Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο

Πρεμιέρα απόψε στο Studio Κυψέλης, για ακόμα μία φιλόδοξη δουλειά των "Θεατρίνων Θεατές" και του Γιώργου Λιβανού.
Μετά από έξι μήνες προετοιμασίας και με αφορμή τα σαράντα χρόνια από το θάνατο του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ανοίγει σήμερα αυλαία το ολοκαίνουργιο "Όταν ο Παζολίνι γνώρισε το αγόρι που του προσέφερε το θάνατο" του Γιάννη Σολδάτου. Ο συγγραφέας έγραψε το έργο για την συγκεκριμένη ομάδα ηθοποιών ενώ η τελική του μορφή ολοκληρώθηκε στις πρόβες.

Η ιδέα
Ένας σύγχρονος Έλληνας σκηνοθέτης αποφασίζει να ασχοληθεί με το έργο του Παζολίνι και μαζί με την ομάδα του δοκιμάζουν να αναπαραστήσουν γνωστές σκηνές από τις ταινίες του. Καθώς ταυτίζονται όλο και περισσότερο με το πρωτότυπο έργο επιστρέφουν 50 χρόνια πίσω στα πλατό του Παζολίνι όπου έκανε τα γυρίσματα.
Εκεί, λοιπόν, συναντάμε τον Πιέρ Πάολο, την Κάλλας, τον Σέρτζιο, το Φάμπιο, τη Μαρκέλλα, τη Συλβάννα Μαγκάνο και άλλους πολλούς, σε σκηνές από το Δεκαήμερο, το Θεώρημα, το Σαλό... με ιταλικές καλτσονέττες των 60's και όπερα, άπαντα εκτελεσμένα ζωντανά με τη συνοδεία πιάνου και κιθάρας.
 Μια εικονοπλαστική παράσταση με κινηματογραφική δόμηση, ερωτισμό και πάθος, τιμή στα 40 χρόνια από το θάνατο του Παζολίνι.

Αποκλειστικά

Ο Βασίλης Μπουζιώτης για το εγχείρημα και τον Παζολίνι:

«Τον είχα λατρέψει από μικρός, μεγάλωσα με τις ταινίες του, αγάπησα τα «σκοτάδια»του, την ποίησή του, την αισθητική του, τις εμπνεύσεις του, τις δημιουργίες του, τον τρόπο που έφτανε κατευθείαν στην καρδιά, το βλέμμα του στα πράγματα, την «τρέλα» και το μεγάλο του ταλέντο, την αγάπη του στη Μαρία Κάλλας, την τόλμη του, το θάρρος του, το πάθος του, την ευαισθησία μα και τη σκληρότητά του, το πόσο λατρεμένα κολασμένος ήταν… Μου μιλούσε καιρό πριν ο Γιώργος Λιβανός για το έργο που έγραφε για αυτόν και την ομάδα του ο Σολδάτος και με κέντριζε σιγά-σιγά λέγοντάς μου τι σχεδιάζουν. Έπειτα το είδα να στήνεται σκηνή-σκηνή, να διορθώνεται από τον ίδιο τον ικανότατο συγγραφέα πάνω στην πρόβα με τις τελευταίες πινελιές να κλέβουν παράσταση. Το είδα να φτιάχνεται κομμάτι-κομμάτι και να γίνεται ένα ζηλευτό παζλ.

Το «σκηνικό» δύσκολο γύρω-γύρω από το Studio, οι αγωνίες πολλές, μα κάθε Σάββατο εκεί στις πρόβες, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, βλέποντας μια ομάδα να δίνεται ολοκληρωτικά σε μια δουλειά-ψυχής… »

Ο θεατρολόγος Γιάννης Ζέρβας για το πώς συναντιέται ο Παζολίνι με το κείμενο του Γιάννη Σολδάτου και την παράσταση:

«Το καλοκαίρι του 2014 ξεκίνησε η ακρόαση για την παράσταση Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο… Εννέα μήνες κράτησε η περίοδος της κυοφορίας και η παράσταση, που είδε τα φώτα του θεάτρου, αρχίζει όπως ακριβώς την πρώτη μέρα, με μία ακρόαση νέων ηθοποιών, οι οποίοι, υπό την καθοδήγηση ενός εμπνευσμένου σκηνοθέτη, προσπαθούν να συνθέσουν ένα κινηματογραφικό έργο για τα σαράντα χρόνια από τον θάνατό του μεγάλου Ιταλού δημιουργού. Ο ζήλος του σκηνοθέτη και η εμμονή του προς τον ρεαλισμό, κάνουν τον ίδιο και τους ηθοποιούς του να ταυτίζονται με τον Παζολίνι και τους πρωταγωνιστές των ταινιών του αντίστοιχα.

Θέατρο εν θεάτρω ή κινηματογράφος μέσα στο θέατρο; Η ιδιαίτερη και ίσως τολμηρή γραφή του έργου, με την κινηματογραφική δομή (θα μπορούσε να είναι και σενάριο ταινίας), η ευρηματική σκηνοθεσία με τις προβολές βίντεο από την ίδια την παράσταση εν ώρα παράστασης, καθώς και οι ηθοποιοί που μπαίνουν και βγαίνουν από τον ρόλο και μας μεταφέρουν με ένα μαγικό flash back στην εποχή του Παζολίνι, συνηγορούν και στα δύο.

Μέσα από τις αναφορές στα έργα του Ιταλού κινηματογραφιστή, (το «Δεκαήμερο», το «Θεώρημα», η «Μάμα Ρόμα», «Οι μύθοι του Καντέρμπουρι» το «Κατά Ματθαίον», το «Σαλό», η «Μήδεια», ο «Οιδίπους»…), δοσμένες είτε δραματικά, είτε κωμικά, αγγίζοντας ακόμη και την παρωδία, αλλά και μέσα από την αναβίωση των ηρώων του, σκιαγραφείται η πολύπλευρη προσωπικότητα του Πιερ Πάολο Παζολίνι, οι πολιτικές και θρησκευτικές του απόψεις, η φιλοσοφία του για τη ζωή, η αισθητική του για τον κινηματογράφο, η λατρεία του για τις ωραίες εικόνες αλλά και για τα ωραία σώματα γυναικεία ή ανδρικά. Την «ελεγεία» του πολυτάλαντου και πολυπράγμονα ποιητή-κινηματογραφιστή, έρχεται να συμπληρώσει η έντονη προσωπικότητα της Μαρία Κάλλας και η ιδιαίτερη σχέση της με τον Παζολίνι.

Ο «ποιητικός ρεαλισμός» του Παζολίνι μετουσιώνεται μέσα στο κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, που αποδίδεται με μεγάλες δόσεις αισθησιασμού μέσω της παράστασης που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λιβανός. Το ύφος και την ατμόσφαιρα της παράστασης συμπληρώνουν οι άριες και τα ιταλικά καλτσονέττα, που ακούγονται ζωντανά. Η παράσταση κλείνει με μια καταγγελία ενάντια στον φασισμό, δίνοντας στο έργο μία κοινωνικοπολιτική διάσταση, κάτι που διαπερνά και το έργο του Παζολίνι στο σύνολό του.»

Ο Γιάννης Σολδάτος για το έργο:

«Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ένας διάλογος για τα ενενήντα χρόνια, που άφησε το ίχνος του σ΄αυτή τη γη ο Π.Π.Π. Τα 50 που έζησε και τα 40 από το θάνατό του. Έζησε και πέθανε προκαλώντας μια κοινωνία, που δεν ήταν άξια του. Προκάλεσε ακόμα και το θάνατό του και πέθανε για να μείνει αθάνατος.

Ο Παζολίνι, σημάδεψε με την τέχνη του, τον 20ο αιώνα, σαν ποιητής δοκιμιογράφος, θεωρητικός, θεατρικός συγγραφέας αλλά προπάντων σαν ένας από τους κορυφαίους φιλμογράφους. 

Ένας σκηνοθέτης του σήμερα, οδηγείται σε μια πορεία στο χρόνο και ταυτίζεται με τον Παζολίνι.»

Η Γιοβάννα Πρασίνου για την παράσταση και το έργο:

«Η παράσταση πραγματοποιεί ένα κεραυνοβόλο μοντάζ στην προσωπικότητα του Παζολίνι, δηλαδή, στις "αληθινές", στις "πραγματικές στιγμές" του. Ο Παζολίνι έγραψε πως : "...Ο χρόνος δεν είναι εκείνος της ζωής αφού έχουμε πεθάνει.: σαν τέτοιος είναι πραγματικός, δεν είναι ψευδαίσθηση και μπορεί θαυμάσια να είναι ο χρόνος της ιστορίας μιας ταινίας..."

Ο Χρόνος της ιστορίας του Πιερ Πάολο Παζολίνι μ ο χρόνος της ιστορίας μιας παράστασης, με μια έμπνευση γνήσια ποιητική!»

Τι θα δούμε

Τους πρωταγωνιστές του Παζολίνι, τις προσεγγίσεις του, πληροφορίες για τον ίδιο, τους πειραματισμούς του με το φακό, τους ανθρώπους, το σώμα, τη σχέση του με την Μαρία Κάλλας όπως προκύπτει από τα γράμματα που αντάλλαξαν και τις συνεντεύξεις της εποχής... Τα πρόσωπα και οι μεταξύ τους σχέσεις, υπό την πένα του Σολδάτου και τη σκηνοθετική άποψη του Λιβανού, δημιούργησαν ένα σκληρό κείμενο και μια θεατρική παράσταση απαιτήσεων επιχειρώντας τη σκιαγράφηση του μύθου ενός σύγχρονου κολασμένου.

Πώς ο Παζολίνι, που αποτύπωσε όσο κανείς στο σύγχρονο κινηματογράφο το ρεαλισμό και το πάθος μαζί τον έρωτα και τις εναγώνιες υπαρξιακές αναζητήσεις, σχηματοποιείται μέσα από την επαφή του με ανθρώπους, σκηνές από ταινίες του και τον αιφνίδιο θάνατο του, που όχι μόνο δεν τον άφησε στη λήθη, αλλά τον πέρασε στους δημιουργούς που σφράγισαν με την ιδεολογία του και την τοποθέτησή τους την Σύγχρονη Έβδομη Τέχνη, θα το ανακαλύψουμε όλοι μαζί στις 25 Φλεβάρη.

Τι είπαν οι συντελεστές

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λιβανός...

Ένα σχόλιο για το έργο

Γ.Λ.: Μια εξαιρετικά πρωτότυπη καταγραφή από το Γιάννη Σολδάτο για την ομάδα των ΘΕΑΤΡΙΝΩΝ ΘΕΑΤΕΣ, για το σύγχρονο Τιτάνα κινηματογραφιστή Παζολίνι, με ρεαλιστικά στοιχεία ημερολογιακά από τη ζωή του, θεατροποίηση βασικών σκηνών-εικόνων από τις ταινίες του και μια προσπάθεια καταγραφής της προσωπικότητάς του και του τρόπου που αντιμετώπιζε την τέχνη, τη ζωή και το θάνατο μέσα από τη σχέση του με τη Μαρία Κάλλας. Ένα σπάνιο και πρωτότυπο κείμενο.

Ένα σχόλιο για το ρόλο και τον Παζολίνι

Γ.Λ.: Ο Παζολίνι, μέσα από ένα σκηνοθέτη σήμερα στην Ελλάδα, που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει το έργο του μεγάλου Ιταλού κινηματογραφιστή, και λεπτό προς λεπτό οι ταυτίσεις γίνονται ρεαλιστικά απότομες και προκλητικές, η πραγματικότητα σμίγει με το μύθο, η ζωή με το όνειρο, το παιχνίδι με την αλήθεια. Σαγηνευτικό να δουλεύω με τόσα πολλά άτομα και πάλι και να προσπαθώ να προσδιορίσω την προσωπικότητα αυτής της μεγαλοφυίας. Οδηγός και σύμμαχος, όπως ο ίδιος έλεγε, η αλήθεια!

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη και το έργο του γενικότερα. Αυτό που σηματοδοτεί ο Παζολίνι σε σχέση με την τέχνη.

Γ.Λ.: Ο ρεαλισμός, ο λόγος, οι μεγάλες ιδέες, το σπάσιμο της εκάστοτε φόρμας, η αγάπη για το αισθητικό γυμνό σώμα, που μας έμαθαν να το κρύβουμε, αντί να το χαιρόμαστε, το πείραγμα στους κλασσικούς, η ανάγκη να προσεγγίσει κανείς την Τέχνη με όλους τους δημιουργικούς τρόπους, και από όλους τους πειραματικούς δρόμους, το ρίσκο και το κυνηγητό της Αλήθειας, είναι μια σειρά από χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Παζολίνι αλλά και τις δικές μου Καλλιτεχνικές επιλογές. Επίσης, η ανάγκη του να κάνει ομάδα, και μέσω της κοινής συμπαραδοχής και πίστης να πορευτούν.

Πως ήρθε η ιδέα, πως έγινε η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...

Γ.Λ.: Εκτιμώ βαθύτατα το Γιάννη Σολδάτο, συνεργαζόμαστε χρόνια, κι αποφασίσαμε να ψάξουμε ένα κοινό φετινό θεατρικό στόχο. Μεταξύ κορυφαίων προσωπικοτήτων, του πρότεινα τον Παζολίνι, φέτος που συμπληρώνονται 40 χρόνια από το θάνατό του, και ο Γιάννης ρίχτηκε, με το πάθος που τον χαρακτηρίζει, στη σύνθεση ενός ιδιαίτερου κειμένου που σκιαγραφεί απόλυτα την ταυτότητα που ο Παζολίνι θα ήθελε να αφήσει πίσω γι΄αυτόν και το έργο του. Ένα κείμενο, που ο Γιάννης έγραψε για μένα και την εξαιρετική ομάδα ηθοποιών, που από κοινού διαλέξαμε, μέσα από πολυήμερες ακροάσεις. Μετά από τις πρώτες αναγνώσεις του κειμένου οραματίστηκα τους ήρωες λιτούς και γραμμικά απέριττους, ειλικρινείς και απόλυτους να βουτούν στην αναζήτηση της Παζολινικής δωρικής αλήθειας. Μέσω συνεχών προβολών και μουσικής ενδυνάμωσης από Όπερα και ιταλικά κυρίως τραγούδια σχηματοποίησα με το Σολδάτο σύμμαχο μια εντυπωσιακή θεωρώ παράσταση, τιμή στο πνεύμα του Παζολίνι. Σύμμαχοι ουσιαστικοί όλοι οι συντελεστές και ιδιαίτερα για μένα ο Βασίλης Μπουζιώτης, που με στήριξε σε όλες τις ανασφάλειες και τις δύσκολες στιγμές ενός τιτάνιου εγχειρήματος. Τους ευχαριστώ όλους και τον καθένα ξεχωριστά.

Η Γιώτα Φωτοπούλου...

Ένα σχόλιο για το έργο

Γ.Φ.: Δε θα ρωτήσω ποτέ γιατί ή πως γεννήθηκε η ιδέα γι΄αυτό το έργο. Οι υποθέσεις με καλύπτουν μαγικά... Αφήνομαι στη ροή... Αφήνομαι στη γέννεση. Μμμ... μμμ... μμμ...

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Γ.Φ.: Μια κομματιασμένη τελειότητα, μια κομματιασμένη καλλιτεχνική ευφυία. Η Μαρία, που δεν υπηρέτησε ποτέ την Κάλλας. Σέβομαι, υποκλίνομαι, συμπονώ... (Και πίνω...)

Για σας...

Γ.Φ.: Όταν η απενοχοποίηση συναντά μια τέτοια νοημοσύνη, η τέχνη διευρύνει τους ορίζοντες της. Τι να πω!!! Από εκεί ψηλά, ίλιγγος.

Η ιδέα, η αρχή, το πρότζεκτ...

Γ.Φ.: Γιώργο, Μιάου!

Ο Νίκος Χαλατζίδης...

Ένα σχόλιο για το έργο και για το ρόλο

Ν.Χ.: Οι ρόλοι μου είναι μια αναδρομική εκπλήρωση παλαιοτέρων ή και παιδικών ονείρων. Η σκηνή από το τόξο από τις "Χίλιες και μια νύχτες". Ο ρόλος του Ιάσονα, στη Μήδεια, που μικρός ονειρευόμουν μαγεμένος από τον Όμηρο και την ελληνική μυθολογία. Συμμετοχή φαντασιακή ή ακόμα και πραγματική, σε εκστρατείες αργοναυτικές και πολιορκίες 'Ιλιου.

Ο Παζολίνι υπηρέτησε πιστά και απαρέγκλητα (ή τουλάχιστον προσπάθησε) αυτό που μπορούμε ν' αποκαλέσουμε Παζολινική αισθητική και την ακολούθησε σε όλη (ίσως) την πιθανή διαδρομή της. Μέσα από τριλογίες θεματικές και επιλογή θεμάτων, που ήταν ίσως η μετεξέλιξη της κάθε αισθητικής θέσης, που προηγουμένως είχε διατυπωθεί, διατηρώντας (έστω και εγκεφαλικά) το προσωπικό του στίγμα (το οποίο πίστευε κι ό ίδιος πως ήταν αυτό).

Το έργο του, θα έχει πάντα σημαίνουσα θέση στην Παγκόσμια κινηματογραφία. Ακόμα και από Ακαδημαικής άποψης.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι

Ν.Χ.: Ο Παζολίνι με τρόπο που ο ίδιος βίωσε μέσα από την προσωπική του ιδιαιτερότητα, ίσως και να προτρέπει τη βιωματική αντίληψη της τέχνης ως τρόπο ζωής. Μια ελιτίστικη αντίληψη, που μπορεί να φτάνει τα όρια του snobe, και θέλει και (απαιτεί;) την ολοκληρωτική βίωση της τέχνης. Ακόμα και πάνω από τη φυσική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Ως επιλογή και τρόπο ζωής.

Η ιδέα, η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...

Ν.Χ.: Το έργο ξεκίνησε από το Γιάννη Σολδάτο, που ανέθεσε τη σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Γιώργο Λιβανό. Η υλοποίηση του εγχειρήματος επήλθε από τη σκηνοθετική μαεστρία, διασκευή (θεατρική) και επιμονή του Γιώργου Λιβανού, και τη συγγραφική ολοκλήρωση του έργου, από το Γιάννη Σολδάτο, που συντελέστηκε κατά τη διάρκεια των προβών, λαμβάνοντας υπόψιν του τον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά και ολοκληρώνοντας τη συγγραφή κάθε ήρωα πάνω σε αυτόν. Παρακολουθώντας άοκνα τις πρόβες και δίνοντας συγγραφικές εξηγήσεις πάνω στο κείμενο και τους ήρωες του.

Η Έρη Παπαγαλάνη...

Ένα σχόλιο για το έργο

Ε.Π.: Πρόκειται για ένα flash back στη ζωή και το έργο του βασικού εκπροσώπου του Ιταλικού νεορεαλισμού, τον Παζολίνι. Η ιδέα γεννήθηκε με αφορμή τα 40 χρόνια από το θάνατό του αλλά και την ανάγκη για κάτι διαφορετικό. Για μια παράσταση που θα αποπνέει κάτι καινοτόμο, κάτι ταξιδιάρικο κι αληθινό. Ένα νέο αέρα ικανό να σε παρασύρει μακρυά από τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό, που επιβάλλει η κοινωνία της υποκρισίας και της συγκάλυψης, του χθες και του σήμερα. Οι παρορμήσεις και οι έξεις του υποσυνείδητου κυριαρχούν. Απογυμνώνονται και εκφράζονται όπως προστάζει το ζωόδες ένστικτο της ανθρώπινης φύσης.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Ε.Π.: Η Συλβάνα είναι ένα ον, που άλλοτε είναι γήινο κι άλλοτε ονειρικό. Είναι η ψυχή του Παζολίνι, που στο πέρασμα των χρόνων αλλάζει και παίρνει το σώμα που θέλει ο ποιητής. Ίσως είναι και το υποσυνείδητο που καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια και να εκφραστεί μέσα από το ανθρώπινο σώμα. Μας θυμίζει το παιδί, που με την αθωότητά του τρυπώνει στην καρδιά μας. Η γυναίκα που παρασύρει και προκαλεί τις αισθήσεις να βγουν στην επιφάνεια. Μια φωτιά που καίει κάθε ενοχή και οδηγεί την πλαστή ηθική στο τέρμα του δρόμου. Μια φωνή ιερή, χάδι στις ψυχές των ανθρώπων, που αγωνίζονται να βρουν την ταυτότητά τους. Ένα κορίτσι, που με την αφέλεια της νιότης σε παρασύρει στη ζωή. Τρέχει μπροστά κι εσύ αποφασίζεις αν θ΄ακολουθήσεις τη ζωή ή αν μείνεις να σαπίσεις μες τη σοβαροφάνεια της εκάστοτε εποχής. Μεταμορφώνεται σε σώμα που υφίσταται τα πάντα. Βιάζεται, εξευτελίζεται και πεθαίνει στο όνομα μιας δημοκρατίας που ευνουχίζει το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι και το έργο του

Ε.Π.: Ο Παζολίνι στρέφει το φακό του στο χώρο των λαϊκών στρωμάτων και αφήνει το έργο του να εκφραστεί από ανθρώπους του υποκόσμου, προκειμένου να ασκήσει την κοινωνική του κριτική. Χρησιμοποιεί στις ταινίες του σκηνές ωμότητας και αφυπνίζει συνειδήσεις. Εξυμνεί το ανθρώπινο σώμα και τον έρωτα σε όλες τις εκφράσεις του. Απενοχοποιεί τα αρχέγονα ένστικτα και τονίζει την δύναμη τους, που όταν κορυφωθούν ανατρέπουν κάθε κοινωνική σύμβαση και ηθική. Κυρίως όμως τονίζει τη δύναμη της αγάπης και της στοργής που ενώνει, πράγμα εξαιρετικά επικίνδυνο για αυτούς που ασκούν εξουσία και βία.

Ένα σχόλιο για το σκηνοθέτη.

Ε.Π.: Τα σώματα των ηθοποιών, ζωντανά εργαλεία στα χέρια του σκηνοθέτη, σπάνε τα δεσμά της ενοχοποίησης και της καταστολής της επιθυμίας. Παρουσιάζουν απροκάλυπτα και ωμά τη δύναμη της. Μια χίμαιρα φωτιάς που ισοπεδώνει τις προσταγές που επιβάλλει ένας κοινωνικός μηχανισμός επινοημένος και επιβεβλημένος από την ανάγκη των ισχυρών για κυριαρχία.

¤

Η Βερόνικα Ηλιοπούλου...

Ένα σχόλιο για το έργο

Β.Η.: Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο: Ένα καταπληκτικό κείμενο του Γιάννη Σολδάτου, όπου η γραφή, παρ' όλο που είναι εγκεφαλική, μπορεί να μιληθεί με αμεσότητα από τον ηθοποιό και ο λόγος να περάσει αβίαστα στο θεατή. Σε συνδυασμό με την εξαίσια σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Λιβανού και τη μαεστρία του στην προσέγγιση του κειμένου. Το έργο αναπαριστά σκηνές από ταινίες του Παζολίνι, δίνοντάς τις ανάγλυφα και κάνοντας ταξίδι στο χωροχρόνο.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Β.Η.: Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι διττός: τόσο της ηθοποιού όσο και της τραγουδίστριας. Τραγουδάω άριες, που έχουν τραγουδηθεί από την αείμνηστη Μαρία Κάλλας μιας και η ίδια ενσαρκώνεται στην παράσταση μας ως η αδερφική φίλη του Παζολίνι. Όσον αφορά το κομμάτι της υποκριτικής, όλοι οι ηθοποιί εναλλασόμεθα σε διάφορους ρόλους. Ο αγαπημένος μου ρόλος, από αυτούς που υποδύομαι, είναι αυτός της σύγχρονης Ιοκάστης, ορμώμενος από το μύθο του "Οιδίποδα". Στην προκειμένη προσέγγιση η τελική έκβαση είναι διαφορετική: ούτε η Ιοκάστη αυτοκτονεί, ούτε και ο Οιδίποδας τυφλώνεται. Απεναντίας, κάνει πρόταση γάμου στη μητέρα του, μιας "και είναι καιρός ν΄απαλλαγούν και οι δυο από τις ενοχές και τις τραγωδίες τους", όπως αναφέρει στο κείμενο ο Γ. Σολδάτος. Είναι η νέα εκδοχή του μύθου.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι

Β.Η.: Όσον αφορά τον Παζολίνι είναι από τους δημιουργούς, που με το έργο του σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη.

Η ιδέα, η αρχή, πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ

Β.Η.: Πριν από λίγους μήνες ήρθε ένα τηλεφώνημα από το Γιώργο Λιβανό προκειμένου να συμμετάσχω σε αυτό το εγχείρημα. Το δέχτηκα με πολύ χαρά μιας και μας συνδέει φιλία εικοσαετίας, με κοινές συνεργασίες στο παρελθόν και έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στον Γιώργο ως σκηνοθέτη, γνωρίζοντας τη δουλειά του. Οι πρόβες λειτούργησαν ομαλά καθότι "δημιουργήσαμε" μέσα από ένα κοινό κώδικα και φτάνοντας σε ένα γνήσιο αποτέλεσμα, δραματοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τους ήρωες του Παζολίνι, έτσι όπως ξεπηδούν μέσα από το ευφυές κείμενο του Γ. Σολδάτου.

Ο Παναγιώτης Κατσίκης...

Ένα σχόλιο για το έργο

Π.Κ.: Είναι μια ελεγεία για τον μεγάλο σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι, ο οποίος μεγαλούργησε μέσα σε τρεις δεκαετίες με τρόπο προκλητικό, για πολλούς βέβηλο, αλλά σίγουρα καινοτόμο που επηρεάζει ακόμα και σήμερα. Δίνεται η ευκαιρία, μέσα από το έργο, ο θεατής να γνωρίσει τον Παζολίνι, τον τρόπο που δούλευε αλλά και να περάσει μπροστά από τα μάτια του η παρακαταθήκη που άφησε. Η σχέση πάθους, που είχε με το ιερό τέρας Μαρία Κάλλας, αλλά και το παιδί που του προσέφερε το θάνατο (με πολλά ερωτηματικά).

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Π.Κ.: Εγώ κάνω το Sergio Citti. Τον βοηθό και επιστήθιο φίλο του Pasolini, ο oποίος είναι και αυτός βουτηγμένος στα δικά του πάθη, τις δικές του φιλοδοξίες αλλά ταυτόχρονα δοσμένος και ταγμένος στο όραμα του Pier Paolo Pasolini, τόσο που γίνεται μέρος των ίδιων των σκηνών του, χαμένος στους δρόμους της Ρώμης καταραμένος όπως ο Pasolini, αλλά παθιασμένος και υποσυνείδητα ερωτευμένος με τον Pasolini.

Εσείς...

Π.Κ.: Για μένα δεν έχω να πω πολλά,  είμαι στα πρώτα μου βήματα... Ακόμα ιχνηλατώ και χαίρομαι που συνεργάζομαι με αξιόλογους ηθοποιούς, που έχουν αφήσει το προσωπικό τους στίγμα όπως ο Γιώργος Λιβανός, η Γιώτα Φωτοπούλου και η Βερόνικα Ηλιοπούλου αλλά και πολλά υποσχόμενους, ταλαντούχους ηθοποιούς, όπως ο Νίκος Χλατζίδης, η Μάγδα Φράγκου, ο Άγης Σιούνας, ο Γιάννος Τριανταφύλλου, η Έλενα Μιχαλάκη , η Έρη Παπαγαλάνη, η Κέλλυ Καιμάκη, η Λίλη Τέγου και ο Βασίλης Θεοδώρου.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...

Π.Κ.: Αυτή η δουλειά είναι ένα έργο αποτέλεσμα έρευνας χρόνων και αποτελεσματικής γραφής από το Γιάννη Σολδάτο, το οποίο παρέλαβε ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος με πατρική ευαισθησία και σεβασμό ξετύλιξε το κουβάρι του κειμένου βήμα βήμα και το ξανατύλιξε με τρόπο εντυπωσιακό καταφέρνοντας να ενορχηστρώσει 14 ηθοποιούς (δεν το φανταζόμουν!!!) αρμονικά στη σκηνή του Studio Κυψέλης. Όλοι βάλαμε τον καλύτερο εαυτό μας και συνεχίζουμε την αναζήτηση... Γιατί ο ηθοποιός για μένα οφείλει να ερευνά και η λέξη είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση-έρευνα. Για το καλύτερο.

Η Έλενα Μιχαλάκη...

Ένα σχόλιο για το έργο

Ε.Μ.: "Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο" μια θεατρικοκινηματογραφική σύνθεση που στήνει σκηνοθετώντας ο εξαίρετος Γιώργος Λιβανός σ' ένα κείμενο του Γιάννη Σολδάτου με αφορμή τα 40 χρόνια απ´ το θάνατο του Παζολίνι που μας ταξιδεύει 50 χρόνια πριν αλλά και αρκετά χρόνια μετά... δείχνοντάς μας πόσο διαχρονικό και ενδιαφέρον είναι ν'ασχολείσαι με τις ζωές ανθρώπων που υπήρξαν δαχτυλοδειχτούμενοι ανακαλύπτοντας ότι κατά βάθος μέσα απ'αυτό το περιθώριο αναγκάστηκαν να εκφραστούν μέσω της Τέχνης "προκαλώντας", αλλά κρύβοντας τόση ευαισθησία! Πώς ένας άνθρωπος ομοφυλόφιλος, κομμουνιστής μάχεται για την αφύπνιση της μάζας και εντέλει τον σκοτώνουν. Τί αποζητά από κάθε αγόρι και τί απ' το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο...

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Ε.Μ.: Με ιδιαίτερη χαρά αντιμετωπίζω το ρόλο της "Μάμα Ρόμα", αυτής της "έντιμης"πόρνης που δεν σταματά να ονειρεύεται. Μια γυναίκα που ενώ γνωρίζει ότι βρίσκεται στο περιθώριο δεν αποθαρρύνεται και αγωνίζεται να ξεπεράσει τη μοίρα της και γίνεται σύμβολο του άνισου αγώνα ενάντια στο πεπρωμένο μας.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα

Ε.Μ.: Μέσα απ'την τέχνη του Καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι εξεγείρονται όλες εκείνες οι απόκρυφες τάσεις της ανθρώπινης ψυχής που καταδικάζονται και στιλιτεύονται από ένα δήθεν κοινωνικό γίγνεσθαι που απλά αρνείται να τις αναγνωρίσει ως στοιχεία και αναγκαίο τρόπο έκφρασης της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η μοίρα στον Παζολίνι λειτουργεί όπως περίπου και στην αρχαία τραγωδία, δηλαδή σαν φραγμός στη βούληση. Λούμπεν, μικροαστοί, αστοί αποτελούν κρίκους της ίδιας αλυσίδας, αλλά φτιαγμένους από διαφορετικό μέταλλο. Η μη ιστορικότητα νοούμενη σαν αδιέξοδο αποτελεί την ουσία του Παζολινικού τραγικού. Παραθέτω την προσέγγιση του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη στο Βήμα το 1977 την οποία και ενστερνίζομαι απόλυτα.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...

Ε.Μ.: Οι Θεατρίνων Θεατές αποφασίζουν να τιμήσουν έναν μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι σαν φόρο τιμής για τα 40 χρόνια απ´τον θάνατο του. Πέρυσι είχαν ασχοληθεί με τον μεγάλο μας ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη με την παράσταση "Καβάφης Επέστρεφε"στην οποία είχα την τύχη να συμμετέχω. Έτσι πήρα το βάπτισμα στην ομάδα και μου έγινε πρόταση να είμαι και φέτος βοηθώντας και ακολουθώντας το όραμα τουσκηνοθέτη Γιώργου Λιβανού σ' αυτό το πολύ ενδιαφέρον project, σε μια έρευνα του Γιάννη Σολδάτου πάνω στον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη και, σαφώς, νιώθω πολύ τυχερή και ευλογημένη να συνεργάζομαι με τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες. Η μοναδική Νίκη Γκουντούμη συνοδεύει την παράσταση αριστοτεχνικά και μας ταξιδεύει στα μονοπάτια της Ιταλίας μ' έναν εξαιρετικό Γιώργο Λιβανό στον πρωταγωνιστικό ρόλο και μια συγκλονιστική Γιώτα Φωτόπουλου στον ρόλο της Μαριάς Κάλλας ενώ ένας δεκαμελής θίασος με νέα ταλαντούχα παιδιά πασχίζει για το καλύτερο σ' αυτή την προσπάθεια! Εύχομαι και ελπίζω ν' ανήκω σ' αυτήν την ομάδα για πολλά χρόνια μιας και μέχρι τώρα έχει καταπιαστεί τόσο με κλασσικό ρεπερτόριο όσο και με πειραματικό σαν κι αυτό!

Ο Γιάννος Τριανταφύλλου...

Ένα σχόλιο για το έργο

Γ.Τ.: Είναι ένα έργο που δείχνει μια άλλη πτυχή του ανθρώπου, που είναι υπαρκτή μεν αλλά κρύβεται καλά, κάτω από τα στερεότυπα της κοινωνίας. Είναι ένα έργο που προκαλεί συγκίνηση, προβληματισμό και σε φέρνει αντιμέτωπο με το βαθύτερο νόημα της ζωής. Την ύπαρξη του ανθρώπου.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Γ.Τ.: Υποδύομαι ένα νεαρό γύρω στα 28. Είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής. Αναπτύσει ένα δικό του κόσμο και ζει μέσα σε αυτόν. Ανακαλύπτει τον έρωτα για πρώτη φορά στο πρόσωπο της "ερωμένης" ενός οίκου ανοχής -"μητέρας". Μια άρρωστη σχέση δυναμώνει μέρα τη μέρα ώσπου στο τέλος συμβαίνει το ακατόρθωτο!

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα

Γ.Τ.: Ο Παζολίνι ήταν από τους καλλιτέχνες που λάτρευε το ανθρώπινο σώμα. Ανεξαρτήτως φύλου. Προσπάθησε σε κάθε μορφή τέχνης για την ανάδειξή του. Εμβάθυνε στα βαθύτερα και στα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπινου μυαλού. Δημιούργησε μια νέα Ανεξάρτητη εποχή στον κινηματογράφο.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ...

Γ.Τ.: Χαίρομαι πολύ, αρχικά που βρίσκομαι σε αυτό το χώρο. Στο Studio Κυψέλης. Επίσης χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με ηχηρά ονόματα του χώρου, όπως ο Γιώργος Λιβανός, ο οποίος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση, ο Γιάννης Σολδάτος, ο οποίος έχει γράψει το έργο, η Μαριάννα Τόλη, που υπογράφει τους ευαίσθητους ελληνικούς στίχους της παράστασης και που συμπτωματικά λέω τραγούδι της λέω κι εγώ. Ο Βασίλης Μπουζιώτης , που ήταν άγρυπνος σύμβουλος αυτό τον καιρό.

Είναι ένα progect το οποίο ξεκίνησε έχοντας πολλές απαιτήσεις. Πολύωρες πρόβες. Και εμβάθυνση/ανάλυση στον κάθε ρόλο ξεχωριστά. Για μένα είναι ένα έργο και ένας ρόλος πρόκληση, καθώς ο ρόλος μου είναι τόσο σημερινός και τόσο έξω από μένα, αφού είναι ένας χαρακτήρας, τόσο διαφορετικός. Χάρη στην προσέγγιση του Γιώργου Λιβανού ένοιωσα ασφαλής και οικεία με το έργο από την πρώτη στιγμή. Ο Γιώργος Λιβανός οφείλω να πω προσπαθεί είτε επώδυνα είτε ανώδυνα για το καλύτερο και προστατεύει τους ηθοποιούς του.

Η Μάγδα Φράγκου...

Ένα σχόλιο για το έργο

Μ.Φ.: Ίσως η πιο κατάλληλη προσέγγιση για κατανόηση και επαφή όχι μόνο με το έργο του Παζολίνι αλλά με τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από αυτό. Με έναν Πιερ Πάολο που επιχειρεί αιωνίως να «απεικονίσει» και να επεξηγήσει τον εσωτερικό του κόσμο σε μια προσωπική προσπάθεια ανακάλυψης του ίδιου του του εαυτού.

Ένα σχόλιο για το ρόλο σας

Μ.Φ.: Άντζελα. Το κορίτσι-πόρνη. Κορίτσι πνευματικά, ένας νέος άνθρωπος, αθώος, που ερωτεύεται, αγαπά και αγαπιέται, συλλογίζεται και πράττει με μια αγνότητα που έρχεται σε αντίθεση με την πόρνη, με το σώμα που αγοράζεται και πουλιέται. Μια παιδικότητα τυλιγμένη στην ακραία ωριμότητα.

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι ως καλλιτέχνη ή και το έργο του γενικότερα

Μ.Φ.: Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει με απόλυτη σιγουριά για το ποιος ήταν τελικά ο Πιερ Πάολο Παζολίνι;

Για μένα ο Παζολίνι ήταν ο καλλιτέχνης που δεν μπορούσε να αντισταθεί ούτε στον ίδιο του το εαυτό. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του η λέξη «συμβιβασμός» και μάλλον δε θα ήθελε να υπάρχει και η λέξη «παρεξήγηση». Δυστυχώς όμως υπήρχε στο λεξιλόγιο του υπόλοιπου κόσμου. Πόσο ευαίσθητη και πόσο μπερδεμένη ψυχή! Η ωμότητα που παρουσιάζει στα έργα του, η ωμότητα που τον σκότωσε, μοιάζει με λέξεις που δεν μπορούν να ειπωθούν... ή καλύτερα με αισθήματα που δεν περιγράφονται με λέξεις.

Για το ξεκίνημα αυτής της δουλειάς και το πρότζεκτ

Μ.Φ.: Δύσκολο πρότζεκτ. Προκλητικό. Ενδιαφέρον. Από την πρώτη στιγμή που άκουσα ότι θα γίνει παράσταση με θέμα τη ζωή του Παζολίνι σκέφτηκα ότι πρέπει να είμαι μέρος της! Όταν διάβασα το έργο και ξεκινήσαμε τις πρόβες ενθουσιάστηκα και φυσικά έμαθα τόσα καινούρια πράγματα. Κι αν υπήρξαν και δύσκολες ημέρες, αυτές ήταν που μας βοήθησαν να γίνουμε μια δεμένη ομάδα και να προχωρήσουμε σε μια ακόμη πιο ικανοποιητική υλοποίηση της ιδέας!

Η Λίλη Τέγου...

Ένα σχόλιο για το έργο

Λ.Τ.: Πριν δυο περίπου μήνες ο Γιώργος Λιβανός μου πρότεινε να συμμετάσχω στην παράσταση, που έχει να κάνει με τη ζωή και το έργο του Παζολίνι. Είχα συνεργαστεί με το Γιώργο πριν δυο χρόνια στην "Κωμωδία του Έρωτα" του Ίψεν και ξέροντας τον τρόπο της δουλειάς του δέχτηκα με χαρά. Μετά από μια συνάντηση καταλήξαμε, με την προτροπή του Γ. Σολδάτου, να εντάξουμε στο έργο ένα βουβό πρόσωπο που αντιπροσωπεύει την αθωότητα του Παζολίνι. Τη σκέψη του, τις κρύες σκέψεις του, τη ματιά του.

Ήταν μια πρόκληση για μένα μιας και με άφησε να αυτοσχεδιάζω ελεύθερα πάνω στο στήσιμο της παράστασης. Με συμβούλευε κατά τη διάρκεια των προβών και βρεθήκαμε εντέλει μπροστά σε ένα μεταφυσικό πρόσωπο-μάσκα που βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη. 

Ένα σχόλιο για τον Παζολίνι

Λ.Τ.: Για τον Παζολίνι ήξερα ότι ήταν ένας αιρετικός σκηνοθέτης με ιδιαίτερη ματιά. Διάβασα το κείμενο του Κου Σολδάτου και τη βιογραφία του Παζολίνι και στον προσωπικό μου σχεδιασμό βασίστηκα σε προσωπικά στοιχεία από τη ζωή του και λιγότερο από το έργο του. 

Η δουλειά, η ιδέα και πως υλοποιήθηκε το πρότζεκτ...

Λ.Τ.: Είναι ένα φιλόξενο και δύσκολο εγχείρημα που δουλεύτηκε με πολύ κέφι, προσοχή και δεξιοτεχνία.

Καλή μας αρχή.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός

Κείμενο - κινηγματογράφιση: Γιάννης Σολδάτος

Στίχοι: Μαριάννα Τόλη

Χορογραφία: Σίμωνας Πάτροκλος

Σκηνικό - κοστούμια: Γιοβάννα Πρασσίνου

Δραματουργική ανάλυση: Γιάννης Ζέρβας

Μουσικοί αυτοσχεδιασμοί- διδασκαλία: Νίκη Γκουντούμη

Βοηθοί σκηνοθέτη: Βασίλης Θεοδώρου και Έλενα Μιχαλάκη

Βοηθοί σκηνογράφου: Απόστολος Κρίτσας και Διονύσης Κατερέλλος

Βοηθός ενδυματολόγου: Βάνια Αλεξάντροβα

Φωτοφραφίες:  Ήρα Σαραντάκη, Δευκαλίων Βελερεφώντης, Απόστολος Κρίτσας

Πρωταγωνιστούν

Γιώργος Λιβανός, Γιώτα Φωτοπούλου, Βερόνικα Ηλιοπούλου, Παναγιώτης Κατσίκης, Νίκος Χαλατζίδης, Έλενα Μιχαλάκη, Μάγδα Φράκου, Έρη Παπαγαλάνη, Γιάννος Τριανταφύλλου, Στέθυ Σκύλαρη, Λίλη Τέγου, Βασίλης Θεοδώρου και Αγησίλαος Σιούνας

Στο πιάνο ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη

Το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο για ανηλίκους

Που και πότε

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15

STUDIO ΚΥΨΕΛΗΣ, Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη. (από Κυψέλης 51)

Πληροφορίες, κρατήσεις: 210 8819571

Εισιτήρια: 15 ευρώ με ποτό, 10 ανέργων

¤

Οι δηλώσεις, οι συνεντεύξεις και τα σημειώματα των συντελεστών δόθηκαν κατ' αποκλειστικά για τον ιστότοπο, όπως και οι φωτογραφίες της ανάρτησης που προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του Γιώργου Λιβανού.
Εντυπώσεις από την πρεμιέρα θα βρείτε εδώ.