Στην υπόθεση...
Ένας συγγραφέας απομονώνεται προκειμένου να γράψει ενώ η σχέση του περνάει κρίση. Οδηγώντας το αυτοκίνητό του στους χιονισμένους Καναδέζικους δρόμους μπλέκεται σε ένα ατύχημα που κοστίζει τη ζωή σε ένα μικρό αγόρι. Οι συνέπειες επηρεάζουν τον ίδιο, τη σύντροφό του, την επόμενη σχέση του, την μητέρα του άτυχου παιδιού αλλά και τον αδερφό του. Η ταινία καταγράφει την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να συνεχίσουν τη ζωή τους μέσα από τη θλίψη, τις ενοχές, τις τύψεις και τον πόνο τους.
Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα τον Φλεβάρη του 2015 στο 65ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου ενώ στη χώρα μας ήρθε τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, σε μια άκαιρη χρονική στιγμή, κατά τη γνώμη μου, καθώς πραγματεύεται ένα πολύ χειμωνιάτικο θέμα (τελείως κόντρα με το καυτό ελληνικό καλοκαίρι) σε γενικότερη μουντή ψυχογραφική διάθεση (τελείως κόντρα με την θαλασσοδιακοποδιάθεση του Έλληνα αυτήν την εποχή).
Η πλοκή της ταινίας είναι έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη καθώς στηρίζεται στις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων της και στις εξελίξεις της ζωή τους. Τους παρακολουθούμε από τη στιγμή του ατυχήματος και για τα επόμενα χρόνια καθώς μεγαλώνουν, αλλάζουν και επαναπροσδιορίζουν τη ζωή τους. Κι αυτό ισχύει για όλους ανεξαιρέτως! Τόσο ο κεντρικός, βασικός ήρωας όσο και οι άλλοι χαρακτήρες "διαλύονται" την ημέρα που εκείνο το έλκηθρο εμφανίστηκε από το πουθενά, πέρασε μπροστά από το αυτοκίνητο και όλα βυθίστηκαν στη σιωπή. Έκτοτε, κουβαλώντας τις ενοχές και τις τύψεις τους -ένα κομμάτι αντιστοιχεί σε καθέναν- παλεύουν με τη θλίψη της απώλειας -μια απώλεια αντιστοιχεί σε όλους τους- και με τον πόνο της ψυχής τους -όλοι πονάνε μέσα τους. Η ιστορία τους έχει ως κέντρο της τον συγγραφέα (Τζέιμς Φράνκο) που έχει και την ευθύνη του ατυχήματος αλλά και όχι, και γύρω του περιπλέκονται τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου: ο μικρός Κρίστοφερ που έχει την ευθύνη του ατυχήματος γιατί θα έπρεπε να είχε μεριμνήσει ώστε να μη βγουν στο δρόμο με τον αδερφό του αλλά και όχι γιατί είναι μόνο ένα μικρό παιδάκι, η μητέρα τους Κέιτ (Σαρλότ Γκενσμπούργκ) που έχει την ευθύνη του ατυχήματος καθώς έπρεπε να είχε μαζέψει τα παιδιά νωρίτερα στο σπίτι αλλά και όχι γιατί δεν ήταν εκείνη που οδηγούσε το αυτοκίνητο, η πρώτη σύντροφος του Τόμας που φέρει βαρέως την αδιέξοδη σχέση τους αλλά δε θα έπρεπε καθώς δεν είναι εκείνη που δε μπορεί ή που δε θέλει να κάνουν παιδιά... κ.ο.κ. Έχω την αίσθηση ότι όλοι οι χαρακτήρες του έργου βαραίνονται από τύψεις και θλίψη και, παράλληλα, όλοι αναζητούν διέξοδο σε αυτό που λέμε "για να πάνε παρακάτω" αναζητώντας τη συγχώρεση του εαυτού τους μα και του άλλου για να προχωρήσουν. Παρόλα αυτά, η ταινία εστιάζει δικαίως στον Τόμας.
Ο καταθλιπτικός συγγραφέας του έργου είναι ένας άνθρωπος που αναζητά την έμπνευση για το επόμενο μυθιστόρημά του και για να το επιτύχει απομονώνεται στα καναδικά κατάχιονια τοπία. Πριν το συμβάν φαίνεται απλά καταθλιπτικός, ή έστω πιεσμένος καθώς δε μπορεί να σκαρφιστεί μια καλή ιστορία. Μετά το συμβάν προσπαθεί να αντιμετωπίσει το παρελθόν, να συγχωρεθεί και να συγχωρέσει, να γιατρέψει τις πληγές του, να ξαναβάλει τη ζωή του σε τάξη, να βρει το νόημα, να... Και είναι όλα αυτά τα "να" που δίνουν νέα πνοή στην ύπαρξή του και φρέσκες ιδέες στην πένα του.
Στα καλά...
Όμορφη φωτογραφία και μουσική επένδυση -αν και δε σου μένει καμία μελωδία μετά τους τίτλους τέλους. Καλύπτει μια μεγάλη χρονική περίοδο, το σενάριο είναι αρκετά μυθιστορηματικό και οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με προσωπικά πορτραίτα. Οι χρονικές μεταπηδήσεις δεν μπερδεύουν το θεατή ενώ οπτικά εμφανίζονται στα πρόσωπα των παιδιών που είναι οι μοναδικοί χαρακτήρες που μεγαλώνουν ως εικόνα στο διάστημα των 12 ετών που καλύπτει η ιστορία. Η σύνδεση του συγγραφέα με τη μάνα των παιδιών παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς προκύπτει βαθύτερη μιας "εύκολης" οργής και επιφανειακής ρίψης ευθυνών.
Η ταινία μιλά για την ελπίδα, ακόμη κι όταν το πρόβλημα είναι μη αναστρέψιμο (όπως ο θάνατος) και για την επούλωση που όσο δύσκολη κι αν είναι έχει το χρόνο με το μέρος της και την ελπίδα σύμμαχο. Είναι κι ένα χρονοταξίδι κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των ηρώων της και, συμπερασματικά, καταλήγει ότι κάθε κακό φέρνει και ένα καλό ενώ μόνο η ακινησία είναι λάθος. Γιατί είναι το αντίθετο της ζωής.
Στα κακά...
Είμαι σίγουρη ότι μια πιο χειμερινή προβολή θα έφερνε περισσότερο κόσμο στις αίθουσες. Δεν της λείπουν τα δραματικά στερεότυπα, ούτε τα σεναριακά κλισέ ενώ κάποιοι διάλογοι φαίνονται ψεύτικοι.
Στα λοιπά...
Ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς δήλωσε σχετικά: Δεν διάλεξα εγώ την ιστορία, η ιστορία διάλεξε εμένα και μάλιστα αναπάντεχα.
Ο ίδιος συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον ελληνικής καταγωγής συνθέτη Αλεξάντερ Ντεσπλά (Αλέξανδρος Λαδόπουλος) για τον οποίο είπε ότι πρόκειται για έναν φανταστικό συνθέτη που συνέθεσε για την ταινία ένα πραγματικά υπέροχο ορχηστρικό μουσικό σκορ.
Ταυτότητα
Είδος: Δράμα
Σκηνοθεσία: Βιμ Βέντερς
Σενάριο: Μπγιόρν Όλαφ Γιοχάνεσεν
Χώρα: Γαλλία, Γερμανία, Καναδάς, Νορβηγία, Σουηδία
Πρωταγωνιστούν: Τζέιμς Φράνκο, Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς, Μαρί-Ζοζέ Κροζ, Πέτερ Στορμάρε
