...Ή αλλιώς, το δαχτυλίδι του Λεονάρντο.
Τα 'χουμε ξαναπεί φυσικά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει το τολμηρό έργο του Rick Elice στο Studio Κυψέλης. Φέτος, είναι η τρίτη του χρονιά -καθόλου τυχαίο- και πάντα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Λιβανού. Θεωρητικά, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την επιτυχία του αλλά αξίζει να δούμε τί άλλο έχουν καταφέρει οι συντελεστές στην ελληνική του απόδοση.
Η μακέτα των σκηνικών της Δέσποινας Βολίδη "ταξιδεύει" σε όλο τον κόσμο ως προτεινόμενη βάση για το στήσιμο. Ο ατζέντης του συγγραφέα όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα και παρακολούθησε την παράσταση ενθουσιάστηκε πραγματικά με το αποτέλεσμα ενώ ο Γιώργος Λιβανός έχει και τα κινηματογραφικά δικαιώματα του έργου -μας τα έχει πει καλύτερα ο ίδιος εδώ. Τους στίχους στο μουσικό θέμα της παράστασης έχει γράψει και ερμηνεύσει μοναδικά η Μαριάννα Τόλη που επίσης βραβεύτηκε. Και σε όλα αυτά, δε σας αναφέρω ότι παίζει πάντα sold out αφού οι κακόπιστοι θα πουν ότι πρόκειται για ένα pocket theatre που διαθέτει λιγότερες θέσεις άρα μπλα, μπλα, μπλα...
Το σημαντικότερο όλων, εννοείται, είναι οι εντυπώσεις των θεατών του. Το να έχεις ένα τολμηρό, εκκεντρικό και εύκολα παρεξηγήσιμο έργο στα χέρια σου, εντελώς ακατάλληλο για ανηλίκους επειδή περιέχει το απόλυτο γυμνό, σε μια Ελλάδα που ακόμη δεν έχει αποβάλλει συντηρηστισμούς, κόμπλεξ ή ταμπού, και να λαμβάνεις τη μία καλή κριτική μετά την άλλη, να παίζεις σε φουλ γεμάτη αίθουσα για τρίτη συνεχόμενη χρονιά... ε, ναι, κάτι σημαίνουν όλα αυτά.
-Έχουν τελειώσει οι ολόγυμνες διαφημιστικές φωτογραφίες σε flyers ή στο ίδιο το πρόγραμμα. Οι ντυμένες ή ημίγυμνες φωτογραφίες που συνοδεύουν τη φετινή παράσταση είναι πιο καλαίσθητες στο μάτι -μη πω ότι προκαλούν περισσότερο από τις ολόγυμνες!
-Εμφανίζονται επτά ηθοποιοί ενώ αρχικά είχε στηθεί με έξι.
-Έχει αλλάξει η σειρά των σκηνών. Όπως είχα εξηγήσει παλαιότερα (διαβάστε και αυτό το κείμενο) το έργο αποτελείται από διαδοχικά μονόπρακτα που διαφοροποιούνται σε τόπο και χρόνο ακολουθώντας την ιστορία του δαχτυλιδιού που αλλάζει χέρια, ηπείρους και πρόσωπα ανά τους αιώνες. Φέτος, λοιπόν, την αυλαία ανοίγει ο ίδιος ο άνθρωπος που φέρεται ότι έφτιαξε το δαχτυλίδι, ο Λεονάρντο -Ντα Βίντσι- με τον Μιχαήλ Άγγελο -Μικαλάντζελο- κι εμείς ταξιδεύουμε στον 19ο αιώνα για χάρη τους. Για έναν απροσδιόριστο λόγο μού άρεσε διπλά που ξεκίνησε έτσι η παράσταση, με τον διάσημο εμπνευστή του δαχτυλιδιού που σημειολογικά ενώνει όλες τις σκηνές και τους χρόνους. Το να ξεκινάς από εκεί που άρχισαν όλα έχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα: ακόμη και στα μάτια του λιγότερο μυημένου θεατή γίνεται άμεσα αντιληπτή η προέλευση του αντικειμένου, ο δημιουργός του και το σημείο μηδέν. Μετά προσαρμόζεται πολύ εύκολα στις εναλλαγές των τόπων και χρόνων και δεν είναι καθόλου απαραίτητο να εμφανισθούν με τη χρονική σειρά τα μονόπρακτα για να κατανοήσει την ιστορία.
-Έχει αφαιρεθεί η σκηνή του Όσκαρ Ουάιλντ. Μια μικρή ομολογουμένως σκηνή ενός ακόμη προσώπου (στη σειρά των γνωστών ταλαντούχων δημιουργών) που φόρεσε το διάσημο κόσμημα.
Κι επειδή, τώρα πια, αρκετοί αναγνώστες μου θα έχουν τη δική τους εμπειρία από την παράσταση σάς γράφω και τις στιγμές που λατρεύω σε αυτή:
-Τη σκηνή του Λευκού Οίκου. Όποιος ανεβάσει το Leonardo's χωρίς αυτήν την σκηνή έχει χάσει το μισό έργο. Οι διάλογοι ξεσκεπάζουν το "φαίνεσθαι" που επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις όπως και το "υποκρίνεσθαι" των ανθρώπων που αδυνατούν να είναι ο εαυτός τους. Με μια δεύτερη ανάγνωση, την σαπίλα της εξουσίας, τη διαφθορά, το ψέμα της Αρχής απέναντι στον λαό ενώ διαφαίνεται και η δύναμη του ισχυρού να εξουσιάσει τον αδύναμο.
-Τις μουσικές επιλογές που λειτουργούν περισσότερο ως γέφυρες ανάμεσα στις σκηνές. Υπέροχη μουσική! Πολύ γνωστές παγκόσμιες επιτυχίες, οικείες στο αφτί και τόσο όμορφα δεμένες με τα πρόσωπα, τους τόπους και τους χρόνους!
-Το νοερό ταξίδι που κάνεις στον κόσμο και το χρόνο. Ενδεικτικά αναφέρω την Νέα Υόρκη του σήμερα, την Φλωρεντία του Μιχαήλ Άγγελου, τη Ρωσία του 1892, το Hollywood του 1920, την Πενσυλβανία του 2000... την ντίσκο των 80's...
-Ο κύκλος, που συμβολίζει την αέναη επανάληψη και έχει πολλές και διαφορετικές εμφανίσεις στο έργο. Η παράσταση ξεκινά και καταλήγει με το ίδιο μουσικό κομμάτι, οι ιστορίες των ηρώων επαναλαμβάνονται στο χρόνο θυμίζοντας με τραγικό τρόπο εκείνο το "όπου ήσουν ήμουνα και όπου είμαι θα 'ρθεις", οι άνθρωποι που συνεχίζουν να κάνουν τα ίδια λάθη, κόντρα στο μυαλό, γιατί αυτό επιθυμεί η ψυχή τους -η οποία προφανώς είναι ισχυρότερη του νου-, κ.α. Κύκλοι, κύκλοι, κύκλοι. Γιατί, ναι, η ζωή κάνει κύκλους γιατί ο άνθρωπος δε διδάσκεται από την ιστορία αλλά ακολουθεί την επιθυμία. Αυτό.
-Η ασπρόμαυρη αισθητική, κοινή σε όλες τις σκηνές, που απογειώνει τις ομοιότητες των ανθρώπων παρά τα έτη και τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν.
-Τις ενδιάμεσες σύντομες σκηνές -εμβόλιμες- του τηλεφώνου. Το τηλέφωνο είναι το υπέρτατο σύμβολο της αποξένωσης και της απόστασης (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Κι εκεί που σκέφτεσαι ότι μια τέτοια συσκευή εφευρέθηκε για να ενώνει, τελικά, συνέβαλε στην μοναχικότητα αφού κατάργησε τις διαπροσωπικές επαφές αντικαθιστώντας τες με απρόσωπες συνομιλίες και έκανε πολύ πιο εύκολες τις παρακάμψεις γιατί, πολύ απλά, μπορείς να μην απαντήσεις ποτέ.
-Τις προβολές που σε τοποθετούν στο δευτερόλεπτο ως προς τον τόπο. Οι μουσικές επιλογές σε βοηθούν να πιάσεις το χρόνο.
-Την πολυποικιλότητα και τις αντιθέσεις του. Είναι σατιρικό, δραματικό, κωμικό, σαρκαστικό, αυτοσαρκαστικό, παρωδία και πραγματική ζωή μαζί. Αγγίζει ακραίες συναισθηματικές μεταπτώσεις και κινείται από το κωμικό ή γελίο στο απόλυτο δράμα και από το ανάλαφρο στο τραγικότερο. Έχει εύθυμη πρόθεση αλλά δεν έχει ούτε έναν ευτυχισμένο ήρωα.
Σε αυτό το έργο δεν υπάρχει πρώτος ή δεύτερος ρόλος καθώς μοιράζονται άπαντα εξίσου ανάμεσα στους ηθοποιούς που καλούνται να παίξουν πολλαπλούς ρόλους ο καθένας, όλοι τους σημαίνοντες και με βαρύτητα. Από όλες αυτές τις εμφανίσεις-μεταμφιέσεις ξεχώρισα κάποιες που με κέρδισαν περισσότερο και τις παραθέτω με τυχαία σειρά:
-Ο Σταμάτης Κακαβελάκης που ανέλαβε, μεταξύ άλλων, και τις εμβόλιμες σκηνές με το τηλέφωνο. Απόλυτα σωστός και τόσο συναισθηματικός όσο χρειάζεται. Σα να μη κάνει προσπάθεια να υποδυθεί κάποιον (στο θέατρο αυτή είναι μια τεράστια κατάκτηση).
-Ο Κωστής Κούκιος ως Λεό στη Φλωρεντία του 19ου αιώνα. Απολαυστικότατος. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ καλύτερο.
-Ο Ηλίας Κακλαμάνης ως Ροδόλφο στα 20's αλλά και ως Στάλνι Στόουν στα 00's. Κέρδισε το στοίχημα.
-Ο Χρήστος Πανώρας στη σκηνή του Λευκού Οίκου. Έγραψε.
-Ο Κωνσταντίνος Μενούνος έβγαλε το περισσότερο γέλιο στους θεατές και μάλιστα εντελώς αυθόρμητα. Έχει και σκηνή όπου χορεύει ντίσκο που είναι σα να "γράφτηκε" πάνω του.
-Ο Θάνος Κυριαζής στη σκηνή της βροχής. Εξαιρετικός. Αλλά και τόσο συγκινησιακά φορτισμένος στην τελευταία ενδιάμεση σκηνή!
-Ο Νίκος Χαλατζίδης με τη φόρμα στη σκηνή του γυμναστηρίου. Απίθανος! Είναι το είδος του ηθοποιού που βάζει πάνω από οτιδήποτε άλλο την τέχνη του. Το θέατρο. Παραμένει στρατιώτης της δραματικής τέχνης κρατώντας πάντα χαμηλούς τόνους. Σημειώστε ότι είναι ο μόνος που παραμένει από την περυσινή διανομή.
Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι ο Γιώργος Λιβανός έχει αναδείξει αυτό το ιδιαίτερο έργο, έχει καταφέρει μια υπέροχη παραστασιοποίηση ενώ πια, μετά από τόσες σεζόν, έχει τελειοποιηθεί. Το 2013 που ξεκίνησαν οι παραστάσεις, ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε στην Ελλάδα ένα τέτοιο έργο και προφανώς ρίσκαρε μαζί του, αλλά κέρδισε κατά κράτος.
Πρωταγωνιστούν:
Ηλίας Κακλαμάνης, Κωστής Κούκιος, Νίκος Χαλατζίδης, Χρήστος Πανώρας, Κωνσταντίνος Μενούνος, Θάνος Κυριαζής, Σταμάτης Κακαβελάκης.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός
Μετάφραση: Κώστας Βούλγαρης
Επεξεργασία απόδοση κειμένου και φώτα: Γιώργος Λιβανός
Σύμβουλος παράστασης: Βασίλης Μπουζιώτης
Στίχοι, μουσική διδασκαλία, μουσική επιλογή: Μαριάννα Τόλη
Σκηνικά Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Κινησιολογία: Σίμων Πάτροκλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Χαλατζίδης
3d animation: Φώτης Σπυρόπουλος
Θεατρολογική ανάλυση: Γιάννης Ζέρβας
Βοηθός σκηνογράφου: Διονύσης Κατερέλλος
Βοηθός ενδυματολόγου: Βάνια Αλεξάντροβα
Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Γιώργος Βιτωράτος
Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου, Δευκαλίων Βελερεφώντης, Κώστας Βολιώτης, Θωμάς Γιαννάκης.
Στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, 2108819571 & 6944535261
Κερδίστε διπλές προσκλήσεις!
Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Απαγορεύεται αυστηρά σε άτομα κάτω των 18 ετών να λάβουν μέρος καθώς το έργο είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Θα γίνουν διαδοχικές κληρώσεις για την παράσταση ενώ με μία μόνο συμμετοχή θα λάβετε μέρος σε όλες τις κληρώσεις. Η πρώτη κλήρωση θα γίνει στις 12 Δεκεμβρίου 2015. Πρέπει να προηγείται συνεννόηση με το θέατρο και τηλεφωνική κράτηση.
k
Καλή τύχη!
Επίσης:
Δείτε στο Studio Κυψέλης
