koukidaki: Γυμνή μου αλήθεια

Γράφει η Μαίρη Τσίλη

Αφιερωμένο σε όσους τολμούν να κοιτάξουν την ψυχή τους στον καθρέφτη της αλήθειας έστω για μια στιγμή και σε όσους μπόρεσαν να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια της δικής μου ψυχής.

Η γυμνή μου αλήθεια είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος... δεν ξέρω γιατί και πως τη δεδομένη στιγμή μπόρεσα να κάνω μια απόπειρα αυτοκριτικής... ίσως το είχα ανάγκη να ξετυλίξω το νήμα της ψυχής μου για να μπορέσω να λύσω τους κόμπους που νιώθω ώρες ώρες να με πνίγουν και να με πηγαίνουν σε λάθος διαδρομές και σε λάθος εκτιμήσεις... δεν το έκανα με θυμό ούτε με πίκρα... το έκανα γιατί ήρθε η ώρα ν' αρχίσω να συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και τη ζωή μου... το παρελθόν μου και το παρόν μου... έχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου... τις υπερβολές μου και τις μαλακίες μου... για όλα πλήρωσα το τίμημα κι αυτό μ' αρέσει... τα τζάμπα και τα "χαρισμένα" δεν μ' αρέσουν γιατί είναι ύποπτα και ληγμένα...

Πριν τρία χρόνια περίπου άρχισα να γράφω. Μην φανταστείς ότι το έκανα για κανέναν σπουδαίο λόγο. Απλά έγραφα στο χαρτί όσα δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να πω σε άλλους. Ήθελα επίσης να προσπαθήσω να κοιτάξω μέσα μου... να με μάθω... να με καταλάβω... Ίσως θα είμαι πάντα ένα ημιτελές παζλ που ένα κομμάτι μου θα λείπει ή θα παραμένει αθέατο... καλύτερα έτσι... τα ολοκληρωμένα μυρίζουν τέλος, ανία και παραίτηση.

Η αφορμή μου για να ξεκινήσω να γράφω ήταν... "Μια άχρηστη πανσέληνος". Η αρχή μου ήταν η "Κοιλάδα των Δακρύων" και τα "Δίδυμα Φεγγάρια" μου. Μετά έφτιαξα το Μυστικό Κοχύλι... η μεγάλη μου αδυναμία... κομμάτι ψυχής. Σαν ένα κοχύλι μυστικό, γεμάτο όνειρα κι ελπίδες, μέσα στης καρδιάς την θάλασσα κρυμμένο... έτσι με γνώρισαν πολλοί και μου άνοιξαν την αγκαλιά τους... αυτό το κοχύλι τους άγγιξε, τους έκανε να δακρύσουν και το κράτησαν μέσα στην δική τους την καρδιά.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ' τη ζωή μας... άλλοι μένουν για λίγο... άλλοι για πολύ... ελάχιστοι για πάντα. Όλοι μας κάτι κρατάμε και κάτι αφήνουμε πίσω. Όλοι μας κάτι έχουμε χάσει... κάτι αγαπάμε... κάτι φοβόμαστε και κάτι μέσα μας βαθιά υπάρχει που μας πονάει ακόμα κι όταν κάνουμε τους δυνατούς... τους λογικούς... τους ρεαλιστές... τους ειδικούς...

Προσωπικά δεν ξέρω αν έχω όμορφη ψυχή ούτε αν καταφέρνω να ωριμάζω όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω. Το μόνο που ξέρω είναι... ότι είμαι αυτό που είμαι... με τα πάθη μου... με τα λάθη μου και τα σωστά μου... με τις αδυναμίες μου και τις επιλογές μου... με τις ανασφάλειες μου και τις φοβίες μου... με τις επιθυμίες μου και με τις δειλίες μου... με τις ανόητες και με τις υπέροχες ευαισθησίες μου... με τις μελαγχολίες μου και με παρέα μου την μοναξιά μου ακόμα κι αν δεν την επιλέγω εγώ... με τα έτσι θέλω μου και με τα δεν γουστάρω μου γιατί βαριέμαι.

Πολλές φορές ήμουν λιγότερο ο εαυτός μου και περισσότερο η τύχη μου... πολλές φορές επίσης υπήρξα και κωλόπαιδο... συναισθηματικά κωλόπαιδο... Αυτό συνέβαινε γιατί κάποιες στιγμές η δειλία μου, οι φόβοι μου κι η ανασφάλεια μου με νικούσαν... με διέλυαν... καταρράκωναν την αυτοεκτίμηση μου, την αυτοπεποίθηση μου, το εγώ μου... αυτό μου έφερνε θλίψη... η θλίψη γινόταν θυμός κι ο θυμός εγωισμός χωρίς αντίκρυσμα και φρένο... τα έβαζα με όλους και με όλα... κι έτσι έχανα ανθρώπους... όχι από γύρω μου κι από κοντά μου... από μέσα μου... έχανα ανθρώπους... την αθωότητα μου... την πίστη μου στον εαυτό μου... στον έρωτα... στην αγάπη... στη ζωή... στην καλοσύνη. Αυτό ήταν ότι πιο οδυνηρό και άθλιο μου έχει συμβεί. Δεν μετανιώνω... έπρεπε να το περάσω για ν' αρχίσω επιτέλους να στέκομαι μόνη μου στα πόδια μου... μόνη μου να μαζεύω τα κομμάτια μου... να βάζω τα όρια μου... να προστατεύω τα όνειρα μου... ν' αναγνωρίζω και να παραδέχομαι τα λάθη μου... να έχω περισσότερη κατανόηση και ψυχραιμία. Κι όλα αυτά για μένα... για πάρτη μου... για να είναι ήρεμη η ψυχή μου... αν δεν είμαι ισορροπημένη εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω ισορροπημένα με τους άλλους.

Ισορροπία... μεγάλη κουβέντα... μπερδεύομαι και αγχώνομαι όταν σκέφτομαι πόσα πράγματα, πόσες καταστάσεις, πόσες σχέσεις στη ζωή μας βασίζονται σε απίστευτα λεπτές κι εύθραυστες ισορροπίες... όλα στον πάγο επάνω... Για σκέψου το λίγο... απ' τη μία πρέπει να έχεις υπομονή αλλά απ' την άλλη να βιαστείς για να προλάβεις... μια λέξη που είπες ή που δεν είπες... ένα τηλεφώνημα που έκανες ή που δεν έκανες... η στιγμή που ακολούθησες την καρδιά σου ή η στιγμή που έκανες αυτό που υπαγόρευε η λογική σου... το φαντάζεσαι; Όλες αυτές οι ανισόρροπες ισορροπίες πόσο σημαντικές και καθοριστικές έως μοιραίες μπορεί να είναι... ή σε πάνε πιο μπροστά και σου φέρνουν κάτι... ή στα παίρνουν όλα και σου ανατρέπουν τα πάντα.

Υπάρχει κάτι που δεν μ' αρέσει μέσα μου... ο φόβος μου για το τέλος... για το τέλος των όμορφων πραγμάτων... των όμορφων στιγμών... των όμορφων ανθρώπων... θέλει τελικά μαγκιά για να μπορέσεις να γευτείς με όλο σου το είναι κάθε τι όμορφο που σου συμβαίνει χωρίς να φοβάσαι ότι θα τελειώσει και χωρίς να σκέφτεσαι το πριν και το μετά...

Δεν αντέχω την μετριότητα και τη μιζέρια... ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλον... Πέτα ρε παιδί μου... πέτα και λίγο ψηλά και χαμογέλα... μην βουλιάζεις στην καθημερινότητα και μην κρύβεσαι πίσω από τα δύσκολά σου... όλοι τραβήξαμε και τραβάμε ζόρια αλλά όλα περνάνε... Βαριέμαι τα κλισέ και τις ατάκες που λέγονται για τη ζωή, τον έρωτα, την αγάπη, την ευτυχία όπως π.χ. η ζωή είναι δύσκολη αλλά ωραία... έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων στ' άστρα... η αγάπη είναι το υπέρτατο αγαθό... η ευτυχία βρίσκεται σε απλά πράγματα... κτλ... κτλ...

Για μένα η ζωή είναι άλλοτε μια τραγωδία κι άλλοτε μια κωμωδία... η ζωή είναι απλά Ζ Ω Η... με ένα σωρό διακυμάνσεις κι αποχρώσεις... Θα ήταν όλα εντελώς βαρετά αν η ζωή είχε μόνο μία απόχρωση και μόνο μία διαδρομή... η ουσία είναι ότι αξίζει να την ζεις και πάνω απ' όλα να νιώθεις... ό,τι είναι να νιώσεις... καλό ή άσχημο... ευχάριστο ή δυσάρεστο... να το νιώθεις μέχρι το μεδούλι της ψυχής...

Ευτυχία είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και η χαρά είναι μικρές στιγμές... ήχοι... μουσικές... εικόνες... ένα δειλινό του Απρίλη που αιχμαλωτίστηκε στη ματιά σου... ένα τσιγάρο στη βροχή... μια θάλασσα... ένα αστέρι... ένα χάδι... ένα φιλί... ένα ποτήρι κρασί... ένα χαμόγελο... μια καλημέρα... ένα δειλό σ' αγαπώ πολύ... οτιδήποτε έκανε και κάνει την καρδιά σου ν' ανατριχιάζει... μέσα σου κράτησέ το πριν να εξατμιστεί στην φθορά του χρόνου.

Η αγάπη... να 'μαστε πάλι να λέμε για την αγάπη... ακόμα δεν την έχω καταλάβει... ίσως πάλι να μην είμαι ακόμα έτοιμη για να την καταλάβω... υπάρχει η αγάπη που φωλιάζει μέσα σε σχέσεις δεδομένες... μέσα σε σχέσεις ανάγκης... συνήθειας... εξάρτησης... σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλά μια λέξη... μια συναισθηματική ανταλλαγή... υπάρχει όμως κι η αγάπη που σε κάνει να υπερβαίνεις τον εαυτό σου και τα θέλω σου... δύσκολο πράγμα... μα σε τούτη την αγάπη υποκλίνομαι... ίσως να έφτασα την αληθινή αγάπη για λίγο μόνο... τόσο λίγο όσο κρατάει ένα όνειρο... αν κατάφερα έστω με μια μου λέξη... με μια ανάσα μου... με μία πράξη μου ή ένα βλέμμα μου να δείξω και να δώσω αγάπη αυτό το ξέρουν όσοι το εισέπραξαν και το ένιωσαν και γι' αυτό ακριβώς τους ευγνωμονώ...

Για τον έρωτα τώρα... η αναμέτρηση μου με τον έρωτα ήταν μια δίκαιη και ίση αναμέτρηση... όσο γύρεψα τον έρωτα άλλο τόσο με γύρεψε κι εκείνος... Πάντα με γοήτευε το παιχνίδι της κατάκτησης... η γλυκιά κι αβάσταχτη προσμονή... έρωτες δύσκολοι... έρωτες ανεκπλήρωτοι κι εκπληρωμένοι... έρωτες εφήμεροι... εκπρόθεσμοι... επιπόλαιοι... παροδικοί... Ερωτεύτηκα πολύ... συνήθως όμως όταν κατακτούσα... χανόταν η μαγεία... βαριόμουν κι έφευγα... όταν έμεινα... πόνεσα πολύ... Έπαιξα με τη φωτιά... με ψέμματα και με αλήθειες... έδωσα... πήρα... έχασα... κέρδισα... πλήγωσα και πληγώθηκα... Για ότι κι όπως κι αν έγινε στον έρωτα επάνω ή στο όνομα του έρωτα δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή...

Κάποτε έλεγα πως.... τους έρωτες μου εγώ τους μαχαιρώνω... με μια ματιά μου που μοιάζει τόσο με φυγή... κι όταν νιώθω πως ματώνω... τότε τους αποθεώνω ξανά απ' την αρχή... Τώρα πια λέω πως... ίσως τελικά οι δικοί μου έρωτες έγιναν αγάπη... μια αγάπη που με λυτρώνει και ταυτόχρονα με χαρακώνει σαν γυαλί...

Φίλοι και "φίλοι"... όσοι κρατάνε το χέρι σου και ταυτόχρονα νιώθουν την καρδιά σου... ακόμα κι αν είναι μακριά... όσοι αντέχουν να μοιραστούν όχι μόνο τις λύπες σου αλλά και τις χαρές σου... όσοι σε νοιάζονται όχι μόνο όταν σιωπάς αλλά και στις απλές καθημερινές στιγμές σου... δεν είναι απλά φίλοι αλλά και υπέροχοι άνθρωποι... Είναι όμως και κάτι τυπάκια... κάτι δήθεν φιλαράκια που όταν εσύ μετράς τ' αστέρια εκείνα μετράνε τα λάθη σου ένα ένα... σε πλησιάζουν με αγάπες και λουλούδια κι όταν φτάσουν κοντά σου... σε πληγώνουν κατά πρόσωπο... αγκαλιά περιμένεις... πνιγμός σε βρίσκει...

Τι μου απέμεινε... έχω μέσα μου πληγές που έκλεισαν και πληγές που είναι ακόμα ανοιχτές... έχω μέσα μου όνειρα που έγιναν χαρτιά καμμένα κι όνειρα που φωτίζουν τα σκοτάδια μου... έχω και τσαλακωμένες υποσχέσεις... υποσχέσεις που έδωσα και μου δόθηκαν απεγνωσμένα... δεν με νοιάζει πια... πέρασα φάσεις που έκαψα τις μνήμες μου και χάθηκα... σώθηκα... γλύτωσα... ξαναγεννήθηκα κι έπιασα πάλι ουρανό...

Ε, και τί έγινε; Έτσι είναι η ζωή... έτσι είναι οι άνθρωποι... κανείς δεν είναι τέλειος μωρό μου... ούτε κι εγώ επίσης... Λοιπόν... για να τελειώνουμε τώρα κάπου εδώ... Αυτή είμαι εγώ... κι αυτή είναι η ψυχή μου... το να με αγαπώ... το να με ανατρέπω... το να μη με αντέχω... το να με παρηγορώ... το να επιμένω να πιστεύω στα αδύνατα και να γουστάρω μια χίμαιρα διαρκώς να κυνηγώ... είναι πολύ απλά... δικαίωμα μου.