Το βιβλίο της Μαρίας οφείλεται στα τρία Μ που άλλοτε μας παρασύρουν στο ποτάμι της ζωής και άλλοτε...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Διαβάζοντας τον πρόλογισμό του βιβλίου, η ίδια η δημιουργός του εξηγεί ότι αν η ζωή είναι στιγμές και οι στιγμές σταγόνες, κι αν οι σταγόνες μαζεύονται με τα χρόνια και σχηματίζουν ποτάμι... τότε αυτό είναι το ποτάμι μας που πηγάζει -κάπου, κάπως- από μέσα μας και εκβάλλει στο σύμπαν -έτσι συνέβει στην Μαρία Καβούρη και έτσι συμβαίνει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Το ποτάμι μας παρασέρνει στο ρεύμα του τις εμπειρίες μας, τα γέλια και τα δάκρυα, τα πάντα μας, κι αν αυτή η ροή καταλήξει στο χαρτί γίνεται στίχος αν είσαι ποιητής -τι άλλο;- ή πινελιά αν είσαι ζωγράφος ή νότα αν είσαι μουσικός...
Μαζί με τις στιγμές μας και τα τρία μι. Η ματαιότητα, η ματαιοδοξία και η μοναξιά (μας).
Η ιστοσελίδα των εκδόσεων Λεξίτυπον εξηγεί πως οι ''ανθρωπόμορφες αγκαλιές'' κλείνουν μέσα τους και τη Ματαιότητα και τη Ματαιοδοξία και τη Μοναξιά.. τα τρία μι που μας συμπυκνώνουν την καρδιά την ίδια ακριβώς στιγμή που μας πολλαπλασιάζουν τους εαυτούς.
Οι πάμπολες σελίδες του βιβλίου, τόσες που θα μπορούσαν να αφορούν ένα μυθιστόρημα, κρύβουν τις ιστορίες, τα παραμύθια (για μεγάλους), τα όνειρα (αλλού παραβολές), και τις προσευχές που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας η Μαρία με τα δεκάδες πεζοποιήματά της. Αν προσπαθήσεις να μετατρέψεις σε εικόνα κάποια από τις ιστορίες της θα καταλήξεις να κοιτάς έναν σουρεαλιστικό πίνακα του Νταλί ή θα παραβρεθείς σε μια θεατρική σκηνή όπου θα παρακολουθήσεις την παράσταση κι αν θελήσεις να τις μετατρέψεις σε μουσική θα ακούσεις μια ταραγμένη κλασσική μελωδία. Υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές-επηρεασμοί από την τέχνη του θεάτρου όπως και από τη μουσική και συχνά μιλάει για μελωδίες, νότες και συνθέσεις. Συχνά αναφέρεται και σε αγάλματα -άκαμπτα σώματα ανθρώπων, αιώνια δεσμευμένα-, σε τριαντάφυλλα, σε αγκάθια -η απόλυτη ομορφιά παρέα με τον πόνο, το τσίμπημα, το αίμα- και σε γλάρους. Το θαλασσοπούλι τής ταιριάζει καλύτερα μια και οι ποιητικές ιστορίες της πλημμυρίζουν από υγρό στοιχείο (θάλασσες).
Αργότερα, σκέφτομαι ότι θέλει να ξορκίσει τα τρία Μ του τίτλου της ενώ ανακαλύπτω περισσότερα στις γραμμές της, όπως το μυαλό σε συνδυασμό με τη μνήμη, τη μελαγχολία, τη μελωδία, τη μάσκα, τα μυστήρια μαζί με τα μυστικά και τα μονοπάτια (της). Και, ω του θαύματος, πόσο κουμπώνουν οι μάσκες με το θέατρο, οι μελωδίες με τη μουσική και όλα τα υπόλοιπα (με κυρίαρχη τη μελαγχολία που διάσπαρτη ξεχύνεται παντού) με το σουρεαλισμό της!
Σημειώνω υπογραμμίζοντας μερικούς στίχους που ξεχώρισα, όπως...
Το μυαλό μου...
...Ό,τι κι αν κάνει θα χαθεί.
Και πού είναι προτιμότερο τελικά να χαθεί;
Μέσα στον εαυτό του ή χάνοντάς τον;
ή
Πόσο δεν μπορώ να φτάσω τις λέξεις,
καημένε αναγνώστη,
για να νιώσεις τι θέλω να σου πω
για τους άπλετους ορίζοντες
μιας αγιάτρευτης μοναξιάς...
...και μετά προσέχω ότι ολόκληρη η συλλογή μιλάει για ζωή και για ελπίδα (παρά τη μελαγχολία), για ψυχή, για αλήθεια και για όνειρο. Την αγαπά την αλήθεια (της) και την τολμάει αψηφώντας τις συνέπειες μιας αναπαράστασης. Αγαπά και τα όνειρά της που τα χρωματίζει μωβ. Πάντα, παντού μωβ γιατί, όπως εξηγεί περιγραφικότατα, το μωβ δημιουργείται από κόκκινο (πάθος, δύναμη, έρωτας, αίμα) και μπλε (ουρανός, ελευθερία, θάλασσα) και όπου συναντιούνται αυτά τα δύο χρώματα γίνονται μωβ. Τουλάχιστον, έτσι το όρισε η ζωγραφική το χρώμα στους πίνακές της.
Κι αν τη ρωτήσεις, τί είναι το άπαν θα σου απαντήσει...
Ένα παρελθόν που κάνει
ένα βήμα πιο κοντά στο μέλλον
πριν ξεκινήσει το παρόν μου
Τέλος, ξαναδιαβάζω τον Βραδινό επισκέπτη που θαρρώ ότι γράφτηκε ανάποδα γιατί θα μπορούσε να διαβαστεί και ανάποδα. Σα να ξεκίνησε από το τέλος και το περιέγραψε προς την αρχή ενώ αναλαμβάνω την ευθύνη και μου αφιερώνω το "Σ' ευχαριστώ Θεέ μου για την ομορφιά" του οποίου η έκταση δε μου επιτρέπει να το μεταφέρω εδώ -μα πόσο συμφωνώ με την κάθε λέξη του!- αλλά ούτε και θα ήταν πρέπον για την δημιουργό του... θα αρκούσε άραγε να πω ότι ξεκινά με μια κουκίδα ασήμαντη πάνω στον χάρτη του κόσμου, περνά από την ομορφιά -όχι τη δική μου αλλά την άλλη, την πιο όμορφη-, γίνεται αέναος ταξιδιώτης σε τόπους και σε ανθρώπους, γεμίζει το μαύρο με τα άνθη που συλλέγει από τα ταξίδια, επιβεβαιώνει ότι δε βλέπουμε όλη την ομορφιά, ούτε τη νιώθουμε -πόση χάνουμε στ' αλήθεια!- αλλά παραμένει ένας γεμάτος άνθρωπος για όλες τις φορές που γέλασε, που έκλαψε, που ένιωσε και ευχαριστεί το Θεό γι' αυτό;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Διαβάζοντας τον πρόλογισμό του βιβλίου, η ίδια η δημιουργός του εξηγεί ότι αν η ζωή είναι στιγμές και οι στιγμές σταγόνες, κι αν οι σταγόνες μαζεύονται με τα χρόνια και σχηματίζουν ποτάμι... τότε αυτό είναι το ποτάμι μας που πηγάζει -κάπου, κάπως- από μέσα μας και εκβάλλει στο σύμπαν -έτσι συνέβει στην Μαρία Καβούρη και έτσι συμβαίνει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Το ποτάμι μας παρασέρνει στο ρεύμα του τις εμπειρίες μας, τα γέλια και τα δάκρυα, τα πάντα μας, κι αν αυτή η ροή καταλήξει στο χαρτί γίνεται στίχος αν είσαι ποιητής -τι άλλο;- ή πινελιά αν είσαι ζωγράφος ή νότα αν είσαι μουσικός...
Μαζί με τις στιγμές μας και τα τρία μι. Η ματαιότητα, η ματαιοδοξία και η μοναξιά (μας).
Η ιστοσελίδα των εκδόσεων Λεξίτυπον εξηγεί πως οι ''ανθρωπόμορφες αγκαλιές'' κλείνουν μέσα τους και τη Ματαιότητα και τη Ματαιοδοξία και τη Μοναξιά.. τα τρία μι που μας συμπυκνώνουν την καρδιά την ίδια ακριβώς στιγμή που μας πολλαπλασιάζουν τους εαυτούς.
Οι πάμπολες σελίδες του βιβλίου, τόσες που θα μπορούσαν να αφορούν ένα μυθιστόρημα, κρύβουν τις ιστορίες, τα παραμύθια (για μεγάλους), τα όνειρα (αλλού παραβολές), και τις προσευχές που θέλησε να μοιραστεί μαζί μας η Μαρία με τα δεκάδες πεζοποιήματά της. Αν προσπαθήσεις να μετατρέψεις σε εικόνα κάποια από τις ιστορίες της θα καταλήξεις να κοιτάς έναν σουρεαλιστικό πίνακα του Νταλί ή θα παραβρεθείς σε μια θεατρική σκηνή όπου θα παρακολουθήσεις την παράσταση κι αν θελήσεις να τις μετατρέψεις σε μουσική θα ακούσεις μια ταραγμένη κλασσική μελωδία. Υπάρχουν ξεκάθαρες αναφορές-επηρεασμοί από την τέχνη του θεάτρου όπως και από τη μουσική και συχνά μιλάει για μελωδίες, νότες και συνθέσεις. Συχνά αναφέρεται και σε αγάλματα -άκαμπτα σώματα ανθρώπων, αιώνια δεσμευμένα-, σε τριαντάφυλλα, σε αγκάθια -η απόλυτη ομορφιά παρέα με τον πόνο, το τσίμπημα, το αίμα- και σε γλάρους. Το θαλασσοπούλι τής ταιριάζει καλύτερα μια και οι ποιητικές ιστορίες της πλημμυρίζουν από υγρό στοιχείο (θάλασσες).
Αργότερα, σκέφτομαι ότι θέλει να ξορκίσει τα τρία Μ του τίτλου της ενώ ανακαλύπτω περισσότερα στις γραμμές της, όπως το μυαλό σε συνδυασμό με τη μνήμη, τη μελαγχολία, τη μελωδία, τη μάσκα, τα μυστήρια μαζί με τα μυστικά και τα μονοπάτια (της). Και, ω του θαύματος, πόσο κουμπώνουν οι μάσκες με το θέατρο, οι μελωδίες με τη μουσική και όλα τα υπόλοιπα (με κυρίαρχη τη μελαγχολία που διάσπαρτη ξεχύνεται παντού) με το σουρεαλισμό της!
Σημειώνω υπογραμμίζοντας μερικούς στίχους που ξεχώρισα, όπως...
Το μυαλό μου...
...Ό,τι κι αν κάνει θα χαθεί.
Και πού είναι προτιμότερο τελικά να χαθεί;
Μέσα στον εαυτό του ή χάνοντάς τον;
ή
Πόσο δεν μπορώ να φτάσω τις λέξεις,
καημένε αναγνώστη,
για να νιώσεις τι θέλω να σου πω
για τους άπλετους ορίζοντες
μιας αγιάτρευτης μοναξιάς...
...και μετά προσέχω ότι ολόκληρη η συλλογή μιλάει για ζωή και για ελπίδα (παρά τη μελαγχολία), για ψυχή, για αλήθεια και για όνειρο. Την αγαπά την αλήθεια (της) και την τολμάει αψηφώντας τις συνέπειες μιας αναπαράστασης. Αγαπά και τα όνειρά της που τα χρωματίζει μωβ. Πάντα, παντού μωβ γιατί, όπως εξηγεί περιγραφικότατα, το μωβ δημιουργείται από κόκκινο (πάθος, δύναμη, έρωτας, αίμα) και μπλε (ουρανός, ελευθερία, θάλασσα) και όπου συναντιούνται αυτά τα δύο χρώματα γίνονται μωβ. Τουλάχιστον, έτσι το όρισε η ζωγραφική το χρώμα στους πίνακές της.
Κι αν τη ρωτήσεις, τί είναι το άπαν θα σου απαντήσει...
Ένα παρελθόν που κάνει
ένα βήμα πιο κοντά στο μέλλον
πριν ξεκινήσει το παρόν μου
Τέλος, ξαναδιαβάζω τον Βραδινό επισκέπτη που θαρρώ ότι γράφτηκε ανάποδα γιατί θα μπορούσε να διαβαστεί και ανάποδα. Σα να ξεκίνησε από το τέλος και το περιέγραψε προς την αρχή ενώ αναλαμβάνω την ευθύνη και μου αφιερώνω το "Σ' ευχαριστώ Θεέ μου για την ομορφιά" του οποίου η έκταση δε μου επιτρέπει να το μεταφέρω εδώ -μα πόσο συμφωνώ με την κάθε λέξη του!- αλλά ούτε και θα ήταν πρέπον για την δημιουργό του... θα αρκούσε άραγε να πω ότι ξεκινά με μια κουκίδα ασήμαντη πάνω στον χάρτη του κόσμου, περνά από την ομορφιά -όχι τη δική μου αλλά την άλλη, την πιο όμορφη-, γίνεται αέναος ταξιδιώτης σε τόπους και σε ανθρώπους, γεμίζει το μαύρο με τα άνθη που συλλέγει από τα ταξίδια, επιβεβαιώνει ότι δε βλέπουμε όλη την ομορφιά, ούτε τη νιώθουμε -πόση χάνουμε στ' αλήθεια!- αλλά παραμένει ένας γεμάτος άνθρωπος για όλες τις φορές που γέλασε, που έκλαψε, που ένιωσε και ευχαριστεί το Θεό γι' αυτό;
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Κ.: (Και) Αυτό το βιβλίο το γράφω πάρα πολλά χρόνια αλλά δεν είχα ποτέ στο νου μου την έκδοσή του!!! Όλα όσα γράφω, τα γράφω γιατί αν τα κρατάω μέσα μου θα σκάσω! Γράφω από το δημοτικό. Κάποτε τα κρατούσα και αυτά τα ποιηματάκια. Όταν το διαβάσεις, ανεξάρτητα αν σου αρέσει ή όχι, θα καταλάβεις ότι μερικά πράγματα όπως τα γράφω δεν μπορώ να τα πω! Τα γράφω όπως τα νιώθω ή τα βλέπω στον ύπνο μου και αν μιλήσω ακριβώς έτσι σε κάποιον... θα τον κάνω να αναρρωτηθεί για τη φίλη του! Νομίζω πως αν δεν έγραφα δε θα ζούσα! ή μάλλον θα ζούσα με πολύ επιφανειακό τρόπο.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Κ.: ΥΠΟΣΧΕΣΗ!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Κ.: Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο μυαλό είναι να μην έχει μαζί του αιχμηρά αντικείμενα! (γέλια) Προφανώς αστειεύομαι. Μελαγχολία βγάζουν και όχι αυτοκτονικές τάσεις. Αυτό που θα έλεγα λοιπόν είναι να παρατηρήσει πόσο διαφορετική είναι η συμπεριφορά μου από τη σκέψη μου, δηλαδή το χαρακτήρα μου, κι επειδή δεν είμαι μόνο εγώ έτσι αλλά όλος σχεδόν ο κόσμος, το πιο σωστό απ' όλα είναι να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε γιατί όλοι κάτι φοβόμαστε ή κάτι κρύβουμε... και σίγουρα έχουμε τους λόγους μας γι' αυτό. Η αλήθεια ενός ανθρώπου είναι ότι δεν είναι μονοδιάστατος. Έτσι ακριβώς είμαστε όλοι, γι' αυτό καλύτερα να το βουλώνουμε και να παρατηρούμε, παρά να κουτσομπολεύουμε και να κρίνουμε. Αυτά είναι οι εύκολες λύσεις.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Κ.: Πέτυχες ερώτηση, πέτυχες άνθρωπο! Ζω για να ταξιδεύω! Και πολλές φορές ταξιδεύω για να γράφω!
Αν ήταν ταξίδι... επειδή όλη μας η ζωή ένα ταξίδι είναι, θα διαρκούσε για πάντα. Ή, μάλλον, όσο διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή. Κι επειδή κανείς δεν ξέρει τί μας ξημερώνει, το ταξίδι μου θα ήταν στο Άγνωστο. Στα τρία Α για την ακρίβεια: στο Άγνωστο, στο Απέραντο, στο Αιώνιο!
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.
Μ.Κ.: Μ’ ένα κουκούλι μοναξιάς για καταφύγιο
περπάτησα στα πέλαγα της ανθρώπινης αλήθειας.
Και κάθε φορά που έχανα την ισορροπία μου
και άρχιζα να βουλιάζω,
έκανα βάρκα το κουκούλι μου να σωθώ
και τα όνειρά μου κουπιά να συνεχίζω.
Χρόνια τώρα, χωρίς σταματημό να διαβαίνω τα πέλαγα.
Χρόνια τώρα χωρίς να βρίσκω στεριά.
Χρόνια τώρα, μια να περπατώ και δυο να βουλιάζω...
Αντί βιογραφικού
Δεν ξέρω τι σημασία έχει ότι γεννήθηκα στην Αθήνα κι έχω σπουδές νηπιαγωγούς και μηχανογραφημένης λογιστικής. Τι νόημα θα είχε αυτό για κάποιον να το μάθει; Με την καρδιά αισθανόμαστε, όχι με τα βιογραφικά, έτσι δεν είναι; Άρχισα να γράφω από τη Β΄ δημοτικού. Ασχολούμαι με το θέατρο, γράφω τραγούδια, ποιήματα, παραμύθια, κ.ά.
Μεγάλη μου τιμή, από τη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά», μια τιμητική διάκριση για το ποίημα «Αγάπης ελευθερία». Επίσης, έχουν μελοποιηθεί δυο τραγούδια μου για το «Χαμόγελο του Παιδιού». Μεγάλη μου αδυναμία οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούνε.
Πρόσκληση - Παρουσίαση
Το Σάββατο 16 Μαΐου η Μαρία Καβούρη παρουσιάζει το πρώτο της βιβλίο "Τρία Μ στο ποτάμι" με σκοπό να μοιραστεί τις σκέψεις της και να έρθει πιο κοντά με τους αναγνώστες της.
Αποσπάσματα θα διαβάσουν η ηθοποιός Παναγιώτα Βουρναδάκη και ο ηθοποιός/συγγραφέας Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης.
Θα τραγουδήσουν οι Ρέα Βουδούρη και Πάνος Βαλσάμης. Στο πιάνο ο Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου.
Στο Cafe Dell' arte Πλώρη
Ακτή Θεμιστοκλέους και Αλ. Ζαΐμη 63, Πειραιάς, 2104282146
Στις 18:30
Σημειώσεις
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από τη σελίδα των εκδόσεων Λεξίτυπον και την συλλογή της Μαρίας Καβούρη.
Το απόσπασμα που αναφέρει η ίδια στην μικρή συνέντευξη προέρχεται από το έργο της "Καταφύγιο".
Επικοινωνία: Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2103832117 και 2103845128
Πρόσκληση - Παρουσίαση
Το Σάββατο 16 Μαΐου η Μαρία Καβούρη παρουσιάζει το πρώτο της βιβλίο "Τρία Μ στο ποτάμι" με σκοπό να μοιραστεί τις σκέψεις της και να έρθει πιο κοντά με τους αναγνώστες της.
Αποσπάσματα θα διαβάσουν η ηθοποιός Παναγιώτα Βουρναδάκη και ο ηθοποιός/συγγραφέας Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης.
Θα τραγουδήσουν οι Ρέα Βουδούρη και Πάνος Βαλσάμης. Στο πιάνο ο Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου.
Στο Cafe Dell' arte Πλώρη
Ακτή Θεμιστοκλέους και Αλ. Ζαΐμη 63, Πειραιάς, 2104282146
Στις 18:30
Σημειώσεις
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα από τη σελίδα των εκδόσεων Λεξίτυπον και την συλλογή της Μαρίας Καβούρη.
Το απόσπασμα που αναφέρει η ίδια στην μικρή συνέντευξη προέρχεται από το έργο της "Καταφύγιο".
Επικοινωνία: Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2103832117 και 2103845128
