Αυτά έχω κατά νου διαβάζοντας τη νέα νουβέλα-ευθυμογράφημα του Νάσου Λαναρά ενώ όσο γυρνούν οι σελίδες τόσο με πείθει για το αστείρευτο χιούμορ που διαθέτει ή του βγαίνει -τουλάχιστον συγγραφικά- που μπορεί να μεταμορφώσει την κάθε ιστορία, από την πιο δακρύβρεχτη μέχρι την πιο τραγική και από την πιο αιματοβαμμένη ως την πιο θριλερική-τρομακτική, σε χάρμα οφθαλμών με έντονα φωτεινά χρώματα και γέλιο -αλλά όχι γελοίο. Οι ήρωες παραμένουν σοβαροί και προβληματισμένοι παρά το χιούμορ τής περιγραφής και ξεφεύγουν εντελώς από την παγίδα (σε αυτή την περίπτωση θα ήταν) να γίνουν καρικατουρίστικοι. Έχουν κανονικά προβλήματα αλλά έχουν και τη διάθεση να αντεπεξέλθουν. Δε γελάς με απλές, καθημερινές φάσεις τύπου: μια τύπισσα που παράτησε στη μέση τη χαλάουα -την ξεκίνησε για να φτιάξει δέρμα μωρού- με αποτέλεσμα να μείνει με ένα καλό πόδι και ένα κλαδί πεύκου ή επειδή μια ανοικοκύρευτη ακαμάτρα αποφάσισε να σερβίρει μενού τριών πιάτων, επιπέδου σεφ τιμημένου με αστέρι και σκούφο, στον γοητευτικό και άκρως επιτυχημένο γκόμενό της και καταλήγει να παραγγέλνει απ' έξω ενώ στο μεταξύ έχει βάλει δυο φορές φωτιά στην κουζίνα... Γελάς με πολύ σοβαρότερα πράγματα και εδώ είναι η μαγκιά τού συγγραφέα, που καταπιάνεται με τα δύσκολα, καθώς θα πρέπει να κρατήσει το αστείο του και το ενδιαφέρον αμείωτο ενώ οφείλει να παραλάβει και παραδώσει τους χαρακτήρες του ως άτομα και όχι ως καρτουνίστικες φιγούρες. Και ο Νάσος το επιτυγχάνει αυτό. Κρατάει τις αποστάσεις ισσοροπώντας πάνω στις λεπτές γραμμές που ο ίδιος έχει ορίσει. Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι τούτοι οι ήρωες είναι κάπως γραφικοί όμως όλοι θα παραδεχτούν ότι είναι άκρως διασκεδαστικοί και ρεαλιστικοί.
«Δεν ηπάρχει ώριο, φίλε μου, εδο στον αγόνα, ο σκοπώς ιναι ιερώς»(1)
Ενδεικτικά αναφέρω τη μικροαστή κάτοικο επαρχίας Φωφώ που όταν σκέφτεται μιμείται Εμπειρίκο αν και σκέφτεται με ταχύτητες φωτός, τον Φλορίν με την εκ διαμέτρου αντίθεση του να είναι κερδοσκόπος-κλεφτρόνι ενώ παραμένει τίμιος και ειλικρινής, τον νεκροθάφτη που δοκιμάζει νέες συνταγές με κόλλυβα γιατί διαθέτει άφθονα, το γραφείο τελετών Κέρβερος Τράβελ, το Studio Venus Palace -διακρίνετε την λεπτή ειρωνεία στα ονόματα;-... αλλά και την ίδια την Κασσιανή, μια καταπληκτική ηρωίδα, άσχημη, υπέρβαρη, ολιγόλογη αλλά εργατική και αποφασισμένη.
Η ανάγνωση ρέει αβίαστα -όποιος καταφέρει να το ανοίξει και να το παρατήσει σε κάποιο σημείο για αργότερα, μπράβο του, να μας στείλει την εμπειρία του γιατί θα είναι ο μόνος-, διαβάζεται απνευστί και προφανώς μια κι έξω. Μετά το κοιτάς απλά και σκέφτεσαι πόσο κρίμα είναι που δεν έχεις μερικές ακόμη τέτοιες ιστορίες για τις επόμενες μέρες. Αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο ενώ περιλαμβάνει όλα τα καθ' ορισμού ζεστά φαγητά που γνωρίζεις, είναι λυτρωτική, κλείνει λογαριασμούς, απελευθερώνει, αποτελεί ακλόνητο κίνητρο αυτοβελτίωσης και είναι, ως ένα βαθμό, αναμενόμενη όταν ανοίξει ο ασκός. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον κουβαλάω ανοιχτούς λογαριασμούς με εκείνες τις εκδικήσεις που ποτέ δε πήρα αλλά σε καμία περίπτωση δε θα έλεγα ότι μου καλοφάνηκε το βιβλίο για τέτοιους προσωπικούς λόγους. Θα το νιώσετε κι εσείς φυλλομετρώντας τις σελίδες του. Επιβαλλόταν μια εκδίκηση και μας την προσέφερε ο Νάσος Λαναράς με τον τρόπο του και το ταλέντο του.
(1)Απόσπασμα από το βιβλίο.
Ευχαριστώ τον Νικόλα Τελλίδη και την Άνεμος εκδοτική για την προσφορά του βιβλίου.
