Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
V.L.: Μια, εκ γενετής σχεδόν, εξεγερσιακή διάθεση ενάντια στον Χρόνο, την Φύση, και το Κράτος.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
V.L.: Περιαποπλάνηση.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
V.L.: Να παραμερίσει τις όποιες προκαταλήψεις της/του και να αφεθεί στην χαρά της ερωτικής διέγερσης, της περιπλάνησης και της εξέγερσης, που υπερχειλίζουν τις σελίδες του.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
V.L.: Αν επιμένετε στην κανονικότητα και αν δεν σας ενοχλούν τα σύνορα, θα έλεγα, συμβατικά, από το παγωμένο Αμπερντίν μέχρι το Λιβυκό. Με τραίνο και φέρυ περισσότερο, λιγότερο με αεροπλάνο. Όσον αφορά τον χρόνο, τι να σας πω, το ταξίδι ας διαρκέσει τόσο όσο χρειάζεται για να διαβάσετε αργά και απολαυστικά και τους δύο τόμους του Καλειδοσκόπιου που θα συντροφέψουν το ταξίδι σας. Αλλά ίσως δεν χρειάζεται να φτάσουμε ούτε μέχρι εκεί. Η περιπλάνηση στην ίδια μας την πόλη και η θέασή της με άλλη ματιά μπορεί να μας ανοίξει νέους ορίζοντες και να προσφέρει απροσδόκητες εμπειρίες.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
V.L.: Στο σπίτι ενός χιλιόχρονου γέρου αναρχικού, που ένα βράδυ χάθηκε χωρίς ν’ αφήσει ίχνη, βρήκα ένα μυριόχρωμο γυαλί με μύριες έδρες, που ξάνοιγε κόσμους μυστικούς σαν μέσα του κοιτούσες. Στο σκοτεινό υπόγειο βρέθηκε το γυαλί, παλαιικού σπιτιού μ’ ένα σωρό προσόψεις: στην Bαρκελώνη, στου Mισόν το ερημικό νησί, στην Bενετία, στην Pont Neuf, και σε μια άγνωστη παραθαλάσσια πόλη που το πρωί την πύρωνε ο ήλιος και τ’ απογεύματα την δέρνανε οι τροπικές βροχές.
Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ
Ας πούμε και δυο λόγια
«Ένα ρήγμα ανοίγει κάτω απ’ τα θεσπέσια πόδια της Ελπίδας –μόλις έχει προτείνει μπροστά το αριστερό με το μεγάλο σκίσιμο στην κοντή της φούστα– κι ο Xρόνος ραγίζει… “επόμενος σταθμός Δοξασμένος Προάγγελος… mind the gap (gross antitime power) this train continues to Summewhere-upon-Time... επόμενος σταθμός…” Δεν υπήρχε ακόμα ο επόμενος σταθμός• λίγοι μόνο, οι πιο τολμηροί, προχωρούσαν πέρα απ’ τον τερματικό σταθμό του Δοξασμένου Προάγγελου, στην άγνωστη πειραματική περιοχή του Summewhere-upon-Time όπου είχαν εισβάλει και δρούσαν τα κοράκια την δυστοπία αίροντας του κόσμου, για να περιπλανηθούν μέσα στην γαλανή αχλή της απροσδιοριστίας, στις τρεμουλιαστές εικόνες –δισεκατομμύρια από φευγαλέες εικόνες, επιθυμίες, ελπίδες ραγισμένες, τέρατα και αβεβαιότητες».
Αυτός είναι ο δεύτερος τόμος του Καλειδοσκόπιου που, όπως υπόσχεται και το όνομά του, μπορεί να τα έχει όλα, μπορεί να μετασχηματίζεται... να παίρνει όλα τα χρώματα, να διαλύεται και να ανασυντάσσεται, να μορφοποιείται -σε ο,τιδήποτε ή οποιονδήποτε... Ας πούμε κάπως έτσι.
Στον δεύτερο τόμο (για τον πρώτο θα βρείτε σχετικό σύνδεσμο στο τέλος της ανάρτησης) επιχειρείται να γεφυρωθεί το κενό ανάμεσα στο άπειρο της επιθυμίας και στο πεπερασμένο της πραγματικότητας. Ο «επόμενος σταθμός», ο Δοξασμένος Προάγγελος, περιπλανάται συνταξιδεύοντας με γυναικείες συντροφιές, βιβλία, μουσικές, χρώματα... Ένας αφηγητής -και άλλοι- συνομιλεί με τον Ισαάκ Μπάμπελ, τον Χλέμπνικοφ, τον Πωλ Τσελάν, τον Ερνστ Μπλοχ, τον Πίνδαρο, τον Λόρκα, τον Εμπεδοκλή, τον Νίκολάι Φιοντόροφ... οι οποίοι εντάσσονται στον αγώνα κατά της οποιασδήποτε δυστοπίας, φυσικής ή κοινωνικής.
Αν κάτι σας μπέρδεψε, αναζητήστε πληροφορίες για το καλειδοσκόπιο. Το αντικείμενο εννοώ. Για τον συγγραφέα μη ταλαιπωρηθείτε άδικα! Δε θα βρείτε τίποτα παραπάνω από το όνομά του, όπως εκείνο αποτυπώνεται στα εξώφυλλα των βιβλίων του.
Επίσης:
