…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Ξεκίνησε λίγο πριν αντικρίσω τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου, μιας και τούτες τις ώρες είναι που συνηθίζω να διαβάζω πάντα. Μονάχα τότε συναντούν την ψυχή τους οι λέξεις, συμμετέχοντας κι αυτές στο παράδοξο αντάμωμα που για λίγο το σκοτάδι καταφέρνει ν’ αγγίξει το φως. Κι είναι μοιραίο, πως όταν πρόκειται για λόγια ποιητικά που αποπνέουν ανάσες συναισθημάτων και εξομολογήσεις ονείρων, ότι δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή για να τα ζήσεις…
Τις «Ρωγμές στο ανέφικτο» της ποιήτριας Νόπης Χατζηιγνατιάδου τις βίωσα ως έργο ανθρώπινο που υπήρχε από πάντα στ’ αγαπημένα μου βιβλία. Θαρρείς και σε κάθε στιγμή που αποζητούσα καταφύγιο σε μια γαλήνια θάλασσα, πως ήταν εκεί να με ταξιδέψει.
Αυτό άλλωστε είναι και το σημαντικότερό του στοιχείο: Καταφέρνει να χαρίζει απλόχερα στον αναγνώστη τις εικόνες ώστε να τις κάνει δικές του, χαράζοντας αυθόρμητα τ’ ανομολόγητα όνειρά σου στης παλάμης την σιωπή.
«Άναρχος ο κόσμος μου
μα μέσα δε χωράω»,
παραδέχεται η Ποιήτρια, καλώντας σε καρτερικά να σεργιανίσεις μαζί της σ’ ένα κόσμο που έπλασε για σένα. Στο κάθε «εγώ» και κάθε «εσύ», σου δίνει για χάρτη μην χαθείς, τους ίδιους της τους στίχους:
«Να θυμάσαι,
μια νύχτα καθώς περπατώ
πάνω στο γκρι της πόλης
θα φτάσω σε μια κόκκινη πόλη
όπου οι άνθρωποι θα λένε μονάχα
σ’ αγαπώ!»
…και με τα αισθήματα τούτα, ν’ ανακαλύπτεις σταγόνες πάθους ανάκατες με στάλες δάκρυα στο χαρτί και στο μελάνι. Στοργικά αληθινές και μοιραία εξαγνιστικές για τ’ ανεκπλήρωτα των ελπίδων σου.
«Όλη η θάλασσα τα μάτια σου....», να ψιθυρίζει, κάνοντάς σε να πεθυμήσεις και να προσδοκάς πλάι σου το πρόσωπο του έρωτα. Κι έπειτα χάδια από όνειρα σου δίνει, βαδίζοντας σ’ ένα μονοπάτι που τα «μη» και τα «όχι» είναι έννοιες άγονες και στείρες. Ξένες για σένα που τόσα πόθησες κι ακόμη αγωνίζεσαι για να τα καταφέρεις, ξεπερνώντας τόσους και τόσους γκρεμούς της μοναξιάς κι αμέτρητους θνητούς κινδύνους.
«Τις νύχτες ονειρεύομαι
τους τοίχους των ανθρώπων
κάποτε να σπάσω»,
ορκίζεται καθώς δίπλα της σ’ έχει. Κι απ’ όσα δεις «…χρόνος που δε κυλούσε ήμουν, στα μάτια ενός παιδιού», θα παραδεχτείς κι αυτό θα γίνεις, ακούγοντας σώψυχα της ανάσας της τα ολοστρόγγυλα γράμματα.
«Ήρθε ο καιρός
να συλλαβίσεις αργά την ψυχή σου»,
θα σου ψιθυρίσει στο τέλος, ωθώντας σε ελεύθερο να ζήσεις. Κι έπειτα έρχεται να γεννηθεί ένας στεναγμός και μία λύτρωση από φως. Φως που βρίσκεται κρυμμένο στη στερνή σελίδα και σε περιμένει να τ’ ανακαλύψεις και να το μοιραστείς κι εσύ ξανά απ’ την αρχή, σ’ αέναο ταξίδι…
Η Νόπη Χατζηιγνατιάδου γεννήθηκε στην Πτελέα Δράμας.
Είναι απόφοιτη Θεολογίας του ΑΠΘ και φοιτήτρια του τμήματος Οινολογίας και Τεχνολογίας Ποτών Δράμας ΤΕΙ του ΑΜΘ και ελεύθερη επαγγελματίας.
Οι ποιητικές συλλογές της «Αναζητώντας το Άλφα» και «Ιέρεια ουρανού και θάλασσας», που κυκλοφόρησαν το 2009 και το 2011 αντίστοιχα, βραβεύτηκαν από το λογοτεχνικό περιοδικό «Κελαινώ».
Έχει συμμετάσχει σε ημερολόγια και ανθολόγια ποίησης.
Έλαβε δεκάδες βραβεία και επαίνους σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης. Ποιήματά της δημοσιεύονται σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες, έντυπα και διαδικτυακά, στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Ασχολήθηκε με ραδιοφωνικές εκπομπές τέχνης και λόγου.
Το 2012 η μελοποίηση του ποιήματος «Γυναίκα» ήταν η αφετηρία της συνεργασίας της με τον συνθέτη Χρυσόστομο Καραντωνίου.
Τη συλλογή "Ρωγμές στο ανέφικτο" μπορείτε να την παραγγείλετε από το βιβλιοπωλείο σας. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στο e-mail: xatzpar@gmail.com
¤
Περισσότερα του Θεόφιλου Γιαννόπουλου:
