…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
«Θα’ θελα να γυρίσω τον κόσμο όλο, με ένα σακίδιο για τα απαραίτητα και τα δάχτυλά σου στη χούφτα μου.…», εκμυστηρεύτηκα ένα βράδυ στη γυναίκα μου και ας ήξερα πως είναι δύσκολο να ζήσουμε όσα ποθούμε στην πραγματικότητα που μας έχουν επιβάλει.
Μα για τα χαμένα μας όνειρα θα υπάρχει πάντα η αγάπη που επουλώνει τις πληγές. Και για όλα τα υπόλοιπα, -τις τύψεις και τις ενοχές της αδυναμίας να ξεδιψάσουμε τη ψυχή μας-, θα χρησιμοποιούμε το χαρτί και το μελάνι. Πώς αλλιώς να ξορκίσεις άλλωστε από μέσα σου αυτό που σε τυραννά, αν όχι με τις ίδια του τα όπλα;
«Ν' αδράξω θέλω, λίγη ευτυχία.
Να την καρφώσω, σαν στεφάνι στα μαλλιά.
Ο έρωτας, δεν έχει ηλικία,
και δεν πτοείται απ' τα γκρίζα μου μαλλιά…..»[1]
Και δυστυχώς δεν ξέρω αληθινά, αν το χειρότερο είναι η επιθυμία που σου τριβελίζει το μυαλό ή το ανέφικτο για το οποίο προσπαθείς μα αποτυγχάνεις. Είναι και αυτοί που έχουν παραιτηθεί από κάθε δικαίωμα τους από τη ζωή , που στέκονται απέναντι σου σα κριτές και χαίρονται για την αποτυχία σου… Ίσως… Ίσως αν ξεπεράσεις ακόμη κι αυτούς, τότε μπορεί και να έχεις μια δεύτερη ευκαιρία…
«Μπροστά στην πόρτα έχεις δισταγμό
να μπεις, η να μην μπεις, αναρωτιέσαι.....
βρες το κουράγιο, άνοιξε λοιπόν!
Πόσο θ' αντέξεις στο κλειδί της να κρεμιέσαι;»[2]
Μα δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής αν δεν φροντίζεις να τον φωτίζεις με την ελπίδα σου. Τα χρόνια είναι δύσκολα, ωστόσο δε στέκει τίποτε καταστροφικότερο -ακόμη και για την καθημερινότητά σου, από το να χάσεις την ειλικρίνεια του εαυτού σου. Επιβάλλεται να τον ωριμάσεις, ναι, μα ποτέ να τον αποστραφείς για την «αλήθεια» των άλλων…
«Η απαξίωση, ο εγκλεισμός, η στέρηση κάποιων δικαιωμάτων που είχε ως άνθρωπος, ατσάλωσαν την καλή πλευρά του χαρακτήρα του -που ούτε κι αυτός ήξερε ότι υπήρχε- και τώρα, παρά τα εξήντα του χρόνια, άρχισε να κάνει και πάλι όνειρα. Ήθελε μια ήρεμη ζωή, που να μην είχε τίποτα κοινό με κείνη, την παλιά που του κατέστρεψε ιδανικά και ηθικές…»[3]
Γι’ αυτό επιμένω να επιχειρώ πάντα το πρώτο βήμα προς τα «θέλω», έστω κι αν τούτη η πράξη συχνά με πάει πίσω… πιο πίσω ακόμη κι από εκεί που βρισκόμουν πριν… Κι αυτό είναι που ώρες-ώρες κάνει την ψυχή να σταματά, να αναλογίζεται και να διστάζει μήπως είναι καλύτερο να…
«Ας περάσουμε μια μέρα χωρίς επιθυμίες.
Ας σταματήσουμε το χρόνο,σε αυτά που έχουμε.
Ας διαφυλάξουμε τα σημαντικά,
και ας αγνοήσουμε τα ασήμαντα.
Από χίλιες άσκοπες λέξεις, προτιμότερη η σιωπή..»[4]
Μα απ’ την άλλη απομένω να σκέφτομαι ότι…
«Που πήγε η αθωότητά μου;
Τι έγινε το γέλιο μου;
Πως πέταξε έτσι η χαρά μου;
Εκτέθηκα στον εαυτό μου.
Σαν τύμπανο χτυπά η συνείδηση
κι ο παραλογισμός την παίρνει αγκαλιά…»[5]
Όμως για ακόμη ένα βράδυ ο νους κουράστηκε απ’ αυτή την πάλη δίχως να καταφέρει να καταλαγιάσει τις επιθυμίες… Σταμάτησα εδώ και ώρα να ξεψαχνίζω τη ψυχή μου στο χαρτί, αποζητώντας να βρω ένα συμβιβασμό με τη σιωπή.
Όμως μου ταιριάζει άραγε η σιωπή; Θέλω να συνεχίσω να κρύβομαι μέσα στα μαύρα γράμματα ή να γράφω για αυτά που πραγματικά ζω;
…όπως και να’χει, τίποτε δε μας χρωστά τελικά η ζωή και για να σεβαστούμε το χαμόγελο, τούτο θα κρύβεται πάντοτε μέσα σε μια σταγόνα από ιδρώτα ή από δάκρυ…
Λογοτεχνικό βιογραφικό Λένας Φατούρου
Γεννήθηκε, και ζει στην Αθήνα. Η αγάπη της για τη Λογοτεχνία ξεκίνησε από τα μαθητικά της χρόνια όμως την τελευταία πενταετία ασχολείται ενεργά και με πάθος με την ποίηση και την πεζογραφία. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές, με τους τίτλους: ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ και ΜΕΤΑΞΕΝΙΑ ΑΤΛΑΖΙΑ και ένα μυθιστόρημα με τον τίτλο: ΣΑΝΤΡΑ, Η ράφτρα των Αγγέλων (εκδόσεις Βεργίνα). Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ένωσης Κορινθίων Λογοτεχνών, του Λογοτεχνικού Ομίλου Ιλίου ΞΑΣΤΕΡΟΝ (ειδική γραμματέας). Επίσης, είναι μέλος και του Λογοτεχνικού Ομίλου Πετρούπολης.
Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί στη μελέτη «Η εξέλιξη του στίχου από τον δέκατο αιώνα» της Παναγιώτας Χριστοπούλου Ζαλώνη. Επίσης Ποιήματά της δημοσιεύονται και στο περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ (τόσο το έντυπο όσο και το διαδικτυακό). Έχει βραβευθεί από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών για ποίημά της με τον τίτλο ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ και ένα διήγημα με τον τίτλο ΕΛΣΑ. Επίσης, από τον Λογοτεχνικό Όμιλο ΞΑΣΤΕΡΟΝ και το περιοδικό ΚΕΛΑΙΝΩ για ποιήματά της, και για το μυθιστόρημα ΣΑΝΤΡΑ Η ΡΑΦΤΡΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Το καφενείο ιδεών Σαλαμίνας, βράβευσε την πρώτη ποιητική συλλογή της, με τον τίτλο, ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
Τέλος, έχει πάρει μέρος σε δύο ομαδικές εκδόσεις του Ποιητικού Ομίλου Πετρούπολης με τους τίτλους «INTELLICENTSIA» Nο 1 και Nο 2 «O ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ».
ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ υπό έκδοση:
ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΚΑΙ ΝΕΦΕΛΗ.
Το μυστικό της Ρώμης, μυθιστόρημα.
ΜΠΑΛ ΜΑΣΚΕ, μυθιστόρημα.
Περισσότερα από/για τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
[1]Λένα Φατούρου. από την ποιητική συλλογή «Ανώνυμα»
[2]Λένα Φατούρου. από την ποιητική συλλογή «Ανώνυμα»
[3]Λένα Φατούρου. Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «ΜΠΑΛ ΜΑΣΚΕ»
[4]Λένα Φατούρου. από την ποιητική συλλογή «Ανώνυμα»
[5]Λένα Φατούρου. από την ποιητική συλλογή «Ανώνυμα»
