Λατρεύω...
Κ.Δ.: Αγαπώ τη ζωή, τους ανθρώπους, τα βιβλία. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φύσης. Λατρεύω την ποίηση και τους μαθητές μου! Προσπερνώ τη μιζέρια σε όλες της τις αποχρώσεις, απεχθάνομαι την υποκρισία και τον συντηρητισμό. Με προσπερνά η τεχνολογία (αν και έχω καλή σχέση μαζί της)!
Που/πως βρίσκουμε την ποίηση;
Κ.Δ.: Η ποίηση βρίσκεται παντού γύρω μας, σαν την ομορφιά και τον πόνο. Ο ποιητής την ψάχνει, την ανακαλύπτει. Την ανιχνεύει στη μαγική λειτουργία της φύσης, στην ανάσα του ανθρώπου. Την αφουγκράζεται στην αναπνοή της ψυχής, στο ψήλωμα του νου. Άλλοτε όμως την εξιδανικεύει, την εξωραΐζει, άλλοτε την ποιεί ρεαλιστικά και άλλοτε την απογυμνώνει, την αποκαθηλώνει για να υπηρετήσει τον εκάστοτε σκοπό του.
Ποίημα είναι...
Κ.Δ.: Θα ευχόμουν, με την πένα ν' αλλάξει τ΄άδικο που καλπάζει ασύστολα στον πλανήτη. Το ζούμε, το νιώθουμε, το βιώνουμε πολυεπίπεδα. Η δύναμη της ποίησης είναι τεράστια, ίσως μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις, τον κόσμο όμως δύσκολα. Οι λέξεις καταγράφουν, μαρτυρούν, αιμορραγούν, κραυγάζουν. Ποίημα είναι εκείνος ο κόμπος στο στομάχι, εκείνο τ΄ αντάριασμα της ψυχής στη θέα των νεκρών παιδιών από τα εγκλήματα ζωής στη Γάζα, στη Συρία, στο Ιράκ. Στίχος κραυγή είναι το πεινασμένο προσφυγόπουλο, η άστεγη αξιοπρέπεια, η άνανδρη καταπάτηση του ανθρώπινης προσωπικότητας, το ξόδεμα του ανθρώπινου πόνου. Ποίημα είναι εκείνος ο κόμπος στο στομάχι που ένιωσα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στα κατεχόμενα της Κύπρου τα σοκάκια.
Αγαπημένοι ποιητές;
Κ.Δ.: Ρουφώ ακατάπαυστα το υπερρεαλιστικό, λυρικό ποιητικό όραμα του Ελύτη, στέκομαι και υποκλίνομαι στα ιστορικά και φιλοσοφικά ποιήματα του Καβάφη. Ασπάζομαι την επαναστατική ποιητική γραφή του Γιάννη Ρίτσου.
Αγαπημένο ποίημα;
Κ.Δ.: Αν ήμουν ποίημα; Θα ταυτιζόμουν με το ποίημά μου ΑΛΙΣΑΧΝΗ (βραβεύτηκε πρόσφατα από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών) γιατί νομίζω πως είμαι εγώ. Λατρεύω το Αιγαίο, τη θάλασσα, τον ήλιο, τη δράση. Επίσης η ζωή μου μέσα από την ενασχόλησή μου με την ποίηση είναι ένα διαρκές μαγικό ταξίδι στη φύση, στην ιστορία, στο μύθο, στην τέχνη, στην ίδια τη ζωή.
Η Καλλιόπη Δημητροπούλου απάντησε σε πέντε ερωτήσεις που δεν της έκανα ποτέ.
Αυτές ήταν οι απαντήσεις. Για τις ερωτήσεις δε παίρνω όρκο.
ΑΛΙΣΑΧΝΗ
Βάλε Θεέ μου Εσύ
μια ηλιαχτίδα για κουπί
κι εμείς
μια πινελιά θάλασσα για βάρκα
απ' του Αιγαίου το γαλάζιο
κι όλη η Ελλάδα ταξίδι
αέναο ερωτικό
και των ψιθύρων η ερωτότροπη ηχώ
απ' την επώαση των κοχυλιών
εκεί σιμά στο πορφυρό το λιόγερμα
μες στα ολόλευκα τα καλντερίμια
οίστρος ερωτικός
στους φλοίσβους της καλντέρας
ήχοι ασμάτων ερώτων ύμνοι
στο λιόξανθο της λάβας το κορμί
ηχούνε Σάντα Ιρίνα
κι η αλισάχνη κόρη λάγνα
γέννημα στης αφρογένειας τον αχό
και στ' αραδοκύματα
από τους άσπρους τους βοριάδες
αγκάλιασμα φιλήδονο
στα βότσαλα τα λεία
ηδονής προσκυνητάρι
της Μυκόνου
και τ' άγρια τα μέτωπα των βράχων
λουσμένα με τα χρυσά τα μαϊστράλια
μοσχομυρίζουν μαστίχα Χιώτικη
λεμονανθούς και βάλσαμο
θαλασσινής λεβάντας
και τα κορίτσια γιασεμιά ολόδροσα
με τα λευκά σανδάλια μόνο στ' ακροπόδια
και τη ζωή σφιχτά στην απαλάμη μέσα
κορμιά ηλιοκαμένα απ' την αρμύρα της Αξιάς
ατίθασα κορμιά αισθησιακά
στο συναπάντημα το ερωτικό
του Διόνυσου και της Αριάδνης
ωσάν γοργόνες του Νηρέα
με το γαλάζιο του ουρανού
και του πελάγου στα μάτια
και το πάθος αειφόρο
γητεύουνε τον ήλιο κωπηλάτη
στου έρωτα τη θάλασσα
και η Ελλάδα ταξιδεύει
στη σοροκάδα και στον λεβάντε
με τα νησιά της λευκές γαρνιτούρες
να λικνίζονται στο μπλε του Αιγαίου
καράβι αέναο ερωτικό
με Αμοργό στην κουπαστή
και στο τιμόνι Σέριφο
και Σαρακήνικο της Μήλου
Πάρος αρχόντισσα κι Αντίπαρος
μ' αστροφεγγιά στο λουλακί λουσμένες
στης ιστορίας τα κατάρτια η Δήλος
κι εκεί ψηλά στη σκιά του Άθω
μια κυρά στα καταπράσινα
με τις χρυσές ελιές τα αρμυρίκια
και τις πευκοβελόνες της
στο πέλαγο ριγμένες.
ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟ ΦΥΛΛΟ
Στου ηλιάτορα τα παιχνίδια αφέθηκες
χρυσοπράσινο ποιητάρικο φύλλο
και σ' απόθεσε καταμεσής στο πέλαγο
τις μέρες σου δοξαστικές
ο Θεός τις ορίζει
προσκυνητάρι ευλάβειας
στην έγχορδη της φύσης σου λύρα
σιγανό αεράκι αγγίζει τις χορδές σου
μελωδίες καλοτάξιδες ψιθυρίζει
από τις κορυφογραμμές του Τρόοδος
ως τ' άπειρο γαλάζιο της Πάφου
για μια Αφροδίτη αναδυόμενη
από της ίριδας το ουράνιο τόξο
η παλέτα σου κλέβει τα χρώματα
και βάφει χρυσά
τα στάρια της Μεσαορίας
απ' τους λεμονανθούς
της γης της Μόρφου
κι απ' τ' άγρια
της Καρπασίας τα φυλλώματα
δάνειο τ' αρώματα
και ζωγραφίζει με κραταιό μπλε
μιαν άγκυρα μια βάρκα
ένα κοχύλι πάθους
μια κουπαστή
μιαν εκκλησιά στο κύμα
ένα λευκό μπουγαρίνι
μαυροφορεμένη μια μάνα
και κάτω απ΄του βουνού τα πέντε δάχτυλα
ένα λιόδεντρο
με το πράσινό του ταυτότητα
σε μια γραμμή του μίσους
φανοστάτης που σιγοκαίει
στη νεκρή τη ζώνη
οδοιπορώντας στα ένδοξα καλντερίμια σου
η ακατέργαστη όψη ενός αγνοούμενου
χαραγμένη στον τοίχο
αναγνωρίζει τις πληγιασμένες σου μνήμες
-οδός φλεγόμενα στήθη Αυξεντίου,
Τάσου Ισαάκ, οδός Σολωμού-
κομπιάζει η ανάσα
στα φοινικόδεντρα τα στέρφα
οι ρίζες τους νότισμα κλέους
στα σταυροδόμια της ιστορίας σου
σημαίες μεσίστιες
μιας παλιάς προδοσίας
απ' της Κερύνειας μια πέτρα
που φυτρώνει αγκάθι
ως της Δερύνειας
τα δύσβατα οδοφράγματα.
Copyright © Καλλιόπη Ιωάν. Δημητροπούλου, 1/10/2014 All rights reserved
Βιογραφικό σημείωμα
Η Καλλιόπη Δημητροπούλου του Ιωάννη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στους καταπράσινους κάμπους της Ολύμπιας γης και στις παράκτιες αμμουδιές του Ιονίου. Υπέροχες καταβολές, που παρέμειναν ανεξίτηλες και την επηρέασαν στη ζωή και την πορεία της. Έχει σπουδάσει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή και Θεολογία, όλα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Είναι παντρεμένη και έχει ένα γιο. Αγαπά τη ζωή, τα βιβλία και τους μαθητές της. Γράφει ποίηση και υπογράφει ένα μικρό δείγμα γραφής της εδώ.
Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και σε λογοτεχνικούς διαδικτυακούς ιστοτόπους (Βακχικόν, τοβιβλίο.νετ, 25η ώρα, αντί × λόγου).
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
B βραβείο στον 2ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Λαογραφικού Ομίλου Μελίκης και Περιχώρων Ημαθίας με θέμα: "To παιδί"(απονομή 10/5/2014), Β έπαινος στον 4ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης "Βραυρώνια 2014" της Ομοσπονδίας Εξωραϊστικών και Εκπολιτιστικών Συλλόγων Αρτέμιδος- Σπάτων (απονομή 12/6/2014), Έπαινος στον 14ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του περιοδικού Λόγου,Τέχνης και Πολιτισμού "Κελαινώ" με θέμα: "Είναι η ζωή μια θάλασσα" (απονομή 22/11/2014), Έπαινος στον 33ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με το ποίημα "Αλισάχνη" (απονομή 15/2/2015), Διάκριση στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό διαγωνισμό βιβλίου "Ασημένιες σελίδες" 2014 των εκδόσεων Εντύποις και εκδόσεων Μωραϊτη με το ποίημα "Νέα Γκουέρνικα", Γ βραβείο από τον Όμιλο Ελληνικής Γλώσσας και Ξένων Πολιτισμών Πανεπιστημίου Κύπρου στον διαγωνισμό με θέμα "Η φύση στην Ποίηση"(απονομή Λευκωσία 27/3/2015)
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:
"Diasporic Literature" Απρίλης 2015 Ανθολόγιο ποίησης του παροικιακού ελληνισμού της Αυστραλίας (συμμετοχή σελ.64),"Ασημένια σελίδα" Ανθολόγιο ποίησης εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ και εκδόσεις ΜΩΡΑΙΤΗ (2015), "Τα παιδιά" Ανθολόγιο ποίησης εκδόσεις ARS POETICA (2015), "Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2015" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο"2015 (συλλογικό), "Μια εικόνα...χίλιες λέξεις" από τις Εκδόσεις "τοβιβλίο"2014 (συλλογικό), Ανέκδοτη ποιητική συλλογή με τίτλο:"ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ''(20012-14), Ανέκδοτη ποιητική συλλογή με τίτλο: "ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΣΚΙΡΤΗΜΑ"(2006).
Επισήμανση
Ο Όμιλος Ελληνικής Γλώσσας και Ξένων Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Κύπρου και η κριτική επιτροπή των Πανεπιστημιακών καθηγητών, τον Μάρτιο του 2015, έδωσαν το τρίτο βραβείο στο “Χρυσοπράσινο Φύλλο” της Καλλιόπης Δημητροπούλου για τους παρακάτω λόγους:
• Υιοθετεί πρωτότυπα τη θεματική του διαγωνισμού. Πραγματεύεται δημιουργικά το “χρυσοπράσινο φύλλο” ως το σύμβολο της κυπριακής γης
• Συνδιαλέγεται με την κυπριακή ποίηση
• Πρόκειται για την ποιητική έκφραση της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου)
