Γράφει η Κατερίνα Χαρίση
Σαββατοκύριακο κι επιστροφή στις ρίζες… Ένα μικρό ταξίδι που τραβήξαμε από τα μαλλιά για να κρατήσει όσο περισσότερο μπορούσε, έτσι το πρωί του Σαββάτου μας βρήκε στο δρόμο για το Πήλιο. Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και φόρεσε κάτι καλοκαιρινό. Για λίγο κλείσαμε τα πάντα έξω από το μικρόκοσμό μας το γεμάτο άγχος και προβλήματα.
Παραλίγο να ξεχάσουμε ότι έχουμε και παιδιά, μιας και με το που φτάσαμε στο χωριό εξαφανίστηκαν στις αγκαλιές της γιαγιάς και του παππού κι εμφανίστηκαν... δυο μέρες αργότερα, για την επιστροφή. Μια μέρα για μας, υποσχεθήκαμε κι έτσι σκορπίσαμε. Χωρίς ωράρια, χωρίς δουλειές του σπιτιού, χωρίς πρωινό ξύπνημα, χωρίς γκρίνιες και ώρα για φαγητό-ώρα για ύπνο. Ένα μικρό διάλειμμα από τα πάντα. Κι εγώ, μια που κατέβηκα από το αυτοκίνητο και μια που με χάσανε… Και πήγα να βρω τη φύση και τη γη.
Κάποιοι βρίσκουν το φθινόπωρο μελαγχολικό. Οι πρώτες σκοτεινιές του ουρανού και οι βροχές που μυρίζουν χειμώνα και χώμα. Τα φύλλα που κιτρινίζουν, κοκκινίζουν και σκορπάνε. Το άνοιγμα της ντουλάπας για τα πρώτα μακρυμάνικα και η αίσθηση του κρύου στα χέρια. Έρχεται ο χειμώνας αλλά με τόσο χρώμα μοιάζει να είναι ακόμα πολύ μακριά. Το λατρεύω το φθινόπωρο. Πολύ περισσότερο όταν μπορώ και το «βλέπω» στο δικό του κόσμο. Μακριά από την πόλη.
Οι κουμαριές άνθισαν και φορτώνονται με τους κατακόκκινους καρπούς τους. Βατομουριές παρεξηγημένες που οι περισσότεροι στα χωριά ξεπατώνουν σαν τρελοί γιατί τους δυσκολεύουν τη ζωή με τα αγκάθια τους… Μα είναι τόσο γενναιόδωρες.
Μια βόλτα στα καλντερίμια του χωριού που φτιάχτηκαν με τα χέρια. Γενιές και γενιές τα περπάτησαν, ξυπόλυτα πόδια και πέταλα αλόγων. Σε κάθε σπίτι κι ένα γνωστό πρόσωπο. Να μας καλωσορίσει, να ρωτήσει, να μάθει τα νέα μας και να μοιραστεί τα δικά του. Η φετινή σοδειά, ο χειμώνας που έρχεται, τα ξύλα που μαζεύονται στις αυλές για τα τζάκια και τις μασίνες. Ένας ολόκληρος μικρός κόσμος, πιο μεγάλος από το δικό μας, που ζει στο δικό του ρυθμό. Κι απέναντι, μοναχική όπως πάντα, «η μοναχή οξιά». Στην κορυφή να παρακολουθεί τα πάντα.
Για τον απογευματινό καφέ μαζευτήκαμε στη βεράντα. Τα παιδιά ξετρελαμένα δεν πιστεύουν την τόση ελευθερία για παιχνίδι και βρωμιά. Κυλιούνται μες τα χώματα, μαζεύουν ελιές από τα δέντρα που λυγίζουν από το βάρος των καρπών, κουκουνάρια και ξερά φύλλα. Τρώνε βατόμουρα και κούμαρα, κάστανα, καρύδια και μικροσκοπικά μήλα… Φιρίκια. Και μια χούφτα φύση. Ο ήλιος δύει στο βάθος κι εμείς ξαφνικά μαζευτήκαμε τόσοι που δε χωράμε στη μικρή βεράντα. Αλλά πάντα στριμωχνόμαστε και χωράμε παντού. Γιαγιάδες και παππούδες, θείοι και ξαδέρφια, ανίψια και φίλοι παλιοί. Όλοι μια αγκαλιά.
Κι όταν έπεσε η νύχτα και τα παιδιά κοιμήθηκαν με ένα χαμόγελο που έβγαινε έξω από το πρόσωπό τους, άναψε το τζάκι και ήρθε η σειρά μας να χαλαρώσουμε. Λιτό φαγητό, ντόπιο κρασί και χαμηλόφωνη κουβέντα μέχρι αργά. Κι έμεινα τελευταία… Ως συνήθως. Γιατί το μυαλό μου τρέχει συνεχώς. Γιατί είμαι μαμά. Και γιατί πρέπει να ρίξω πάντα μια τελευταία ματιά στα κρεβάτια τους πριν ησυχάσω. Κοιμούνται καλά; Ανασαίνουν…; Άραγε θα σταματήσω ποτέ να το κάνω αυτό; Κάποια στιγμή επιτέλους το πήρα απόφαση. Τώρα θα χαλαρώσω. Κι έκατσα δίπλα στη φωτιά κι έπιασα το βιβλίο.
«Η Σκοτσέζα κληρονόμος Ρόσλιν Τσάντγουικ έχει ανάγκη την εξασφάλιση ενός γάμου για να προστατευτεί από τον αδίστακτο ξάδελφό της -και από μια στρατιά ασυνείδητων προικοθήρων που εποφθαλμιούν τα πλούτη και την ομορφιά της.
Ο Άντονι Μάλορι είναι αυτό ακριβώς που την έχουν προειδοποιήσει να αποφεύγει. Ένας αδίστακτος, ακαταμάχητα όμορφος Άγγλος απατεώνας, με τα αισθησιακά μπλε μάτια του να δίνουν απατηλές υποσχέσεις για απεριόριστες ηδονές. Μόλις αντικρίζει τη Ρόσλιν, ο ατίθασος Άντονι αποφασίζει να την κάνει δική του.
Πόσο θα ήθελε να τολμούσε να αγαπήσει έναν τέτοιο άνθρωπο, ξεπερνώντας τις αναστολές και τους φόβους της, να πιστέψει τους χαμηλόφωνους ψιθύρους της παθιασμένης υπόσχεσής του και να αφεθεί στο μαγευτικό όνειρο... Όμως πίσω από τα ομορφότερα όνειρα πολλές φορές κρύβονται οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι.»
Ένα ελαφρύ, γλυκό, ρομαντικό και ταξιδιάρικο βιβλίο. Χωρίς τροφή για σκέψη, χωρίς προβληματισμούς. Γεμάτο αγάπες κι ανομολόγητους έρωτες, όμορφες γυναίκες και ακαταμάχητα «κακά παιδιά». Ό,τι καλύτερο για ένα σαββατοκύριακο μακριά από την καθημερινότητα. Για την αποφόρτιση (ή την επαναφόρτιση) του τόσο φορτωμένου μυαλού μας, μαζί με τους αγαπημένους μας σε ζεστές, φιλόξενες γωνιές.
Καλημέρα κόσμε… Ας απολαμβάνουμε τα μικρά, πολύτιμα διαλείμματα. Όλα μοιάζουν διαφορετικά μετά από αυτά. Όλα μοιάζουν ευκολότερα. Όλα μοιάζουν δυνατά.
Κατερίνα Χαρίση
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Δείτε το εδώ
Φωτογραφίες: Κατερίνα Χαρίση
Περισσότερα από την Κατερίνα Χαρίση:
