Άραγε ποια είναι/ήταν εκείνα τα λόγια που απέδρασαν ώστε να προσφέρουν το έναυσμα στον Κώστα Βασιλάκο... αναρωτιέμαι καθώς ανοίγω τη συλλογή. Μάλλον, ο τίτλος αναφέρεται στους στίχους του που τυπώθηκαν σε τούτο το βιβλίο, έτοιμοι πια να πετάξουν και να φτάσουν μακριά, να κάνουν φίλους, γνωριμίες... καταλήγω. Λέξεις που δραπέτευσαν της ανωνυμίας τους και προσφέρονται ελεύθερες δεσμών.
Η έμπνευση ακουμπά πολλά και ποικίλα θέματα ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν προτιμά τις ρίμες –γιατί άλλωστε; Λίγα πρωτοπρόσωπα, λίγα τριτοπρόσωπα όμως φαίνεται ότι αγαπά το πρώτο πληθυντικό. Το «είμαστε», το «όλοι», το «μαζί». Από τις πρώτες σελίδες ξέρεις ότι διαβάζεις καλή ποίηση με πλούσιο λεξιλόγιο και μια μουσικότητα –άραγε ποια μελωδία;– που ξεχωρίζει.
Η έμπνευση ακουμπά πολλά και ποικίλα θέματα ενώ είναι ξεκάθαρο ότι δεν προτιμά τις ρίμες –γιατί άλλωστε; Λίγα πρωτοπρόσωπα, λίγα τριτοπρόσωπα όμως φαίνεται ότι αγαπά το πρώτο πληθυντικό. Το «είμαστε», το «όλοι», το «μαζί». Από τις πρώτες σελίδες ξέρεις ότι διαβάζεις καλή ποίηση με πλούσιο λεξιλόγιο και μια μουσικότητα –άραγε ποια μελωδία;– που ξεχωρίζει.
Στο δεύτερο μέρος της συλλογής εισβάλλει η ζωγραφική στους στίχους. Ο ποιητής βλέπει χρώματα, χρωματίζει, φτιάχνει πίνακες... και αμέσως μετά ταξιδεύει –Κύθηρα, Ευβοϊκός, Ιθάκη... Και τότε, μπαίνει ο έρωτας στις γραμμές. Και μαζί του φθάνουν η απουσία, η έλλειψη του άλλου, το όνειρο, η μοναξιά, η επίκληση, ο καρδιακός εκτροχιασμός... κι εγώ παρατηρώ ότι τα τριτοπρόσωπά του θα μπορούσαν να αφορούν τον ίδιο, να είναι δηλαδή ουσιαστικά πρωτοπρόσωπα. Αναρωτιέμαι, ξαναδιαβάζοντάς τα, αν απευθύνεται στον εαυτό του ή σε κάποιον άλλο, όμως μου αρέσει η ιδέα της διττής ερμηνείας και αυτήν κρατώ.
Όταν αναπολεί τη γειτονιά του και το πατρικό του οι θύμησες τον οδηγούν στην οικογένειά του, σε δικούς του ανθρώπους, στη μάνα και στους φίλους. Και όταν κοιτάζει τον αντικατοπτρισμό του στον καθρέφτη κάνοντας τον απολογισμό του, καταλήγει ότι πάλι τα ίδια θα έκανε, γιατί αν έκανε άλλα πώς θα ήταν αυτός!
Την συλλογή κλείνει ένα μήνυμα αγάπης... γιατί η αγάπη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο.
Όταν γράφει η ψυχή
συνομιλείς με την ποίηση
χωρίς ερωτηματικά και τελείες.
Χρησιμοποιείς μόνο αποσιωπητικά,
γιατί δεν ξέρεις οι λέξεις
σε πόσους ουρανούς
ονειρεύονται να πετάξουν.
Τα θαυμαστικά είναι περιττά,
γιατί δεν θα μάθεις ποτέ
τον τελικό προορισμό,
μήτε θα σου πει κανείς
τι απέγινε το ταξίδι.
Κ.Β.
Ο ίδιος μοιράζεται πολλές φορές από την ποίησή του με τους αναγνώστες του μέσω του προφίλ του στο facebook. Σε μια τέτοια στιγμή, και μάλιστα τον Απρίλιο που πρωτοκυκλοφόρησε η συλλογή του, κοινοποίησε το παρακάτω.
Η σιωπή της ευτυχίας
Η αγάπη αρπαγμένη απ' τα χείλη
λικνίζεται στα λόγια
που σπέρνουν μέσα μας
αποκοτιά της μέθης και του έρωτα.
Τα χέρια τυλίγουν τον ουρανό
και μαζεύουν τις εκλάμψεις
στις λακκούβες του φιλιού,
κατά τη γέννηση του πόθου.
Στην ένωση
των φωτεινών διαστημάτων,
η σιωπή της ευτυχίας.
Ο Κώστας Βασιλάκος γεννήθηκε και ζει στο Πολυδένδρι Αττικής. Σπούδασε οικονομικά και διοίκηση επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιά αλλά και ψυχολογία ομάδων και διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού. Δίδαξε οικονομικά σε ενδοεπιχειρησιακά σεμινάρια εταιρειών και εργάστηκε αρκετά χρόνια ως διευθυντής οικονομικών και διοικητικών υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα.
Στα έργα του περιλαμβάνονται η συλλογή διηγημάτων "Περι-Διαβαίνοντας" (Αγγελάκη,2003) και η ποιητική συλλογή "Σκέψεις θραύσματα" (Άνεμος Εκδοτική, 2012).
Ευχαριστώ την Άνεμος εκδοτική και τον Νικόλα Τελλίδη για την προσφορά του βιβλίου.
Στα έργα του περιλαμβάνονται η συλλογή διηγημάτων "Περι-Διαβαίνοντας" (Αγγελάκη,2003) και η ποιητική συλλογή "Σκέψεις θραύσματα" (Άνεμος Εκδοτική, 2012).
Ευχαριστώ την Άνεμος εκδοτική και τον Νικόλα Τελλίδη για την προσφορά του βιβλίου.
