Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Λ.Ζ.: Δεν μπορώ να πω ότι με ώθησε κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα ή κάποια καθοριστική εμπειρία ζωής που ενδύθηκε το ιμάτιο της ποιητικής έμπνευσης. Ορισμένες συνισταμένες της έμπνευσης σίγουρα επιτέλεσαν τον ρόλο τους και οδήγησαν στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου, αφήνοντας τα ίχνη τους στο νωπό χώμα με το ψιλόβροχο της ψυχής. Τα ποιήματα γράφτηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και η συγκέντρωσή τους έγινε μέσα στο έτος 2015, με βασικό κριτήριό τους τη μεταφυσική οπτική και τον ξεριζωμό των προγόνων μου απ’ τη γενέθλια γη τους. Περισσότερο έχουν να κάνουν με μια ρομαντική ενατένιση κι ένα ταξίδι στην αλησμόνητη πατρίδα, που μονάχα από τις διηγήσεις των ηλικιωμένων μπορώ να περιγράψω κατά προσέγγιση το σχήμα της.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Λ.Ζ.: Ψάχνω εναγωνίως αυτή τη λέξη που να χαρακτηρίζει ένα σύνολο εννοιών σε βάθος και πλάτος, μα θα δανειστώ απ’ τον τίτλο του βιβλίου μου τη λέξη «σταγόνες», για να ξεπεράσω τη δυσκολία της εξεύρεσης. Κι αμέσως μετά θα αναρωτηθώ: «Σταγόνες δροσιάς η προσπάθειά μου, είναι αρκετές για να σβήσουν μια μεγάλη πυρκαγιά;».
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Λ.Ζ.: Επειδή η ποίηση είναι ένα ιδιαίτερο είδος του λόγου και απαιτεί από τον αναγνώστη την προδιάθεση για το άνοιγμα των οριζόντων του και το πέταγμα της φαντασίας του, θα τον παρότρυνα να σκεφτεί καλά τι ακριβώς έχασε στη ζωή του, πόσο πόνεσε γι’ αυτή την απώλεια και αν η απώλεια ή γενικά η στέρηση ενός αγαπημένου προσώπου ή αντικειμένου, τελικά μετατράπηκε σε χαρμόσυνο άγγελμα και σε νίκη κατά των προσωπικών παθών και κατ’ επέκταση σε νίκη κατά του κακού και της ασχήμιας που κυριαρχούν στην ανθρωπότητα.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Λ.Ζ.: Πολύ δύσκολη ερώτηση! Αρκεί να αποτελούσε ένα ταξίδι στον τόπο όπου θα υπήρχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον ώστε να καμφθεί η μικρότερη αντίσταση της αποκρυσταλλωμένης γνώσης και να επαναδραστηριοποιηθούν η ψυχή και ο νους, στην ανακάλυψη ενός καινούργιου κόσμου, με μια πρωτότυπη κι εξαγνιστική ματιά. Ο χρόνος παραμονής θα εξαρτιόταν άμεσα από το κατά πόσο ελαφραίνουν εκεί όσα βαραίνουν την ανθρώπινη ύπαρξη -πέρα από διαχωριστικές εθνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιοτυπίες- και κατά πόσο ο χώρος του ονείρου γίνεται οικείος, προσφέροντας τις απαραίτητες ανάσες στους κοινούς θνητούς, πιστούς της ποίησης.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Λ.Ζ.: Μάλλον θα σημειώσω εδώ το απόσπασμα που είναι τυπωμένο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, γιατί όσα υλικά αγαθά και αν θελήσουν κάποιοι να στερήσουν απ’ τον συνηθισμένο άνθρωπο, δε θα καταφέρουν ποτέ να αφαιρέσουν ή να αλλοιώσουν την αντίληψή του για την ομορφιά:
«-Λες οι ψυχές να ξέρουν πού πηγαίνουν;
-Χλωμό σύννεφο τις σκεπάζει,
ένα λουλούδι που θα ’θελε να γίνει και κορίτσι
φύτρωσε απάνω τους.
-Αισθάνεται και γδύνεται τη λύπη τους
απ’ την αγνότερη ομορφιά του.»
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Από το δελτίο τύπου
Κυκλοφόρησε το πέμπτο βιβλίο του Λάσκαρη Π. Ζαράρη, μια διπλή ποιητική συλλογή. Τα θέματα που παρουσιάζονται είναι μεταφυσικά, θρησκευτικά και διαπνέονται από τη νοσταλγία μιας αλησμόνητης αγαπημένης πόλης.
Η συλλογή "Τριάντα σταγόνες τ' ουρανού" αποτελείται από ισάριθμα ποιήματα ρομαντικής διάθεσης που συνθέτουν μια ιστορία: Ο Πέτρος και η Ελένη, ένα αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή, δοκιμάζουν την αγάπη τους έξω από τους περιορισμούς του σώματος. Αισθάνονται με την ψυχή και προσπαθούν να αποτυπώσουν την μεταθανάτια εμπειρία τους. Στην ουράνια κατοικία τους οικοδεσπότης είναι ο Θεός που φροντίζει για όλα.
"Η φλεγόμενη πόλη" είναι ένας ύμνος για μια αλησμόνητη πόλη του Εύξεινου Πόντου. Η πόλη αναγεννιέται στις σελίδες και πρόσωπα από το παρελθόν μάς "αγγίζουν" με την αύρα τους διεκδικώντας μια ιστορική καταγραφή για τα μαρτύρια των προσφύγων της Ανατολικής Ρωμυλίας.
Ο ποιητής Θεόδωρος Σάντας προλογίζοντας το βιβλίο αναφέρει:
«Ο Λάσκαρης είναι και θα παραμείνει πάντα παιδί, γιατί όπως θα έλεγε ο Ελύτης, μέσα του κουβαλάει «την ομορφιά και την αθωότητα», ήλιο ελλήνιο, Ελλάδα της προσφυγιάς και άφατο πόνο προγονικό. Γράφει για τον έρωτα και γίνεται έρωτας, γράφει για την αγάπη και γίνεται αγάπη, άσπρο και άλικο τριαντάφυλλο να μας ευωδιάσει το μύρο του. Πράγματι, ο ποιητής μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι είναι μια ψυχή της ανιδιοτέλειας… Ο Λάσκαρης δούλεψε με καημό, με μεράκι, νύχτες και μέρες, με άφατο πόνο ψυχής και προχωρούσε τα ποιήματά του με το όμορφο και γαλάζιο της ψυχής του, με το χρώμα της Ελλάδας και μας άφησε ποιήματα που όλα έχουν μια ευγένεια και μια πληθώρα εικόνων και χρωμάτων. Γράφει,... γράφει ο ποιητής να καταλαγιάσει ο πόνος του και συνάμα κι ο οίστρος του, μέχρι ο θεός να λυπηθεί τον αιώνιο δεσμώτη που είναι ο ξεσπιτωμένος πρόσφυγας, μέχρι να λυπηθεί κι ο θεός τον ποιητή να τον απαλλάξει απ' το συνεχές του μαρτύριο».
Περισσότερα από/για τον Λάσκαρη Ζαράρη:
