«Η θάλασσα που τύλιγε τον κόσμο τους από την Κύπρο μέχρι το Μπέλφαστ ήταν η ίδια θάλασσα. Ο ίδιος κύκλος. Ο κύκλος με τη θάλασσα.»
Έτσι θα ήθελα να ξεκινάει το κείμενο, όπως και το βιβλίο. Γιατί όλα τα βιβλία ξεκινούν με τον τίτλο τους. Η θάλασσα, σύμβολο ένωσης, κοινή και ίδια για όλους, και ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται εις το άπειρο γιατί δεν έχει αρχή, ούτε τέλος.
Στην υπόθεση, μια παρέα κάνει διακοπές στην Κύπρο όταν εξαφανίζεται στη θάλασσα της Αμμοχώστου ο Άντι. Ο Γρηγόρης και η Δήμητρα επιστρέφουν τα μέρη που έζησε εκείνος αναζητώντας απαντήσεις. Χαμένος. Πνιγμένος ή εξαφανισμένος; Ο Άντι γεννήθηκε στην Κύπρο αλλά έζησε και μεγάλωσε στη Βόρεια Ιρλανδία.
Το ταξίδι που ξεκινά από το νησί της Αφροδίτης, μας οδηγεί στην Ιρλανδία, στην Αγγλία, στην Αθήνα... κι από το Μπέλφαστ στις σκιές του ΙΡΑ, σε στοιχειωμένα κάστρα και στα τείχη των πόλεων -αλλά και των ανθρώπων.
Στο νέο της μυθιστόρημα, η Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη, ιστορεί τα γεγονότα σε δύο χρόνους. Αυτά που συμβαίνουν σήμερα αλλά και ό,τι έγινε πίσω στην δεκαετία του 70. Η αφήγηση εναλλάσσεται ανάμεσα στις δύο εποχές μέχρι που θα/να ενωθούν οι ιστορίες σε μία ολόκληρη. Οι πανέμορφες περιγραφές της, το συγγραφικό της ύφος σε απορροφούν μέσα στη θαλάσσια δίνη του μυθιστορήματος. (Κι άλλος κύκλος.)
Στις περιγραφές μια θλίψη πλανάται και στις εικόνες μουντά σκουρόγκριζα χρώματα. Η διάχυτη μελαγχολία της ανάγνωσης σπάει από την ελπίδα που στέκει πρωτοκαθεδριακά παρούσα, αλλά και από την (μια) επανάσταση, που είναι δυο φορές ανάσταση και προτιμότερη γιατί στην ανάσταση γυρνάς στην προηγούμενη φάση ενώ στην επανάσταση δημιουργείς μια καινούργια. Ίσως γι' αυτό η επανάσταση απαιτεί αίμα, θρέφεται και μεγαλώνει από αυτό.
Στο δράμα της η Μαρία δεν μένει μόνο στην επανάσταση του ανθρώπου. Θίγει πολλά ενδιαφέροντα θέματα με διάφορους δημιουργικούς τρόπους που θα πείσουν κάθε αναγνώστη. Το βιβλίο διατρέχουν κοινωνικές απόψεις, αποστάγματα πολιτικών αποφάσεων ή θρησκευτικών τοποθετήσεων και άλλα. Χαρακτηριστικά αναφέρω για τις φιλανθρωπίες οι οποίες είναι το άλλοθι της αστικής τάξης. Αυτών που δίνουν τάχα από το υστέρημά τους, ενώ δίνουν το ελάχιστο από το περίσσευμά τους. Άντε να διαφωνήσεις. Και αλλού, όταν μιλάει για θρησκείες... όλοι αυτοί, άγιοι, θρήσκοι, καλοί νοικοκυραίοι, αγαπούσαν τον ίδιο Θεό μα δεν αγαπούσαν τον άνθρωπο. Μάλωναν για το ποιος αγαπάει περισσότερο κάτι που δεν ξέρουμε αν υπάρχει και άφηναν να πεθαίνει κάτι τόσο χειροπιαστό, δίπλα τους, το παιδί τους, το παιδί του γείτονα, η μάνα τους, η αδερφή τους. Και τί αν το λέει για ένα "τότε", ένα παρελθόν που απασχολεί το βιβλίο της! Τα ίδια θέματα δεν απασχολούν πάντα τις κοινωνίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Όταν μιλάει για συρματοπλέγματα και τείχη που δημιουργήθηκαν για να χωρίσουν τους ανθρώπους, δε στέκεται μόνο στην Κύπρο. Προχωράει πέρα από τα σύνορα του νησιού σε κάθε πλέγμα τούτης της γης και σε κάθε άνθρωπο που πονάει. Η πατρίδα της Δήμητρας, της ηρωίδας της έστεκε ριγμένη στην άκρη της Μεσογείου, ματώνοντας για κάτι που δεν της άξιζε: για τις προδοσίες της εξουσίας που δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά και όλος ο κόσμος είναι ένας υπόνομος... η ίδια διαφθορά... ο πόνος δεν έχει κανέναν διαχωρισμό σε καμιά εθνικότητα, σε καμία χώρα, σε καμία θρησκεία. Και τότε, τί κάνεις εσύ σαν άνθρωπος; Αποκτάς επαναστατική αντίληψη για τη δικαιοσύνη κι αν δε το κάνεις τότε σε τι διαφέρεις από τους βολεμένους πρίγκιπες της μεσοαστικής τάξης; Κι αν ο άνθρωπος δε μπορεί να φέρει τη δικαιοσύνη στον κόσμο χωρίς να σκοτώσει, ούτε και την αδικία μπορεί να φέρει αναίμακτα! Ισοπαλία. Όπως κι αν το δεις, καταλήγει σε ισοπαλία. Όση βία χρειάζεται το κακό άλλη τόση απαιτεί το καλό. Όσο αίμα χύνεται στο άδικο άλλο τόσο θα χυθεί για το δίκιο, για το δικαίωμα, για το αγαθό...
Έτσι κυλάει η ανάγνωση, μέσα από την επανάσταση του ανθρώπου, τη βία που ασκεί η εξουσία επειδή μπορεί/επειδή θέλει/επειδή έτσι προγραμματίστηκε, την σκληρότητα του επιτιθέμενου, το άλλοθι, την ελπίδα για το μέλλον, την προσπάθεια για επιβίωση στο παρόν. Οι λέξεις είναι τόσο προσεκτικά επιλεγμένες που ζωγραφίζουν τις εικόνες στο μυαλό ζωντανεύοντας τους ήρωες. Γίνονται αιχμηρές και άγριες για τον αγώνα του ατόμου ενώ στρογγυλεύουν με υποκοριστικά όταν αναφέρονται σε ένα νήπιο. Έχει δικό της στυλ και το υποστηρίζει. Παράγει μια αισιόδοξη μελαγχολία, επιδεικνύει μια βαθιά σοφία, μια σοβαρότητα και μια θλίψη από όπου ξεπροβάλλουν όλα τα καλά: ελπίδα, αγάπη, επανάσταση, έρωτας...
«Θέλω να ζήσω για να βρω εκείνον τον έρωτα που λένε πως δεν υπάρχει.»
Ατμοσφαιρικό ιστορικό μυθιστόρημα με πανέμορφες εικόνες, ρομαντισμό -όπως τον δέχεται η Τέχνη ως κίνημα στους κλασικούς πίνακες ζωγραφικής- και μια μυθιστορία που ξεπερνά το απατηλό και το ψεύτικο καθώς θα μπορούσε να είναι πέρα για πέρα αληθινή. Προφανώς η συγγραφέας του θα μας προσφέρει πολλές μοναδικές αναγνωστικές απολαύσεις και δε βρέθηκε τυχαία στην έκδοση.
«Αναμετριέται για δευτερόλεπτα με τις σοφίες που γνωρίζει. Διαλέγει τη σιωπή.»
Κερδίστε το!
Η Άνεμος εκδοτική προσφέρει το μυθιστόρημα σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση και να στείλετε το μήνυμά σας προς την Μαρία Λιάσκα-Μαυράκη κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:
Διαβάστε τους όρους και άλλες πληροφορίες για τις κληρώσεις εδώ. Η κλήρωση θα γίνει στις 19 Αυγούστου και το βιβλίο θα σταλεί ταχυδρομικά.
k
Καλή τύχη!
Σημειώσεις
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από το μυθιστόρημα.
Ευχαριστώ τον Νικόλα Τελλίδη και τις εκδόσεις Άνεμος για την προσφορά του βιβλίου.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες εδώ.
Δείτε το βιβλίο στις εκδόσεις Άνεμος
Δείτε κι αυτό:
