…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
…τώρα που το σκέφτομαι, όχι, δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό που συνέβη, έμοιαζε θαρρείς και η μοίρα με προετοίμαζε!
Η αρχή έγινε στο οδοντιατρείο της έμπιστης φίλης Μαριάννας, ενόσω περίμενα την σειρά μου. Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο τραπεζάκι της αναμονής και εστίασα στο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Η Δόνα Τερηδόνα και το μυστικό της γαμήλιας τούρτας».[1] Είπα «Γιατί όχι;» και άρχισα να το ξεφυλλίζω με ανεμελιά στην αρχή και έπειτα με ενδιαφέρον. Τελικά αυτό που σκεφτόμουν φεύγοντας από ‘κεί ήταν το πόσο ταλέντο και αθώα ψυχή πρέπει να έχεις ως συγγραφέας, ώστε να σε νιώσουν τόσο οι καρδιές των παιδιών, όσο και των μεγάλων…
Η επιστροφή στο σπίτι συνοδεύτηκε και από μια έκπληξη, καθώς είχα δέμα από την -πάντα χαμογελαστή!- φίλη μου, Ειρήνη. Το άνοιξα δίχως χρονοτριβή και από μέσα του ξεπήδησε το παραμύθι «Το αστέρι κι η ευχή».[2]
«Άλλο και τούτο….» είπα και έκανα κίνηση να της τηλεφωνήσω:
«Μου έστειλες καταλάθος το παραμ…»
«Και ποιο είναι το λάθος;», με διέκοψε.
«Πως δεν έχω ακόμη παιδιά…»
Άκουσα αμέσως το γνώριμό της γέλιο:
«Θα ‘ρθούνε και θα είναι και σύντομα, το ξέρω!», είπε προφητικά, «Εγώ άλλωστε στο έστειλα γιατί είσαι ένα μεγάλο παιδί… Διάβασέ το και θα καταλάβεις τι εννοώ», με προέτρεψε.
Η Ειρήνη είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Δε κρύβεται. Είναι αυθόρμητη. Είναι αυτό που δείχνει.
Την ευχαρίστησα γι’ ακόμη μια φορά πριν κλείσουμε και έσπευσα να το διαβάσω.
Χμ… το διάβασα όμως; Η απάντηση είναι πως όχι. Η καλύτερη περιγραφή είναι ότι το βίωσα. Άλλωστε πώς να γίνει αλλιώς, όταν πίσω από ένα αληθινό παραμύθι, κρύβεται μια τόσο δύσκολη αλήθεια: Αυτή της μοναξιάς ενός παιδιού που αποζητά την αγκαλιά, την στοργή και την ζεστασιά της αγάπης. Της Παραμυθένιας, που εναποθέτει τις ελπίδες της με μια ευχή σε ένα αστεράκι...
Διάβασα το τέλος ξανά και ξανά. Είναι η κορύφωση όλων αυτών που στο χέρι μας είναι ώστε να συμβούν και στην πραγματική ζωή. Γιατί να υπάρχουν άραγε παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς το χαμόγελο και την δύναμη που μπορούμε να τους δώσουμε;
Θαύμασα τον τρόπο που η συγγραφέας χειρίζεται τον λόγο. Οι λέξεις της είναι ποτισμένες με αθωότητα. Δεν πληγώνουν ούτε φέρνουν στεναχώρια. Είναι τόσο λυτρωτικές, στοργικές και... μαγικές συγχρόνως, ώστε να εξηγούν κατανοητά και επαρκώς σ’ ένα παιδί πως παρά την απουσία ενός από τους φυσικούς του γονείς, θα πρέπει να συνεχίσει να χαρίζει και να αποζητά την αγάπη στη ζωή του.
Γιατί όποιον αγαπάς, τον έχεις πάντα στην καρδιά σου. Κι εκείνος για ανταπόδοση θα είναι πάντα το δικό σου αστέρι…
Άγνωστο πόσο χρόνο μετά, έκανα τις σκέψεις στην άκρη και θέλησα να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ειρήνη για την εμπειρία που μου πρόσφερε. Η ώρα έδειχνε σχεδόν έντεκα το βράδυ. Λίγο αργά για να επικοινωνήσω ξανά με το τηλέφωνο. Της έγραψα ένα μήνυμα στον υπολογιστή και της το έστειλα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της. Το λιτό μα τόσο αληθινό «…σ’ ευχαριστώ τόσο πολύ για το χάρισμα που έχεις να γράφεις με την καρδιά σου!» έκλεινε μέσα του όλα όσα ένιωθα.
Το παιδί εντός μου, χαμογελά. Παίρνω αυθόρμητα ένα λευκό χαρτί και αρχίζω να γράφω γράμμα στην ηρωίδα του παραμυθιού:
«Μικρή Παραμυθένια
Ο λόγος που σου γράφω είναι για να σε ευχαριστήσω. Οι άνθρωποι ευχαριστούν τους άλλους όταν παίρνουν κάτι δώρο από αυτούς. Εσύ μου έδωσες ελπίδα και ένα ακόμη πιο μεγάλο χαμόγελο.
Μένω σε έναν άλλο κόσμο, λίγο μακριά από εσένα. Εδώ όταν μεγαλώνεις -για ένα περίεργο λόγο- χάνεις και το χαμόγελό σου. Πολύ φοβάμαι πως υπάρχει κάποια μάγισσα που σου το κλέβει γιατί ειδάλλως δε θα μπορείς να ψηλώσεις…
Ίσως έτσι να εξηγείται που εγώ κράτησα το χαμόγελο και δεν έβαλα σχεδόν καθόλου μπόι στα χρόνια που πέρασαν…
Από την μικρή μου πείρα θα σου πω πως αστεράκια υπάρχουν παντού. Αρκεί να τους ζητήσουμε την βοήθειά τους για να εμφανιστούν. Για να μας καταλάβουν, να μας νιώσουν, να μας δώσουν το φώς τους . Γι’ αυτό όσο μπορείς να δίνεις φωνή σε όσα αποζητάς. Μη τα κλείνεις μέσα σου.
Όμως μπορείς να γίνεις κι εσύ Αστεράκι για κάποιον που το έχει ανάγκη. Και θα δεις πως είναι το ίδιο όμορφο το να δίνεις με το να παίρνεις…..»
Το διάβασα μια μονάχα φορά και έπειτα άφησα το στυλό κάτω.
Δεν είμαι σίγουρος πια για την ηλικία μου, ωστόσο τώρα ξέρω τι μπορώ να κάνω για να είναι όσο το δυνατόν χαρούμενοι οι γύρω μου…
Σ’ ευχαριστώ Ειρήνη.
Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Για το παραμύθι...
" Ένα μικρό κοριτσάκι. Η γλυκιά Παραμυθένια είναι εδώ και μας περιμένει παρέα να ανακαλύψουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε μέσα στην καρδιά μας ανθρώπους που μας φροντίζουν και μας αγαπάνε.
Η μικρή Παραμυθένια έχει δύο πολύ αγαπημένα πρόσωπα που τη νοιάζονται. Τη Νεραϊδένια και την μανούλα της. Και οι δυο την αγαπάνε πάρα πολύ κι όσο κι αν κάποιες φορές η μικρούλα μας στεναχωριέται, είναι εκεί κι οι δύο, η κάθε μία με τον τρόπο της για να της υπενθυμίζουν πως πάντα η αγάπη βρίσκει τον δικό της χώρο να τρυπώνει στις καρδούλες όλων των παιδιών.
Πάρτε αγκαλίτσα τη μανούλα σας και τραγουδήστε μαζί της, το δικό σας τραγούδι… είναι για εσάς!"
Εικονογράφηση: Πόπη Αυγουστάκη
Η συγγραφέας...
Γεννήθηκα αερικό… λέγανε ότι έπεσα στη Γη από άλλο πλανήτη, μάλλον γιατί ουδέποτε συμβιβάστηκα με τα δεδομένα των υπολοίπων… αντιδραστικό παιδί και ναι... πάντα παιδί.
Γράφω γιατί εμπνέομαι από παντού. Γράφω γιατί αυτός είναι ο τρόπος μου να αναλύω καλύτερα τις καταστάσεις… γιατί αυτό είναι η ανάσα μου.
Γράφω γιατί προβληματίζομαι, όχι επειδή είμαι πολίτης αυτής της χώρας και κάτοικος αυτού του πλανήτη, αλλά επειδή αναρωτιέμαι τι στα κομμάτια είναι αυτό που μας πάει πίσω, κι ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει…
Γράφω γιατί αυτά που σκέφτομαι κι αυτά που νιώθω, θέλω να τα μοιράζομαι…
Γράφω γιατί η γραφή για μένα είναι μαθηματικά.
Ένα κι ένα κάνουν δύο. Κι επειδή τα μαθηματικά είναι η πιο καθαρή γλώσσα αυτήν χρησιμοποιώ μόνο που το κάνω με γράμματα, αντί για αριθμούς…
Πως; Θα σου δώσω τις πράξεις, εσύ θα βρεις τις λύσεις.
Γυρίζω την πλάτη μου στα… βοηθήματα…
Η Ειρήνη Φραγκάκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σητεία της Κρήτης. Τα τελευταία χρόνια, ζει στην Αθήνα μαζί με τον σύζυγό της και τα 5 παιδιά της. Από την γενιά της μητέρας της είναι απόγονος του μεγάλου κρητικού ραψωδού Βιτσέντζου Κορνάρου.
Ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων για ενήλικες, παιδικών βιβλίων, ποίησης, στίχων, ζωγραφίζει και φτιάχνει κοσμήματα.“Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου” είναι το πρώτο συγγραφικό της πόνημα, με θέμα το διαζύγιο και κυκλοφορεί από την ΔΥΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ (υποψήφιο για βραβείο στον διαγωνισμό του ΕΚΕΒΥ «Το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς 2011»).
Το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο “Η πεταλούδα της νύχτας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνική Πρωτοβουλία. Οι στίχοι στο τραγούδι Αλήθειες Ζωής που τραγουδάει ο Χρήστος Ρενιέρης, γράφτηκαν για το 2ο βιβλίο της από την ίδια.
Βίντεο για το βιβλίο «Η αγάπη που άνθισε στην ψυχή μου»
Βίντεο για το βιβλίο «Η πεταλούδα της νύχτας»
Επικοινωνία με τη συγγραφέα: facebook twitter blog musicheaven eirinifragaki@gmail.com
[1] Εκδ. Καλέντης, 2001
[2] Εκδ. Ανάσα, 2015
Δείτε κι αυτό:
Η Ειρήνη Φραγκάκη Το αστέρι κι η ευχή
Ψιθυρίζοντας σκέψεις της συγγραφέως Ειρήνης Φραγκάκη
Η πεταλούδα της νύχτας
Περισσότερα από τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
Η Ειρήνη Φραγκάκη Το αστέρι κι η ευχή
Ψιθυρίζοντας σκέψεις της συγγραφέως Ειρήνης Φραγκάκη
Η πεταλούδα της νύχτας
Περισσότερα από τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
