ταΐζοντας με βία τα άγρια ένστικτά μας.
Γιατί «…ο κόσμος ξεχνά, καλέ μου… πέσε και κοιμήσου… θα ξεχάσεις και εσύ…»2
…άραγε συμπονούμε όμως τον αδύνατο που παρακολουθούμε στις οθόνες μας να κλαίει γοερά ή κατά βάθος νιώθουμε τυχεροί που δε βρισκόμαστε εκεί την ώρα της οδύνης;
Ο καθένας όμως είναι μοναχός σε τούτη τη ζωή και κάθε του πράξη, κάθε απόφαση και επιλογή θα τον ακολουθεί σα σκιά σε όλη του τη ζωή. Έτσι και ο ήρωας μας. Ψάχνει εξιλέωση. Γυρεύει τρόπο να μεταδώσει την αλήθεια της ψυχής του στο ανυποψίαστο κοινό και όχι την ψευδαίσθηση της εικόνας. Το ποθεί και ματώνει να τα καταφέρει με κάθε μέσο.
Όμως όλα έχουν ένα κόστος σαν χρειαστεί να βρεθείς αντιμέτωπος μαζί τους. Ένα κόστος που πάντα είναι οδυνηρό, κάνοντας σε μερικές φορές να χάσεις τις ελπίδες σου και να αποπροσανατολιστείς.
Κλείνοντας την τελευταία σελίδα φέρνω στο νου τα αρχικά λόγια του συγγραφέα και αναρωτιέμαι κι εγώ σώψυχα και αληθινά:
«Γιατί αυτός ο κόσμος να μην μπορεί
ποτέ τον εαυτό του
να ανταμώνει;»3
Ο Γιάννης Λαδάκης γεννήθηκε το 1992 στην Πτολεμαΐδα. Σπουδάζει στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ. Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ήρθε σαν φυσικό αποτέλεσμα των αναζητήσεων και προβληματισμών, που άντλησε από τη μελέτη μεγάλων κληροδοτημένων ιδεών κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων. Το βιβλίο του «Τα ίχνη της καταχνιάς» είναι ένα μικρό μέρος της συγγραφικής του δραστηριότητας, διακρίθηκε στον ετήσιο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και αποτελεί την πρώτη του εκδοτική προσπάθεια.
1 Σελ. 14 «Τα ίχνη της καταχνιάς» - Γιάννης Λαδάκης, 2015 ISBN:978-960-93-7354-8
2 Σελ. 18 «Τα ίχνη της καταχνιάς» - Γιάννης Λαδάκης, 2015 ISBN:978-960-93-7354-8
3 Σελ. 5 «Τα ίχνη της καταχνιάς» - Γιάννης Λαδάκης, 2015 ISBN:978-960-93-7354-8
Περισσότερα από τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
Αναζητώντας δρόμο διαφυγής με τις λέξεις της Λένας Φατούρου...
Ανασαίνοντας «Το καλοκαίρι στο φάρο» της συγγραφέως Νατάσσας Καραμανλή
Με Φίλο οικείο τη Νοσταλγία του παλιού πόνου της ποιήτριας Αγγελικής Μπούλιαρη
Περισσότερα από τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
Αναζητώντας δρόμο διαφυγής με τις λέξεις της Λένας Φατούρου...
Ανασαίνοντας «Το καλοκαίρι στο φάρο» της συγγραφέως Νατάσσας Καραμανλή
Με Φίλο οικείο τη Νοσταλγία του παλιού πόνου της ποιήτριας Αγγελικής Μπούλιαρη
