Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γνωρίζει τον πίνακα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ενώ όλοι όσοι επισκέπτονται το Λούβρο στο Παρίσι κάνουν οπωσδήποτε μια στάση για να τον θαυμάσουν παρά την ουρά που σχηματίζεται μπροστά του κάθε μέρα! Η Μόνα Λίζα θεωρείται το πιο διάσημο έργο τέχνης ενώ πάντα γοήτευε για πολλά πράγματα ανάμεσα στα οποία για την τεχνική και για το αινιγματικό της χαμόγελο.[1]
Στην υπόθεση...
Στον Βιτσέντζο Περούτζια ο πίνακας άσκησε τεράστια γοητεία οδηγώντας τον να τον αφαιρέσει από το Λούβρο! Ο Ιταλός άντρας όχι μόνο μαγεύτηκε από την Μόνα Λίζα αλλά επιδίωξε, κάνοντας στόχο και όνειρο ζωής, να επιστρέψει τον πίνακα στην Ιταλία, στην πατρίδα του. Και πράγματι θα το καταφέρει, αφού πέρασε δυόμιση χρόνια μαζί της στο μικρό διαμέρισμά του στο Παρίσι.
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία πάνω στην οποία βασίστηκε ο Victor Lodato για να γράψει το έργο. Ο συγγραφέας τόλμησε μια βουτιά στην Τέχνη και στην επιρροή της. Ανέδειξε τον μαγνητισμό που μπορεί να ασκήσει ένα έργο τέχνης στον άνθρωπο, την επιρροή της Τέχνης αλλά και την απόλυτη αναγκαιότητά της.
Η παράσταση θα σας ενημερώσει για πολλά πράγματα και πληροφορίες σχετικά με τον πίνακα. Ποια ήταν η κυρία Λίζα; Γιατί έχει/πως προέκυψε αυτό το αινιγματικό χαμόγελο; Τι φοράει; Πότε δημιουργήθηκε το έργο, πώς, κ.ο.κ. Θα σας κάνει να την αγαπήσετε -περισσότερο- και να συμπαθήσετε τα μάλα τον κλέφτη της. Και να τον κατανοήσετε βέβαια.
Στην ιστορία...
Η διαδρομή του πίνακα συνοπτικά έχει ως εξής: ο πίνακας μεταφέρθηκε από την Ιταλία στη Γαλλία όταν ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α' προσκάλεσε τον Ντα Βίντσι να εργαστεί στο Clos Luce. Πιθανότατα εκεί αγοράστηκε από τον βασιλιά ο οποίος τον τοποθέτησε στο παλάτι της Fontainebleau. Αργότερα δόθηκε στον Λουδοβίκο τον ΙΔ' που τον μετέφερε στο Παλάτι των Βερσαλλιών. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση κατέληξε στο Μουσείο του Λούβρου όμως ο Ναπολέοντας έβαλε το έργο στο δωμάτιό του στο Παλάτι του Κεραμεικού (μάλλον αυτός ήταν ο πρώτος άρπαξ) για αρκετό καιρό προτού ξαναεπιστρέψει στο Λούβρο. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού Πολέμου μεταφέρθηκε στο Brest Arsenal και μετά ξανά στο Λούβρο από όπου εκλάπη στις 21 Αυγούστου του 1911. Τα ίχνη του χάνονται για δυόμιση έτη (όσο ο ήρωάς μας τον είχε στο σπίτι του) και τελικά ξαναβρίσκεται στην Ιταλία (όπου μεταφέρθηκε από τον ήρωά μας).[2]
Στην παράσταση...
Παρακολουθήσαμε ένα ταξίδι στο χρόνο με σκηνές από την δίκη του Vincenzo Peruggia, από την ιδιωτική του ζωή την εποχή της κλοπής αλλά και ένθετες εικόνες με διάφορους χαρακτήρες σχετικές με την Μόνα Λίζα και την Τέχνη.
Ένα λιτό και πολυμορφικό σκηνικό βοήθησε πρακτικά στις εναλλαγές των σκηνών και στάθηκε αφαιρετικά στο σύνολο επικεντρώνοντας την προσοχή στα πρόσωπα του έργου αλλά και στον πίνακα της Μόνα Λίζα, της πρωταγωνίστριας όλων. Ο Γιώργης Κοντοπόδης -υπογράφει και τη μετάφραση- δούλεψε και πλησίασε πολύ τον Βιτσέντζο (του). Εξέφρασε την αγωνία του ήρωά του, τη λαχτάρα του, την ευαίσθητη ψυχολογία του, την εύθραυστη ισορροπία των διαθέσεων-προθέσεών του με απόλυτη επιτυχία. Πλησίασε όσο πιο κοντά θα μπορούσε κανείς, τόσο εμφανισιακά όσο και συναισθηματικά. Φαντάζομαι κατά ένα ποσοστό αυτή η προσέγγιση οφείλεται και στα κοστούμια της Αγγελίνας Παγώνη, άπαντα τόσο σωστά, αλλά και στην σκηνοθέτιδα Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, η οποία έχει πια δείξει το εύρος των δυνατοτήτων της κάνοντας πάντα προσεγμένες και καλοδουλεμένες παραστάσεις. Στο συγκεκριμένο είχε να υπερπηδήσει διάφορα πρακτικά ζητήματα σκηνικών εναλλαγών και το έκανε μοναδικά. Στην τελική, κάποια πράγματα φαίνονται απλοϊκά στο αποτέλεσμα αλλά μόνο απλά δεν είναι. Με κέρδισε ο τρόπος που έκλεισε την παράσταση, βάζοντας τον ήρωα να κάνει τον απολογισμό του μέχρι να γίνει ένα με το αντικείμενο του πόθου του. Όσοι είδατε ή θα δείτε την παράσταση θα με καταλάβετε. Πολύ πολύ καλοί και οι συμπρωταγωνιστές του Γιώργη, ο Θωμάς Βούλγαρης (απολαυστικότατος ως εκπρόσωπος των αρχών και δικαστής του ήρωα αλλά και σε όλες τις άλλες μεταμορφώσεις του) και η Ελένη Φίλιππα (που συγκλονίζει ως δασκάλα σε μια από τις ανάλαφρες νότες του έργου ή σαν μάνα σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη στιγμή).
Το έργο χαρακτηρίζεται ως ψυχόδραμα εποχής, προφανώς, όμως διαθέτει και ανάλαφρες στιγμές γέλιου στα σημεία, σε μια ιδανική αναλογία έτσι ώστε να σπάει η ένταση χωρίς να διαταράσσεται η ατμόσφαιρα.
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά – κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Μουσική διασκευή – Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Μετάφραση: Γιώργης Κοντοπόδης
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά)
Θωμάς Βούλγαρης
Γιώργης Κοντοπόδης
Ελένη Φίλιππα
Τσάι στη Σαχάρα, Λαοδικείας 18, Ιλίσια
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δεύτερα και Τρίτη στις 21:45, από 14.09 έως τις 24.11
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2110120936
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά
Κάθε Δεύτερα και Τρίτη στις 21:45
[1]Κατά την πρώτη επίδειξη της αποστολής δεδομένων εικόνας με λέιζερ από τη Γη στο διάστημα, η NASA επέλεξε την Μόνα Λίζα για να στείλει την εικόνα της σε σεληνιακό δορυφόρο.
[2]Κι ενώ η φήμη του πίνακα αυξήθηκε μετά την κλοπή της 21ης Αυγούστου, το Λούβρο έκλεισε για μία εβδομάδα ώστε να διευκολυνθεί η έρευνα ενώ, μεταξύ των υπόπτων, συνελήφθη και φυλακίστηκε ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ ο οποίος προσπάθησε να εμπλέξει και τον Πάμπλο Πικάσο που επίσης ανακρίθηκε από τις αρχές.
[2]Κι ενώ η φήμη του πίνακα αυξήθηκε μετά την κλοπή της 21ης Αυγούστου, το Λούβρο έκλεισε για μία εβδομάδα ώστε να διευκολυνθεί η έρευνα ενώ, μεταξύ των υπόπτων, συνελήφθη και φυλακίστηκε ο Γάλλος ποιητής Γκιγιώμ Απολλιναίρ ο οποίος προσπάθησε να εμπλέξει και τον Πάμπλο Πικάσο που επίσης ανακρίθηκε από τις αρχές.
