koukidaki: «Τότε κατάφερα και έβαλα τα εγκλήματά μου σε τάξη», Γιώργος Ζώτος

Αυτή είναι μια συνέντευξη αλλιώς. Ενώ κρατάμε την δομή μιας κλασικής συνέντευξης, δηλαδή εγώ βάζω τις ερωτήσεις και ο συνεντευξιαζόμενος τις απαντήσεις, σε τούτη την περίπτωση υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Αντί να βάζω εγώ τα "θέματα" σε εκείνον γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Το κάθε πρόσωπο απαντά σε πέντε υποθετικές ερωτήσεις που δε γνωρίζω. Μετά συμπληρώνω τα ερωτήματα βάση των απαντήσεων όπως νομίζω, υποθέτω ή υποψιάζομαι. Παρακάτω, δείτε τί (μου) απάντησε ο συγγραφέας Γιώργος Ζώτος. Στο τέλος της ανάρτησης θα βρείτε συνδέσμους για να γνωρίσετε τα βιβλία του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βασιλείου.

Υπάρχουν χαρίσματα σε ανθρώπους ή χαρισματικοί άνθρωποι που σας προκαλούν ζήλια;

Γ.Ζ.: Ναι, ζηλεύω. Συνήθως όταν διαβάζω. Πόσο θα ήθελα να έγραφα εγώ κάποια μυθιστορήματα, όπως τα «100 χρόνια μοναξιάς» ή τον «Ηλίθιο» ή ακόμα και «Το λάθος»!

Όμως εκείνο που με εξοργίζει είναι η ποίηση. Πως διάβολο καταφέρνουν, μέσα σε δύο γραμμές να συγκεντρώσουν τόσες εικόνες, τόσες αναμνήσεις, τόσα ακούσματα, τόσες μυρωδιές, τόσους συνειρμούς, τόσα συναισθήματα; Πως γίνεται, διάολε;

“Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;”

Μαγεία όπως λέει κι ο ποιητής.

Από που -πως- αντλείτε έμπνευση;

Γ.Ζ.: Εμπνέομαι από τους πάντες και τα πάντα που με περιτριγυρίζουν. Στην ουσία θέλω κάποιον να με τσιγκλάει κάθε φορά για να με βάλει να φτιάχνω ιστορίες. Και σε αυτό πρώτη, ήταν και είναι η κόρη μου, η Κυβέλη. Κάθε χρόνο στα γενέθλιά της με «αναγκάζει» να φτιάχνω κάποια αστυνομικά σενάρια ώστε να τα παίζει με τις φίλες της. Ξεκινήσαμε με πολύ απλοϊκά το 2006 που έκλεινε τα 10, και πλέον έχουμε φτάσει να οργανώνουμε ολόκληρη βραδιά εγκλήματος κάθε 28η Σεπτεμβρίου. Πάντα με τη βοήθεια της Κλαίρης, της γυναίκας μου που με υπομένει χωρίς να γκρινιάζει… πολύ… Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα…

Όχι ότι δεν έγραφα και πριν. Κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση! Όμως από τότε κατάφερα και έβαλα τα εγκλήματά μου σε τάξη.

Έχετε σκεφθεί να ασχοληθείτε με τα κοινά;

Γ.Ζ.: Δεν θα μπορούσα να γίνω πολιτικός. Δεν έχω καν την ευχέρεια του λόγου για κάτι τέτοιο, όμως αυτό που δεν θα μπορούσα να κάνω με κανέναν τρόπο είναι να αλλάζω απόψεις και ιδέες, έστω και αν αναγκάζομαι λόγω των γεγονότων να το κάνω και μάλιστα να υποστηρίζω τις νέες, εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις μου με ακόμη περισσότερο σθένος.

Άλλωστε στην χώρα που ζούμε δήμαρχοι αναδεικνύονται αυτοί που έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση, έστω κι αν είναι υπόδικοι, και βουλευτές αυτοί που υποδύονται καλύτερα τον ρόλο τους, είτε στα σίριαλ είτε στη ζωή.

Γι’ αυτό αν κάτι θα έπρεπε να αλλάξει στην Ελλάδα πρώτα απ’ όλα, αυτό θα πρέπει να είναι η παιδεία. Κι αυτό θα πάρει χρόνια. Δεκαετίες…

Τι σας ενοχλεί στην καθημερινότητά σας;

Γ.Ζ.: Με αρκετά πράγματα εκνευρίζομαι εύκολα. Όπως όταν κάποιος παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και αναγκάζει τη μάνα με το καρότσι να κατέβει στον δρόμο για να περάσει, ή όταν βλέπω κάποιον να κουνάει τον δείκτη στο παιδί του και να τον συμβουλεύει να μην καπνίζει ενώ στο άλλο χέρι κρατάει το τσιγάρο, ή όταν ακούω κάποιον να λέει: «Έλα μωρέ τώρα, τι να μας πει και η αδερφάρα/ο χοντρός/ο Αλβανός/η αγάμητη;», ή όταν βλέπω κάποιον να πετάει τα σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου του, ή όταν βλέπω στο facebook να κοινοποιούν οποιαδήποτε βλακεία περάσει από την οθόνη του υπολογιστή τους χωρίς να σκεφτούν αν ισχύει.

Αδίκως εκνευρίζομαι. Θα πρέπει να το πάρω απόφαση ότι δεν αλλάζει κάτι, εκτός κι αν αλλάξει η παιδεία μας. Που θα πάρει δεκαετίες…

Πως εκτονώνετε τη δημιουργικότητά σας; Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Γ.Ζ.: Και φοβόμουν ότι δεν θα μου κάνατε ποτέ αυτή την ερώτηση.

Λοιπόν… Μόλις τελείωσα το τρίτο μου θεατρικό έργο: «Η γιαγιά μας πέθανε». Το πρώτο, η «Γυναικεία υπόθεση» ανεβάστηκε με μεγάλη επιτυχία από τον σύλλογο της περιοχής μας «Αρτέμιδος Ανάβασις» το 2013, και ο ίδιος σύλλογος τώρα ετοιμάζει και το «Ασανσέρ», που και αυτό το έγραψα μέσα στο 2015. Αστυνομικές (τι άλλο;) κωμωδίες και οι τρεις.

Επίσης συμπλήρωσα το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που παλεύω εδώ και αρκετά χρόνια και ελπίζω κάποια στιγμή να ολοκληρωθεί.

Έχω και μία πρόταση για ένα κινηματογραφικό σενάριο που πάντα βρίσκεται στην άκρη του μυαλού μου.

Τέλος, ο Λεωνίδας Πολίτης ετοιμάζεται για νέες περιπέτειες, αλλά αυτό νομίζω ότι λίγο – πολύ είναι αναμενόμενο…