Με τα παρακάτω κείμενα προλόγισα στην πρώτη, κεντρική και τριπλή παρουσίαση των έργων του Μάριου Καρακατσάνη με την οποία εγκαινιάστηκε και η νέα συνεργασία του με τις εκδόσεις Όστρια.
Ο ίδιος φροντίζει να αποποιείται των ευθυνών του αφήνοντας τους χαρακτήρες του να περιγράψουν τις εμπειρίες τους ή τις σκοτεινές τους σκέψεις. Έτσι κρατά τόσο το ρόλο του αφηγητή όσο και του ιθύνοντα νου. Στις σελίδες του περιδιαβαίνουν ασταθείς ψυχές με ιδιαίτερο σκοπό ή στόχο ενώ αν κοιτάξεις κάτω από το χαλί θα βρεις οπωσδήποτε την πηγή του κακού ή της κακής επιρροής, τη λάθος στροφή αλλά και το αντίθετο, καθώς αποκλείεται να μεγαλουργεί το κακό χωρίς καλό.
Στο μυθιστόρημά του, Η συμφωνία, ο Μάρτιν είναι ένας ευτραφής μαθητής και θύμα χλευασμού στο σχολείο του όπου σε συχνή βάση αναγκάζεται σε bullying από τους συμμαθητές του. Η εξωτερική του εμφάνιση με την υπέρβαρη σιλουέτα του, το μεγάλο στήθος και τις φακίδες δεν του προσφέρει καλή σχέση με το σώμα του. Μην έχοντας αποδεχτεί τον εαυτό του, και με όλα τα θέματα λόγω του σχολικού εκφοβισμού που δέχεται καθημερινά, βρίσκεται σε δυσμενή θέση. Επιπλέον, είναι ορφανός από πατέρα ο οποίος τον εγκατέλειψε όταν ήταν μικρός ενώ συζεί με την αλκοολική μητέρα του η οποία προφανώς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Το αντίθετο. Η παρουσία της προσθέτει προβλήματα στον Μάρτιν, αντί να λύνει. Όταν την βρίσκει νεκρή στην μπανιέρα μένει ολομόναχος, όχι ότι πριν είχε κάποιον ουσιαστικά δίπλα του αλλά έστω είχε μια μάνα τυπικά κοντά του, στο ίδιο σπίτι, παρά την παντελή έλλειψη επικοινωνίας.
Το να χάσω βάρος δυστυχώς δεν το κατάφερα, μιας και το φαγητό ήταν η μόνη μου παρέα. Καθόμουν στη σκοτεινή κουζίνα μας και πολλές φορές μιλούσα μόνος μου. Καμιά φορά σε μια ακρούλα έβλεπα και τη μητέρα μου να μου χαμογελά, αλλά μόλις της άπλωνα το χέρι εκείνη εξαφανιζόταν. Μου έλειπε, μου έλειπε πάρα πολύ. Μόνο τότε κατάφερα να την καταλάβω και να τη συγχωρέσω. Εκείνη την εποχή πήρα μια γεύση από τη ζωή της. Την ένιωσα, βίωσα τον πόνο της και την ερημιά της. Τότε κατάλαβα γιατί οδηγήθηκε εκεί που οδηγήθηκε. Μια μοναχική ψυχή είναι ικανή για όλα! Η απόρριψη του πατέρα μου την καταρράκωσε, δεν μπορούσε να ζήσει άλλο μόνη της και για αυτό κατάντησε έτσι όπως κατάντησε. Τώρα πλέον ξέρω και τη συγχωρώ...
-Με ακούς μανούλα; ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ...
Μέσα μου νιώθω μια άσβεστη φλόγα να με κατατρώει. Θέλω όλη αυτή η αδικία που βίωσα, όχι μόνο εγώ αλλά και η μητέρα μου, να σβηστεί μια για πάντα. Να καθαρίσω το όνομά μας απ’ τη βρωμιά και τη λάσπη που το κατατρέχει. Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει τι πέρασα εγώ ή η μητέρα μου. Αυτή η "πουτάνα" που τόσο εύκολα της έδωσαν αυτόν το τίτλο.
Μοναδική όαση σε αυτήν την άβολη, άχαρη, τυραννική ζωή είναι η Αφροδίτη (του). Η πάντα αγαπημένη του καθώς από την πρώτη μέρα είναι και παραμένει σφόδρα ερωτευμένος μαζί της. Σε εκείνη επικεντρώνεται. Σε εκείνη ποντάρει την ύπαρξή του. Σε εκείνη το παρελθόν, το παρόν και το κάθε μέλλον του. Εκείνη γίνεται τα πάντα του, ο σκοπός της ζωής του, ο λόγος για να υπάρχει, να σκέφτεται, να ζει.
Ένα γέλιο σου είναι αρκετό για να γίνω όσο δυνατός χρειάζεται και να σου προσφέρω ό,τι ονειρεύτηκες. Ένα χάδι σου μπορεί να διώξει οποιοδήποτε πόνο μακριά και θέλω να ξέρεις πως μπορώ να σε κάνω να νιώσεις και εσύ το ίδιο. Αρκεί να μου δώσεις την ευκαιρία που κάποτε μου στέρησες. Εμείς οι δύο γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί. Δώσε μου τη χαρά να διώξω μια για πάντα τη σκληρή και αδυσώπητη μοναξιά σου. Να σε δω να γελάς και να ξέρω ότι στο πρόσφερα εγώ! Άσε με να σε αγγίξω και να αναριγήσω ολόκληρος, να κλείσω τα μάτια κι όταν τα ξανά ανοίξω να είσαι ακόμα εκεί... Να μη χαθείς πάλι...
Όποτε νιώσεις την ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον που θα σε καταλάβει όχι γιατί απλά σε αγαπάει, αλλά επειδή σε νιώθει, θέλω να ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εδώ για εσένα. Όχι μια απλή σκιά πίσω από ένα παράθυρο, αλλά ένας δυνατός άνθρωπος μέσα στην ψυχή σου.
Η ιστορία του είναι «μια ιστορία γεμάτη πόνο, κοροϊδία, αγανάκτηση, αδιαφορία αλλά και δόξα!» Έτσι μας προϊδεάζει ο ίδιος στην πρωτοπρόσωπη αφήγησή του που αποτελεί το βιβλίο.
Όταν αποκτά το χάρισμα ξεκινά το δεύτερο μέρος της ζωής του. Αρχίζει εκείνο το κομμάτι που θα του προσφέρει κοινωνική άνοδο, τον σεβασμό των συντοπιτών του, την επιβεβαίωση, την αυτοεκτίμηση και όλα όσα στερήθηκε. Θα του προσφέρει άραγε και την αγάπη;
Αποκτά μια δύναμη ώστε να σώζει ανθρώπους, ψυχές, σώματα... θα σώσει και τον ίδιο; Αλήθεια, πως πρέπει να χρησιμοποιηθεί το χάρισμα;
Ο Μάρτιν θα κάνει μια συμφωνία με σκοπό να αλλάξει τη ζωή του και να επιτύχει όλα όσα του έλλειπαν. Μια συμφωνία με τον "διάολο", που σε αυτό το βιβλίο ενσαρκώνεται στον άρχοντα της τοπικής κοινωνίας, και του προσφέρει μια “ευκαιρία” να κερδίσει ό,τι στερήθηκε ή του έκλεψαν. Και την αρπάζει.
Στην ημερολογιακή αφήγησή του ο ήρωας -κατ' επέκταση ο Μάριος-, τονίζει την δύναμη και την ανάγκη της συγχώρεσης, το λάθος της απληστίας όπως και το λάθος της εκδίκησης και μέσα σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να αναζητήσουμε το δίδαγμα του βιβλίου.
Επιπλέον, όλο το ανάγνωσμα κατακλύζεται από φανταστικές ονειρικές σουρεαλιστικές υπερεαλιστικές εικόνες και οράματα που περιγράφονται σαν πίνακες του Νταλί, δείχνουν την αχαλίνωτη φαντασία του συγγραφέα ενώ για soundtrack ακούγονται οι νότες από το Ain't no shineshine (Anytime she goes away).
Και λέγοντας αυτά βούλιαξα απότομα μέσα στην Άβυσσο και νιώθοντας ότι έπεφτα σε ένα απύθμενο κενό βρέθηκα ξανά πάνω από το άψυχο σώμα του κοριτσιού. Είχα ακόμα το χέρι μου απλωμένο επάνω της. Και τότε είδα το χώρο γύρω μου να τρέμει και να δονείται. Στην αρχή αργά και μετά πιο βίαια. Οι εικόνες γύρω μου άρχισαν να τρεμοπαίζουν και να θολώνουν βγάζοντας γραμμές ανάμεσά τους σαν παράσιτα. Μέχρι που το μέρος που βρισκόμουν άλλαξε τελείως και βρέθηκα με το κορίτσι ακόμα ξαπλωμένο στη μέση ενός ωκεανού. Στεκόμασταν επάνω στο νερό σαν να ήταν από διάφανο γυαλί, μικρά κυματάκια μας έβρεχαν και τους δυο μουσκεύοντάς μας παντού με καθαρό νερό νιώθοντας σαν να βαπτιζόμαστε ξανά μέσα από τον εξαγνισμό των κυμάτων. Ξαφνικά οι ουρανοί άνοιξαν διάπλατα κι ένα υπέροχο έντονο ζεστό κιτρινωπό φως ξεπρόβαλε από ψηλά λούζοντάς μας με τη φωτεινότητα αλλά και τη ζεστασιά του. Κάθε φορά που ένα κύμα εισχωρούσε μέσα στο φως εξατμίζονταν αφήνοντας πίσω του μια λαμπερή χρυσαφιά σκόνη που έπεφτε απαλά πάνω στο κορμί του κοριτσιού. Μέχρι που γέμισε ολόκληρη με αυτή. Έμοιαζε με ένα μικρό χρυσό άγαλμα που στεκόταν ακίνητο στην επιφάνεια του ωκεανού.
Μικρές υποϊστορίες μέσα στην ιστορία λειτουργούν ως αλατοπίπερο, εντείνουν το ενδιαφέρον και σε άλλους χαρακτήρες ενώ εμπλουτίζουν και θρέφουν με τον τρόπο τους την ατμόσφαιρα. Σε αυτές θα διαβάσουμε την ιστορία του Τζος όπως και του Πάτρικ.
Η αφήγηση τελειώνει με τη γέννηση. Όπως ξεκίνησε ή όπως ξεκινούν όλα για κάθε άνθρωπο και καθώς κλείνει με αυτήν, θα δημιουργήσει έναν κύκλο. Όμως τώρα, όλα θα (ξανα-)γίνουν αλλιώς και προφανώς, προς τέρψιν του αισιόδοξου αναγνώστη ή εκείνου που πρόλαβε να συμπαθήσει τα μάλα τον κοκκινομάλλη ήρωα, θα γίνουν σωστά. (;)
Διαβάζοντας την Άμυ, μια φράση εναντιώνεται στην ανάγκη μου να πάω παρακάτω. Θέλει να απασχολήσει το μυαλό μου, και με το δίκιο της. «Ο φόβος είναι προϊόν της φαντασίας μας ενώ το θάρρος των πράξεών μας» γράφει ο Μάριος, και παρόλο που δεν ελέγχουμε καθολικά ούτε το ένα ούτε το άλλο αρκεί μια τέτοια σύμβαση για να παραταχθούμε μαζί του.
Η ιστορία της Άμυ τοποθετείται στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στη Ρόδο, ξεφεύγοντας από την πρακτική του συγγραφέα. Θα γνωρίσουμε μια τυπική ελληνική οικογένεια όπου ο πατέρας εργάζεται για να προσφέρει τα πάντα στους δικούς του, η μητέρα αφοσιώνεται στα παιδιά και στο μεγάλωμά τους ενώ και οι δύο θα κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν το σπιτικό τους. Εκεί, συστηνόμαστε με την Αμαρυλλίς και τη Μελίνα. Δύο όμορφες, έξυπνες, πολλά υποσχόμενες αδερφές, αγαπημένες και ενωμένες να στηρίζουν η μία την άλλη, παρά τις διαφορές του χαρακτήρα τους. Θα λέγαμε ότι αλληλοσυμπληρώνονται καθώς υπερτονίζονται οι αντιθέσεις τους: όταν η Αμαρρυλίς εκδικείται, η Μελίνα συγχωρεί. Η Αμαρυλλίς είναι το μαύρο, η Μελίνα το λευκό.
Στο μυθιστόρημα, όλα ξεκινούν όταν τα δύο κορίτσια αποφασίζουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στο νησί τους, τη Ρόδο, εκμεταλλευόμενες τις διακοπές των μαθημάτων τους στις σχολές όπου φοιτούν. Και είναι πράγματι μια εξαιρετική ευκαιρία να ξανασμίξει όλη η οικογένεια και να χαρεί τις ηλιόλουστες μέρες που ακολουθούν ανέμελα και χαρούμενα. Τίποτα δε θα πάει καλά. Τίποτα δε θα γίνει όπως το σχεδιάζουν ή το φαντάζονται ενώ οι εξελίξεις που θα αλλάξουν τη ζωή όλων είναι καταιγιστικές. Ένα ατύχημα είναι η αρχή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης που βάζει σε δοκιμασία τη σχέση των κοριτσιών, οδηγεί στην εντατική και σε ιδιαίτερα άσχημη κατάσταση τον πατέρα τους και ταυτόχρονα είναι η αιτία που χάνουν τη μάνα.
Η ιστορία ξεδιπλώνεται από τη μεριά της Άμυ. Δηλαδή της Αμαρυλλίς. Παρακολουθούμε τις σκέψεις της, τις αντιδράσεις της, την οξύθυμη προσωπικότητά της, σε αντίθεση με την μαλθακή και ήρεμη αδερφή της. Στο μυαλό της τριγυρνούν σκοτεινές σκέψεις δελεάζοντάς την προς μια παραβατική και άκρως εγκληματική δράση, στην καρδιά της η αγάπη της προς την οικογένειά της είναι απόλυτη ενώ η ίδια προσπαθεί να επιβληθεί στα οράματα που την κατακλίζουν καθώς πρέπει να βρει την πηγή τους, να ανακαλύψει μέσα της ή γύρω της την προέλευση ή το νόημά τους, να κατανοήσει τις εικόνες και τον εαυτό της...
Το μυθιστόρημα είναι ένα ψυχόδραμα με πολύ αίμα και φρικιαστικές περιγραφές που δύσκολα αντέχεις να κάνεις εικόνα. Οι σκηνές που ακολουθούν είναι αιματοβαμμένες -ίσως οι πιο αιματοβαμμένες και φρικιαστικές εικόνες του ίδιου- και γεμάτες από οργή, θυμό και βία. Παράλληλα, κριμένα μυστικά αποκαλύπτονται ανατρέποντας τη ζωή τους και ορίζοντας νέα δεδομένα. Κάπου θα γραφτεί ποιητικά ότι «η γη φωτίζεται με ήλιο. Η ψυχή με αγάπη» και αλλού θα αναρωτηθεί «τι είναι η μοναξιά; Όταν δεν έχεις κανέναν ή όταν δεν έχεις εσένα;» Μια μπερδεμένη ψυχή η Άμυ, παραπαίει ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όραμα, σκοτεινιάζει στο απόλυτο μαύρο χάνοντας κάθε ανθρώπινη διάσταση και καταλήγει έρμαιο μιας άκρως τραγικής μοίρας που την υποχρεώνει να ζήσει για να κουβαλήσει στις πλάτες της τις τύψεις και τις συνέπειες των πράξεών της. Η Άμυ θα εκδικηθεί κάθε απειλή για εκείνους που αγαπά και παράλληλα θα γίνει η αφορμή για τον χαμό τους. Σε μια στιγμή οξύνοιας και αυτοπροσδιορισμού θα παραδεχτεί: «...να ψάχνω για εχθρούς και στο τέλος να ανακαλύπτω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο ίδιος μου ο εαυτός».
Κερδίστε το!
Οι εκδόσεις Όστρια προσφέρουν το μυθιστόρημα του Μάριου Καρακατσάνη, Το ξύπνημα, σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση αλλά και για να στείλετε το μήνυμά σας στον ίδιο κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 30 Μαρτίου 2016 και το βιβλίο θα αποσταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα των αντίστοιχων βιβλίων
Τα μυθιστορήματα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Όστρια
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Όστρια και τον Γιάννη Κοτσαφτόπουλο για την προσφορά του βιβλίου
Περισσότερα από/για τον Μάριο Καρακατσάνη:
