koukidaki: Βρομιά

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό αντιρατσιστικό έργο, μια βαθιά εξομολόγηση ενός μετανάστη και προεκτείνεται με αναγωγές στη μοναξιά του ανθρώπου, το φόβο, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη ματαίωση... Ο Αυστριακός Robert Schneider, το 1991, εμπνεύστηκε τη Βρομιά (Dreck) από τις ρατσιστικές επιθέσεις που σημειώθηκαν σε σπίτια μεταναστών, τόσο στην Αυστρία όσο και σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η γραφή του είναι πλούσια σε γνώριμες εικόνες αντιμετώπισης των παράνομων μεταναστών, κυρίως στις μεγάλες πόλεις, φέρει πολλές συναισθηματικές και ψυχοσωματικές εντάσεις ενώ η τραγικότητα του κειμένου έγκειται στο γεγονός ότι μέσα από αυτές τις εικόνες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου στη θέση της κοινωνίας. Πως βιώνει ένας παράνομος τον κοινωνικό αποκλεισμό; Πως κερδίζει τα προς το ζην; Ποια όνειρα κουβαλάει στις αποσκευές του και πόσα άφησε στη γη των προγόνων του; Τι θυσιάζει και τι κέρδισε; Τι μέλλον έχει και πως θα πορευθεί; Ποιες οι επιλογές του... και μια ατελείωτη σειρά από ερωτήματα που θίγονται άμεσα και καταλυτικά.

Η Ομάδα Θεάτρου Σελίδα 231 ανεβάζει το συγκινησιακά φορτισμένο έργο «Βρομιά» στο ΤΡΙΚΥΚΛΟ ενώ η ανυπαρξία εισιτηρίου προσθέτει ένα ακόμη κίνητρο στο θεατρόφιλο κοινό. Κάθε Τρίτη μαζεύονται εκεί άνθρωποι από όλες τις άκρες της πόλης και, παρακολουθώντας το μονόλογο του Σαντ, συγκινούνται από την ιστορία του ενώ αναμετριούνται με τις δικές τους αναμνήσεις -στη χειρότερη με τις τύψεις τους.

“Mε λένε Σαντ. Σαντ στα αγγλικά θα πει λυπημένος. Δεν είμαι λυπημένος, όχι, κι ας ζω σε μια χώρα όπου δεν έχω δικαίωμα να ζω…»

Ο ήρωας του Ρόμπερτ Σνάιντερ ήταν φοιτητής. Τώρα, ποιός ξέρει πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, πουλάει τριαντάφυλλα που αγοράζει τις μετρητοίς κάθε βράδυ στις οκτώ από τον ανθοπώλη-ανεφοδιαστή του. Ζει σε ένα δωμάτιο κάπου μέσα στο αχανές μπετονιένο γκρίζο της πόλης -μιας οποιασδήποτε πόλης- και εξομολογούμενος σε ένα αόρατο, ανύπαρκτο κοινό -ή μήπως το κοινό είναι εκεί για να τον ακούσει;- θυμάται, νοσταλγεί, πονάει, αναρωτιέται... ορκίζεται δε, ότι:

«…δεν έχω αγγίξει ποτέ βιτρίνα με τα δάχτυλά μου. Τις μυρίζω μόνο. Τ’ ορκίζομαι. Ειλικρινά αυτό δεν το’ χω κάνει ποτέ. Με τα δάχτυλα, θέλω να πω. Ξέρω ποιος είμαι…»

Ο Γιώργος Μοσκιού υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Βίβιαν Κραββαρίτη πετυχαίνει το συναίσθημα και την εσωτερική αιμορραγία του ήρωα. Ο Σαντ, μέσα από το σώμα και τη φωνή του Γιώργου, συμπυκνώνει σε έναν μονόλογο την ψυχοσύνθεση κάθε παράνομου μετανάστη και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του. Το μικρό pocket theatre βοηθά να φτάσει τούτη η φωνή πιο άμεσα στον θεατή, να ακουστεί ο οδυρμός μπροστά ή πίσω από τις λέξεις. Η αισθητική της παράστασης είναι άψογη σε κάθε λεπτομέρεια και σαν αποτέλεσμα, βλέποντας τον Γιώργο-Σαντ ή τον Σαντ-Γιώργο αναγνωρίζεις εύκολα τον κάθε μετανάστη που έχεις συναντήσει στην πόλη σου ενώ δε μπορείς παρά να συνταυτιστείς μαζί του όταν παραδέχεται αυτογνωμώντας ποιός είναι.

Η μετάφραση, δε, μόνο καταπληκτική μπορεί να χαρακτηριστεί.