koukidaki: Ο Θεός το Θέλησε

Υπόθεση
Η Αντζέλικα με τον μοναχογιό της, τον Ουίλλιαμ, ζει σε μια κωμόπολη όπου ο κόσμος μιλάει... για τον διπλανό του, επειδή έτσι είναι ο κόσμος, επειδή οι κοινωνικές συμβάσεις και τα ταμπού είναι ισχυρότερα των ανθρώπων και των συναισθημάτων, επειδή σε μια κλειστή κοινωνία δεν υπάρχουν μυστικά κι επειδή όπου απουσιάζει η κοινωνική μόρφωση επικρατεί η θρησκοληψία κι όπου περισσεύει ο ελεύθερος χρόνος φουντώνει το κουτσομπολιό... και για χίλιους άλλους λόγους συμπεριλαμβανομένης της ανθρώπινης κακίας για τον άλλον από ζήλια ή για να κρυφτεί ο ίδιος. Η Αντζέλικα βιώνει τον απόλυτο αποκλεισμό όταν μπαίνει εσώκλειστη σε μοναστήρι και, αργότερα, ξεσπά για τη ζωή που δεν έζησε στο γιο της επιβάλλοντας αυστηρούς κανόνες και απαγορεύσεις στο όνομα του Θεού. Όταν εμφανίζεται η Λίζα στη ζωή τους -μια ελαφριά κοπέλα- ξεπροβάλει η αρρωστημένη ψυχοσύνθεση της Αντζέλικα και η συμπλεγματική συμπεριφορά που "κληρονόμησε" από τη μονή. Για το προφανή λόγο. Ο Ουίλλιαμ ερωτεύεται την πανέμορφη κοπέλα αλλά κανένας έρωτας δεν είναι αποδεχτός από μια τέτοια μάνα η οποία δε διστάζει να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο όσο ακραία κι αν γίνεται.

Η Αντζέλικα πέρασε όλη της τη ζωή με την Καινή Διαθήκη στο χέρι και τα κηρύγματα του Θεού στο στόμα. Αυτό δε θα ήταν τόσο τραγικό αν δεν ήταν όλα παραποιημένα στο μυαλό της και μεταφρασμένα λάθος.

Το ψυχολογικό θρίλερ του Γιώργη Κοντοπόδη δεν αφορά μόνο το κακό που μπορεί να προκύψει από τις λανθασμένες ερμηνείες των κηρυγμάτων του Θεού. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση ενώ σε ένα δεύτερο επίπεδο, το έργο αφορά τις σκοτεινές πτυχές του ανθρώπου και πόσο αβίαστα ξεπροβάλλουν και κυριαρχούν κάτω από το κατάλληλο ερέθισμα. Μας θυμίζει ξανά πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι, βιαστές... Πόσο λεπτό είναι το όριο για την άλλη πλευρά και πόσα άλλοθι μπορείς να δημιουργήσεις για να περάσεις ευσυνείδητα απέναντι αλλά και πόση βία χωράει μέσα του ο άνθρωπος πριν την επανάσταση.

Η παράσταση βασίζεται μόνο στις ερμηνείες των ηθοποιών και στο δυνατό κείμενο ενώ το απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό, που ολοκληρώνεται σε ένα μόνο δεσπόζον αντικείμενο, επικεντρώνει την προσοχή σου στα πρόσωπα και όχι στο χώρο. Έτσι εστιασμένα αφήνεσαι να οδηγηθείς στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχολογίας τους που επιβαρύνεται από ψυχοπάθειες ενώ οι εκπληκτικές μουσικές επιλογές προσθέτουν μεγαλύτερη ένταση στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Η παθολογία των χαρακτήρων κουβαλά συμπλέγματα και πολλά ψυχικά τραύματα -και όχι μόνο η μάνα- όμως ο χρόνος θα φέρει την κάθαρση με τρόπο απόλυτα λυτρωτικό όσο και παράλογο ή άδικο. Η Αννίτα Μαυρομιχάλη δίνει ρέστα με το ειδικό βάρος τής ερμηνείας της και την εσωτερικότητα της κραυγής της που καταλήγει μέχρι και συμπαθής παρά την εγκληματική φυσιογνωμία της ηρωίδας της. Προφανώς έχει κερδίσει το στοίχημα, γιατί μάλλον κάπως έτσι την είχε φανταστεί ο συγγραφέας την Αντζέλικά του. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που είναι ικανή να φτάσει στα άκρα (και φτάνει) αλλά με διάθεση να της αποδώσει μια δικαιολογία για κάθε της πράξη.