Ή αλλιώς, Oldies but Goodies
Μια μικρή συλλογή από βιβλία για όλα τα γούστα και για όλες τις ηλικίες -και όχι τόσο παλιά όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά λόγω του παραπάνω τίτλου. Εξάλλου, τα βιβλία δεν έχουν ούτε ημερομηνία λήξης αλλά ούτε γνωρίζουν από μόδα! Διαλέξτε εκείνο που σας αρέσει -ή όλα- και διεκδικήστε το κλικάροντας το k που το ακολουθεί συμπληρώνοντας τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις και τα δώρα εδώ. Οι κληρώσεις θα γίνουν στις 30 Σεπτέμβρη και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά.
Ο βιασμός
Συλλεκτική Έκδοση - 20 Χρόνια Μεταίχμιο
Η Τίνα Μαγκουάιρ δεν θα έπρεπε να είχε προσπαθήσει να κόψει δρόμο για το σπίτι της εκείνη τη νύχτα. Όχι περασμένα μεσάνυχτα, όχι όπως ήταν ντυμένη. Όχι μαζί με τη δωδεκάχρονη κόρη της, την Μπέθι. Όχι με τόσους νεαρούς που δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις ορμόνες τους.
Θύμα ομαδικού βιασμού, εγκαταλελειμμένη ημιθανής στο λεμβοστάσιο του πάρκου, η άλλοτε εύθυμη και αισθησιακή Τίνα Μαγκουάιρ δεν μπορεί παρά να λυπάται που επέζησε. Έχει χάσει για πάντα την ηρεμία της, ενώ το παιδί της μεγαλώνει μέσα στο φόβο, αφού οι βιαστές της, χάρη στον καπάτσο δικηγόρο τους, κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Μα έναν αδυσώπητο ρυθμό, που διακόπτεται από μοναχικές κραυγές και ψιθύρους τρόμου, η βραβευμένη συγγραφέας μάς προσφέρει ένα σφιχτογραμμένο μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, την ιστορία της Τίνα και της Μπέθι και του μυστηριώδους υπερασπιστή τους – ενός άντρα που γνωρίζει τη σημασία της δικαιοσύνης...
k
Η Τζόις Κάρολ Όουτς, μία διακεκριμένη αμερικανίδα συγγραφέας, έχει γράψει πολλά μυθιστορήματα -κάποια κυκλοφορούν και στην Ελλάδα- και έχει τιμηθεί με το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου των ΗΠΑ, με το PEN/Malamud Award, με το γαλλικό Femina και είναι μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. Ζει στο Πρίνστον του Νιου Τζέρσι.
Η τρίτη ευχή
Εκδόσεις Λιβάνη, 2013
Η Σανά κατέβηκε σιγά σιγά τα πέτρινα σκαλοπάτια προς το αχνιστό νερό της υπαίθριας λιµνούλας που σχηµάτιζε η θερµή πηγή. Παρότι ανατρίχιαζε κάθε φορά που ο άνεµος έριχνε χιόνι στο γυµνό της δέρµα, αντιστάθηκε στην παρόρµηση να βιαστεί. Ο Μοριόκα ήταν κατηγορηµατικός: «Σιγά σιγά – να θυµάσαι ότι πρέπει να µπεις σιγά σιγά, σταδιακά».
Οι συγκεκριµένες ανόργανες ουσίες και η υψηλή θερµοκρασία αυτής της ιαµατικής πηγής του Αρίµα θα σταθεροποιούσαν το µελάνι στο σώµα της. Αλλά µέχρι να αντιδράσει το µελάνι, η γρήγορη κίνηση µέσα στο νερό θα µουντζούρωνε το σχέδιο. Ο Μοριόκα τής είχε πει να καθίσει µέσα στο νερό ως το πιγούνι, να µείνει όσο περισσότερο άντεχε, κι έπειτα να µείνει λιγάκι ακόµα.
Πολύ αργά η Σανά κάθισε στο νερό που έµοιαζε και µύριζε σαν καροτόσουπα. Καυτό! Οδυνηρά καυτό! Για να αποσπάσει το µυαλό της από το ζεµατιστό νερό συγκεντρώθηκε στις χιονονιφάδες που παρασύρονταν στον ατµό κι εξαφανίζονταν. Χιόνι που γινόταν ατµός που γινόταν νερό που γινόταν ατµός που γινόταν σύννεφο που γίνονταν χιόνι που γινόταν ατµός. Ένας αέναος κύκλος.
Καυτό! Πανικός. Η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα στο στήθος της, η αναπνοή της ήταν κοφτή. Η Σανά σκαρφάλωσε στα τέσσερα έξω από την τροµερή κάψα της λιµνούλας και βγήκε στην ανακουφιστική παγωνιά του χιονιού. Ηρέµησε• άπλωσε το χέρι της να πάρει την πετσέτα. Και για πρώτη φορά πρόσεξε το µπράτσο της.
Το αόρατο τατουάζ ήταν τώρα ορατό.
Η Σανά σκούπισε το πρόσωπό της, φόρεσε τα γυαλιά της και κοίταξε ξανά. Στο ροδαλό δέρµα της υπήρχε το λευκό φιλιγκράν της καλλιγραφίας του Μοριόκα.
Γύρισε στα αποδυτήρια και στάθηκε µπροστά στον καθρέφτη.
Κάθετα στο στήθος της και στα µπράτσα της υπήρχαν ποιήµατα σε αχνά ιαπωνικά. Γυρίζοντας αργά είδε τη ζωγραφιά της Κάνον, της θεάς του ελέους, ξαπλωµένης σαν δαντελένιο σάλι στους ώµους και στην πλάτη της. Εκτελώντας την τυπική µι-ε πόζα ηθοποιού του θεάτρου Καµπούκι έµεινε εντελώς ακίνητη, σε µια στάση που κατέγραφε ανεξίτηλα τη στιγµή στη µνήµη της. Έτσι. Ακριβώς έτσι.
Και πάλι, όµως, δεν ήταν το αυθεντικό. Δεν ήταν ένα πραγµατικό τατουάζ φτιαγµένο µε χαλύβδινες βελόνες. Ο Μοριόκα τής το είχε αρνηθεί. Η Σανά πίστευε ότι ο Μοριόκα δοκίµαζε τη θέλησή της. Χρησιµοποίησε χρωµατιστά µελάνια τα οποία ανέµειξε για να ταιριάζουν µε το ανοιχτόχρωµο δέρµα της και διακόσµησε το σώµα της ώστε εκείνη να δει πώς θα ήταν να έχει το αόρατο τατουάζ. Όταν ο Μοριόκα τέλειωσε, εκείνη δεν µπορούσε να δει το σχέδιο. Μόνο η υψηλή θερµοκρασία θα αποκάλυπτε την αντίθεση ανάµεσα στο δέρµα και στο µελάνι.
Και το καυτό νερό ήταν το µοναδικό υποκατάστατο του πραγµατικού καταλύτη: του πάθους.
Το αόρατο τατουάζ θα γινόταν εµφανές µόνο στην έξαψη του πάθους – στη φλόγωση που προκαλεί στη σάρκα η ηδονή, ένα δώρο που προορίζεται αποκλειστικά για τον αγαπηµένο κάποιου. Επιπλέον, αυτό το αόρατο τατουάζ σύντοµα θα ξεθώριαζε. Όταν της το εξήγησε ο Μοριόκα, η Σανά δεν απάντησε. Εκείνος αναρωτήθηκε αν είχε καταλάβει τι της είπε. Είχε καταλάβει.
Η Σανά επιθεώρησε το σώµα της στον καθρέφτη.
Σε ποιον θα µπορούσε να το δείξει; Δεν είχε θεατές ούτε καν γι’ αυτό το ζωγραφιστό υποκατάστατο του γνήσιου τατουάζ. Στην ουσία, δεν υπήρχε κανείς για τον οποίο να νοιάζεται τόσο. Τουλάχιστον όχι τώρα. Άρα, γιατί να χαράξει το αόρατο τατουάζ στο δέρµα της; Γιατί να επενδύσει τόσο πόνο, χρόνο και χρήµα; Για τη διασκέδαση; Για το σεξ; Για τον έρωτα; Όχι. Θα ερχόταν µια µέρα που θα άξιζε τον κόπο; Ίσως.
Αργότερα, ενώ καθόταν σε ένα τεϊοποτείο και περίµενε το λεωφορείο για την Κόµπε, η Σανά έπιασε τον εαυτό της να σκέφτεται πώς θα ήταν να έχει αυτό το αόρατο τατουάζ σαν ένα είδος ατού που θα µπορούσε να το χρησιµοποιήσει αν συναντούσε ποτέ κάποιον που θα εξουσίαζε το πάθος της σε τέτοιο βαθµό, ώστε να αφήσει το τατουάζ της να µιλήσει για κείνη.
Για φαντάσου.
Η Σανά κοίταξε το γυµνό µπράτσο της. Το δέρµα της ήταν ελαφρώς κόκκινο, και η λεπτεπίλεπτη καλλιγραφία της ποίησης του Μοριόκα άρχισε να εµφανίζεται. Εµφανίστηκαν ελάχιστα εκατοστά ιδεογραµµάτων κάντζι πριν τα καλύψει το µανίκι της. Δεν ήξερε να διαβάζει την παλαιά ιαπωνική γραφή. Δεν ήξερε πως ήταν απόσπασµα ενός ξακουστού ποιήµατος της βασιλικής αυλής του εντέκατου αιώνα, από την εποχή της «λογοτεχνίας του προσκέφαλου», όπως την ονόµασαν επειδή γραφόταν στα ιδιωτικά διαµερίσµατα ευγενών κυριών: «Έκσταση, έλα αθόρυβα σ’ εµένα τώρα...»
Όταν η Σανά βγήκε από το τεϊοποτείο στο χιόνι και στον άνεµο, κουβαλούσε πάνω της τη θέρµη από τη ζεστή πηγή. Κοντοστάθηκε κι έριξε το πανωφόρι στους ώµους της σαν την κάπα άφοβου, ξέγνοιαστου ταξιδιώτη. Προχώρησε αποφασιστικά προς το λεωφορείο της, κρυφογελώντας.
Ήταν το γέλιο που την έπιανε πάντα όταν παράλογα ενδεχόµενα εµφανίζονταν ξαφνικά πιθανά και ευπρόσδεκτα. Όπως και η πυροβασία, έτσι και η απόκτηση του τατουάζ ήταν απλώς θέµα θέλησης. Και η δύναµη της θέλησής της δεν την είχε εγκαταλείψει ποτέ.
Στη στάση του λεωφορείου έγινε το επίκεντρο της προσοχής. Συχνά την παρατηρούσαν οι άνθρωποι, µαγνητισµένοι από τη ζωντάνια της και παραξενεµένοι από την αντίφαση ανάµεσα στο νεανικό πρόσωπο και τα άσπρα µαλλιά της. Όταν ανέβηκε στο λεωφορείο µερικά βήµατα µπροστά από τους συνεπιβάτες της, εκείνοι σάστισαν παρατηρώντας ότι οι ακριβές µαύρες δερµάτινες µπότες της ήταν παράταιρες. Η µία είχε αγκράφες, η άλλη είχε κορδόνια.
k
Ο Ρόμπερτ Φούλτζαμ εκτός από συγγραφέας είναι και φιλόσοφος ενώ έχει εργαστεί και ως κάουμπόι, πωλητής της ΙΒΜ, ζωγράφος, μπάρμαν, λαϊκός τραγουδιστής, δάσκαλος σχεδίου, κ.α. Πολλά βιβλία του μπήκαν στα bestsellers των New York Times. Ζει στο Σιάτλ της Ουάσινγκτον.
Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας
Ελληνικά Γράμματα
Η βασική πηγή έμπνευσης του Μάρκου, του θεμελιωτή του ρεμπέτικου κατά τα έτη 1932-1940, ήταν ο παθιασμένος έρωτάς του για την Ζιγκοάλα, την πρώτη γυναίκα του που συζούσε με τον παιδικό του φίλο. Ο Μάρκος γνωρίζει τη δόξα καθώς γίνεται ο πρώτος που ανοίγει το δρόμο στη λαϊκή μουσική κόντρα στις αντιλήψεις της εποχής. Το πάθος του κορυφώνεται μέσα από τη φθορά ενώ ξαναγεννιέται αέναα. Κι ενώ γύρω του όλα επιδεινώνονται -δικτατορία Μεταξά, φτώχεια, πόλεμος- εκείνος εξελίσσεται, δημιουργεί και τελικά νικά.
Όλα βαίνουν καλώς εναντίον του.
k
Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης έχει γράψει πλήθος βιβλίων (Μάτι φώσφορο, κουμάντο γερό, Η ψίχα της μεταλαβιάς, Πάλι κεντάει ο στρατηγός, Σαββάτο απόγευμα, Γερνάω επιτυχώς κ.α.) και έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για το Η Στενωπός των Υφασμάτων το 1993 και αντίστοιχα για το Επί ψύλλου κρεμάμενος το βραβείο Διαβάζω το 2004. Τα μυθιστορήματα Γερνάω επιτυχώς και Ουζερί Τσιτσάνης έχουν θεατροποιηθεί και ανέβει από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Έχει υπογράψει το σενάριο της ταινίας Όλα είναι δρόμος του Παντελή Βούλγαρη και τα κείμενα της παράστασης Σαν τραγούδι μαγεμένο.
Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται στην εφημερίδα Μακεδονία. Έχει εργαστεί σε διάφορα έντυπα, περιοδικά και εφημερίδες αλλά και στο ραδιόφωνο. Επίσης, έχει διετελέσει πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΡΤ3.
Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα ξέφωτο του δάσους
Καστανιώτης
Κάθε τέσσερα χρόνια, ο κουτσός Φλεβάρης, παίρνει μια επιπλέον μέρα. Κάποιος που έχει γεννηθεί στις 29 Φλεβάρη έχει γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια.
Μια τέτοια νύχτα, σε ένα πάρτι γενεθλίων, συναντιούνται τα πλάσματα του δάσους και οι παραμυθένιοι ήρωες και διασκεδάζουν. Αλεπούδες, μάγισσες, νάνοι, χιονάνθρωποι, ελάφια, νεράιδες, ξωτικά, σκαντζόχοιροι, κουκουβάγιες, μπούφοι... Ανάμεσά τους και η Χιονάτη, η Ραπουνζέλ, το κοριτσάκι με τα σπίρτα...
Ποιος έχει γενέθλια; Τι συνέβη εκείνο το βράδυ; Ποιος εμφανίστηκε το πρωί;
Μια ιστορία για το τέλος του χειμώνα, το ξύπνημα της άνοιξης και της ελπίδας. Ένα παραμύθι με παραμύθια.
k
H Kατερίνα Kαριζώνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου φοίτησε στη Γερμανική Σχολή. Σπούδασε οικονομικά και είναι διδάκτορας των Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Εργάστηκε επί δεκαπέντε χρόνια στην Εθνική Τράπεζα. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιητικά βιβλία, ιστορικά λευκώματα και βιβλία για παιδιά. Μυθιστορήματα: "Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος" (1997), "Βαλς στην ομίχλη" (2001), "Τσάι με τον Καβάφη" (2004), "Mεγάλο Aλγέρι" (2006) και "Ο χάρτης των ονείρων" (2011). Διηγήματα: "Ο Μονόφθαλμος και άλλες πειρατικές ιστορίες" (2009). Ποίηση: "Πρωτοβρόχια" (1969), "Διαστάσεις" (1972), "Πινόκιο" (1975), "Αναπάντεχο καλοκαίρι" (1978), "Τσάι και μυθολογία" (1985), "Πανσέληνος στην οδό Φράγκων" (1990), "Τα παγώνια της Μονής Βλατάδων" (1992), "Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470" (2001), "Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη" (ανθολογία, 2006), "Ρεσάλτο" (2009). Ιστορικά λευκώματα (συμμετοχή): "Θεσσαλονίκη και Εθνική Τράπεζα" (1989) και "Πειρατεία στη Μάνη και στη Μεσόγειο" (2010). Βιβλία για παιδιά: "Χίλιες και μία νύχτες των Βαλκανίων" (1989), "Ο Σαίξπηρ σε 7+2 παραμύθια" (1990), "Η δίκη των παραμυθιών" (1992), "Το ταξίδι του αυτοκράτορα με το χαμένο πρόσωπο" (1993), "Παραμύθια από τις όπερες" (1997), "Το ταξίδι των παραμυθιών" (1998), "Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα ξέφωτο του δάσους" (2005), "Ο μαγικός αυλός" (2005). Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύοντας κριτικά σημειώματα, δοκίμια και λογοτεχνικά κείμενα. Το 1991 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για το βιβλίο της "Χίλιες και μία νύχτες των Βαλκανίων". Το 2009 απέσπασε το βραβείο του περιοδικού "Αυλαία" για το σύνολο του έργου της. Κείμενα και ποιήματά της μεταφράστηκαν στις βαλκανικές γλώσσες, στα γερμανικά, τα αγγλικά και τα πολωνικά. Ποιήματά της μελοποιήθηκαν από τον Μιχάλη Γρηγορίου και ερμηνεύτηκαν από τη Σαββίνα Γιαννάτου. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
