Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Κ.: Η ιδέα πετάριζε ανάλαφρα στο μυαλό μου εδώ και δέκα μήνες, όταν είχα πρωτοακούσει ένα κάπως σχετικό με την ιστορία περιστατικό από μία φιλική παρέα. Ωστόσο, προς το τέλος του προηγούμενου χρόνου μπήκα σε μία... κάπως ρομαντική διάθεση, θα έλεγα, και ένιωσα την ανάγκη να ταξιδέψω σε δύο πανέμορφα ελληνικά νησιά και σε παραμυθένιες ιστορίες αγάπης.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Κ.: Μία μόνο; Αυτή η ερώτηση θέλει πολλή σκέψη... Τόσο η ιστορία μου όσο και η ίδια η ζωή κρύβουν τόσες αντιφατικότητες, τόσα αντίπαλα συναισθήματα. Αλλά εδώ μου ζητάτε μόνο μία λέξη. Λοιπόν... Τη βρήκα, ίσως. "Επιλογές"! Νομίζω πως τα λέει όλα και ο καθένας μας μπορεί να την αναλύσει όπως εκείνος θέλει.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Κ.: Απλώς να αφεθεί. Τίποτε άλλο. Ας παρασυρθεί από τις ζωές των ηρώων, ας ταξιδέψει με τα δικά τους όνειρα και ας τονώσει μέσα του την πίστη και την αισιοδοξία του για το αύριο που θα έρθει...
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Κ.: Θα ταξιδεύαμε σίγουρα στις ομορφιές της Κέρκυρας, στην αρχοντιά της Σύρου και στην επιβλητικότητα της Ιταλίας. Όσο για το πόσο θα κρατούσε... Προσωπικά θα ήθελα να κρατήσει μια ολόκληρη ζωή, με μικρές στάσεις στις μέρες της απογοήτευσης και της θλίψης και ατέρμονη παραμονή στις περιόδους της αθωότητας και της χαράς.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Μ.Κ.: «... Όμως τα τελευταία λόγια της, αν και ειπωμένα με απόλυτη ψυχραιμία, έκρυβαν τόσο πόνο που ήταν αδύνατο να μείνει ασυγκίνητη η καρδιά της. Και η φωνή της, τόσο επίπεδη σαν ίσια γραμμή σε καρδιογράφημα νεκρού. Κι αυτό το τραγικό που είχε πει, πως είχε πάψει πια να ονειρεύεται; Τα όνειρα είναι ίσως το σημαντικότερο, το πολυτιμότερο, το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Τα όνειρα μοιάζουν συνώνυμα με την ελπίδα. Όποιος χάσει τις ελπίδες του χάνει και τα όνειρά του. Και το αντίστροφο. Πόσο δυστυχισμένη, πόσο θλιβερή μπορεί να είναι μία ύπαρξη στερημένη από όνειρα!»
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Λίγα λόγια
Ο γιος των ιδιοκτητών μιας επιβλητικής έπαυλης στο Κανόνι της Κέρκυρας παίρνει υπό την προστασία του την εντεκάχρονη Πιερίνα που είχε εγκαταλειφθεί να μεγαλώσει ολομόναχη σε μια φτωχογειτονιά.
Χρόνια αργότερα, στη Σύρο, η άκληρη Μαρία διευθύνει με μεράκι τον ξενώνα της συντροφιά με τις αναμνήσεις της όταν, εκείνο το καλοκαίρι, εμφανίζονται νέοι πελάτες ερχόμενοι από διαφορετικούς τόπους. Όλοι τους ξένοι και άγνωστοι μεταξύ τους και όλοι τους συνδεδεμένοι με ένα μυστικό.
Στο νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Κωνσταντούρου ετοιμαζόμαστε να περιπλανηθούμε σε δύο πανέμορφα ελληνικά νησιά, την Κέρκυρα και τη Σύρο, όπου θα παρακολουθήσουμε μια αινιγματική ιστορία αγάπης.
«Τελικά πόσο πιο εύκολα της φαίνονταν όλα όσο ήταν ακόμη παιδί. Έβλεπε αυτά που ήθελε, δικαιολογούσε όσα άντεχε και καταδίκαζε ό,τι την πονούσε.
Απλά πράγματα. Κολλούσε με ευκολία τις ετικέτες που την εξυπηρετούσαν και διεκδικούσε τα θέλω της αδιαφορώντας για τις επιθυμίες των άλλων. Έτσι είχε μάθει.
Έτσι τη βόλευε. Ζούσε στον δικό της ρομαντικό κόσμο και κρατούσε στα χέρια μια γυάλινη μπάλα μέσα στην οποία διαδραματίζονταν οι ζωές όλων των υπολοίπων.
Εκείνη δε συμμετείχε.
Μόνο παρακολουθούσε και έντυνε τις κινήσεις τους με τις δικές της σκέψεις. Κι αν κάποια κίνηση δεν την εξυπηρετούσε, απλώς την απέρριπτε. Χωρίς ποτέ να νιώσει την παραμικρή τύψη για κανέναν.
Πόσο πιο εύκολα φαίνονταν όλα όσο ήταν ακόμη παιδί…»
Σημείωση:
Όταν γράφονταν τούτες οι γραμμές το βιβλίο της Μαρίας Κωνσταντούρου "Μια ανάσα μακριά" ήταν ακόμη υπό έκδοση και σαν συνέπεια δεν είχε αποκτήσει ακόμα τη σελίδα του στον ιστότοπο των εκδόσεων Λιβάνη.
Περισσότερα από/για την Μαρία Κωνσταντούρου:
