Εκείνη η αίσθηση όταν έχεις πιει κάτι.
Ο πονοκέφαλος να χτυπά σαν ήχος βασανιστικός που δε λέει να σε αφήσει.
Αυτό το πρωινό ξύπνησα χειρότερα από κάθε άλλο.
Καμία ανάμνηση από το χθεσινό ξενύχτι.
Οι τοίχοι γύρω μου έγερναν καθώς πήγαινα προς την τουαλέτα.
Κάτι που ήταν πολύ σημαντικό.
Αλλά διέφυγε όπως το φως όταν προσπαθείς να το πιάσεις.
Μια ηλιαχτίδα ξεμύτισε από την κουρτίνα για να δηλώσει ότι ήταν πρωί.
Ξαφνικά ένα χέρι με έπιασε και με τράβηξε προς το φως.
Έλα πιες άλλο ένα, ηχούσε αυτή η φωνή στο μυαλό μου ξανά και ξανά.
Οι χτύποι συνεχίζονταν αυτή τη φορά όμως από την άλλη μεριά της κρεβατοκάμαρας.
Διέσχισα το σκοτεινό δωμάτιο προς την πόρτα που κάποιος φαινόταν να χτυπά εδώ και πολλή ώρα.
Άνοιξα την πόρτα και ένα δέμα με περίμενε με το όνομα μου πάνω.
Κοίταξα στο διάδρομο αλλά κανείς δε φάνηκε.
Γύρισα πίσω στο δωμάτιο και άφησα το πακέτο στο κρεββάτι καθώς έψαχνα απεγνωσμένα για ένα τσιγάρο.
Λένε μερικές φορές ότι ο καπνός διώχνει τη θλίψη και ότι αυτή είναι επήρεια από το ποτό.
Συνέπειες σου λένε μετά...
Βρήκα ένα τελευταίο σωτήρα - τσιγάρο της απόγνωσης και το άναψα.
Άνοιξα το πακέτο αφού έσκισα τα χαρτιά που ήταν τυλιγμένο, αντίκρισα το περιεχόμενο…
Δάχτυλα κομμένα και μαζί ένα χαρτάκι με ένα σημείωμα.
Πώς πέρασες χθες το βράδυ Χάρυ ?
Γεμάτος τρόμο τώρα άκουγα την καρδιά μου να συντονίζεται μαζί με τον πονοκέφαλο.
Η στιγμή φάνηκε σαν αιωνιότητα.
Και τότε άρχισα να θυμάμαι.
Ήταν περίπου 12 και μισή το βράδυ και εγώ ήμουν παρέα με τα ποτά στο μπαρ.
Είχα ακολουθήσει τα ίχνη ενός δολοφόνου και η εμπειρία μου με οδήγησε σε εκείνο το άθλιο μέρος.
Είχα όμως ένα ελάττωμα - Μου άρεσε το ποτό.
Η σχέση μου με το δολοφόνο ήταν σαν τη σχέση του ανθρώπου με το ποτό, νομίζεις ότι το ελέγχεις μέχρι να σε κάνει ότι θέλει κι ενώ ξέρεις ότι σου κάνει κακό, θέλεις και άλλο.
Μέχρι κάποιος από τους δύο να πεθάνει.
Ο δολοφόνος που τώρα κοίταγε το μακάβριο πακέτο μαζί μου και γελούσε με κοίταξε στα μάτια μέσα από το σκοτάδι που βρισκόταν.
Είχα αφιερώσει μία ζωή για να τον βρω, ήξερα τα πάντα για αυτόν που σύχναζε τι έτρωγε, έπινε μέχρι και τι κολόνια φορούσε.
Είχα γίνει η σκιά του.
Άλλα όποτε τον πλησίαζα αυτός φαινόταν να είναι μία κίνηση μπροστά μου λες και εγώ είχα κάποιο ελάττωμα...
Και είχα, το ποτό.
Κάποιος ψυχολόγος θα έλεγε ότι χρησιμοποιώ το ποτό για να δικαιολογήσω το ελάττωμά μου.
Και σε αυτή την περίπτωση έχουν δίκιο, είχα φτάσει τόσο κοντά και τον έχασα.
Αλλά ποιος τους ακούει τους ψυχολόγους…;
Το σύστημα του ήταν να στέλνει πακέτα με κομμένα ανθρώπινα μέλη στα επόμενα θύματά του, συνεχίζοντας ένα κύκλο που δε τελείωνε ποτέ.
Μα κι εγώ κρατώ ένα από αυτά τα πακέτα με τη μόνη ευκαιρία να τον συναντήσω και επιτέλους να τον πιάσω.
Ή να με πιάσει αυτός.
Μάλλον θα είναι η τυχερή μου μέρα σκέφτηκα καθώς πήγα στο μικρό μπαράκι και σερβίριζα στον εαυτό μου ένα ποτάκι.
Ο πονοκέφαλος άρχισε να περνά και τα τύμπανα που αντηχούσαν στο κεφάλι μου να εξαφανίζονται.
Μία σκιά νιώθω να παρακολουθεί κάθε μου κίνηση, αντιστρέφοντας την έρευνα που έκανα τόσα χρόνια για αυτόν το δολοφόνο.
Σαν αυτός να ήθελε να τον μάθουν και κάποια στιγμή να φανερωθεί, σα καλλιτέχνης να εκθέσει το μακάβριο έγκλημα του,ένα βιογραφικό που θα το ζήλευε και η κόλαση.
Θα μπορούσες να πεις βλέποντας όλα τα πακέτα που έστελνε όλα αυτά τα χρόνια ότι αν συνέθετες τα τεμαχισμένα μέλη έφτιαχνες έναν μοναδικό άνθρωπο.
Χέρια, μάτια, πόδια, δάχτυλα, φρέσκα, κομμένα,όλα στο ίδιο πακέτο τυλιγμένα και συστημένα.
Οι παραλήπτες ήταν τα επόμενα θύματα, έτσι πήγαινε το θέμα.
Κι εγώ τώρα είχα πάρει τα δάχτυλα κάποιου άμοιρου και κατά συνέπεια ήμουν το επόμενο θύμα.
Η σκιά ερχόταν να με πάρει…
Ένιωθα μια παρουσία στο δωμάτιο κάτι σα να έκανε παρέα με το σκοτάδι να με κοιτούσε με τα κόκκινα μάτια του.
Και πάλι ο πονοκέφαλος μου έκανε παρέα, ακόμα πιο δυνατός.
Μετά από λίγο λιποθύμησα ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς μου να χάνονται στο τούνελ.
Όταν ξύπνησα ήταν μια υπέροχη μέρα με τον Ήλιο να μπαίνει από τα παράθυρα.
Σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ και ανοίγοντας την πόρτα αντίκρισα κι άλλο πακέτο.
Ένιωσα τον πονοκέφαλο να έρχεται ξανά από μακρυά.
Άνοιξα το πακέτο με γρήγορες κινήσεις μη πιστεύοντας ότι συνέβη για δεύτερη συνεχόμενη φορά και αντίκρισα ένα σημείωμα.
-Την επόμενη φορά να μη με αντιγράφεις, άλλωστε έχουμε κάτι κοινό, έτσι δεν είναι;
Σκεπτόμενος τι εννοούσε δε μπορούσα να πιστέψω με τίποτα πόσο δίκιο είχε…
Είχαμε τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα…
-Μα πώς είναι δυνατόν;
Οι σκιές έμπαιναν στο μυαλό μου.
Όταν όλες έσβησαν κάθε ακτίνα φωτός ο πονοκέφαλος έφυγε.
Και ήταν τόσο ωραία.
Είχα μπει στο μυαλό του δολοφόνου και έβλεπα όλες τις σκέψεις του.
Τώρα ήμουν εγώ ο δολοφόνος.
Έβλεπα όλα τα θύματα πώς τα πλησίαζε και πώς τα παγίδευε αλλά και πώς τα σκότωνε.
Κινούνταν σα γεννημένος δολοφόνος κυρίως το βράδυ μέσα από τις σκιές.
Πέταγε τα πτώματα σε ένα πηγάδι μέσα, κάπου μακρυά από την πόλη.
Μετά γύρναγε σε ένα μοτέλ και κοιμόταν πτώμα από την κούραση.
Μέσα από τα μάτια του είδα μια γνώριμη φιγούρα να τον καλωσορίζει και να είναι μαζί του.
Είδα να γελά χαιρέκακα δίνοντας το μήνυμα ότι είναι το επόμενο θύμα.
Οι υποψίες μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται αφού πρόσεξα τον αριθμό του δωματίου.
Ήταν το δικό μου δωμάτιο αυτή η πόρτα που χτύπαγε…
Μα είναι δυνατόν αυτός που μίλαγε στη φαντασίωση με το δολοφόνο να είμαι εγώ;
Γύρισα πανικόβλητος καθώς ένιωσα μια παρουσία να με πλησιάζει, αλλά μάταια.
Έκανα ένα τσιγάρο με χέρι που έτρεμε προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε πραγματικά συμβεί.
Θυμήθηκα ότι μετά από τόσα χρόνια ότι τον είχα πιάσει.
Μετά από είκοσι σχεδόν ασταμάτητα χρόνια έρευνας και κυνηγιού, τον κυνήγησα και τον έπιασα.
Αλλά σαν τον αλκοολισμό ήθελα κι άλλο, αφού είχα γευτεί από το ποτήρι των αναμνήσεων του. Έχοντας αφιερώσει τόσα χρόνια μετά δεν είχα λόγο ύπαρξης και κάθε αποστολή που αναλάμβανα ήταν κενή και απλή.
Έπρεπε να έχω την ίδια ένταση και ρυθμό.
Έτσι πήρα τη θέση του και συνέχισα το έργο του καθώς αυτός με επισκεπτόταν κάθε βράδυ στο μυαλό μου.
Μόνο τότε οι πονοκέφαλοι δεν έφευγαν, παρά μόνο κολάγανε σαν μαύρη πίσσα μέχρι την επόμενη δολοφονία.
Σαν μία μαύρη κολλώδη σκιά.
Το μάτι μου, κινήθηκε αργά προς τον καθρέφτη, και έπιασε μία μικρή σκιά από την άλλη μεριά να εμφανίζεται αργά.
Το μαύρο εξαπλώθηκε προς τα πάνω και μία μορφή από μέσα του γέλασε χαιρέκακα με κόκκινα μάτια καθώς μου άνοιξε το λαιμό με ένα κοφτερό λεπίδι από την κόλαση.
Έμοιαζα να κοιτώ το ταβάνι αλλά στην ουσία είχα φύγει για τον άλλο κόσμο καθώς το αίμα χυνόταν αργά, σαν την άμμο από την κλεψύδρα.
Καθώς ανέβαινα προς τον ουρανό, κάποια στιγμή σταμάτησα και άρχισα να έχω ελεύθερη πτώση λες και δε προοριζόμουν ακόμα για τον θάνατο.
Έπεσα στο σώμα μου μέσα και μία πνοή, γέμισε τα πνευμόνια μου ζωή.
Είχα γυρίσει πίσω και το τραύμα μου είχε επουλωθεί.
Τώρα μπορούσα να κυνηγήσω τον δολοφόνο.
Αυτή τη φορά δε θα μου ξεφύγει.
Θα γινόμουν η σκιά του για μια ακόμα φορά.
Σαν να το ζω συνέχεια νιώθω εγκλωβισμένος μέσα σε μία πραγματικότητα με τους ίδιους πονοκεφάλους να έρχονται όποτε έρχεται και αυτός.
Κάνω μια κίνηση στον καθρέφτη και ξέρω ότι κρύβεται εκεί πίσω περιμένοντας.
Μοιάζει ο χρόνος ατελείωτος και το κυνήγι έχει αρχίσει.
Πίνω ένα ποτάκι μονορούφι παίρνω το πακέτο παραμάσχαλα και βγαίνω έξω στον διάδρομο, πηγαίνω τρεις πόρτες παρακάτω, την χτυπώ, αφήνω το πακέτο στο χαλάκι και φεύγω.
Ο πονοκέφαλος αρχίζει να υποχωρεί.
