koukidaki: ΑΖΑΖΟΥΚ

Του Κωνσταντίνου Βαρδή

Τις προσαρμόσαμε λοιπόν στα παπούτσια μας και αρχίσαμε να προχωράμε παρατηρώντας τις τοιχογραφίες περνώντας από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ανάμεσά τους βρισκόταν ένας μικρός λαβύρινθος που πραγματικά δεν θέλαμε να δούμε πού θα κατέληγε μια λάθος στροφή. Εμείς μείναμε πιστοί ακόλουθοι στα χνάρια μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο της σαρκοφάγου. Εκεί βρισκόταν και το κρυφό πέρασμα για το οποίο μου είχε μιλήσει εξαρχής ο Ντάνι.

Λίγη ώρα αργότερα είχαμε μπροστά μας το σημείο από το οποίο είχε αφαιρεθεί η σαρκοφάγος. Ένα δωμάτιο όπου ήταν εμφανής η βεβήλωση από τον σύγχρονο άνθρωπο. Μέσα στο κτίσμα είχαν μείνει σύγχρονα όργανα εγκαταλελειμμένα που δεν γνώριζα καν τι σκοπό εξυπηρετούσαν. Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Δεν με αφορούσε. Εγώ ήμουν εκεί για άλλη δουλειά. Η αποστολή μας μόλις ξεκίναγε. Ο Ντάνι με καθοδήγησε ψηλαφίζοντας τα τοιχώματα. Είχαν περάσει και τόσα χρόνια από την τελευταία φωτογραφία που είχε στα χέρια του σχετικά με τον εσωτερικό χώρο και πολλά είχαν αλλάξει.

Το δωμάτιο ήταν ένας παραλληλόγραμμος χώρος έξι επί οκτώ μέτρα. Τα τοιχώματα είχαν καταρρεύσει και η σαρκοφάγος είχε αφαιρεθεί κι αυτή από το κέντρο. Η οροφή ήταν επίπεδη και θύμιζε κλειστό κουτί εσωτερικά. Εκεί βρισκόταν τοποθετημένο ένα μικρό αγαλματίδιο, Ουσάμπτι στην ορολογία μας, σε σχήμα σκαραβαίου με μια τρύπα στη μέση. Από κάτω μόνο τα χαλάσματα είχαν μείνει στο κέντρο στην προσπάθεια να ανοίξουν και να μεταφέρουν τη σαρκοφάγο. Ένα σημείο του τοίχου είχε παραμείνει σε καλύτερη κατάσταση. Το πλησίασα χαϊδεύοντας με το χέρι την επιφάνεια. Σκόνη έμεινε πάνω στο χέρι μου αποκαλύπτοντας σύμβολα αρκετά γνωστά σε εμένα. Ήταν γράμματα, λέξεις που σχημάτιζαν ευχές και γνωμικά για να πάρει μαζί του ο νεκρός στον άλλον κόσμο. Έτριψα παραπέρα με το χέρι μου φανερώνοντας κι άλλες επιγραφές.

«Τουτ- Ανχ- Ατόν» διάβασα σαν τυφλός μεταφράζοντας «Ζωντανή εικόνα του Ατόν» και συνέχισα. «Τουτ- Ανχ- Αμόν… ζωντανή εικόνα του Άμονα» είπα και σήκωσα ψηλά το κεφάλι στο σημείο που φώτιζε ο Ντάνι. «Κατάρα σε αυτούς που θα ταράξουν τη γαλήνη του βασιλιά. Σύντομα θα τους βρουν τα φτερά του θανάτου…»

Ήξερα πως όλα αυτά δεν ήταν παρά δεισιδαιμονίες. Ναι, μπορεί το πλήρωμα που συμμετείχε στην αποκάλυψη του τάφου να βρήκε τραγικό θάνατο λίγο καιρό αργότερα, αλλά η επιστήμη είχε δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις καθιστώντας υπεύθυνους τους μικροοργανισμούς που είχαν επωαστεί κάτω από αυτές τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνουν ακραίως θανατηφόροι για όποιον ερχόταν σε άμεση επαφή με το εύρημα. Με απαλές κινήσεις βγήκα από τον θάλαμο κοιτώντας τριγύρω. Το μάτι μου έπεσε στη γνωστή ταμπέλα που είχε δει και το πλήρωμα, σχεδόν, εκατό χρόνια πριν.

Όποιος τολμήσει να βεβηλώσει τον τάφο του Φαραώ, θα δαγκωθεί από την ιερή κόμπρα και θα πεθάνει.

Χαμογέλασα θυμάμαι καθώς τα δυνατότερα συμπτώματα έρχονται από την ίδια την πίστη. Δεν ήταν τυχαίο που όταν ανοίχτηκε για πρώτη φορά αυτός ο τάφος, το καναρίνι του επικεφαλή αρχαιολόγου δαγκώθηκε από μία κόμπρα. Θυμάμαι πως αμέσως το μυαλό μου είχε πάει στον Τουίτι μου που τραγουδούσε αμέριμνος κάνοντας κούνια μέσα στο κλουβί του. Το έβγαλα από το μυαλό μου και επικεντρώθηκα στην εύρεση του μυστικού περάσματος στον νεκρικό θάλαμο. Μπήκα ξανά μέσα αντικρίζοντας τον Ντάνι πεσμένο στα τέσσερα να ψάχνει το πάτωμα.

عزازيك

Είχαν περάσει αρκετές ώρες και έξω σίγουρα θα είχε ντάλα ήλιο καθώς μερικές ισχνές ακτίνες μπορούσαν να μπουν στα κλεφτά μέσα στον χώρο. Η θερμοκρασία είχε ανέβει αισθητά αναγκάζοντάς μας να βγάλουμε τα περιττά ρούχα. Όσο κι αν ψάχναμε δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε το πέρασμα που φαινόταν στη φωτογραφία που μου είχε δείξει ο συνεργάτης μου. Αν ο θεός της τύχης όμως είναι με το μέρος σου… πολλά μπορούν να συμβούν. Πάνω από τα χαλάσματα της σαρκοφάγου μια δεσμίδα φωτός διαπέρασε την εσωτερική τρύπα του σκαραβαίου πέφτοντας σε ένα επίπεδο στην κάθετη εσωτερική επιφάνεια του δωματίου. Τα μάτια μας καρφώθηκαν σε εκείνο το σημείο. Θα μπορούσε να ήταν κάποιο σημάδι; Όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε κάτι. Δεν φαινόταν τουλάχιστον. Ίσως αυτό το κάτι να βρισκόταν πίσω από την πέτρα και γι’ αυτό δεν το βρήκαν οι τότε ανασκαφείς. Αμέσως έβγαλα τον λοστό και τον κάρφωσα στο άνοιγμα ανάμεσα στις δύο πλάκες. Πήρα τη βαριοπούλα και χτύπησα το σίδερο με όλη μου τη δύναμη. Χώθηκε ακόμη πιο βαθιά μετακινώντας τις πέτρες. Έριξα το βάρος μου στον λοστό αποκολλώντας τις επιφάνειες. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους μετά. Η πλάκα αφαιρέθηκε τελείως και μπροστά μου αποκαλύφθηκε ένας κρυμμένος μοχλός. Τον έπιασα προσπαθώντας να τον κουνήσω. Ήταν κολλημένος. Ο Ντάνι με βοήθησε κι αυτός προσθέτοντας το δικό του βάρος πάνω στο δικό μου. Επιτέλους υποχώρησε παρασέρνοντάς μας κατάχαμα σαν σακιά. Περιμέναμε μήπως γίνει κάτι· δεν ακούσαμε τίποτα… τουλάχιστον όχι αμέσως. Λίγα λεπτά αργότερα κατέφθασε ο αντίλαλος ενός ογκώδες αντικειμένου που αποκολλούνταν κι έπεφτε. Ο κρότος μας έκανε να καταλάβουμε πως κάπου είχε συγκρουστεί. Για μια στιγμή φοβηθήκαμε μήπως είχαμε ενεργοποιήσει κάποιον μηχανισμό που θα κατέστρεφε εξολοκλήρου την πυραμίδα. Τους φόβους μας ενίσχυσε ο ήχος από γρανάζια που άρχισαν να ακούγονται σαν ξεκούρδιστο ρολόι που χτυπάει ετεροχρονισμένα. Το άνοιγμα από το οποίο είχαμε μπει έκλεισε από μια βαριά πέτρινη πόρτα που κάλυψε το άνοιγμα. Πάνω που ετοιμαζόμασταν να τρέξουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε ακόμη και στην τεχνητή έξοδο που είχαν φτιάξει οι αρχαιολόγοι, η μοίρα μας αντάμειψε αποκαλύπτοντάς μας το μυστικό άνοιγμα που αγνοούσαμε στην αρχή. Ήταν εκεί, καμουφλαρισμένο από την αρχή.

Ένας πετρόλιθος πετάχτηκε από τη θέση του αποκαλύπτοντας σκοτεινό βάθος μέσα του. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άκουσα τον Ντάνι να κάνει το ίδιο. Επιστρατεύσαμε όλα μας τα εργαλεία για να τον μετακινήσουμε μέχρι να τον ρίξουμε τελείως στο πάτωμα ώστε να μας ελευθερώσει την είσοδο του μυστικού περάσματος. Το καταφέραμε, αν και παραλίγο να μας πολτοποιήσει τα πόδια. Φορέσαμε τους φακούς στο κεφάλι και μπήκαμε μέσα, πρώτος εγώ και πίσω μου ο Ντάνι. Συνεχίσαμε την πορεία μας έρποντας καθώς ήταν πολύ στενά και δεν χωράγαμε συγχρόνως και οι δύο. Πίσω μου άφηνα ένα κουβάρι να ξετυλίγεται εμπνευσμένος από την Ελληνική μυθολογία. Δεν λέω… καλή και η ηλεκτρονική χαρτογράφηση ενός μονοπατιού, αλλά σαν τα φυσικά μέσα, δεν έχει. Τι να την κάνεις την οθόνη αν ραγίσει και δεν μπορείς να εντοπίσεις το στίγμα σου σε περίπτωση ανάγκης; Ας βγαίναμε από εκεί με ασφάλεια και θα γυρίζαμε να καταγράφαμε το πέρασμα κάποια άλλη στιγμή.

Το τούνελ ήταν απόλυτα σκοτεινό και κλειστοφοβικό. Μέτρο με το μέτρο στένευε κάνοντας δύσκολη την πρόσβαση ακόμη και σε μένα που δεν φημιζόμουν ποτέ για τις ανοικτές μου πλάτες. Είχαμε φτάσει όμως σε καλό σημείο. Η δέσμη του φωτός μου έπεφτε στο τέλος του τούνελ που κατέληγε σε μια μαύρη τρύπα χωρίς να μπορώ να διακρίνω τι βρισκόταν παραέξω. Υπέθεσα πως έβγαζε σε κάποιον άλλον χώρο, αλλά ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσα να δω πού. Σταμάτησα αλλά ο Ντάνι πίσω μου με έσπρωξε.

«Φίλε, προχώρα. Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να βγω από εδώ…» μου είπε πνιχτά. Ήταν πιο μεγαλόσωμος από εμένα και ζοριζόταν εμφανώς. Η ανάσα του είχε γίνει βαριά και με δυσκολία συγκρατούσε τα λογικά του. Κλειστοφοβία… πολύ κακός σύμμαχος για τέτοιες καταστάσεις. Δεν ξέρεις πως την έχεις, μέχρι να σου χτυπήσει την πόρτα. Και αυτή ήταν η πρώτη φορά για τον Ντάνι.

Μην έχοντας άλλη επιλογή προχώρησα φτάνοντας στο χείλος. Το φως μου έπεσε έξω από το άνοιγμα κάτω στο πάτωμα διαπιστώνοντας πως είχαμε βρει ένα νέο κρυφό δωμάτιο. Ήταν όμως αυτό που αναζητούσαμε; Έβαλα τα χέρια μου στο άνοιγμα τραβώντας δυνατά το κορμί μου μέχρι να βγω ολόκληρος έξω. Γύρισα και έπιασα τον Ντάνι τραβώντας τον κι αυτόν με δύναμη. Έπεσε άτσαλα ευχαριστώντας με για την βοήθεια. Σηκωθήκαμε και κοιτάξαμε με δέος όπου έπεφτε το φως μας. Δεν ήταν ένα απλό δωμάτιο. Ήταν ένας προθάλαμος ενός μεγαλύτερου χώρου. Δεν ήταν λαμπερός από το χρυσάφι όπως πολλοί θα φαντάζεστε αυτήν τη στιγμή. Ήταν σκοτεινός και ένα κρύο ρεύμα έκανε τις τρίχες της πλάτης μου να ριγήσουν. Ήταν όντως το κρύο ή το έντονο συναίσθημα ότι κάποιος μας παρακολουθούσε;

Ο χώρος μύριζε μούχλα και σκόνη αιωρούνταν στον αέρα μπουκώνοντας τη μύτη μου. Η κατάρα… σκέφτηκα. Τα μικρόβια που υπάρχουν σε κάθε ασύλητο τμήμα είναι θανατηφόρα και σύντομα θα πεθάνεις κι εσύ όπως και όλοι όσοι ενεπλάκησαν με την ανασκαφή την πρώτη φορά. Ήμουν όμως εδώ και πλέον ήταν αργά. Δεν μοιράστηκα την ανησυχία μου με τον Ντάνι καθώς δεν ήθελα να τον αναστατώσω. Μπορεί κι αυτός να το είχε σκεφτεί και να είχε σιωπήσει, όπως εγώ. Καμιά φορά η σιωπή είναι χρυσός. Η ένταση των φακών μας άρχισε να εξασθενεί. Ταρακούνησα λίγο τον δικό μου μήπως και επανέλθει. Τίποτα. Σκέφτηκα μήπως ήταν αποφορτισμένες οι μπαταρίες. Τις αντικατέστησα. Καμιά βελτίωση. Το ίδιο και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά όργανα άρχισαν να υπολειτουργούν μέχρι που έσβησαν τελείως. Ανοίξαμε τους σάκους μας και πήραμε από μέσα τους φακούς έκτακτης ανάγκης. Τους φορτίσαμε γυρίζοντας το δυναμό κι εκείνοι μας αντάμειψαν με μία μικρή δέσμη φωτός. Από το τίποτα… κάτι ήταν κι αυτό. Καθώς προχωρούσαμε προσεκτικά μπορούσαμε να ακούσουμε τον θόρυβο που προκαλεί το χάος· το τίποτα. Σίγουρα το έχετε ακούσει κι εσείς· ειδικά όταν ήσασταν μικρά παιδιά προσπαθώντας να εκλογικεύσετε τους ανατριχιαστικούς ήχους που σας έκοβαν την ανάσα το βράδυ λίγα λεπτά πριν τα μάτια σας κλείσουν και βυθιστείτε στο απόλυτο σκοτάδι. Καμιά φορά τους ακούγατε και την ημέρα, κοιτάζοντας με τρόμο, κουκουλωμένοι κάτω από τα σκεπάσματά σας ή κρυμμένοι μέσα στη ντουλάπα σας, το τέρας που κανείς δεν πίστευε πως σας καταδίωκε όταν μένατε μονάχοι στο σπίτι. Η φαντασία σας έπλαθε σενάρια και εικόνες που θέριευαν στο μυαλό σας. Έτσι κι εμείς… το σκοτάδι και η κλεισούρα είχε αρχίσει να παίζει παιχνίδια με τις σκέψεις μας νομίζοντας πως ακούγαμε χτυπήματα και μακάβρια σουρσίματα από τα τέρατα που κατοικούσαν μέσα μας.

Φτάσαμε σε έναν μικρό λαβύρινθο με τείχη ίσα με τη μέση μας. Τι εξυπηρετούσε μια τέτοια κατασκευή όταν μπορούσες να δεις από πάνω την έξοδο; Ίσως είχε φτιαχτεί για κάτι πολύ μικρότερο. Ίσως για κάποιο ζώο. Ίσως για ένα πλάσμα από ένα παράλληλο σύμπαν όπου αυτά τα τείχη θα του φάνταζαν τόσο ψηλά όσο εμάς ο ουρανός… σκέφτηκα. Συνέχισα τη διαδρομή μου παρατηρώντας τις τοιχογραφίες για άλλη μια φορά. Μακάρι να μπορούσα να συγκεντρώσω υλικό από εκείνο το μέρος, αλλά δυστυχώς δεν δούλευε κανένα ψηφιακό μέσο που είχα στην κατοχή μου εκτός από εκείνον τον χειροφόρτιστο φακό. Το θυμήθηκα οπότε ξεκίνησα να τον φορτίσω μέχρι να με ανταμείψει ξανά με το ασθενικό φως του. Διαβολεμένο πράγμα… είχε πιαστεί το χέρι μου.

Μόλις βγήκαμε από αυτόν τον χώρο μπήκαμε σε ακόμη μία αίθουσα όπου οι τοιχογραφίες ήταν ολοκάθαρες και ανέγγιχτες από το πέρασμα του χρόνου. Οι φωτεινές δέσμες έπεσαν επάνω και έλαμψαν όπως λάμπει ο χρυσός. Τις πλησιάσαμε μαγεμένοι! Έβγαλα από το τσαντάκι της μέσης, το κοπίδι με την κοφτερή άκρη και το έτριψα με δύναμη στην επιφάνεια. Ήταν απίστευτο! Το χρώμα δεν ήταν μία κίτρινη λαμπερή απόχρωση που είχε αποτυπωθεί από τους ζωγράφους της εποχής. Η επένδυση ήταν πραγματικός χρυσός που με τέχνη είχε επεξεργαστεί και διακοσμήσει τα τοιχώματα. Οι σμιλευμένες φιγούρες έμοιαζαν απροσδόκητα ζωντανές. Τα μάτια τους έλαμπαν σαν μικρά διαμάντια. Ίσως γιατί ήταν πραγματικά διαμάντια. Το αντιλήφθηκα όταν ξεκόλλησα ένα και το έριξα μέσα στην παλάμη μου.

Συνεχίζεται...