koukidaki: Το ημερολόγιο ενός αστροναύτη

Κωνσταντίνου Βαρδή

Είναι αστείο το πόσα γίνονται στην πραγματικότητα και το πόσα μαθαίνονται στο τέλος. Ευτυχώς για εμένα δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ας είναι καλά αυτές οι κιτρινισμένες σελίδες ημερολογίου που κρατώ μπροστά μου και γεμίζω με τόση μανία. Από μικρός μου άρεσε να γράφω. Ήταν ένα είδος χόμπι που κατέληξε σε μανία. Η μανία σε πάθος και το πάθος σε απομόνωση.

Πολλά ειπώθηκαν και για τα διαστημικά ταξίδια. Τα περισσότερα ήταν από αυτούς που τα οργάνωναν. Από αυτούς που στο τέλος του προγράμματος ζύγιζαν τα υπέρ και τα κατά. Καμιά μαρτυρία όμως από τους άμεσα εμπλεκόμενους. Από εκείνους τους αφανείς ήρωες που φόραγαν τις δυσκίνητες στολές με τις χιλιάδες ώρες εντατικής εκπαίδευσης για να πάει μπροστά το ανθρώπινο είδος. Ευτυχώς που υπάρχω κι εγώ να καταγράφω κάθε λεπτομέρεια αυτού του γαλαξιακού ταξιδιού.

~ Σαββάτο, 19 Ιουνίου 1943 ~

Με λένε Λούις Νίκολς και γεννήθηκα στις δεκαεννέα Ιουνίου του 1933, ημέρα Δευτέρα. Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου. Κλείνω τα δέκα μου χρόνια. Αν και παιδί ακόμη, δεν αισθάνομαι έτσι. Είμαι αποκομμένος από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, καθώς βρίσκω περισσότερα ενδιαφέροντα στα βιβλία μου παρά στα ανόητα παιχνίδια τους. Μου αρέσει να μελετάω φυσική, χημεία και μαθηματικά. Τα παιδιά, όπως και οι μεγαλύτεροί μου, δεν κατανοούν αφηρημένες έννοιες όπως βαρύτητα, διάστημα και άλλα. Έχω συνηθίσει να με κοιτούν σαν εξωγήινο όταν τους μιλάω για αυτά.

Τα όνειρά μου διαφέρουν από αυτά των υπολοίπων συμμαθητών μου. Οι περισσότεροι θέλουν να γίνουν οδηγοί αγώνων. Αυτό αρέσει και στα κορίτσια. Εγώ όμως θέλω να ταξιδέψω μακριά. Όχι, δεν εννοώ σε κάποιο εξωτικό μέρος. Εγώ θέλω να ταξιδέψω εκεί ψηλά… στον ουρανό. Κάθε βράδυ αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει έξω από τον δικό μας κόσμο. Ξέρω, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κόσμοι ολόκληροι που περιμένουν να ανακαλυφθούν, έξω από τον δικό μας. Αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Θα ήθελα να γίνω ένας εξερευνητής του διαστήματος…

~ Τρίτη, 22 Μαΐου 1945 ~

Είμαι πολύ χαρούμενος. Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει πολλά αν το θέλει πραγματικά! Σήμερα στο σχολείο μας ανακοίνωσαν πως πριν τρία χρόνια, στις τρεις Οκτωβρίου του 1942, εκτοξεύτηκε το πρώτο αντικείμενο στο διάστημα. Εύχομαι κι αυτός ο πόλεμος* να φτάσει το τέλος του κάποια στιγμή…

~ Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 1945 ~

Είναι η πρώτη φορά που οι σειρήνες χτυπούν από χαρά. Όλοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους και έχουν αγκαλιαστεί. Ο πόλεμος έλαβε επίσημα τέλος. Ελπίζω όλα τα κακά να τελειώσουν μαζί του.

~ Τετάρτη, 17 Ιουλίου 1946 ~

Οι πρώτοι επιβάτες στα διαγαλαξιακά ταξίδια είναι πια γεγονός. Περίπου δηλαδή… αν φυσικά μπορείς να θεωρήσεις επιβάτες τις μύγες και τους σπόρους καλαμποκιού που επάνδρωσαν τον γερμανικό πύραυλο V2. Το τέλος του παγκόσμιου πολέμου άνοιξε νέους ορίζοντες στο ανθρώπινο είδος που πλέον προσπαθεί να φτάσει τον θεό κι εγώ είμαι αποφασισμένος να παίξω ενεργό ρόλο σε αυτό. Είμαι μόλις δεκατριών ετών. Νομίζω πως έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου να προσθέσω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι σε αυτό που εγώ ονομάζω: Κατάκτηση του σύμπαντος.

~ Σαββάτο, 19 Ιουνίου 1948 ~

Σε λίγες μέρες γίνεται η αποχαιρετιστήρια χοροεσπερίδα του σχολείου. Αποφάσισα να μην πάω. Έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω ετούτη τη βραδιά. Ο θείος μου, μου χάρισε ένα τηλεσκόπιο με το οποίο μπορώ να βλέπω τους κρατήρες του φεγγαριού. Κοντεύει πανσέληνος και το θέαμα, είμαι σίγουρος, θα είναι μαγευτικό! Είμαι δεκαπέντε χρονών και τα χέρια μου πιάνουν αρκετά για έναν νέο της ηλικίας μου. Νομίζω πως πλέον έχω όλα τα εργαλεία και υλικά που χρειάζομαι για να κατασκευάσω τη δική μου ρουκέτα. Εύχομαι μόνο να βγει αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει κι εμένα μέσα…

~ Παρασκευή, 24 Φεβρουαρίου 1950 ~

Μετά από πολλές δοκιμές, το πρώτο μου επίσημο πείραμα στέφθηκε με επιτυχία. Η ρουκέτα που κατασκεύασα εκτοξεύθηκε όσο τρία γήπεδα ψηλά. Μου πήρε γύρω στις πέντε ώρες να ψάχνω στα διπλανά χωράφια για να εντοπίσω την άτρακτο. Την βρήκα αλλά δυστυχώς οι ζημιές είναι τόσο μεγάλες που θα πρέπει να κάνω αρκετό καιρό οικονομίες μέχρι να μπορέσω να την κατασκευάσω από την αρχή. Ίσως θα πρέπει να σχεδιάσω ένα αυτόματο σύστημα απελευθέρωσης αλεξίπτωτου. Κι άλλη μελέτη… το κεφάλι μου πονάει…

~ Πέμπτη, 7 Αυγούστου 1952 ~

Δύσκολο πράγμα το χόμπι όταν έχεις να ασχολείσαι και με την δουλειά. Δύσκολα βρίσκω χρόνο πια. Αλήθεια… πού να είναι κρυμμένο εκείνο το τηλεσκόπιο που μου είχε κάνει δώρο ο θείος μου;

~ Σαββάτο, 25 Δεκεμβρίου 1954 ~

Απόψε θα υποδεχτώ τις γιορτές με τον δικό μου τρόπο. Με την βοήθεια του θείου μου κατάφερα να φτιάξω ένα μοντέλο πυραύλου που θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Θα γράψω σήμερα το βράδυ μετά την δοκιμή.

~ Κυριακή, 26 Δεκεμβρίου 1954 ~

Είναι ξημερώματα και είμαι πανευτυχής. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Ο πύραυλος εκτοξεύτηκε με απόλυτη επιτυχία και απομακρύνθηκε τόσο πολύ από το έδαφος όπου η φλόγα του έσβησε στον ξάστερο ουρανό. Δεν ξέρω πού πήγε ή πόσο ψηλά πήγε αλλά πλέον έχω τα σχέδια που θα με βοηθήσουν να τον κατασκευάσω ξανά και ίσως καλύτερο αυτήν τη φορά…

~ Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου 1955 ~

Άργησα αλλά τον βρήκα. Ήταν χωμένος σε ένα χωράφι γεμάτο σπαρτά έξι χιλιόμετρα βορειότερα. Δεν το πίστευα…

Τώρα η μισή δουλειά είναι ήδη έτοιμη. Και το βασικότερο; Το αλεξίπτωτο λειτούργησε!!!

~ Τρίτη, 19 Ιουνίου 1956 ~

Ποιο θα μπορούσε να ήταν το καλύτερο δώρο για τα εικοστά τρίτα γενέθλιά μου; Μα φυσικά μία εκτόξευση άνευ προηγουμένου! Ο πύραυλος ξεπέρασε κάθε προηγούμενη δοκιμή! Η προσπάθεια όλων αυτών των χρόνων επιτέλους είχε αποτέλεσμα. Ο προσωπικός μου πύραυλος είναι πια γεγονός. Με ύψος εφτά μέτρων μπορώ να ταξιδέψω στο διάστημα. Το μόνο πρόβλημα είναι το κατέβασμα. Χα χα…!

~ Παρασκευή, 4 Οκτωβρίου 1957 ~

Παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις. Είμαι σίγουρος πως μια μέρα και το δικό μου όνομα θα γραφτεί στην ιστορία. Σήμερα εκτοξεύτηκε, σε ύψος διακοσίων πενήντα χιλιομέτρων, ο δορυφόρος Σπούτνικ ένα στο διάστημα καταφέρνοντας να μπει σε τροχιά γύρω από τη γη.

~ Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 1957 ~

Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται!!! Ο πρώτος έμβιος οργανισμός, μία σκυλίτσα με το όνομα Λάικα, έγινε το πρώτο ζώο σε τροχιά στον δεύτερο Σπούτνικ που ταξίδεψε μέχρι το διάστημα! Επιτέλους… η αρχή έγινε!

~ Σαββάτο, 4 Ιανουαρίου 1958 ~

Δυστυχώς ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Ο Σπούτνικ ένα δεν κατάφερε να επιστρέψει ακέραιος καθώς αποτεφρώθηκε κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα. Γιατί όμως…; Άραγε τι θα γίνει με τη Λάικα;

~ Τετάρτη, 5 Μαρτίου 1958 ~

Το περίμενα. Η Λάικα δεν είχε καλύτερη τύχη. Αυτό σημαίνει περισσότερη δουλειά για εμένα. Θα ανακαλύψω τι συμβαίνει κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα και μόλις λύσω το μυστήριο το όνομά μου θα περάσει στην ιστορία.

~ Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 1959 ~

Πλέον στις ρουκέτες μου έχω εγκαταστήσει μερικά αυτοσχέδια όργανα και μπαλόνια με τα οποία, θεωρητικά, μπορώ να μετρώ την πυκνότητα και την σύσταση του αέρα. Τα πάντα είναι έτοιμα. Τώρα το μόνο που μένει είναι να τα θέσω σε λειτουργία. Η πορεία και ο χρόνος θα δείξει.

~ Δευτέρα, 29 Φεβρουαρίου 1960 ~

Είμαι αρκετά μπερδεμένος. Τα δείγματα που συλλέγω έχουν να μου επιδείξουν πολλά και διαφορετικά ευρήματα. Η πυκνότητα του αέρα αλλάζει μετά από μερικές χιλιάδες μέτρα συνεχώς. Θέλω να δω τι γίνεται παραπέρα. Μάλλον θα πρέπει να ζορίσω ακόμη περισσότερο τις ρουκέτες μου ώστε να φτάσουν πιο μακριά. Θα τα καταφέρω. Το ξέρω.

~ Σαββάτο, 1 Απριλίου 1961 ~

Σήμερα παρακολούθησα μία πολύ ενδιαφέρουσα διάλεξη ενός αμερικανού φυσικού με το όνομα Θεόδωρος Κάρμαν ο οποίος ανέφερε πως το σύνορο ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και το διάστημα είναι στο ύψος των εκατό χιλιομέτρων. Αρκετά ενδιαφέρον καθώς συμπίπτει με τις δικές μου μελέτες. Νομίζω πως πλέον έχω πολύ υλικό στα χέρια μου και έχω αποκτήσει ακόμη περισσότερες γνώσεις. Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να ανοίξω τα φτερά μου…

~ Δευτέρα, 3 Απριλίου 1961 ~

Πριν λίγα λεπτά έστειλα τη μελέτη που έχω κάνει σχετικά με την ατμόσφαιρα στη Γενεύη καθώς πληροφορήθηκα πως εδώ και δέκα χρόνια περίπου, εδρεύει εκεί ο παγκόσμιος μετεωρολογικός οργανισμός. Έχω σταυρώσει τα δάκτυλά μου. Ελπίζω να μην την πετάξουν στον κάδο των αχρήστων.

~ Τετάρτη, 12 Απριλίου 1961 ~

Πόσο ζηλεύω θεέ μου! Ο εικοσιεπτάχρονος ρώσος Γιούρι Γκαγκάριν είναι ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο διάστημα. Δεν το πιστεύω. Εύχομαι να ήμουν εγώ στη θέση του. Τι πρέπει να κάνω άραγε γα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου;

~ Τετάρτη, 4 Δεκεμβρίου 1962 ~

Ναι! Επιτέλους! Τα όνειρα πραγματοποιούνται! Μου απάντησαν από τον παγκόσμιο μετεωρολογικό οργανισμό. Βρήκαν τη μελέτη μου εξαιρετική! Μου έστειλαν συγχαρητήρια αναφέροντας πως θα ήθελαν έναν λαμπρό άνθρωπο σαν κι εμένα να ανήκει στην δική τους επιστημονική ομάδα. Χάρις τη δική μου μελέτη πλέον έχουν χωρίσει και επίσημα την ατμόσφαιρα σε πέντε ζώνες. Τροπόσφαιρα, στρατόσφαιρα, μεσόσφαιρα, θερμόσφαιρα και τέλος εξώσφαιρα.

Τέλος για εμένα τα ερασιτεχνικά πειράματα. Από εδώ και το εξής θα παίζω επαγγελματικά. Οι κόποι όλης μου της ζωής ανταμείφθηκαν! Το μέλλον μου διαγράφεται λαμπρό! Ελπίζω στην επόμενη ενημέρωση να σου γράψω πως είμαι πλέον έτοιμος να ταξιδέψω στο διάστημα.

~ Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 1963 ~

Το ταξίδι ήταν μεγάλο. Μόλις αποβιβάστηκα στη Γενεύη και περιμένω στη στάση να έρθει το αυτοκίνητο να με πάρει. Έχω πολύ άγχος. Ελπίζω να μπορέσω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις της δουλειάς. Τα συναισθήματά μου βέβαια είναι ανάμεικτα. Εγώ θέλω να γίνω αστροναύτης. Όχι μετεωρολόγος. Δεν πειράζει. Πάμε και βλέπουμε…

~ Παρασκευή, 19 Ιουνίου 1964 ~

Αυτά που με διδάσκουν εδώ τα γνωρίζω ήδη. Σήμερα είπα να πάρω άδεια καθώς δεν νομίζω πως πλέον έχω να κερδίσω κάτι από αυτούς. Αντιθέτως… εκείνοι μαθαίνουν από εμένα. Το αξίζω άλλωστε. Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Είμαι τριάντα ενός χρονών. Οι γονείς μου θα είναι περήφανοι για εμένα. Θα τους επισκεφτώ κάποια στιγμή. Μέχρι τότε θα συνεχίσω να τους γράφω…

~ Δευτέρα, 27 Δεκεμβρίου 1965 ~

Σήμερα μου ανακοίνωσαν την προαγωγή μου. Πλέον θα είμαι υπεύθυνος για τις περιβαλλοντολογικές μελέτες που αφορούν τις προετοιμασίες των πυραύλων.

~ Πέμπτη, 5 Μαΐου 1966 ~

Αυτή είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου! Έστειλαν από τη NASA στον οργανισμό, ζητώντας να δουν προσωπικά εμένα. Δεν θα αφήσω την ευκαιρία να χαθεί.

~ Τετάρτη, 1 Ιουνίου 1966 ~

Σήμερα έφτασα για πρώτη φορά στα κεντρικά γραφεία της NASA. Ο θεός εισάκουσε τις προσευχές μου. Μίλησα με τον γενικό διευθυντή. Ετοιμάζουν μία αποστολή τριών ανθρώπων στο φεγγάρι. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα πάρω μέρος σε αυτό.

~ Πέμπτη, 2 Ιουνίου 1966 ~

Τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενα. Ναι, θέλουν να πάρω μέρος στην αποστολή στο φεγγάρι, αλλά όχι όπως πίστευα. Σαν ερευνητής θέλουν να εποπτεύσω μία ομάδα χιμπατζήδων που θα σταλεί στο διάστημα μπαίνοντας σε τροχιά. Θα μείνει κοντά στο φεγγάρι για εικοσιτέσσερις ώρες και μετά θα επιστρέψει πίσω.

Ναι, το όνομά μου θα μείνει γραμμένο στην ιστορία αλλά με πολύ ψιλά γράμματα και σε εκείνο το σημείο που θα γράφει συντελεστές. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Εγώ ήθελα να αφήσω τα χνάρια μου σε αυτόν τον απάτητο δορυφόρο γύρω από εμάς.

Όπως και να έχει, δέχτηκα. Είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που ήθελα να κάνω. Ειρωνεία, ε;

~ Τετάρτη, 1 Ιανουαρίου 1969 ~

Οι προετοιμασίες έχουν εντατικοποιηθεί. Οι χιμπατζήδες έχουν τελειώσει την εκπαίδευσή τους και ειλικρινά δεν έχω δει ποτέ μου κάτι παρόμοιο. Αντιδρούν σαν πραγματικοί κοσμοναύτες. Θα έβαζα στοίχημα μάλιστα πως ξέρουν να οδηγούν καλύτερα από τους μισούς ανθρώπους εκεί έξω. Πρόκειται για τρεις πιθήκους εξαιρετικά ευφυείς. Δεν ξέρω αν γεννήθηκαν έτσι ή αν με κάποιον τρόπο τους έκαναν έτσι.

~ Σαββάτο, 1 Φεβρουαρίου 1969 ~

Έχουν μείνει μόνο λίγες μέρες μέχρι να γίνει η πρώτη ανεπίσημη αποστολή μέχρι το φεγγάρι. Όλες οι δοκιμές τελειώνουν με επιτυχία. Δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση κάτι να πάει στραβά. Το να στείλουν πιθήκους αντί άνθρωπο είναι καθαρά θέμα τυπικής προστασίας και τίποτα περισσότερο. Πριν λίγες μέρες δήλωσα εθελοντής να ταξιδέψω κι εγώ μαζί τους. Μου το αρνήθηκαν κατηγορηματικά.

~ Σαββάτο, 1 Μαρτίου 1969~

Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Στις δέκα Μαρτίου το πλήρωμα των χιμπατζήδων αναχωρεί από γη. Το ταξίδι τους θα διαρκέσει συνολικά εννιά ημέρες περίπου. Δεν θα κάνουν κάτι μέσα στην άτρακτο. Απλά θα παραμείνουν εκεί ώστε να μελετηθεί η βιολογική τους διαβίωση μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Οι χιμπατζήδες ονομάζονται Άλφα, Βήτα και Γάμμα. Οι ονομασίες τους δεν είναι τυχαίες και έχουν δοθεί κατά αυτόν τον τρόπο για αποφυγή παρεξηγήσεων από εμάς σχετικά με την αρχηγία και τα δικαιώματα του κάθε ενός. Μόλις επιστρέψουν θα γίνουν εξετάσεις ώστε να διαπιστωθεί η καλή τους ζωτική λειτουργία. Μετά θα ανοίξει το πράσινο φως για την αποστολή ανθρώπων στη σελήνη. Μέχρι τότε θα ελπίζω.

~ Δευτέρα, 10 Μαρτίου 1969 ~

Το σκάφος εκτοξεύτηκε σήμερα το πρωί από την βάση. Αυτό ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ανθρώπου. Έμειναν ακόμη τέσσερις ημέρες μέχρι να φτάσει στον προορισμό του. Μέχρι τότε θα περιμένουμε…

~ Παρασκευή, 14 Μαρτίου 1969 ~

Ήταν μία λαμπρή μέρα! Πυροτεχνήματα φώτισαν τον ουρανό για όλους εμάς εδώ. Επιτέλους το σκάφος εντροχιάστηκε όπως ήταν υπολογισμένο. Θα μείνουν εκεί για ένα εικοσιτετράωρο και μετά θα επιστρέψουν πίσω. Δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα στην καμπίνα ακόμη. Τα πάντα όμως ηχογραφούνται και καταγράφονται μέσω κάμερας. Σίγουρα θα έχουμε πολύ υλικό για μελέτη μόλις επιστρέψει στη γη. Ανυπομονώ…

~ Τρίτη, 19 Μαρτίου 1969 ~

Μέχρι στιγμής όλα καλά. Η άτρακτος έχει ξεκινήσει ήδη το ταξίδι της για την επιστροφή. Περιμένουμε αύριο να είναι στη γη.

~ Τετάρτη, 20 Μαρτίου 1969 ~

Όλη η βάση έχει συνταραχτεί κι εγώ δεν έχω λόγια. Τα χέρια μου τρέμουν. Μου ζητούν βοήθεια κι εγώ δεν ξέρω πώς να εξηγήσω ό,τι έγινε εκεί πάνω.

Ο Άλφα, ο Βήτα και ο Γάμμα επέστρεψαν νεκροί. Το βίντεο και η ηχογράφηση διακόπτονται μερικά λεπτά της ώρας και όταν επανέρχονται καταγράφουν νεκρική σιγή και ακινησία.

Γίνονται έρευνες ώστε να διαπιστωθούν τα αίτια των θανάτων των τριών χιμπατζήδων. Ο μηχανικός αναφέρει πως η άτρακτος δεν άνοιξε. Η αποστολή είχε επιτυχία σε ό,τι αφορά το μηχανικό σκέλος της.

Αποτυχία. Ίσως τελικά ο άνθρωπος να μην προορίζεται για το διάστημα…

Οι χιμπατζήδες έχουν σταλεί για εξέταση. Ο ιατροδικαστής θα βγάλει απόφαση σε τρεις ημέρες.

Τα έχω χάσει…

~ Κυριακή, 23 Μαρτίου 1969 ~

Τα αποτελέσματα βγήκαν. Όλα δείχνουν πως υπήρξε πάλη μεταξύ των χιμπατζήδων μέσα στο σκάφος. Και οι τρεις πέθαναν από ασφυξία που προήλθε από στραγγαλισμό. Οι αναλυτές πιστεύουν πως παράνοια κατέλαβε τα μυαλά τους και έχασαν τον έλεγχο. Ίσως τελικά αυτή να μην είναι δουλειά για χιμπατζήδες…

~ Τρίτη, 25 Μαρτίου 1969 ~

Χθες το βράδυ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Μέσα στο μυαλό μου στριφογυρνούν όλα εκείνα που συμβαίνουν αυτές τις μέρες. Με το που κλείνουν τα μάτια μου βλέπω τους τρεις χιμπατζήδες να καταστρέφουν ό,τι με μόχθο είχα καταφέρει ως τώρα. Ανεγκέφαλα πλάσματα….

~ Παρασκευή, 28 Μαρτίου 1969 ~

Το ίδιο όνειρο ξανά και ξανά. Πάει να σπάσει το κεφάλι μου. Όμως… για μια στιγμή. Δεν έχω χρόνο… φεύγω αμέσως. Θα καταγράψω μόλις επιστρέψω…

~ Σαββάτο, 29 Μαρτίου 1969 ~

Βρήκα τον υπεύθυνο της αποστολής. Όλοι αρκέστηκαν στην διάγνωση του ιατροδικαστή. Μάλιστα έδειξε αρκετά ενοχλημένος από τις ερωτήσεις μου, τόσο που δεν θέλησε να απαντήσει. Μάλιστα μου είπε να μην κάνω ηλίθιες ερωτήσεις. Φώναξα και μάλωσα. Τους είπα να ακυρώσουν την προγραμματισμένη αποστολή της δέκατης έκτης Ιουλίου*. Χρειαζόμαστε κι άλλο χρόνο ώστε να μελετήσουμε τα ευρήματα καλύτερα.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός πως οι χιμπατζήδες πάλεψαν στραγγαλίζοντας ο ένας τον άλλον. Όμως… ήταν τρεις. Ακόμη κι αν ο Άλφα, σαν αρχηγός, κατάφερνε να στραγγαλίσει τους άλλους δύο, τότε… ποιος στραγγάλισε τον Άλφα;

Άραγε, τι προσπαθούν να αποκρύψουν…;

~ Δευτέρα, 19 Ιουνίου 1989 ~

Δεν θα πίστευα ποτέ μου πως θα έβλεπα ξανά αυτές τις χαμένες σελίδες. Δεν υπάρχει καλύτερο δώρο από αυτό στα πεντηκοστά έκτα γενέθλιά μου.

Κάθισα και διάβασα με νοσταλγία όλες αυτές τις σελίδες, μία προς μία κάθε γραμμή, αναβιώνοντας όλες εκείνες τις στιγμές που με έφτασαν εδώ που είμαι σήμερα.

Τι αγώνα είχα ρίξει τότε; Αποφάσισα να αποσυρθώ λίγα χρόνια αργότερα όταν βρήκα την πραγματική ευτυχία μακριά από όλα αυτά.

Πλέον έχω γυναίκα και παιδί. Πολλές αλλαγές έχουν γίνει εκτός από μια. Ακόμη νιώθω το ίδιο ρομαντικός κάθε φορά που κρατώ στα χέρια μου αυτή την πένα με σκοπό να γεμίσω κάθε άδεια σελίδα αυτού του ημερολογίου. Ίσως για αυτό το χέρι μου πια είναι τόσο μουδιασμένο…

~ Τρίτη, 20 Ιουνίου 1989 ~

Πίστευα ότι ο πόνος θα πέρναγε αλλά δυστυχώς χειροτερεύει. Φτάνω σε σημείο να μην μπορώ να κουνήσω τα δάκτυλά μου. Θα πρέπει να πάω στον γιατρό μία από αυτές τις μέρες να με εξετάσει. Δεν ξέρω… μπορεί να πάσχω απλά από οστεοαρθρίτιδα. Μία εξέταση θα δείξει.

~ Τετάρτη, 21 Ιουνίου 1989 ~

Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα να κουνήσω καν το χέρι μου. Δεν το αισθανόμουν. Σε λίγες ώρες έχω ραντεβού με τον γιατρό.

~ Πέμπτη, 22 Ιουνίου 1989 ~

Με εξέτασε. Σαν πρώτη εικόνα δεν φαίνεται κάτι. Μου έχει δώσει να κάνω κάποιες εξετάσεις αίματος. Τις έκανα σήμερα το πρωί. Σε λίγες μέρες θα βγουν τα αποτελέσματα.

~ Παρασκευή, 23 Ιουνίου 1989 ~

Πολύ γκρίνια από τη Μάρθα σήμερα το πρωί. Όλο το βράδυ κουνιόμουν, λέει, στο κρεβάτι και δεν την άφηνα να κοιμηθεί. Καμιά φορά δεν μπορώ να τις καταλάβω τις γυναίκες. Εμένα το χέρι μου ήταν πάλι μουδιασμένο. Και σαν να μην έφτανε αυτό είχα ένα βάρος όλο το βράδυ στο στομάχι αλλά δεν θυμάμαι να έφαγα κάτι βαρύ. Τέλος πάντων…

Η ώρα είναι δέκα το πρωί και μόλις άνοιξα τα μάτια μου επειδή το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν από το ιατρικό κέντρο και μου είπαν πως οι εξετάσεις βγήκαν ήδη. Δεν τις περίμενα τόσο γρήγορα. Ας είναι όμως. Καλό αυτό! Έχω λίγη ώρα μέχρι να φύγω οπότε γράφω στο ημερολόγιο που πλέον κρατώ δίπλα στο κρεβάτι μου, στο κομοδίνο. Αν και τα χρόνια περνούν αισθάνομαι όλο και δυνατότερη την ανάγκη να καταγράφω την καθημερινότητά μου. Μυστήριο, ε;

~ Σάββατο, 24 Ιουνίου 1989 ~

Χτες πήρα τις εξετάσεις. Δεν τις πήγα βέβαια ακόμη στον γιατρό, αλλά δεν μου είπαν και κάτι από το ιατρικό κέντρο. Οπότε υποθέτω πως έχουν βγει καλές. Το μούδιασμα στο χέρι όμως εξακολουθεί. Και δεν είναι μόνο αυτό. Το βάρος που αισθανόμουν χτες στο στομάχι, το ένιωθα σήμερα τα ξημερώματα λίγο πιο ψηλά, στο στήθος. Η Μάρθα μου είπε πως όλο το βράδυ ψαχούλευα κάτω από τα σεντόνια. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά. Εγώ κοιμόμουν. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι μου λέει.

~ Κυριακή, 25 Ιουνίου 1989 ~

Πήρα τηλέφωνο τον γιατρό και έκλεισα ραντεβού για αύριο Δευτέρα. Θα του δείξω τις εξετάσεις και πλέον θα του πως και για το βάρος που μοιάζει να μετακινείται μέρα με τη μέρα. Σήμερα το πρωί αισθανόμουν ένα πλάκωμα στον λαιμό. Άνοιξα τα χέρια μου και η Μάρθα έλειπε από το κρεβάτι. Την άκουσα να ροχαλίζει στο διπλανό δωμάτιο. Το δεξί μου χέρι είχε μουδιάσει τελείως από τον ώμο και δεν το αισθανόμουν καθόλου. Όταν κοίταξα το σώμα μου το βρήκα να έχει αγκαλιάσει με την παλάμη τον λαιμό μου. Το έπιασα με το αριστερό χέρι και ήταν ζεστό. Συνήθως όταν μουδιάζει ένα μέρος του κορμιού μας, δεν παγώνει λόγω κακής κυκλοφορίας του αίματος;

~ Δευτέρα, 26 Ιουνίου 1989 ~

Είμαι πολύ σοκαρισμένος. Η Μάρθα νομίζει πως της κάνω πλάκα. Εγώ από την άλλη δεν ξέρω τι να πιστέψω. Μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί βρήκα ένα μήνυμα γραμμένο στο ημερολόγιό μου.

Άσε με ελεύθερο…

Δεν το έγραψα εγώ. Το ξέρω. Δεν θυμάμαι να το έχω γράψει εγώ. Βλέπω όμως τον δικό μου γραφικό χαρακτήρα και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο.

Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ στον γιατρό. Τα παθολογικά μου ή τα ψυχολογικά μου…;

~ Τρίτη, 27 Ιουνίου 1989 ~

Σήμερα ξύπνησα με έντονο βήχα. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ήταν λες και κάποιος προσπαθούσε να με πνίξει όλο το βράδυ στον ύπνο μου. Έχω κουραστεί πια.

Παρεμπιπτόντως, οι εξετάσεις βγήκαν πεντακάθαρες…

~ Τετάρτη, 28 Ιουνίου 1989 ~

Δεν ξέρω… μπορεί, απλά, να είναι θέμα κλιμακτηρίου. Σήμερα δεν θα κάνω τίποτα. Θα κάτσω στο κρεβάτι όλη την ημέρα και θα κοιμάμαι συνεχώς.

~ Πέμπτη, 29 Ιουνίου 1989 ~

Το ίδιο. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Σηκώθηκα μέσα στο χάραμα, πριν ακόμη ανατείλει καλά-καλά ο ήλιος και είδα τον λαιμό μου έντονα κόκκινο. Θα ορκιζόμουν πως είχε μείνει ένα αποτύπωμα από χέρι. Μήπως η Μάρθα…; Μα τι λέω…; Έχω αρχίσει τελικά να τρελαίνομαι. Η Μάρθα ακόμη κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο…

Απόψε το βράδυ θα της πω να κοιμηθεί μαζί μου…

~ Παρασκευή, 30 Ιουνίου 1989 ~

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Δεν με αναγνωρίζω. Ξύπνησα με φρικτούς πόνους. Η Μάρθα τελικά κοιμήθηκε μαζί μου. Πριν τον βραδινό ύπνο μου έφτιαξε κάτι να τσιμπήσω. Εκείνη είχε ήδη ξαπλώσει ενώ εγώ είχα μείνει ξύπνιος διαβάζοντας δίπλα της. Ο δίσκος με το πιάτο και το μαχαιροπίρουνο έμεινε πάνω στο κομοδίνο. Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν θυμάμαι τίποτα. Τα χαράματα όμως ξύπνησα σφαδάζοντας καθώς το πιρούνι είχε καρφωθεί πάνω στο αριστερό μου χέρι. Ο γιος μας δεν μένει μαζί μας. Έχει φύγει για σπουδές πρώτου έτους. Η Μάρθα κοιμόταν. Έχω αρχίσει και φοβάμαι…

Το χέρι μου είναι τυλιγμένο με γάζες. Η Μάρθα το περιποιήθηκε.

~ Σαββάτο, 1 Ιουλίου 1989 ~

Δεν ξέρω… είναι χαράματα και η Μάρθα δίπλα μου δεν αναπνέει. Φοβάμαι τα χειρότερα. Έχω ήδη καλέσει την αστυνομία.

~ Κυριακή, 2 Ιουλίου 1989 ~

Βρίσκομαι στο αστυνομικό τμήμα. Όχι για να δώσω κατάθεση ή κάτι τέτοιο. Βρίσκομαι εδώ σαν βασικός ύποπτος για τον θάνατο της γυναίκας μου. Η Μάρθα πέθανε από στραγγαλισμό. Ορκίζομαι πως δεν το έκανα εγώ. Κάποιος πρέπει να μπήκε στο σπίτι την ώρα που κοιμόμασταν και να το έκανε. Ίσως αυτός που έγραψε το μήνυμα. Οι αστυνομία έχει ελέγξει το διαμέρισμα. Δεν βρέθηκαν σημάδια διάρρηξης. Ο θεός ας με βοηθήσει…

~ Δευτέρα, 3 Ιουλίου 1989 ~

Είμαι πλέον κι επίσημα κρατούμενος. Σήμερα με εξέτασε ψυχίατρος. Διέγνωσε βαριά σχιζοφρένια. Διχασμένη προσωπικότητα έγραψε στα χαρτιά του. Δεν μπορώ να το πιστέψω…

~ Τετάρτη, 5 Ιουλίου 1989 ~

Οι ώρες περνούν βασανιστικά αργά. Έχω κλείσει κάτι παραπάνω από ένα εικοσιτετράωρο και κοντεύω να τρελαθώ. Οι εφιάλτες μου με κυνηγούν ακόμη και μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους που είναι καλυμμένοι με αφρολέξ. Είμαι μόνος αλλά δεν αισθάνομαι μόνος. Σήμερα το πρωί βρήκα γραμμένο με τον μαρκαδόρο μου στον τοίχο…

Σου είχα πει να με αφήσεις ελεύθερο, αλλά εσύ με παράκουσες.

Το χέρι σου…

Δεν μπορώ να πιστέψω πως όλα αυτά είναι αλήθεια. Το μυαλό μου ταξιδεύει είκοσι ολόκληρα χρόνια πίσω όταν η δοκιμαστική αποστολή του πρώτου πληρώματος των χιμπατζήδων επέστρεψε στραγγαλισμένη. Είναι δυνατόν να έφεραν μαζί τους κάποιον ιό; Είναι δυνατόν τα χέρια τους να απέκτησαν ξεχωριστή συνείδηση πνίγοντας τον ίδιο τους τον εαυτό; Ή μήπως θα έπρεπε, καλύτερα, να πω… ξενιστή; Και γιατί τώρα; Ίσως στο διάστημα ο ιός να έδρασε τόσο γρήγορα, ενώ μόλις μπήκε στην ατμόσφαιρα, η βαρύτητα τον έριξε σε νάρκη. Παραληρώ. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Εύχομαι να κάνω λάθος. Αν δεν κάνω όμως…;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πέμπτη, 6 Ιουλίου 1989

-«Πώς αισθάνεσαι σήμερα Πάμπλο; Πρώτη μέρα μετά την άδεια, ε;»

-«Άστα φίλε… μην τα ρωτάς. Σκέτη απογοήτευση. Είμαι έτοιμος να δηλώσω παραίτηση.» Δύο νοσοκόμοι περπατούσαν στους διαδρόμους του ψυχιατρικού κέντρου, στο οποίο νοσηλευόταν ο Λούις Νίκολς, κάνοντας τη βάρδιά τους.

-«Σε καταλαβαίνω.»

-«Έχουμε κάναν νέο τρόφιμο στις πτέρυγες;»

-«Ναι. Τη Δευτέρα το απόγευμα μας έφεραν ακόμη έναν με διχασμένη προσωπικότητα ο οποίος είχε πνίξει τη γυναίκα του.»

-«Χμ… Κοίτα σύμπτωση…!»

-«Τι εννοείς;»

-«Στην άδειά μου είχα πάει με τη γυναίκα μου να βρούμε μία συνάδελφό της στην ψυχιατρική κλινική της Νότιας Καρολίνας και την Δευτέρα είχαν βάλει έναν άντρα μέσα για τον ίδιο λόγο. Μάλιστα αυτός εργαζόταν και στη NASA φίλε. Ήταν μυαλό από τα λίγα σου λέω. Υποθέτω πως πρέπει να του είχε λασκάρει καμιά βίδα με τόσο στρες.»

-«Μάλλον…» οι δύο τους περπάτησαν μέχρι να φτάσουν έξω από την πόρτα του νέου τους ασθενή.

-«Φίλε… έχουμε πρόβλημα… ο νέος δεν κουνιέται…» είπε φανερά αγχωμένος κοιτάζοντας μέσα από το τζαμάκι της πόρτας.

-«Ίσως κοιμάται. Μην αγχώνεσαι…»

-«Ποιος κοιμάται στις έντεκα η ώρα φίλε; Ας μπούμε μέσα να δούμε τι γίνεται…»

Οι δύο τους άνοιξαν την πόρτα μπαίνοντας με προσοχή μέσα στον χώρο. Ο Λούις Νίκολς κειτόταν ακίνητος δίπλα από τον τοίχο. Ο ένας νοσοκόμος τον πλησίασε αγγίζοντας με τα δάκτυλά του την κεντρική φλέβα στον λαιμό ώστε να δει για σφυγμό.

-«Φίλε… αυτός δεν έχει παλμό…» είπε έντρομος. Αμέσως έσκυψε πάνω από το στόμα του προσπαθώντας να ακούσει την αναπνοή του. Τίποτα. Κόλλησε το αυτί του στο στήθος. Σιγή. Ο λαιμός του ήταν κόκκινος και ένα σημάδι πέντε δακτύλων είχε μείνει αποτυπωμένο στο δέρμα. Φόρεσε τα ακουστικά. Το ίδιο. «Είναι νεκρός. Είναι νεκρός…» φώναξε αντιλαλώντας στους διαδρόμους και σήκωσε το κεφάλι παρατηρώντας γραμμένο, με μαρκαδόρο, τις τελευταίες λέξεις του ασθενή.

Επιτέλους, είμαι… ελεύθερο!

Ο άλλος νοσοκόμος έσκυψε πάνω στον νεκρό προσπαθώντας να τον σηκώσει για να τον μεταφέρει στην ιατρική πτέρυγα.

-«Βοήθησέ με σε παρακαλώ γιατί από χτες έχει μουδιάσει το χέρι μου και δεν μπορώ μονάχος…»

Τέλος…?

Σημειώσεις-παραπομπές:
Η εικόνα που συνοδεύει το διήγημα είναι επιλογή του συγγραφέα.

*Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

**16η Ιουλίου 1969: Πραγματοποιήθηκε η πρώτη αποστολή ανθρώπων στο φεγγάρι ένας εκ των οποίων ήταν ο Νηλ Άρμστρονγκ. Στις 21 Ιουλίου πάτησε πρώτη φορά το πόδι του αναφέροντας τα γνωστά, σε όλους μας, λόγια: «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα.»
Περισσότερα από/για τον Κωνσταντίνο Βαρδή:
Ο Κωνσταντίνος Βαρδής για την "Ικχθίλιον"
Η μαγική ταινία