Δε πέρασε ούτε χρόνος που η Angelina Jolie έπαιξε στην Maleficent (την οποία δεν είδα αλλά όταν μία σταρ παίζει δε μπορείς να παρακάμψεις) και κάτι παραπάνω από τρία που είδαμε τη Χιονάτη και τον Κυνηγό.[1] Επίσης, να βάλουμε και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων στην πιο πρόσφατη μεταφορά της και άλλες παραγωγές-μεταφορές στη μεγάλη οθόνη κλασικών παραμυθιών που πολλές φορές συμπεριφέρονται σαν ελεύθερες διασκευές ή επεμβαίνουν με άλλους τρόπους στο θέμα, όπως για παράδειγμα όταν αλλάζουν το τέλος. Το πρόβλημα δεν είναι να φτιάξεις μια ταινία που να "πατάει" πάνω σε ένα παραμύθι. Το πρόβλημα είναι ότι οι εκατομμύρια γνώστες και λάτρεις του παραμυθιού δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να απογοητευθούν. Και η λέξη παραμύθι έχει μια δυναμική προσμονής και λαχτάρας που οφείλεις, αν όχι να ακολουθήσεις, να μη προδόσεις. Τέλος, προσωπικά μιλώντας, θεωρώ τα παιδιά πιο σκληρούς κριτές από τον όποιο ενήλικα -αν και στην πλειοψηφία τους αυτά τα παραμύθια δεν είναι για την διασκέδαση των παιδιών λόγω της βίας που περιέχουν, της κακομεταχείρισης, της αδικίας, των βασανιστήριων και των αντιηρωικών ειδώλων που προβάλουν. Επίσης, όσο πιο χιλιοπαιγμένο και χιλιοπαρουσιασμένο είναι ένα θέμα τόσο πιο οδυνηρό είναι να το βελτιώσεις ή να το προτείνεις διαφορετικά.
Στην Σταχτοπούτα του Μαρτίου του 2015, του Kenneth Branagh, παρακολούθησα το παραμύθι το ίδιο με κάποιες αλλαγές στα σημεία για να του προσθέσουν δράση καθώς, επί της ουσίας, όλη η ιστορία διαδραματίζεται σε δύο μέρη: από τη μια το σπίτι της Σταχτοπούτας και από την άλλη το Παλάτι. Οι χαρακτήρες είναι οι παραμυθένιοι ήρωες που γνωρίζουμε αλλά μαζί με την αέρινη χάρτινη υπόστασή τους παραμένουν και γήινοι. Πολύ καλή η διανομή -πέρα της εκπληκτικής Cate Blanchett που κυριολεκτικά κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι σε αυτό το ρόλο- ενώ είμαι σίγουρη ότι η εικόνα της Lily James στο γαλαζομπλέ υπέροχο φόρεμα που φορά και χορεύει με τον πρίγκιπα ισορροπώντας πάνω στα γυάλινα γοβάκια της εκτυπώνεται στο μυαλό ως η απόλυτη γιορτινή Σταχτοπούτα.
Είμαι βέβαιη ότι το φιλμ ξεβράζει στην επιφάνεια τις ευαίσθητες χορδές των θεατών χωρίς να γίνει πολύ μελό. Οι ρομαντικοί τύποι θα ξετρελαθούν -εννοείται- αλλά όλοι θα περάσουν καλά.
Αυτό που μου αρέσει σε αυτήν την ιστορία είναι ότι η Σταχτοπούτα, αν και θάμπωσε το βασιλόπουλο με την υπέρλαμπρη τουαλέτα της, που όμως πρόκειται για πλασματική εικόνα, τελικά τον κέρδισε με το σπαθί της γι' αυτό ακριβώς που είναι. Απέδειξε περίτρανα ότι το φόρεμα δεν κάνει τον ευγενή -ούτε τον εκλεπτυσμένο, ούτε τον υπεράνω, ούτε τον άξιο...- καθώς μόνο η αλήθεια μπορεί να θριαμβεύσει και η καλή καρδιά. Επίσης, ότι ένα φτωχό κορίτσι ταπεινής καταγωγής μπορεί να έχει δικαίωμα στο όνειρο γιατί το όνειρο δεν έχει σχέση με το χρήμα αλλά με τον εσωτερικό πλούτο.
Τα θετικά
Η υπόθεση βασίζεται στη συμβουλή που έδωσε στην Έλλα η μητέρα της λίγο πριν το θάνατό της. Να είναι ευγενική και να μη χάνει το θάρρος της.
Κάθε κακό βγάζει σε κάτι καλό.
Η ζηλοφθονία δεν είναι ποτέ καλή. Ούτε θα σε βοηθήσει σε κάτι.
Μη μοιραλατρείς στις δυσκολίες. Η ζωή χρειάζεται θάρρος, τόλμη, κουράγιο, καλή καρδιά, εργασία...
Μη κρίνεις από το περίβλημα. Μια κολοκύθα μπορεί να είναι και χρυσοποίκιλτη άμαξα.
Να είσαι ο εαυτός σου. Και μόνο.
Και μερικά άλλα που ίσως ενδιαφέρουν...
Για την αίθουσα χορού χρειάστηκαν 17 Ιταλικοί πολυέλαιοι και 5000 κεριά που ανάφτηκαν στο χέρι.
Το φόρεμα της Σταχτοπούτας αποτελείται από πολλές πολλές στρώσεις υφάσματος (περίπου 250 μέτρα στο σύνολο) και χρειάστηκε μήνες για να ολοκληρωθεί. Πάνω του λάμπουν διακριτικά 10000 Σβαρόφσκι.
Μη νομίζετε ότι και τα άλλα κοστούμια δεν είχαν την ανάλογη φροντίδα! Η Νεραϊδονονά ντύθηκε με 120 μέτρα υφάσματος και άλλα 10000 Σβαρόφσκι ενώ για να κάνει τα μαγικά της άναψαν και 400 φωτάκια led.
Για τη σκηνή του χορού δούλεψαν πάνω από 50 μακιγιέρ και κομμωτές. Κι αυτό επειδή...
Ο κάθε κομπάρσος ήθελε 5 ώρες για να ετοιμαστεί.
Το γυάλινο γοβάκι είναι εμπνευσμένο από ένα παπούτσι του 1890 και δεν είναι απλά γυάλινο. Είναι κρυστάλλινο. Αλλά ούτε και μοναδικό είναι. Κατασκευάστηκαν 8 γοβάκια όμως κανένα δε φορέθηκε από την Σταχτοπούτα.
Ας αναφερθώ και στην υπόθεση...
Η Έλλα στηρίζει την απόφαση του χήρου πατέρα της κι εκείνος ξαναπαντρεύεται. Η Έλλα καλωσορίζει τη μητριά της αλλά και τις κόρες της αλλά όταν ορφανεύει εκείνες την υποβαθμίζουν σε υπηρέτρια. Κι επειδή συχνά είχε στάχτες επάνω της την αποκαλούν περιφρονητικά Σταχτοπούτα.
Η κοπέλα ακολουθεί τη συμβουλή της μητέρας της και δε χάνει το κουράγιο της ενώ παραμένει ευγενική. Παρόλο που την κακομεταχειρίζονται και την αδικούν κατάφορα εκείνη δεν τις απεχθάνεται ούτε πέφτει σε απόγνωση.
Όταν ο πρίγκιπας στέλνει ανοιχτή πρόσκληση για χορό σε όλες τις ελεύθερες κοπέλες η Έλλα ενθουσιάζεται στην ιδέα να συναντήσει εκεί τον Κιτ, ένα παλικάρι που γνώρισε τυχαία στο δάσος και ξέρει ότι μένει στο παλάτι. Και παρά τις ρητές απαγορεύσεις της μητριάς της θα καταφέρει να παραβρεθεί με τη βοήθεια της καλής της νεράιδας.
Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh
Πρωταγωνιστούν: Cate Blanchett, Lily James, Richard Maden, Stellan Skarsgard, Holiday Grainger, Sophie McShera
Φαντασμαγορικό θέαμα και ανθρωποκεντρικό θέμα. Ο Σάντι Πάουελ στα κοστούμια και ο Ντάντε Φερέτι στα σκηνικά μεγαλούργησαν ακόμα μία φορά (δεν είναι τυχαία τα Όσκαρ που τους συνοδεύουν) όπως και ο διευθυντής φωτογραφίας Χάρης Ζαμπαρλούκος. Στη μουσική επένδυση έβαλε τα δυνατά του και κέρδισε ο Πάτρικ Ντόιλ.
[1]Για την ταινία δείτε αυτό: Η Χιονάτη και ο Κυνηγός ενώ για ένα ακόμη παράδειγμα δείτε το Mirror Mirror
