koukidaki: Συγνώμη μαμά

Για περισσότερα από επτά χρόνια συγκινεί, ταξιδεύει και διασκεδάζει κοινό και κριτικούς, σε Ελλάδα, Γερμανία, Κύπρο, Αγγλία... Και φέτος, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Studio Κυψέλης ο μονόλογος του Γιώργου Βασιλειάδη με, σταθερή πρωταγωνίστρια-ενσαρκώτρια της ηρωίδας του, την Καίτη Παπανίκα.

Ο μονόλογος αφορά τη ζωή μιας γυναίκας από τα δεκαπέντε ως τα ενενήντα πέντε της χρόνια ενώ μέσα από τη δική της ζωή διαγράφεται και η ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Πρόκειται για μια από τις τόσες ασήμαντες-συνηθισμένες γυναίκες της πόλης που είναι εξίσου σημαντικές και σπουδαίες ενώ την παρακολουθούμε σε όλα τα στάδια της ζωής της. Τη γνωρίζουμε σαν έφηβη φίλη, τη βλέπουμε σαν σύζυγο και μάνα, σαν γειτόνισσα, σαν γνωστή, σαν γιαγιά... Είναι η γυναίκα που δεν προσέχεις όταν διασταυρωθεί το βήμα σου μαζί της στο πεζοδρόμιο, μια απαρατήρητη ακάματη φιγούρα που κουβαλάει τεράστια δύναμη και υπερβολική αγάπη. Η ζωή της δεν είναι σημαντική για κανέναν άλλο παρά για την οικογένειά της αλλά η ζωή είναι πάντα σημαντική για εκείνον που τη ζει και ο θεατής θα βρει πάμπολλα σημεία να ταυτιστεί με την ηρωίδα του Βασιλειάδη. Ο θεατής θα δει πάνω στην Κυβέλη κοινά στοιχεία με τη δική του ζωή, θα ταυτιστεί εύκολα και θα τον αγγίξει η ιστορία της. Θα αναγνωρίσει δικές του στιγμές, βιώματα...

Η παράσταση είναι λόγος, τραγούδι, φως... Μέσα από τις διαρκείς φωτιστικές εναλλαγές, εικοπλάθεται μια ολόκληρη ζωή με απλή και γεμάτη συναίσθημα γραφή. Μια δυνατή γροθιά στο στομάχι.

Συνειδητοποιεί κανείς την ζωή, το χρόνο που φεύγει τα γεγονότα που έρχονται και παρέρχονται και τέλος την ελπίδα που δεν σταματάει ποτέ να υπάρχει.

Η Καίτη Παπανίκα, άψογη ερμηνεύτρια μιας ηρωίδας που μεγαλώνει κατά πολλές δεκαετίες στη διάρκεια της παράστασης, αλλάζει εσωτερικά και εξωτερικά, ωριμάζει, αναπολεί, δοκιμάζει και δοκιμάζεται, σε αυτό το πήγαινε-έλα και το πάρε-δώσε που ονομάζουμε ζωή. Ιδιαίτερα συγκινητικό έργο του Γιώργου Βασιλειάδη που μιλά στην καρδιά του θεατή, διαπεραστικό και διεισδυτικό. Υπέροχες μουσικές επιλογές συμπληρώνουν το συναίσθημα και διανθίζουν τις μέρες της ηρωίδας γεφυρώνοντας τις αλλαγές της. Και ένα σκηνικό φτιαγμένο από απλά συνηθισμένα αντικείμενα και ρούχα που βλέπεις μέσα σε κάθε σπίτι και έχουν αγγίξει ή φορέσει τόσες και τόσες γενιές γυναικών.

Το κάθε αντικείμενο πάνω στη σκηνή είναι εκεί για να ξεκλειδώσει μιαν ανάμνηση, να μας ταξιδέψει σ' έναν άλλο χώρο και χρόνο. Το κουστούμι αλλάζει, διαμορφώνεται, γερνάει, αλλά στην ουσία του μένει πάντα ίδιο όπως και ο άνθρωπος που το φοράει... Όλα γίνονται έτσι απλά, γλυκά, τρυφερά, χωρίς βία και χωρίς ανατροπές... έγραψε για την παράσταση η Μελίνα Οικονόμου, σκηνογράφος, ενδυματολόγος.

Ο μονόλογος έχει ροή και συνεπαίρνει. Η ώρα περνά γρήγορα και ο θεατής γεμίζει εικόνες και αναμνήσεις από μια ολόκληρη ζωή.

Με την ΚΑΙΤΗ ΠΑΠΑΝΙΚΑ