Το οπισθόφυλλο του βιβλίου (θα) έγραφε...
Ένα αλληγορικό παραμύθι ξετυλίγεται σε φανταστικούς κόσμους, τους Υποκόσμους, προσπαθώντας με χιούμορ να φωτίσει πτυχές της σύγχρονης εποχής, όπως η μετανάστευση και ο ρατσισμός. Μια σατιρική ιστορία φαντασίας, με ήρωες ανθρώπους, κλώνους, αυτόματα, τέρατα, ημίθεους και άλλα πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας. Παράλληλες αφηγήσεις της καθημερινότητας των ηρώων από ψηλά και χαμηλά, από τον Όλυμπο και την Πλάση, δημιουργούν ένα αστείο παζλ γεγονότων, ένα ευχάριστο μπέρδεμα στους τόπους, τους χρόνους, τις διαλέκτους, τις κουλτούρες και, εντέλει, τη μυθολογία και την πραγματικότητα όπως την ξέρουμε.
Οι θεοί υπάρχουν... Βρίσκονται στον Όλυμπο και ψηφίζουν Σενάρια για όλα όσα ζούμε στη Γη. Η δημοκρατία, οι τέχνες, καθετί τριγύρω μας, ακόμα και τα χρώματα της μόδας έχουν γραφτεί σε Σενάρια από τις Μοίρες και προτείνονται στους δώδεκα θεούς για να δοκιμαστούν προτού εφαρμοστούν στη Γη. Πού τα δοκιμάζουν οι θεοί;
Μα στους Υποκόσμους!
Ένα σετ πρόχειρων πλανητών όπου τεστάρονται όλα τα Σενάρια για τα μελλούμενα κι άμα έχουν αρκετό σασπένς, αίμα ή βαβούρα, ψηφίζονται μεμιάς και στέλνονται στη Γη για να ταλαιπωρήσουν τους ανθρώπους.
Η ίδια έγραψε σχετικά στο μπλόγκ της...
...πολλά πράγματα είναι η αλήθεια αλλά για λόγους οικονομίας χώρου -ειρωνική έκφραση μιας και το διαδίκτυο είναι ουσιαστικά άπειρο και κατά συνέπεια χωράει τα πάντα, αλλά κανένας μπλόγκερ δε θα τολμήσει ποτέ να γράψει κατάμουτρα στον αναγνώστη του ότι ένα μεγαλύτερο κείμενο δε θα το διαβάσει... άρα, λακωνικότητα φορ έβα- κάνω μια επιλογή και σας μεταφέρω τα ακόλουθα:
Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!
Πρόκειται για το νέο μου βιβλιάκι που δεν ξέρω ακριβώς τί είδους βιβλίο είναι, εγώ το είδος αυτό το λέω Σατιρικής_ Φαντασίας_ Με_ Ένα_ Τσικ_ Από_ Μυθολογία_ Και_ Κοινωνικό_ Προβληματισμό που κυρίως αποδομεί ό,τι πετάει και κινείται.
Για το περιεχόμενο του βιβλίου, αποφάσισα αντί να σας τα κάνω τόσα με Σάτυρους, Σειληνούς, Εκατόγχειρες, Αυτόματα, Άρπυιες, Χάρους, θεούς, ημίθεους, αντί να σας πήξω στα ζουμιά και σε άλλα λαδερά, να σας paste το πρώτο κεφάλαιο μπας και βγάλετε άκρη μόνοι σας. :P
Κι αφού εξασφαλίσαμε την "άδεια" της ιδίας...
Ορίστε και το πρώτο κεφάλαιο προς αναγνωριστικής ματιάς και εκτίμησης.
Κεφάλαιο 1: “Τζίφρες”
ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΣΥΜΠΑΝ, εκεί που παρκάρονται οι ιδέες μέχρι οι Θεοί να αποφασίσουν προς τα πού θα τραβήξουν και αν, βρίσκεται η Ισόπολη. Με δεδομένο ότι η ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από αχανή νεκροταφεία ιδεών, η γένεση των Υποκόσμων είχε τη λειτουργία δοκιμαστηρίου.
Επρόκειτο χοντρικά για ένα κρας τεστ σε ό,τι σκαρφιζόταν ο Όλυμπος λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα του στην πραγματική πραγματικότητα της Γης.
Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε, ο αληθινός κόσμος, είναι η υλοποίηση των θεϊκών σεναρίων. Των δοκιμασμένων θεϊκών σεναρίων δηλαδή. Φυσικά, οτιδήποτε βρίσκει εντέλει εφαρμογή τριγύρω μας δε σημαίνει ότι, ντε και καλά, έχει πετύχει στις δοκιμές. Μπορεί, ας πούμε, να δοκιμάστηκε, να απέτυχε παταγωδώς, αλλά να ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικό για να αφεθεί ανεφάρμοστο. Όπως η μονογαμία, για παράδειγμα.
Ή οι γάτες.
Ή ο ρατσισμός.
Ο Όλυμπος έχει σύστημα. Όλες οι ιδέες των Θεών καταγράφονται σε Σενάρια, ψηφίζονται και δοκιμάζονται σε πρόχειρους κόσμους, τους Υποκόσμους. Όπως η Πλάση. Ένας εντελώς ατσούμπαλος κόσμος, που όμως δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει το δικό μας στα βασικά. Με τον πολιτισμό, το μίσος, τις τέχνες, τα ρουσφέτια και κυρίως με τα ζντούπια του. Ανυποψίαστα, αθώα και αξιολάτρευτα. Ακριβείς κλώνοι των ανθρώπων (στο πιο αναλώσιμο είν’ η αλήθεια) που δεν υποψιάζονται ποτέ τίποτα. Να θες να τα πάρεις, να τα παίξεις και να τα περάσεις πίστα. Όπως ακριβώς σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που οι ήρωες με τίποτα δε φαντάζονται ότι δεν έχουν σάρκα και οστά αλλά μηδενικά και άσους.
Έτσι και τα ζντούπια. Έχουν μνήμη κανονικότατη, βιώματα, ρουτίνα και τέλος πάντων όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να τα κάνει τόσο μαντάρα. Μόνο που φτιάχνονται για ένα σκοπό. Θεϊκό σκοπό. Ανώτερο: τη διασκέδαση.
Έτσι, η Ισόπολη είναι ένα από τα ενδιάμεσα στάδια των ιδεών.
Η προσομοίωση του κόσμου μας.
Το δοκιμαστήριο.
Το κρας τεστ πριν τη μεγάλη πρεμιέρα.
Αρκεί το σενάριο να εγκριθεί και τα ζντούπια να επιβιώσουν... ή τουλάχιστον αρκετά από αυτά.
ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ: Φ2856/542
ΕΓΚΡΙΣΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ: 128/32/55
ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΣΑ ΜΟΙΡΑ: ΛΑΘΕΣΙΣ
ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ: ΤΥΠΟΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΟΣ ΔΟΚΙΜΗ: ΤΟΠΟΕΞΑΡΤΩΜΕΝΗ ή ΓΟΝΙΔΙΑΚΗ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΣ
Εν Κενώ
Τη Δευτέρα Πειραματική Αστρόκαινω
Η Εγκρίνουσα Θεότης
Ξένιος Δίας
[Υπογραφή – Σφραγίδα]
Θέλετε και κατιτίς παραπάνω;
Σε άρθρο της, η Κωνσταντίνα Δελημήτρου γράφει:
«...Χονδρικά, τους έχωσα έναν Όλυμπο, Μοίρες, λίγο τζόγο και ό,τι μυθικό τέρας μου γυάλισε. Επίσης ό,τι θεό και ημίθεο βρήκα λίιιιγο πιο τσαχπίνη από το κλασικό. Όλους δηλαδή. Μετά είπα να το διασκεδάσω ένα τσικ παραπάνω. Αποφάσισα λοιπόν να παίξω λίγο με τις διαλέκτους που είναι χίλιες φορές πιο διασκεδαστικό από το να κάθεσαι να γράφεις όπως μιλάς. Όου γιες, ένας από τους πρωταγωνιστές διάλεξα να μιλάει κυπριακά χωρίς να έχω καμία σχέση με Κύπρο και έχοντας μιλήσει 2 φορές στη ζωή μου με Κύπριο. Απίθανες λέξεις, δε χόρταινα να τις ψάχνω. Ένας άλλος χαρακτήρας αποφάσισα να μην μπορεί να πει το σίγμα και στη θέση του δεν βάζει θήτα αλλά «χ». Αυτό μου κόλλησε όταν άκουσα μια μέρα στο περίπτερο μια κυρία να λέει «ένα πρινχ κι ένα κεράνηχ». Έβαλα κι έναν ασυμπάθιστο να μιλάει καθαρεύουσα που την έχω άχτι, έναν γλυκούλη βλάχο κι έναν τρανό ήρωα να μιλάει σε τρίτο πρόσωπο. Μετά, για να ξεδώσει το επαναστατικοποιητικό μου έγραψα κι ένα τραγούδι χιπ χοπ, οργάνωσα ορχήστρα από αυτόματα και τέρατα και έβαλα να το τραγουδήσει ένας Σάτυρος. Στο τέλος, έχωσα κι έναν υπολογιστή παλάμης για να σώσει τον (Υπό)κοσμο. Θέλω να πω, ό,τι ταίριαζε με αυτά που έγραφα, το έβαζα χωρίς ενδοιασμό. Δεν καθόμουν να αναρωτηθώ πόσο λογοτεχνικά είναι όλα αυτά και ποιος κριτικός θα πρωτοπάθει εγκεφαλικά...»
Σας φάνηκε σπιρτόζικο, έξυπνο, χιουμοριστικό, καυστικό, διαφορετικό, σατιρικό, αλληγορικό, κ.ο.κ.; Έτσι μου φάνηκε κι εμένα και αποφάσισα να σας μεταφέρω τούτες τις αράδες προς γνωστοποίηση ότι, σε τούτη την χώρα, υπάρχει και αυτό!
Ένα βιβλίο κοινωνικού προβληματισμού που μπλέκει τη Μυθολογία με την πολιτική και τη σάτιρα δε θα μπορούσε να είναι πιο ενδιαφέρον ή περισσότερο επίκαιρο! Αλλά είναι κι ένα βιβλίο γραμμένο με στυλ και χιούμορ που λειτουργεί χαλαρωτικά και ψυχοθεραπευτικά συμπληρώνοντας έτσι έναν σούπερ συνδυασμό. Διαβάστε το εσείς, θα το διαβάσω κι εγώ, και να "ξαναβρεθούμε" μέσα από τούτες τις σελίδες με τις εντυπώσεις μας παραμάσχαλα και τα σχόλιά μας, -καλά και κακά- ΟΚ?
Στο βιογραφικό της αναφέρει...
Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου γεννήθηκε στον Πειραιά τον Σεπτέμβρη του 1973. Η συγγραφική της πορεία, ξεκίνησε τον Μάϊο του 2005 με το διάσημο πλέον ελληνικό μπλογκ “Ψιλικατζού” στο οποίο έγραφε τις καθημερινές ιστορίες από το ψιλικατζίδικό της στην Νίκαια.
Το 2008, ιστορίες από το blog της μαζί με την –αδημοσίευτη ως τότε– δεκαετή προσπάθειά της να κάνει παιδί, δημοσιεύονται στο βιβλίο “Η Ψιλικατζού” από τις εκδόσεις Intro Books και γίνεται αμέσως best seller.
Το 2011 εκδίδεται από τις εκδόσεις Λιβάνη το δεύτερο βιβλίο της “Υπόκοσμοι¨, μία σατιρική ιστορία φαντασίας που αποσπά εξαιρετικές κριτικές, ενώ το 2013 συμμετέχει με το διήγημά της “Το Ψυχικό” στο συλλογικό έργο “11 Λέξεις” των εκδόσεων Καλέντη έπειτα από διάκρισή της σε λογοτεχνικό διαγωνισμό.
Σήμερα η Κωνσταντίνα ζει στην Κύπρο με την οικογένειά της, τον άντρα της και τα δύο παιδάκια τους: την Αγγελική και τον Γιώργο.
Στα λοιπά...
Είχε κυκλοφορήσει και από τις εκδόσεις Λιβάνη στο μακρινό 2010. Σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερο στο διαδίκτυο με την άδεια της συγγραφέως του. Διαβάστε το pdf εδώ
Η Κωνσταντίνα Δελημήτρου λέει επίσης ότι οι Υπόκοσμοι είναι ένα τρίμπιουτ στον Pratchett αλλά για να γίνει σαφέστερο διαβάστε όλο το άρθρο εδώ
Εξώφυλλο by Τάσος Κωστής aka Kaltsovrako
Περισσότερα από/για την Κωνσταντίνα Δελημήτρου:
