Οι λέξεις μού φωνάζουν ξανά τα μεσάνυχτα
να σηκώσω τη μελαγχολία τους
και υποψιάζομαι το φινάλε.
Τόσες αγνές ησυχίες μέσα στη νύχτα
λύνουν τη σιωπή τους και με πυροβολούν.
Τόσοι άγραφοι φόβοι
αναμένουν αστάθμητοι
την προσαρμογή τους.
Μη θλίβεσαι
που μεταναστεύει η ώρα
το κεκοιμημένον ουδέποτε τίκτει.
Καλλιόπη Δημητροπούλου
Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου All rights reserved, Νοέμβριος 2015
Περισσότερα από/για την Καλλιόπη Δημητροπούλου:
Ακούς τη βροχή; [ποίηση]
«Δε χορταίνω τη θάλασσα», Καλλιόπη Δημητροπούλου [συμμετοχή στην στήλη Λευκόιστος και βιογραφικό]
«Ποίημα είναι...», Καλλιόπη Δημητροπούλου [συνέντευξη]