Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
…είχα καιρό να διαβάσω υπό τη λάμψη των κεριών, ήταν όμως φαντάζομαι μοιραίο να συμβεί σ’ ένα τόσο σιωπηλό βράδυ όπως ετούτο. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι εάν άνοιξα εγώ την πρώτη σελίδα ή αν το έπραξε το ανυπόμονό μου πεπρωμένο, μα γεγονός στέκει πως ένιωσα γνώριμα, άδολα συναισθήματα μες απ’ τους ώριμους στίχους που αντίκρισα.
Kαι σύντομα κατάλαβα πως δε χρειαζόμουν άλλο το κερί, αφού βρήκα φώς, -τόσο φώς!-, στα μαύρα γράμματα…
Κι ομολογώ πως σε ακολούθησα Ποιήτρια μου θαρρετά. Βήμα το βήμα. Σελίδα τη σελίδα. Μαγεμένος από τους Αγγέλους που το μονοπάτι σου φυλούν και γοητευμένος απ’ την Ιθάκη σου που φιλοξενεί κάθε κουρασμένο Οδυσσέα που ψάχνει ελπίδα. Κι όμοια όπως εσέ ψιθύριζα κι εγώ στη διαδρομή, πως…
«Ψάχνω να βρω τι είναι Φώς,
και πρέπει να κοιτάζω
όλα τα σκοτάδια, να μην βολεύομαι,
ν’ αποζητώ τη λύτρωση μέσα
από τη μουσική, την ποίηση…»[1]
Έτσι μόνο κατάφερα να κατανοήσω πως αυτό είναι γραφτό, πως η μέγιστη χαρά στον κόσμο υπάρχει για να μοιράζεται. Το μεγαλύτερο αγαθό και πιο δυσεύρετο. Εκείνο που τα μάτια ομολογούν σ’ ένα βλέμμα κι οι λέξεις το βαφτίζουν «Αγάπη», κλέβοντας ήχο και παλμό απ’ τη καρδιά για να το ομολογήσουν εξομολογητικά, σαν τάμα:
«Θα αγγίξω χέρια που μ’ αγγίζουν,
Θα μπω βαθιά στα μάτια που με κοιτούν,
ψάχνοντας εσένα…»[2]
Αυτά τα λόγια σου θαρρείς και λαμπύρισαν δυνατά στα μάτια μου για να μη τα αγνοήσω, δίνοντας έναυσμα στο κερί να ξορκίσει τους ίσκιους και τους φόβους που χόρευαν γύρω μου.
Κι έπειτα ήρθαν να μου συστηθούν με τη σειρά και τα υπόλοιπα συναισθήματα που κρύβονταν στα μαύρα σου γράμματα. Ξεπρόβαλε ταπεινά η Περηφάνια μες απ’ τον ύμνο στον άξιο Καζαντζάκη κρατώντας σφιχτά απ’ το χέρι το Δέος για το γαλάζιο της Ελλάδας μας. Για εκείνο που δε ξεφτίζει στης ιστορίας το πέρασμα και συνεχίζει ν’ αντιστέκεται στους άγριους καιρούς:
«Σ’ εσένα μόνο λάμπει ακόμα
Μια σταγόνα από αγνό ανθρώπινο φώς!»[3]
Και μες σε τούτο το ταξίδι ένιωσα πως οι ενδόμυχες σκέψεις μου και οι όποιες αγωνίες, σε τίποτα δε διαφέρουν με της ανθρωπότητας τα ατελέσφορα όνειρα στο πέρασμα των αιώνων. Εκείνο ωστόσο που φοβάμαι, είναι μήπως στων αγαθών μου φόβων την παρόρμηση, καταστρέψω περισσότερα απ’ όσα θα μπορέσω να χτίσω στο διάβα μου, γιατί….
«Ο Χρόνος δημιουργός και καταστροφέας
δεν ξεφεύγουν ούτε Άνθρωποι ούτε θεοί…»[4]
Το κερί λιγόστεψε. Οι σελίδες σώθηκαν στα χέρια μου και έφτασα στο τέλος.
Αντικρίζοντας τον τελικό προορισμό μου, αναλογίστηκα Ποιήτριά μου με αυτοκριτική, πως ήρθε ο καιρός να αφιερωθώ στις λέξεις ομοίως όπως εσέ: Αυτόβουλα και εξομολογητικά. Ελεύθερα και αληθινά, ως ψυχή που ψάχνει εξιλέωση για όσα δίσταζε ως τώρα να ντύσει με λέξεις και με όνειρα…
Σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι Ποιήτρια μου.
Λογοτεχνικό βιογραφικό
Η Όλγα Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει κάνει μελέτες και σπουδές στην κλασική φιλοσοφία και στην ψυχολογία. Από πολύ μικρή ήταν λάτρης της σοβαρής μουσικής. Μετά από μαθήματα πιάνου και θεωρητικών στο Εθνικό Ωδείο, σπουδάζει μουσικολογία στην Santa Cecilia της Πάρμας. Εδώ και αρκετά χρόνια κάνει προσπάθειες για τη διάδοση της σοβαρής μουσικής, δίνοντας διαλέξεις πάνω σε μουσικά θέματα και γράφοντας μουσικά άρθρα σε διάφορες εφημερίδες.
Ήταν συνεργάτρια στο περιοδικό "Μουσική". Έγραφε κριτική για τη Λυρική Σκηνή, καθώς και για το καλλιτεχνικό γραφείο του Γεωργίου Κουράκου. Το 1979 ίδρυσε μαζί με άλλα σοβαρά στελέχη το Μουσικό Σύλλογο "Λίνος" όπου ήταν και αντιπρόεδρος. Επίσης ίδρυσε την παιδική χορωδία του Δήμου Δάφνης και για δύο χρόνια είχε τη διεύθυνσή της. Στον τομέα της Μουσικολογίας έχει εκδώσει το βιβλίο "Έντεχνη Ευρωπαϊκή Μουσική" (1980) και έχει έτοιμη την "Ιστορία της Έντεχνης Ελληνικής Μουσικής" (2 τόμοι). Εκτός τη δημοσιογραφική της δουλειά, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα το 1970 με το μυθιστόρημα "Θέμα συνειδήσεως" και στην ποίηση το 1980 με τα βιβλία "Μικρές Ζωές, Μεγάλες Πνοές" και "Στιγμιαίες εικόνες".
Είναι μέλος του Μουσικού Συλλόγου "Λίνος", του "Πνευματικού Κέντρου Δάφνης", του "Κέντρου Πνευματικής και Σωματικής Αναγέννησης", του Μουσικού Συλλόγου Κορίνθου ποιοτικού τραγουδιού "Φοίβος", στην "Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών", στον Φυσιολατρικό Σύλλογο "Όαση", στον "Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης", στον "Σκακιστικό Σύλλογο Δάφνης" και μέλος της "Ελληνικής Ιατρικής Βοήθειας", όπου βοηθάει στην Ασία, Νότια Αμερική και Αφρική, κάνοντας παράλληλα και ντοκιμαντέρ. Ανήκει επίσης στον " Πολιτιστικό Σύλλογο Καστέλλας " και στον Λογοτεχνικό Ομιλο " Ξάστερον".
Ομιλεί Αγγλικά και Ιταλικά.
Σημειώσεις:
[1]Από το ποίημα «ΕΥΘΥΝΗ ΖΩΗΣ» της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου από την ποιητική της συλλογή «Θεοί Εσμέν», σελ.15, Εκδ. Αγγελάκη, ©2015
[2]Από το ποίημα «ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑΚΕΣ» της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου από την ποιητική της συλλογή «Θεοί Εσμέν», σελ.20, Εκδ. Αγγελάκη, ©2015
[3]Από το ποίημα «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΟΥ» της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου από την ποιητική της συλλογή «Θεοί Εσμέν», σελ.35, Εκδ. Αγγελάκη, ©2015
[4]Από το ποίημα «ΘΕΟΙ ΕΣΜΕΝ» της Όλγας Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου από την ποιητική της συλλογή «Θεοί Εσμέν», σελ.17, Εκδ. Αγγελάκη, ©2015
Περισσότερα από/για τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
