Επέστρεψε! Ο μονόλογος που σκηνοθέτησε η Μαρία Τσαρούχα και ερμηνεύει η Πέπη Μοσχοβάκου ταξιδεύει στις θεατρικές αίθουσες από το 2010 και κερδίζει τις εντυπώσεις του κοινού, αγγίζει καρδιές και γεμίζει χαμόγελα.
Η ιστορία βασίζεται στο μυθιστόρημα της Elena Ferrante «I giorni dell' abbandono» ενώ το τελικό κείμενο της παράστασης υπογράφουν από κοινού η σκηνοθέτις και η ενσαρκώτρια της ηρωίδας. Η Μαρία Τσαρούχα, που κάποιοι από εμάς την απολαύσαμε και στο "Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας" [1], έχει αναφερθεί σχετικά δηλώνοντας «Στο εγχείρημα της μεταφοράς του λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο, η γραφή και η μουσική συνυπάρχουν ισότιμα και ισότροπα στην σκηνή, συμπληρώνοντας και εμπνέοντας η μία την άλλη. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε τις αυτόνομες δημιουργίες διαφορετικών ειδών τέχνης που θα ενωθούν σε ένα σώμα, με κεντρικό άξονα τη σκιαγράφηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας που αποδομείται, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τη ψυχή μας.»
Και ναι, όπως προδίδεται από το παραπάνω, ο μονόλογος εμπλουτίζεται, από την συνύπαρξή του επί σκηνής, με τις νότες από ένα έγχορδο. Η ζωντανή μουσική "ζωντανεύει" τις αναμνήσεις της ηρωίδας, δίνει χρώμα, προσφέρει συναίσθημα και γαληνεύει μελωδικά τις ταραγμένες της σκέψεις. Συμπαραστέκεται στο δράμα κρυφοχαμογελώντας μαζί της.
Και τα ερωτήματα πολλά. Τι συμβαίνει όταν ο σύζυγος εγκαταλείπει τη σύζυγο; Που πήγαν τα όνειρα που μοιράστηκαν; Πως θα πάρει τη ζωή στα χέρια της για να συνεχίσει μόνη (ασυντρόφευτη;) από δω και πέρα; Πως θα ξαναβρεί το ρόλο της; Τι είναι το «κενό συνείδησης»;
Η ιστορία βασίζεται στο μυθιστόρημα της Elena Ferrante «I giorni dell' abbandono» ενώ το τελικό κείμενο της παράστασης υπογράφουν από κοινού η σκηνοθέτις και η ενσαρκώτρια της ηρωίδας. Η Μαρία Τσαρούχα, που κάποιοι από εμάς την απολαύσαμε και στο "Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας" [1], έχει αναφερθεί σχετικά δηλώνοντας «Στο εγχείρημα της μεταφοράς του λογοτεχνικού κειμένου στο θέατρο, η γραφή και η μουσική συνυπάρχουν ισότιμα και ισότροπα στην σκηνή, συμπληρώνοντας και εμπνέοντας η μία την άλλη. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε τις αυτόνομες δημιουργίες διαφορετικών ειδών τέχνης που θα ενωθούν σε ένα σώμα, με κεντρικό άξονα τη σκιαγράφηση του ψυχισμού της πρωταγωνίστριας που αποδομείται, κάνοντάς μας να γελάσουμε με τη ψυχή μας.»
Και ναι, όπως προδίδεται από το παραπάνω, ο μονόλογος εμπλουτίζεται, από την συνύπαρξή του επί σκηνής, με τις νότες από ένα έγχορδο. Η ζωντανή μουσική "ζωντανεύει" τις αναμνήσεις της ηρωίδας, δίνει χρώμα, προσφέρει συναίσθημα και γαληνεύει μελωδικά τις ταραγμένες της σκέψεις. Συμπαραστέκεται στο δράμα κρυφοχαμογελώντας μαζί της.
Και τα ερωτήματα πολλά. Τι συμβαίνει όταν ο σύζυγος εγκαταλείπει τη σύζυγο; Που πήγαν τα όνειρα που μοιράστηκαν; Πως θα πάρει τη ζωή στα χέρια της για να συνεχίσει μόνη (ασυντρόφευτη;) από δω και πέρα; Πως θα ξαναβρεί το ρόλο της; Τι είναι το «κενό συνείδησης»;
Ο Μάριο έφυγε. Εγκατέλειψε την Όλγα και τα δύο τους παιδιά ισχυριζόμενος «κενό συνείδησης»! Η τρομερή αυτή καινούργια συνθήκη στην ζωή της, η εγκατάλειψη, θα αναγκάσει την Όλγα να μπει σε μια διαδικασία ερμηνείας της σχέσης της και αναζήτησης του θαμμένου εαυτού της, κάτω από την επιδερμίδα του ρόλου της συζύγου-μητέρας. Η νοερή διαδρομή στο παρελθόν, τα ενοχικά κλισέ του «διαλυμένου γάμου» και κάποια ταυτόχρονα συμβάντα στο παρόν, θα την εγκλωβίσουν σε μια συνεχή διαδρομή προς το μέσα της, ώσπου θα αγγίξει ασυνείδητες πτυχές της ψυχής της. Εκεί όμως θα ανακαλύψει σιγά-σιγά και την κρυμμένη της δύναμη για να βγει απ' το σκοτάδι της θλίψης και της παράνοιας. Άλλωστε η έμμονη ανάμνηση της «κακομοίρας» της Νάπολης, της όμορφης γυναίκας που εγκαταλειμμένη απ' τον άνδρα της πνίγηκε τελικά στα νερά του Κάπο Μιζένο, είναι η φοβερή σκιά που της σηματοδοτεί την αέναη δυστυχία.
Η γνωριμία της Όλγας με τον γείτονα μουσικό, τον Καράνο, θα παίξει καταλυτικό ρόλο για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή της. Αυτός θα αντιπροσωπεύσει τον αντίποδα του πρώην συζύγου της και η μουσική του θα την ευαισθητοποιήσει, ώστε να δει πιο αληθινά και ουσιαστικά την πραγματικότητα.
Στο έργο αυτό η μουσική και η λογοτεχνία θα συνομιλήσουν με την ίδια γλώσσα. Τη γλώσσα του θεάτρου.
Μια γυναίκα εγκαταλείπεται από τον άντρα της επειδή εκείνος συνδέθηκε ερωτικά με μια πολύ μικρότερή του γυναίκα. Η γυναίκα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, να βρει τις απαντήσεις, τί έγινε και γιατί, να αποκτήσει πάλι αξιοπρέπεια, να αναγεννηθεί σε μια νέα Όλγα. Οι ψυχοσωματικές αναταραχές της αποδίδονται μοναδικά από την Πέπυ Μοσχοβάκου και συμπληρώνονται μουσικά από τις νότες ενός βιολοντσέλου. Η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Γιούνη και η επί σκηνής απόδοση από τον Ευγένιο Μπένση -ο Καράνο του έργου- ηχεί τέλεια εναρμονισμένη με τα δρώμενα σε αυτόν τον μονόλογο που τα έχει όλα. Γέλιο, κλάμα, σαρκασμό, συγκίνηση, χαρά, αγωνία, δράμα, τραγικότητα, ειρωνεία, κωμωδία, οργή... Η ηρωίδα, που κάποτε ταλαντεύτηκε από μια "κακομοίρα" προσφέροντάς της όλη της την συμπάθεια αλλά και οίκτο, μεταμορφώνεται σε "κακομοίρα" και άλλοτε το συνειδητοποιεί ενώ άλλοτε το προσπερνά σφυρίζοντας αδιάφορα. Όμως, αφού παλέψει με τα δαιμόνια και αγγίξει πάτο, έρχεται η άνοδος, η αναγέννηση, η νέα αρχή, κλείνοντας την ιστορία της με τον πιο αισιόδοξο τρόπο. Άψογη η ηθοποιός κρατά όλες τις ισορροπίες του εγχειρήματος και δικαίως κερδίζει το ηχηρό χειροκρότημα. Εξαιρετική και η σκηνοθέτις Μαρία Τσαρούχα που, όχι μόνο υπογράφει την σκηνοθεσία αλλά και τα πολυμορφικά σκηνικά. Η παραστασιοποίηση που επιλέχθηκε προσφέρει μόνο υπέρ στο έργο δίνοντας την ευκαιρία να παρουσιασθούν όλες οι "σκηνές" που περιγράφει η Όλγα με τρόπο λιτό και αφαιρετικό αλλά πολύ συγκεκριμένο και "βολικά" λειτουργικό.
Σημείωμα Μαρίας Τσαρούχα
Όταν διάβασα το μυθιστόρημα της Elena Ferrante («I giorni dell' abbandono” - στα αγγλικά «Τhe days of abandonment») με συνεπήρε το θέμα και ο ρυθμός του.
Ταυτίστηκα και με τα δύο και αποφάσισα ότι αυτή την ιστορία ήθελα να την σκηνοθετήσω για το θέατρο. Το γεγονός ότι ο βασικός χαρακτήρας του έργου, η Όλγα, αφηγείται την ιστορία της εγκατάλειψής της από τον σύζυγό της και το πώς η ίδια, σαν αποτέλεσμα, εγκατάλειψε τον ίδιο της τον εαυτό, συνιστά από μόνο του μια κατεξοχήν συνθήκη για μονόλογο, αφού δεν υπάρχει δράση-αντίδραση, αλλά μια ιστορία ιδωμένη μέσα από την υποκειμενική αντίληψη ενός ανθρώπου, μια συνθήκη μη αμφισβητήσιμη. Η γοητεία στην γραφή της Ferrante, είναι το ότι το αφηγηματικό υποκείμενο του μυθιστορήματος, η Όλγα, είναι ικανή να αξιολογήσει την διαδρομή και το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης της.
Συντελεστές
Όλγα: Πέπη Μοσχοβάκου
Καράνο: Ευγένιος Μπένσης
Διασκευή: Μαρία Τσαρούχα, Πέπη Μοσχοβάκου
Σκηνοθεσία, σκηνικά, φωτισμοί: Μαρία Τσαρούχα
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Γιούνης
Μουσική επιμέλεια: Μαρία Τσαρούχα, Μαρία Καραβασίλη
Φωτογραφίες: Νικολέτα Γιαννούλη
Παραστάσεις:
Σάββατο 18:00
90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Γενική είσοδος: 10 ευρώ και 5 ευρώ για κάρτα ανεργίας
Σκηνή
Πολυχώρος Vault Treatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870
¤
[1]Ακολουθήστε το σύνδεσμο για πληροφορίες σχετικά με το Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας.
Δείτε κι αυτό:
Ο Κανίβαλος
Μικρές ιστορίες φόνων
Σκηνή
Πολυχώρος Vault Treatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870
¤
[1]Ακολουθήστε το σύνδεσμο για πληροφορίες σχετικά με το Ιράκ, 9 τόποι επιθυμίας.
Δείτε κι αυτό:
Ο Κανίβαλος
Μικρές ιστορίες φόνων
