Της Σμαραγδής Μητροπούλου
Τα χέρια του έτρεμαν, καθώς άνοιξε το φάκελο… Κι εκείνα τα λόγια….ω Θεέ μου!
«Κλείνω τα μάτια… κι ολόγυμνη βαδίζω… μέσα στο απέραντο γαλάζιο… δεν μπορώ να αποχωριστώ αυτή την αγκαλιά… δεν έχω τη δύναμη…! Τώρα πια δεν θα κλαίω μόνη… δεν θα μένω μόνη. Στο βουητό του ανέμου, στο φως του φεγγαριού, στο παιχνίδισμα των κυμάτων… θα τραγουδώ τον έρωτα… ορατή κι αόρατη συνάμα… για σένα!! Λεύτερη από πόνο και δάκρυα θα μπορώ να σε λατρεύω για μια αιωνιότητα... ...κι ας πόνεσα πολύ… τόσο πολύ, αγάπη μου!»
Λίγο πιο πέρα, πάνω στην άμμο, είχε μείνει ξεχασμένο ένα κόκκινο φόρεμα στο χρώμα της φωτιάς... μόνο κι ορφανεμένο απ’ το κορμί κι από την ύπαρξή της…
*****
Το σούρουπο της επόμενης μέρας βρήκε τον Άγγελο καθισμένο στην ίδια θέση να σφίγγει το φόρεμα στο στήθος του. Αμίλητος ήταν κι ανέκφραστος. Δίπλα του ο φίλος του ο Αυγουστής τρανταζόταν από τους λυγμούς.
«Εσύ φταις…», φώναξε.
«Εγώ;;;»
«Ναι εσύ… εσύ… ποτέ δεν την αγάπησες… ποτέ δεν αφουγκράστηκες την καρδιά της… να δεις πόσο σε λάτρευε… κι εσύ… εσύ τη χρησιμοποίησες με τον πιο αισχρό τρόπο!!! Εσύ τη σκότωσες... Άγγελος θανάτου έγινες… εσύ…»
Άρπαξε το φόρεμα από τα χέρια του Άγγελου.
«Μόνο εγώ μπόρεσα να δω τα δάκρυά της εκείνο το βράδυ… προσπάθησε να μου κρυφτεί… μα δεν τα κατάφερε… πού ήσουν εσύ ε;;; πού ήσουν;;; Και τώρα… τώρα τολμάς να κρατάς το φόρεμά της… στα χέρια σου… μην το μαγαρίζεις… μη…»
Σαν ταινία πέρασαν από μπροστά του εκείνες οι τελευταίες στιγμές.
«Πάω λίγο να πάρω αέρα… πνίγομαι εδώ μέσα…»
«Να ρθω μαζί σου, μάτια μου…»
Εκείνη χαμογέλασε θλιμμένα.
«Μόνο εσύ μ’ αγαπάς… μόνο εσύ με πονάς, καρδιά μου… μόνο εσύ», του είπε και τον φίλησε στο μέτωπο.
Πόσο αναθάρρησε με το φιλί της.
Πήγε να την ακολουθήσει, μα εκείνη δεν θέλησε..
«Θα ξανάρθω…», ψιθύρισε και του έσφιξε τρυφερά το χέρι…
«Αποχαιρετισμός… αποχαιρετισμός…», μονολόγησε.
«Τι είπες;» τον ρώτησε ο Άγγελος.
«Δε σου άξιζε μια τέτοια γυναίκα… όχι… όχι… δεν σου άξιζε… ω Θεέ μου… πώς να δεχτώ ότι αυτή την ομορφιά, αυτό το πλάσμα το κατάπιε η θάλασσα; Πώωωως;»
Ο Άγγελος έσκυψε το κεφάλι.
Η απουσία της ήδη τον στοίχειωνε. Οι τύψεις, μαζί με τα θυμωμένα λόγια του Αυγουστή, άρχισαν να του ανοίγουν τα μάτια και να συνειδητοποιεί πόσο ανόητα, πόσο εγκληματικά είχε φερθεί. Αγάπη σαν αυτής της γυναίκας δεν θα ξανάβρισκε ποτέ.
Έβγαλε από την τσέπη του τη φωτογραφία της, τη φίλησε κι έκλαψε. Ναι… αυτός ο λογικός, ο τόσο εγκεφαλικός τύπος… έκλαψε…
Όταν οι νύχτες μυρίζουν ίριδα και γιασεμί, θα 'ναι η αγάπη μου που θα ‘ρχεται να σου χτυπά το παραθύρι… τα λόγια της.
Ο Αυγουστής στράφηκε προς το μέρος του.
«Πάψε λοιπόν…», του φώναξε. «Μόνο εγώ έχω δικαίωμα να κλάψω… εγώ… που σαν Παναγιά τη λάτρεψα… εγώ…! Μην κλαις, λοιπόν… πάψε… πάψε… πάψε…»
Ο Άγγελος έπεσε σπαράζοντας στην αγκαλιά του φίλου του.
«Συγνώμη…», ψέλλισε. «Κι από εκείνη κι από εσένα… δεν έπρεπε… δεν έπρεπε… Αχ, μόνο αυτό το γράμμα θα έχω να θυμάμαι…»
«Εγώ… εγώ θα’ χω κάτι παραπάνω… το τελευταίο της φιλί…», ψιθύρισε ο Αυγουστής.
Έκλεισε τα μάτια του. Ξαφνικά, καθώς ο ήλιος είχε πια γείρει προς τη δύση του, ένιωσε να τον τυλίγει το αγαπημένο άρωμα εκείνης.
«Είναι εδώ…», είπε σιγανά.
«Δεν… δεν…», κόμπιασε ο Άγγελος.
«Η νύχτα μύρισε ίριδα και γιασεμί… ήρθε η αγάπη της να μου χτυπήσει το παραθύρι… μόνο για μένα, Αριάδνη, ψυχή μου, μόνο για μένα…», τα λόγια του Αυγουστή έκαναν τον Άγγελο να σκύψει ντροπιασμένος το κεφάλι.
«Κέρδισες…», είπε στο φίλο του με φωνή που μόλις ακουγόταν. «Δικό σου το φιλί της λίγο πριν το τέλος… κι εκείνα τα λόγια που για μένα φύλαγε… δικά σου κι αυτά…»
Ο Αυγουστής του έριξε μια θυμωμένη ματιά.
«Τελικά, δεν σε αγγίζει τίποτα εσένα! Εκείνη αφέθηκε σε κύματα θαλασσινά… έφυγε… μα είναι εδώ… ζει εδώ μέσα!» φώναξε χτυπώντας το στήθος του. «Εσύ, όμως, εσύ είσαι από καιρό νεκρός!»
Σηκώθηκε και τίναξε την άμμο από πάνω του.
«Όποιος μένει κοντά σου, χάνει την ψυχή του, Άγγελε!» είπε. «Γι’ αυτό… καιρός να φεύγω κι εγώ… ίσως μπορέσω να σώσω κάποια κομμάτια του εαυτού μου, πριν να είναι αργά.
Για μένα… για κείνη… για την αγάπη της! Να μην πάει χαμένο τίποτα… τίποτα πια».
Απομακρύνθηκε με σταθερά βήματα, δίχως να κοιτάξει πίσω του.
Copyright © Σμαραγδή Μητροπούλου All rights reserved, 2015
Δείτε κι αυτό:
