Του Κωνσταντίνου Βαρδή
Όταν γύρισα σπίτι είχε νυχτώσει. Το συνέδριο δεν κράτησε τόσες ώρες, αλλά ήθελα να συζητήσω αρκετά πράγματα, που αφορούσαν τη δουλειά, με τον Ντάνι, όπου με την ευκαιρία μου ανακοίνωσε τους αρραβώνες του με την αγαπημένη του. Αχ…! Τι όμορφο που είναι το συναίσθημα να έχεις κάποιον να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου. Κι εγώ είχα αλλά δεν με άντεξε και έφυγε μακριά μου. Πίστευε πως είχα αρχίσει να περνάω τα όρια εμμονής και παράκρουσης. Ίσως και να είχε δίκιο. Εγώ τότε όμως πίστευα πως κάποια στιγμή θα δικαιωνόμουν. Για αυτό και είχα συνεχίσει τις εξερευνήσεις.
Τέλος πάντων… μπήκα μέσα στο διαμέρισμα. Ήθελα επειγόντως να κάνω ένα γρήγορο ντους και να ξαπλώσω. Το κορμί μου ήταν πιασμένο. Περνώντας από τα δωμάτια για να φτάσω στο μπάνιο παρατήρησα τα δωμάτια με τα παιχνίδια όπως τα είχα αφήσει χτες. Οι διαγαλαξιακοί αναρχικοί με τον καπετάνιο τους τον Μπλοργκ. Οι στρατιώτες που φυλούσαν ενέδρα, ο Γκοτζίλα, οι Βίκινγκς, οι βάρβαροι, τα τηλεκατευθυνόμενα, οι γρίφοι, οι ξύλινες ιδιοκατασκευές. Όλα έμοιαζαν να ήταν εκεί. Τότε, όμως, δεν είχα προσέξει καλά…
Προχώρησα στο επόμενο δωμάτιο θαυμάζοντας το αρχαίο Αιγυπτιακό αγαλματίδιο. Και τότε σαν αναλαμπή φώτισε στο μυαλό μου η εικόνα του προηγούμενου δωματίου. Ο Τσάκι; Πού ήταν ο Τσάκι; Με μεγάλη έκπληξη τον είδα να στέκεται στην γωνία του δωματίου. Ποιος στα κομμάτια τον είχε βάλει εκεί; Σκέφτηκα τον γάτο μου. Ήταν δυνατόν να είχε μεταφέρει την κούκλα που είχε τρεις φορές το μέγεθος του Σιλβέστρο; Ίσως και να τον είχα βάλει εγώ τελικά και να μην το θυμόμουν(;). Χαμογέλασα αμήχανα και έσκυψα για να τον σηκώσω από το πάτωμα. Τον μετέφερα στο δωμάτιο που έπρεπε να βρίσκεται, παρέα με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Η αλήθεια ήταν ότι είχα ανατριχιάσει λίγο και οι πρώτες σκιές φόβου είχαν αρχίσει να πέφτουν πάνω μου. Εκείνο το βράδυ είχα κοιμηθεί με την πόρτα κλειστή και τα πόδια μου σκεπασμένα με το σεντόνι μου παρά τη ζέστη. Είχα θυμηθεί για λίγο τα παιδικά μου χρόνια κοιτώντας μέσα από μία μικρή τεχνητή χαραμάδα που είχα κάνει στο ύφασμα.
عزازيك
Πρέπει να ήταν τέσσερις τα ξημερώματα όταν άκουσα κάτι να σέρνεται έξω από την πόρτα μου. Ο ήχος πλησίαζε ρυθμικά γεμίζοντας τον διάδρομο με άναρθρες ψιθυριστές κραυγές. Υπήρχε κάτι πρωτόγνωρο, σίγουρα άγνωστο, στη φύση αυτών των λαρυγγισμών που προκαλούσε ένα αργόσυρτο ρίγος στη ραχοκοκαλιά μου.
«Μεγαλοδύναμε Θεέ!» ψιθύρισα.
Μια στιγμή αργότερα, ένα χτύπημα ακούστηκε στην εξώπορτα και ένας βαρύς γδούπος στο εσωτερικό της ντουλάπας που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι. Δεν βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ. Ίσως το να κρατήσω τα βλέφαρά μου ερμητικά κλειστά ήταν το καλύτερο πράγμα που μπορούσα να κάνω.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα ενώ στα πόδια μου ένιωθα ένα βάρος. Κλώτσησα.
«Φύγε Σιλβέστρο…» φώναξα και το βάρος μετατοπίστηκε. Δεν άκουσα τον θόρυβο από το πέσιμο του τετράποδου φίλου μου όταν αγγίζει το πάτωμα. Γύρισα το κεφάλι μου να δω. Στα πόδια μου δεν υπήρχε τίποτα, η πόρτα ήταν ανοικτή –σοκ– και στον καναπέ του απέναντι δωματίου κοιμόταν κουλουριασμένος ο γάτος μου.
Δεν μπορεί. Πρέπει να ήταν ο γάτος… σκέφτηκα και γύρισα ξανά το κεφάλι μου στο μαξιλάρι ελέγχοντας το κομοδίνο μου. Τα μάτια μου γούρλωσαν όταν είδα τους πολεμιστές να έχουν συμπράξει συνθήκη ειρήνης με τους εξωγήινους και να στέκονται μαζί πάνω στο κομοδίνο και να με κοιτούν. Τινάχτηκα πίσω πετώντας πάνω τους το σεντόνι. Ένιωσα απειλή. Προσπάθησα να σκεφτώ διάφορα σενάρια για τον τρόπο με τον οποίον τοποθετήθηκαν εκεί, αλλά το μυαλό μου αδυνατούσε να βρει τη λύση. Ίσως να υπνοβατούσα και να μην το είχα αντιληφθεί ποτέ μου ως εκείνη τη στιγμή. Έπρεπε να επισκεφθώ κάποιον ειδικό ψιθύρισε μια φωνή μέσα μου, κι εγώ την άκουσα.
Εκείνη την ημέρα έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο ο οποίος ασκούσε κι άλλες ειδικότητες εκτός από αυτήν, όπως σύμβουλος γάμου κι άλλες τέτοιες αηδίες. Ο γιατρός με περίμενε το απόγευμα. Προσπάθησα πριν το ραντεβού να καθαρίσω το μυαλό μου για να φαίνομαι όσο πιο ψύχραιμος μπορούσα. Πήρα βαθιές ανάσες και ξεφύσαγα σαν τρύπιο λάστιχο μέχρι που άρχισα να ζαλίζομαι.
Η ώρα είχε φτάσει κι εγώ έπρεπε να βρίσκομαι στο ραντεβού σε μισή ώρα. Έβαλα τα καθαρά μου ρούχα και βγήκα από το σπίτι, αφού είχα τακτοποιήσει πρώτα τα πράγματα. Πλέον κάθε παιχνίδι βρισκόταν στην θέση του.
Γύρισα γύρω στις πέντε ώρες αργότερα. Η συνεδρία δεν άργησε να τελειώσει, αλλά έκανα και μια στάση στον Ντάνι για να τον δω. Η καλή παρέα πάντα σε βοηθάει να ξεχάσεις τα προβλήματά σου. Ήταν δώδεκα το βράδυ όταν έχωσα με δύναμη το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Το κεφάλι μου είχε αρχίσει να βαραίνει και αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα καλό μπάνιο. Ο ψυχολόγος είχε μιλήσει για έντονο μετατραυματικό στρες της παιδικής ηλικίας το οποίο εκδηλώθηκε τώρα. Εγώ όμως ήμουν σίγουρος πως όλα αυτά οφείλονταν στην κούραση των ημερών. Ένα ταξίδι αστραπή με το ρίσκο να θέσουμε τις ζωές μας σε θανάσιμο κίνδυνο… δεν ήταν και λίγο. Πίστευα πως από την επόμενη μέρα θα ξεκινούσαν τα καλύτερα. Μετά το χαλαρωτικό μπάνιο έπεσα με ένα γλυκό χαμόγελο στο κρεβάτι μου που είχε αρχίσει κι αυτό να γυρνάει όπως το ταβάνι.
Δεν θυμόμουν τι όνειρο είδα, αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που με είχε ξυπνήσει. Ένα ανατριχιαστικό σούρσιμο έφτανε στα αυτιά μου σα να γράπωνε κάποιος νεκροζώντανος το πάτωμα και να τραβούσε το διαμελισμένο κορμί του στον άδειο διάδρομο του σπιτιού μου. Άνοιξα τα μάτια μου χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω τίποτα. Το λαμπάκι του δωματίου είχε σβήσει. Ψηλάφησα με το χέρι μου προσπαθώντας να βρω τον διακόπτη. Τον πάτησα αλλά το δωμάτιο παρέμεινε βυθισμένο στο σκοτάδι. Το σούρσιμο στον διάδρομο έμοιαζε να με πλησιάζει. Είχα ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις μου και είχα τεντώσει τα αυτιά μου σαν γάτα.
«Σιλβέστρο…» προσπάθησα να πω αλλά κόμπιασα.
Μερικές ακτίνες από το φεγγαρόφως έμπαιναν κλεφτά μέσα από το κουφωτό πατζούρι. Σήκωσα το κεφάλι μου απότομα, αποφασισμένος να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Μία σκιά στεκόταν στην πόρτα του δωματίου. Ενστικτωδώς πάτησα ξανά τον διακόπτη χωρίς αποτέλεσμα. Γύρισα στο πλάι για να πιάσω το κινητό μου που είχε ενσωματωμένο φακό. Πάτησα το κουμπί και άναψε. Φώτισα το σημείο στο οποίο είχα δει τη σκιά… τίποτα. Δεν υπήρχε τίποτα στην πόρτα. Όλα ήταν ένα παιχνίδισμα του μυαλού. Πήρα θάρρος και κατέβασα τα πόδια μου στο πάτωμα. Έσκυψα απότομα κοιτώντας κάτω από το κρεβάτι. Κανένα τέρας δεν κρυβόταν εκεί. Άκουσα ένα χτύπημα στο διπλανό δωμάτιο συνοδευόμενο από ένα δυνατό φτερούγισμα.
Ο Τουίτι… σκέφτηκα και σηκώθηκα φορώντας τις παντόφλες μου. Βγήκα στον διάδρομο και πάτησα τον διακόπτη. Μόρφασα όταν διαπίστωσα πως υπήρχε συσκότιση σε όλο το διαμέρισμα. Με μόνο μου οδηγό τις αναμνήσεις μου από τον χώρο και τον χαμηλό φυσικό φωτισμό του φεγγαριού, προχώρησα μπαίνοντας στο δωμάτιο του πουλιού. Δεν κοιμόταν όπως κάθε βράδυ. Ήταν αναστατωμένο και χτυπούσε τα φτερά του στο κλουβί. Έβαλα το χέρι μου μέσα προσπαθώντας να το πιάσω. Του μίλησα για να ηρεμίσει. Ήταν ανούσιο. Πάλευε θέλοντας να ξεφύγει. Τόσα χρόνια μετά με γνώριζε και από μόνο του επεδίωκε την παρέα μου. Αυτή τη φορά όμως όχι. Ήταν αγχωμένο και ήμουν σίγουρος πως υπεύθυνος ήταν ο Σιλβέστρο.
Έκατσα κάμποση ώρα μαζί του ψιθυρίζοντας μέσα στη νύχτα απαλούς ρυθμούς. Τα κατάφερα. Στο τέλος τον έβαλα ξανά μέσα στο κλουβί και έκλεισα το πορτάκι. Βγήκα από το δωμάτιο αφήνοντας την πόρτα ανοικτή. Έλεγξα, για μια τελευταία φορά πόρτες και παράθυρα, και αφού βεβαιώθηκα πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, γύρισα στο δωμάτιό μου. Ο γάτος μου, εντωμεταξύ, προσποιούταν τον αθώο και κοιμόταν πάνω στο αφράτο μαξιλάρι του. Δεν τον είχα ενοχλήσει. Επιτέλους τα μάτια μου έκλεισαν μη μπορώντας να αντισταθώ στο, σταδιακά αυξανόμενο, βάρος των βλεφάρων μου.
Είναι περίεργο πώς η νύκτα δημιουργεί, με τη βοήθεια των φόβων μας, τους δικούς της ήχους και εικόνες. Όλο το βράδυ θα ορκιζόμουν πως άκουγα μικροσκοπικά βήματα, παρέλασης, σε όλο το σπίτι. Δεν θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα αν έλεγα πως έμοιαζε με επιδρομή από εκατοντάδες πλαστικά στρατιωτάκια. Εκτός κι αν ήταν ποντίκια. Δεν είχα όμως τέτοιο πρόβλημα και το ήξερα καλά.
Δεν πρέπει να πέρασε πάνω από μισή ώρα, όταν ξύπνησα απότομα, σα να μου πέταξε κάποιος κουβά με παγωμένο νερό. Έντρομος άκουσα το κουδούνι της εξώπορτας να χτυπάει. Σοκαρίστηκα καθώς το μυαλό μου ακόμη δεν είχε ορίσει τις βασικές του λειτουργίες. Ακόμη προσπαθούσα να ορίσω πού ήμουν και ποιος ήμουν. Το κουδούνι βάρεσε ξανά. Τότε συνειδητοποίησα πως για να βαρέσει κάποιος το κουδούνι της εξώπορτας θα πρέπει να έχει ήδη μπει στο κλιμακοστάσιο περνώντας από την κύρια είσοδο του κτηρίου. Κανείς δεν είχε κλειδί εκτός από εμένα. Τότε… ποιος ήταν;
Άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου παίρνοντας από μέσα μία παλιά αντίκα ρολογιού που είχα ξεχασμένη. Ήταν βαριά και στιβαρή, μεταλλικής κατασκευής. Δεν ήταν όπλο, αλλά σίγουρα μπορούσες πολύ εύκολα να ανοίξεις ένα κεφάλι με αυτό. Πήρα το κινητό στο χέρι ανάβοντας τον ενσωματωμένο φακό.
Περπάτησα προσεκτικά κι αθόρυβα ως την εξώπορτα. Δεν φορούσα ούτε τις παντόφλες μου. Απείχα γύρω στα πέντε βήματα όταν άκουσα το κουδούνι να χτυπάει ξανά. Πάγωσα. Σκέφτηκα να ρωτήσω ποιος ήταν αλλά ίσως ήταν καλύτερα να υποκριθώ πως απουσίαζα. Έσβησα και τον φακό. Το σκοτάδι ήταν σύμμαχός μου τη δεδομένη στιγμή. Έσφιξα το ρολόι στο χέρι μου κρατώντας το ψηλά. Πλησίασα δειλά το ματάκι της πόρτας κολλώντας το μάτι μου στο καμπυλωτό γυαλί. Κανείς δεν φαινόταν απέξω. Σίγουρα τα ηλεκτρικά είχαν χαλάσει. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν άναβαν τα φώτα και χτυπούσε από μόνο του το κουδούνι. Ίσως κάποιο βραχυκύκλωμα τα προκαλούσε όλα αυτά.
Κάτι ένιωσα να πατάω με τις άκρες των δακτύλων μου. Ένα γλυκό κόψιμο μου χάρισε έναν οξύ πόνο στη συνέχεια. Ένα διπλωμένο χαρτί βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια μου. Έσκυψα και, αφού άφησα το ρολόι κάτω, το σήκωσα ξεδιπλώνοντάς το. Δεν κατάλαβα τι έβλεπα στην αρχή· ήταν και ο φωτισμός που δεν βοηθούσε. Άναψα ξανά τον φακό ρίχνοντας το φως πάνω του. Νόμιζα πως κάποιος μου έκανε πλάκα. Ένα τετράγωνο barcode ήταν 
αποτυπωμένο μέσα.
Δεν έχασα χρόνο και έτρεξα την ανάλογη εφαρμογή του έξυπνου κινητού μου τηλεφώνου σκανάροντας το μήνυμα. Ήταν ένα απειλητικό μήνυμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Επρόκειτο για κάποιο κακόγουστο αστείο, ή ο χοντρός κι απεχθής κτηματοφάγος είχε ξεμείνει από ιδέες; Το τσαλάκωσα όταν άκουσα έναν δυνατό γδούπο ξανά μέσα από το δωμάτιό μου αυτή τη φορά. Πάγωσα. Ένιωσα τα δόντια μου να κροταλίζουν και τότε ήταν που ήχησε μια σειρά δυνατών γδούπων στην εσωτερική σκάλα, σα να κατρακυλούσε ένα βαρύ αντικείμενο από σκαλί σε σκαλί. Με είχε πλησιάσει πολύ ενώ τα μέλη μου αρνιόντουσαν να συνεργαστούν με το μυαλό μου που έλεγε να τρέξω μακριά. Οι χτύποι επαναλαμβάνονταν σε σταθερό ρυθμό μέχρι που έπαψαν μόλις έφτασαν στο ίδιο επίπεδο με αυτό που βρισκόμουν κι εγώ. Ένιωσα το αίμα να αδειάζει από τον εγκέφαλό μου. Σίγουρα είχα γίνει κατάχλωμος σα λευκό πανί. Κάτω από την κάλυψη της νυκτός όμως δεν φαινόταν τίποτα. Και τότε ήταν που ο εφιάλτης μου πήρε σάρκα και οστά διώχνοντας όλες εκείνες τις αμφιβολίες ότι μπορεί όλα αυτά να ήταν γεννήματα της φαντασίας μου. Η ίδια σκιά που νόμισα πως είχα δει στην πόρτα του δωματίου μου, σηκώθηκε μπρος μου σε απόσταση μερικών μέτρων. Έτρεμα σύγκορμος ενώ ένιωσα ένα ζεστό υγρό να μουσκεύει το σλιπ ανάμεσα στα πόδια μου.
αποτυπωμένο μέσα.
Τα άκρα μου επιτέλους υπάκουσαν και σταδιακά ανέκτησαν τις λειτουργίες τους. Το κινητό μου έπεσε από τα χέρια καθώς πάσχιζα να βρω ψηλαφιστά το πόμολο της πόρτας που ήταν βυθισμένο στις σκιές. Όποτε μπορούσα έριχνα γρήγορες ματιές για να βρω τη σκιά που ολοένα και με πλησίαζε αργά μουγκρίζοντας. Το σχήμα του δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Δεν ήταν ζώο, καθώς ήταν ψηλό και περπατούσε όρθιο. Δεν ήταν άνθρωπος, καθώς η όψη του έμοιαζε απερίγραπτα τερατώδες. Πάλεψα με όλη μου την δύναμη σκίζοντας τα χέρια μου στην προσπάθεια να ανοίξω την εξώπορτα. Στο τέλος η πόρτα άνοιξε μονάχα με ένα γύρισμα της πετούγιας. Εγώ πάντα την κλείδωνα. Το είχα ελέγξει ακόμη και λίγη ώρα πριν. Επιτέλους ήμουν ελεύθερος να φύγω εγκαταλείποντας το σπίτι της κολάσεως.
Έκλεισα την πόρτα πίσω μου ανακτώντας την ψυχραιμία μου. Κοίταξα τα χέρια μου και είδα πως κρατούσα τα κλειδιά. Κλείδωσα την πόρτα, όσο πιο γρήγορα μπορούσα ώστε να μην με κυνηγήσει και κόλλησα το αυτί μου προσπαθώντας να αφουγκραστώ τον διώκτη μου. Στο σπίτι επικρατούσε νεκρική σιγή. Αν και ήμουν έτοιμος να πιστέψω στην ύπαρξη τεράτων και οποιουδήποτε άλλου κυήματος δεισιδαιμονίας, σκέφτηκα λογικά. Υπεύθυνος για όλα αυτά ήταν εκείνος ο άνθρωπος που είχε βάλει σκοπό να με αναγκάσει να φύγω. Τι πιο πετυχημένο από το να κάνεις τον ίδιο τον αμετανόητο ιδιοκτήτη, που σου έχει κάτσει στον λαιμό, να θέλει από μόνος του να φύγει; Ένιωσα σίγουρος για την κρίση μου. Ήμουν, μάλιστα, σίγουρος πως θα περίμενε σε κάποια απόμερη γωνία έξω από το σπίτι και θα γελούσε μέσα στο αυτοκίνητό του τρίβοντας τα χέρια του. Ίσως κιόλας να περίμενε πως θα ήμουν εγώ αυτός που θα τον έβρισκα την επόμενη μέρα ώστε να συζητήσουμε ξανά την προσφορά ακόμη και με ευνοϊκότερους όρους για εκείνον.
Όχι… θα με εύρισκε μπροστά του. Θα περνούσα στην αντεπίθεση. Τώρα ήταν η ευκαιρία που ήταν ακόμη νωρίς. Αμέσως σκέφτηκα έναν παιδικό φίλο που είχα και πλέον ήταν διοικητής στο τοπικό αστυνομικό τμήμα.
عزازيك
Μου έδωσαν μία πρόχειρη αλλαξιά και με έβαλαν στο γραφείο του διοικητή.
«Ένα barcode δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο…» μου είχε πει στο αστυνομικό τμήμα. «Σου έκλεψαν τιμαλφή ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα;»
«Δεν ξέρω, αλλά δεν νομίζω να…» προσπάθησα να ολοκληρώσω.
«Πείραξαν εσένα ή κάποιο άλλο πρόσωπο που διαμένει στο διαμέρισμά σου;» με διέκοψε γρήγορα.
«Μένω μόνος…» απάντησα.
«Τότε ποια είναι η καταγγελία σου;»
«Υπάρχει κάποιος μέσα στο διαμέρισμά μου. Και όπως σου είπα και πριν πρέπει να τον έχει βάλει εκείνος ο αντιπαθής κτηματομεσίτης ή ό,τι διάβολο είναι.»
Ο διοικητής είχε κατσουφιάσει το πρόσωπό του. «Θα στείλω δύο ανθρώπους να ερευνήσουν το διαμέρισμά σου και να διεξάγουν μία άτυπη έρευνα μόνο για εσένα Τζακ.» με καθησύχασε στο τέλος.
«Σε ευχαριστώ πολύ!»
«Μη με ευχαριστείς. Αυτό που κάνω απαγορεύεται, αλλά έτσι σε ξεχρεώνω.» Ναι, μου χρωστούσε χάρη από τότε που ήμασταν έφηβοι. Είχα σώσει την αδερφή του από πνιγμό. Ήμουν κρυφά ερωτευμένος μαζί της και είχα αποκτήσει ένα κρυφό χόμπι. Την παρακολουθούσα ενώ αρκετές φορές είχα γίνει αντιληπτός τόσο από την ίδια, όσο και από τον αδερφό της. Και ενώ με είχαν προειδοποιήσει να σταματήσω εγώ δεν είχα υπακούσει για καλή τους τύχη. Ένα πρωινό, καθώς περπατούσε, διέσχισε την καμπυλωτή γέφυρα της πόλης για να πάει για ψώνια. Μία ζαλάδα, ένα στραβοπάτημα, ένας λάθος χειρισμός ήταν αρκετό για να γύρει τόσο πολύ στα χαμηλά κάγκελα ώστε το βάρος του κεφαλιού της να παρασύρει το υπόλοιπο κορμί. Έπεσε από ύψος τριών μέτρων στη λίμνη και δεν υπήρχε κανείς εκεί γύρω να τη βοηθήσει εκτός του ενοχλητικού κολλιτσίδα. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία…
Κούνησα το κεφάλι μου συγκαταβατικά σφίγγοντας τα χείλη.
عزازيك
Ήταν σχεδόν ξημέρωμα όταν έφτασα στο διαμέρισμά μου συνοδευόμενος από αστυνομική δύναμη. Περίμενα στο περιπολικό παρέα με τον οδηγό ενώ δύο αστυνομικοί κρατούσαν τα κλειδιά του σπιτιού μου για να μπουν μέσα. Η ώρα κυλούσε βασανιστικά αργά κι εγώ ίδρωνα και ξεΐδρωνα νιώθοντας σαν εγκληματίας. Ο αντιπαθής χοντρός πέρασε από μπροστά μου χαρίζοντάς μου το πιο αλαζονικό του χαμόγελο. Ήταν μεσημέρι και οι αστυνομικοί βγήκαν από το σπίτι μου. Πλησίασαν το αυτοκίνητο και έγειραν πάνω στην οροφή ακουμπώντας τους αγκώνες τους.
«Λοιπόν…;» τους ρώτησα.
«Δεν βρήκαμε εμφανή σημάδια διάρρηξης όπου κι αν ψάξαμε.»
«Ψάξατε καλά;»
«Καλύτερα δεν γίνεται. Πήραμε δείγματα DNA από μπάνιο, κουζίνα και κρεβάτι όπως και αποτυπώματα από πόρτες, παράθυρα, έπιπλα και όλα τα υπόλοιπα.»
«Πότε θα έχουμε αποτελέσματα;»
«Εντός δύο ημερών. Μέχρι τότε καλό θα είναι να μείνετε σε κάποιο φιλικό σπίτι. Για παν ενδεχόμενο καλό είναι να αποφύγετε την είσοδο στο σπίτι σας. Αν αποδειχτεί τελικά πως όντως κάποιος άλλος ήταν στο διαμέρισμα, τότε αυτό θα ήταν πολύ επικίνδυνο για εσάς.»
Βγήκα από το περιπολικό παραχωρώντας τη θέση μου στους αστυνομικούς. Ο οδηγός έβαλε μπρος το όχημα και πάτησε δυνατά το γκάζι για να μαρσάρει. Έμεινα ακίνητος στην άκρη του πεζοδρομίου βλέποντας το αυτοκίνητο να ξεμακραίνει μέχρι που σταμάτησε, δέκα μέτρα παραπέρα, απότομα. Ο συνοδηγός έγειρε το κεφάλι του βγάζοντάς το από το παράθυρο.
«Κύριε Τζακ…» είπε κάπως διστακτικά.
«Παρακαλώ…»
«Ειλικρινά δεν πιστεύω πως μπήκε κάποιος μέσα στο διαμέρισμά σας. Αυτό όμως που πρέπει να γνωρίζετε είναι πως το καναρίνι σας έχει πεθάνει.»
«Τι;»
«Μάλλον ήρθε η ώρα του…» απάντησε και γύρισε μπρος κάνοντας νόημα στον οδηγό να ξεκινήσει.
عزازيك
Δεν έπρεπε να μπω μέσα και δεν θα έπρεπε να θέλω. Έτρεξα όμως όσο πιο γρήγορα μπορούσα μέχρι που βρέθηκα στο διαμέρισμα. Περίμενα να ακούσω το φτερούγισμα του καναρινιού. Ο μοναδικός ήχος που ήρθε στα αυτιά μου ήταν ο βρυχηθμός του γάτου. Ένα αναστατωμένο νιαούρισμα από τον πάνω όροφο. Τον άκουσα αλλά τον αγνόησα. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στα τελευταία λόγια του αστυνομικού. Μπήκα στο δωμάτιο και αντίκρισα το κλουβί. Φαινόταν άδειο. Ευχήθηκα να είχε βρει έναν τρόπο να το είχε σκάσει. Έκανα λάθος. Ο Τουίτι βρισκόταν ξαπλωμένος στο πλάι πεσμένος στο ψάθινο πάτωμα του κλουβιού. Δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια μου. Τα πουλιά, όταν πεθαίνουν από φυσικά αίτια γυρνούν ανάσκελα. Μόνο όταν πεθαίνουν από ξαφνικό τραυματισμό πέφτουν στο πλάι.
«Ανάθεμά σε Σιλβέστρο. Δεν ξέρω πώς βρήκες τον τρόπο…» φώναξα και ανέβηκα πάνω ακολουθώντας το νιαούρισμά του.
Ήταν σε ένα από τα δωμάτια με τα δεκάδες παιχνίδια μέσα. Είχε κρυφτεί μέσα σε μια κούτα στην πιο απόμερη γωνία του δωματίου και βρυχιόταν απειλητικά σα να έβλεπε κάτι που εγώ, λόγω της ανθρώπινης φύσης μου, αδυνατούσα να δω. Έσκυψα από πάνω του ξαφνιάζοντάς τον. Δεν ήταν φιλικός. Φούντωσε το τρίχωμά του μέχρι την ουρά, κύρτωσε τη μέση του και μου έδειξε τα δόντια του κάνοντας εκείνο το χαρακτηριστικό χχχχχχχ που κάνουν τα θυμωμένα γατιά. Ήταν αναμαλλιασμένος σα να είχε προηγηθεί μάχη με άλλη γάτα. Τι στο διάβολο συνέβη όσην ώρα έλειψα; Σίγουρα κάποιος είχε μπει στο σπίτι μου. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο ή γιατί δεν το βρήκαν οι αστυνομικοί, αλλά σίγουρα είχε μπει.
Όλα αυτά έπρεπε να τα μοιραστώ με κάποιον. Ίσως αν με φιλοξενούσε για καμιά δυο μέρες ο Ντάνι να βρίσκαμε κάποια εξήγηση σε όλα αυτά. Ετοιμάστηκα, έβαλα τροφή στον Σιλβέστρο και βγήκα από το σπίτι. Κάλεσα από το κινητό τον συνεργάτη μου και μου είπε πως με μεγάλη του χαρά θα με φιλοξενούσε για μερικές μέρες. Η αρραβωνιαστικιά του δεν είχε κανένα πρόβλημα.
عزازيك
Δύο ημέρες αργότερα το κεφάλι μου είχε ηρεμήσει και τα πάντα είχαν εκλογικευτεί μέσα στη συνείδησή μου. Είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο ψυχολόγος είχε δίκιο και το μυαλό μου είχε αρχίσει να μου παίζει μυστήρια παιχνίδια. Όταν θα επέστρεφα στο διαμέρισμα τα πάντα θα ήταν όπως πριν… ήρεμα!
Copyright © Κωνσταντίνος Ν. Βαρδής, 2015 All rights reserved
Διατίθεται ελεύθερα στο διαδίκτυο με άδεια Creative Commons, Αναφορά δημιουργού-Μη εμπορική χρήση-Όχι παράγωγα έργα
Το ανακαλύψατε τώρα; Η ιστορία από την αρχή
