Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Κ.Μ.: Η ιδέα ήρθε ταυτόχρονα με τη σκέψη ποια θα μπορούσαν να είναι τα όριά μας και από πού μπορεί κανείς να αντλήσει δύναμη, πώς γεννιέται η ελπίδα όταν όλα τριγύρω σου φαίνονται γκρεμισμένα. Κατέληξα πως αυτό πρέπει να είναι ένα βιβλίο για τον μεσαίωνα, εποχή πνευματικής, ηθικής και υλικής κατάπτωσης.
Πού γράψατε το βιβλίο σας;
Κ.Μ.: Το έγραψα σε ένα ατελείωτο πήγαινε-έλα, ανάμεσα σε βιβλιοθήκη και λάπτοπ. Έπρεπε να συλλέξω στοιχεία, τόσα πολλά που στο τέλος δεν μπορούσα να τα ταξινομήσω.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Κ.Μ.: Η έρευνα πρέπει να μου πήρε περίπου ενάμιση χρόνο. Αν και δεν χρησιμοποίησα ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που διάβασα, όλα αυτά με έβαλαν στο πνεύμα της εποχής. Η ίδια η συγγραφή μού πήρε οχτώ μήνες.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Κ.Μ.: Είναι μια ιστορία μυθοπλασίας γεμάτη με πραγματικά γεγονότα, που πιθανόν θα μπορούσε να συμβεί οποτεδήποτε και οπουδήποτε σε περιόδους κρίσης. Μια ιστορία όμως γοητευτική, αφού μας δίνει στοιχεία μιας παλιάς ξεχασμένης εποχής.
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Κ.Μ.: Το βιβλίο αναφέρεται σε μια φτωχή οικογένεια, απογόνων ακρίτα, στα σύνορα της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ιστορία ξετυλίγεται αργά αργά, και εξελίσσεται στην πορεία με απροσδόκητη πλοκή από τα νέα πρόσωπα που εμφανίζονται. Μέσα από αυτό το μωσαϊκό χαρακτήρων, προσπάθησα να δώσω μια ιστορία δράσης, έρωτα, συγκίνησης, αντιζηλίας και αντιπαλότητας, με αρκετό χιούμορ. Στο μυθιστόρημα αυτό, μέσα από την ασχήμια γεννιέται το όμορφο, κάποιοι από αυτούς τους ήρωες θα καταφέρουν να ζήσουν όπως εκείνοι ήθελαν, εξού και ο τίτλος Όσο υπάρχει Ανατολή.
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Κ.Μ.: Την εναλλαγή σε διάφορα επίπεδα, την ήρεμη διάθεση των ηρώων που ξαφνικά αλλάζει και γίνεται φωτιά. Επίσης, αγαπημένα μου κεφάλαια είναι αυτά που η ιστορία εκτυλίσσεται στο μοναστήρι. Υπάρχει εκεί και το καλό και το ανήθικο, αυτό που χαρακτηρίζει τους φανταστικούς ήρωές μου, αλλά και αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα το 1050 μ.Χ.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Κ.Μ.: Όπως είπα και προηγουμένως, υπάρχει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων και τους αγαπώ όλους, ακόμα και τους κακούς. Θα μπορούσα όμως να ξεχωρίσω τον Ακύλα, αν και έχει δευτερεύουσα συμμετοχή, επειδή δίνει το τέλος που ταιριάζει στην ιστορία.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Κ.Μ.: Δεν μπορώ να το κρίνω εγώ αυτό, γιατί δεν θα είμαι αντικειμενική. Στον καθένα προσφέρει κάτι διαφορετικό, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις προτιμήσεις του. Θα πω τι μου προσέφερε εμένα: μια ευχάριστη ανάσα από τα καθημερινά, τα δύσκολα, με την ελπίδα να ανατέλλει μέσα μου, συγκίνηση και χαρά για μια εποχή που δεν έχω ζήσει αλλά ταξίδεψα σε αυτήν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ήρωες που μου αποκαλύφτηκαν σιγά σιγά όπως όταν γνωρίζεις κάποιον για πρώτη φορά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Κ.Μ.: Δεν αγωνιώ για κάτι, ξέρω πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει! Το μόνο μου άγχος είναι ο χρόνος που δεν μου φτάνει.
Φοβάστε...
Κ.Μ.: Τον εαυτό μου.
Αγαπάτε...
Κ.Μ.: Τους πάντες και τα πάντα!
Ελπίζετε...
Κ.Μ.: Εύχομαι και ελπίζω πως η κατάσταση θα καλυτερέψει. Δεν μπορούμε να ζούμε δίχως ελπίδα.
Θέλετε...
Κ.Μ.: Θέλω πολλά, ώστε να καταφέρω λίγα. Κάνω ένα διαρκές παζάρι με τον εαυτό μου.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Κ.Μ.: Πιστεύω ότι θα αρέσει και σε άντρες και σε γυναίκες, ανεξαρτήτως αν έχουν ξαναδιαβάσει ιστορικό μυθιστόρημα, γιατί αυτό δεν ανήκει καθαρά σε αυτή την κατηγορία, είναι λίγο απ' όλα, κοινωνικοπολιτικοαισθηματική περιπέτεια εποχής θα το έλεγα. Στους άντρες θα αρέσει, επειδή θα βρουν δράση και ανατροπές, αλλά και στοιχεία μιας σκοτεινής περιόδου της ιστορίας μας, η οποία δεν είναι καθόλου σκοτεινή, όπως θα διαπιστώσουν διαβάζοντάς το. Στις γυναίκες, επειδή θα βρουν το έντονο συναίσθημα, το κοινωνικό στοιχείο, τον έρωτα, την αγωνία και την ελπίδα.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Κ.Μ.: Γιατί θυμίζει τα παλιά λαϊκά αναγνώσματα, έχει κάτι παράξενο στην πλοκή του αλλά και στον τρόπο σύνθεσής του. Πιστεύω ότι ξεκινώντας το θα εκπλαγείτε και κάποιοι από εσάς μπορεί να το αφήσετε στη μέση, αν δεν προλάβετε να μπείτε στο κλίμα. Θα αποζημιωθείτε όμως, αρκεί να έχετε υπομονή. Αυτό που το χαρακτηρίζει είναι η ελπίδα. Και αυτή είναι η αίσθηση που θα σας μείνει: η αισιόδοξη στάση στη ζωή.
Γιατί δεν πρέπει;
Κ.Μ.: Α, μην περιμένετε να το δυσφημίσω εγώ η ίδια! Αλλά θα πω το εξής: εάν δεν σας αρέσουν οι αναφορές σε ιστορικά στοιχεία, μην το διαβάσετε. Κατά πάσα πιθανότητα όμως δεν θα σας κουράσουν, γιατί είναι διανθισμένα ευχάριστα, ρέουν μέσα στο κείμενο.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Κ.Μ.: Μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, είτε να το παραγγείλετε σε μικρότερα, ή ακόμα να απευθυνθείτε στις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, στο τηλ. 210 3301161-3. Τώρα με βάζετε να κάνω διαφήμιση, αλλά καλό είναι, γιατί ακούω από πολλούς που επειδή δεν βρήκαν το βιβλίο μου σε καλή θέση στα βιβλιοπωλεία, αγόρασαν κάτι άλλο. Καλό είναι και αυτό, αρκεί ο κόσμος να διαβάζει.
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Κ.Μ.: Θα με βρείτε στο facebook, στη σελίδα ή στο προφίλ μου, και στη διεύθυση e-mail konstantinamoshou@gmail.com. Θα χαρώ να μοιραστώ με φίλους αναγνώστες τις εντυπώσεις τους για το βιβλίο αυτό ή και για παλαιότερα βιβλία μου, και πέρα από αυτό, να μην είναι περιστασιακή η φιλική μας κουβέντα, να διαρκέσει.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Κ.Μ.: Το χρώμα που έχει ο ουρανός λίγο πριν την ανατολή.
Ποια μουσική;
Κ.Μ.: Το κελάηδημα των πουλιών.
Ποιο άρωμα;
Κ.Μ.: Τα αρώματα της καινούριας μέρας, της πρωινής αύρας.
Ποιο συναίσθημα;
Κ.Μ.: Το συναίσθημα της ελευθερίας, αν είναι αυτό συναίσθημα και όχι δικαίωμα.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Κ.Μ.: Θα μπορούσε να είναι ένα παράθυρο ανοιχτό, ορθάνοιχτο στον κόσμο, να μπορείς να βλέπεις την ανατολή που έρχεται.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Κ.Μ.: Ευχαρίστως θα ζωγράφιζα, εάν είχα καλλιεργήσει το ταλέντο αυτό. Συγγραφέας και ζωγράφος είναι παρεμφερή, για τη ζωή γράφουν και οι δύο, ο ένας την περιγράφει με λόγια, ο άλλος με εικόνες. Θα μου άρεσε επίσης και η σκηνοθεσία, γιατί και εκεί υπάρχει η απεικόνιση της ζωής.
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Κ.Μ.: Δεν υπάρχει κάποια εμμονή με συγγραφέα. Διαβάζω πολλούς. Προτιμώ όμως τους Έλληνες συγγραφείς, γιατί είναι πιο κοντά στην νοοτροπία μου.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Κ.Μ.: Υπάρχουν στιγμές σε ένα βιβλίο που το απογειώνουν. Υπάρχουν συγγραφείς που τους λατρεύω. Εδώ θέλω σελίδες να τους απαριθμήσω! Ωστόσο, με έχουν επηρεάσει στον τρόπο σκέψης ή ζωής, αλλά όχι στον τρόπο που γράφω. Ο καθένας έχει το στιλ του.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Κ.Μ.: Πιστεύω πως δεν είναι μαριονέτες οι ήρωές μου. Τους έχω προκαθορίσει την τύχη, αλλά οι αντιδράσεις είναι δικές τους. Μπορεί λοιπόν να με φέρουν στο σημείο να αλλάξω κατεύθυνση, έστω και αν χρειαστεί να αλλάξω τα πάντα.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Κ.Μ.: Μπορεί κάποιος να έχει εμπειρία στη γραφή, αλλά η γλώσσα του να είναι ξύλινη. Χρειάζεται οπωσδήποτε η φαντασία.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Κ.Μ.: Επιτυχία δεν είναι να έχει διαβαστεί από δέκα χιλιάδες αναγνώστες και την επόμενη χρονιά να περάσει στα αζήτητα. Επιτυχία είναι να αγγίξει έστω και έναν αναγνώστη, με ένα μήνυμα, μια ιδέα, ένα δυνατό συναίσθημα.
Τι την αποτυχία;
Κ.Μ.: Αποτυχημένο είναι ένα βιβλίο που δεν κατάφερε να βρει το κοινό του. Αυτό που είχε λάθος εξώφυλλο και ξεγέλασε τον αναγνώστη, αυτό που δεν είχε περιεχόμενο. Εάν το περιεχόμενο ήταν αυτό που έπρεπε, δεν ευθύνεται ο συγγραφέας για την κακή διανομή ώστε να χαρακτηριστεί αποτυχημένο το βιβλίο του.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Κ.Μ.: Αυτή είναι μια πολύ ωραία ερώτηση. Οτιδήποτε γίνεται σε υπερβολικό βαθμό είναι κατάχρηση. Αυτό σημαίνει ότι σου αποσπά πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσες να ασχοληθείς με την ίδια σου τη ζωή. Η συμβουλή μου είναι να μη διαβάζουν οι αναγνώστες ό,τι πέφτει στα χέρια τους ή ό,τι διαφημίζεται πολύ. Τα ωραιότερα βιβλία δεν τα έχουμε διαβάσει, τους ωραιότερους πίνακες δεν τους έχουμε δει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μας πιάνει πανικός.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Κ.Μ.: Θα πω έναν συνηθισμένο, και αυτό είναι το υπέροχο στο βιβλίο της ζωής: "Ήμουν κι εγώ εκεί!"
 |
| Εξώφυλλα βιβλίων της Κωνσταντίνας Μόσχου και φωτογραφία πορτραίτο της ίδιας. Στις έγχρωμες εικόνες το εξώφυλλο του νέου της μυθιστορήματος "Όσο υπάρχει Ανατολή". |
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.
Λίγα λόγια
Μεσαίωνας, 1050 μ.Χ.: Η «αγία» αυτοκράτειρα Ζωή εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο. Αλλά για τον λαό της, στο Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, είναι μια χρονιά σαν όλες τις άλλες… Κάποιοι αναρωτιούνται, άλλοι αντιστέκονται και κάποιοι άλλοι –οι περισσότεροι– ελπίζουν.
Αν, λοιπόν, υπάρχουν όρια που να χωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο, τον ασύδοτο από τον φτωχό και την αγάπη από το μίσος, τότε αυτά τα όρια είναι ακόμα ασαφή. Για τους πάροικους εκείνης της εποχής, το όριο είναι λιτό φαγητό, λίγο καλό κρασί, πολλή δουλειά και αρκετή απατεωνιά – το αλάτι και το πιπέρι της ζωής τους. Γιατί η φτώχεια τους είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη να ασχολούνται με το παλάτι και τους παρατρεχάμενους…
Παρακμιακά, υποχθόνια, η Ιστορία επαναλαμβάνεται… Από τη Μικρά Ασία εκείνης της εποχής ως τον σύγχρονο ελλαδικό χώρο. Χτες, σήμερα, αύριο…
Απόσπασμα
"Οι Nordmanni. Έρχονται οι Nordmanni. Φυλαχτείτε!" Κάποιες φωνές απ' το παρελθόν... πολύ μακρινό παρελθόν, όταν οι άνθρωποι του Βορρά έκαιγαν τα σπίτια τους και τις σοδειές τους. Οι πάπιες έτρεχαν τρομαγμένες πάνω-κάτω. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδε τα μάτια της μάνας της... Και ήταν τόσο τρομαγμένα! "Μαρτάν, μη φοβάσαι" της είχε πει. Την είχε σκεπάσει με τις κουβέρτες η μάνα της, την είχε κουκουλώσει ως επάνω με τις κουβέρτες. Δεν έβλεπε, μόνο άκουγε... Οι πάπιες ξανάτρεξαν χαρούμενες και τις επόμενες μέρες. Δεν είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί στον τόπο τους. Ούτε και η μικρή Μαρτάν δεν θυμόταν, γιατί συνέχιζε να τρέχει μαζί τους και να τις κυνηγά χαρούμενα, όπως πρώτα.
