koukidaki: Η Φωτεινή Τζαβέλλα και οι "Σημειώσεις άγνοιας"

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Φ.Τ.: Το βιβλίο δεν είναι βιογραφικό αλλά είναι σίγουρα βιωματικό.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Φ.Τ.: Σε laptop. Στο σπίτι, στο γραφείο, πρωινά, μεσημέρια, βράδια και νύχτες. Στο μυαλό μου, όπως περπάταγα στον κυλιόμενο διάδρομο, άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε σκεπτική.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Φ.Τ.: Κάτι λιγότερο από δύο χρόνια.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Φ.Τ.: Βιβλίο πλοκής ίσως;

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Φ.Τ.: Μετά τη διάγνωση για πιθανότητα πρώιμης «άνοιας» του άνδρα της, η Λουκία μια δυναμική δικηγόρος, ξεκινάει για να μπορέσει να ισορροπήσει ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες. Μεταξύ της και του ψυχοθεραπευτή αναπτύσσεται ένα «bras de fer». Η Λουκία εννοεί ότι πρέπει να παγιδεύσει και τελικά να ρίξει «κάτω», έναν ψυχίατρο που πάσχει από έλλειψη ενσυναίσθησης. Οι εξελίξεις είναι σκληρές.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Φ.Τ.: Τη «διαδρομή» του γραψίματος που είναι κάπως theatrale.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Φ.Τ.: Αν εννοείτε ήρωα του βιβλίου, η Εύα. Της ζωής μας, ήρωας για τον καθένα μας είναι συχνά κάποιος άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Φ.Τ.: Εικόνες διαπροσωπικής έντασης και αμφισβήτησης με δόσεις χιούμορ και ενίοτε σαρκασμού.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Φ.Τ.: Μπορεί να φανεί πολύ εγωιστικό, αλλά η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι ο δικός μου θάνατος. Δεν είμαι καθόλου συμφιλιωμένη με την ιδέα.

Φοβάστε...

Φ.Τ.: Εκτός από το θάνατο, όχι και πολύ! Μόλις αισθανθώ ότι γλιστράω στην παγίδα του φόβου, φέρνω στο μυαλό μου μια κουβέντα του καθηγητή μου από το Πάντειο του κ. Βασίλη Φίλια: «Δεν αντέχω τους τρομοκρατημένους ανθρώπους», παίρνω θάρρος και συνεχίζω.

Αγαπάτε...

Φ.Τ.: Τους δικούς μου ανθρώπους, τη φυσικά ευγένεια και διακριτικότητα.

Ελπίζετε...

Φ.Τ.: Σε ένα αύριο με περισσότερη ανοχή στη διαφορετικότητα.

Θέλετε...

Φ.Τ.: Δεν θέλω να πω ψέματα. Είναι μυστικό.

Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;

Φ.Τ.: Όσες έχουν το όνομα Λουκία. Αστειεύομαι βέβαια... Να το λατρέψουν; Δεν τολμώ ούτε να σκεφτώ αυτή τη λέξη για το βιβλίο μου. Θα ήθελα βέβαια να το διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;

Φ.Τ.: Δεν πρέπει κιόλας...

Γιατί δεν πρέπει;

Φ.Τ.: Και πάλι δεν πρέπει!

Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;

Φ.Τ.: Στις εκδόσεις Λιβάνη και στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, στο Κέντρο Βιβλίου, στο Κεντρί, στο Public και στην Πρωτοπορία στη Θεσσαλονίκη, στους αγαπημένους μου «Αρκτούρους» στη Σπάρτη, στο βιβλιοπωλείο Σταθμός στο ΚΤΕΛ Κηφισού, στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μας με παραγγελία, σε ηλεκτρονική μορφή και γενικά εύκολα...

Που μπορούμε να βρούμε εσάς;

Φ.Τ.: Στην Πλατεία Μαβίλη ή Μαβίλης και στο ftzavella@hotmail.com.

Δεν έχω facebook.

Ποιο χρώμα του ταιριάζει;

Φ.Τ.: Νομίζω έχει σελίδες μαύρες και γκρίζες αλλά και πράσινες και γαλάζιες ίσως και κάποιες κίτρινες και... ροζ!

Ποια μουσική;

Φ.Τ.: Tchaikovsky, Nocturne Op.10 no.1 - πιάνο Sviatoslav Richter.

Ποιο άρωμα;

Φ.Τ.: Του κέντρου της Αθήνας.

Ποιο συναίσθημα;

Φ.Τ.: Ενσυναίσθηση.

Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;

Φ.Τ.: Σκέψεις.

Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;

Φ.Τ.: Αθλήτρια! Είμαι στο πανεπιστήμιο και μου αρέσει, αλλά το παιδικό όνειρό μου ήταν να λάβω μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες στα 100 μέτρα.

Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;

Φ.Τ.: Τους κλασικούς, τον Φίλιπ Ροθ, τα βιβλία του Γιάλομ, τους Ιάπωνες αλλά και τον Ταχτσή και τον Καβάφη.

Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;

Φ.Τ.: Δεν μπορώ να το δω έτσι. Μ' έχει επηρεάσει το διάβασμα. Ξεκίνησα από πολύ μικρή με παραμύθια και με το «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν». Ίσως η «Στενή Πύλη» του Αντρέ Ζιντ.

Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;

Φ.Τ.: Ο καθένας ας τραβήξει το δρόμο του και «αγωνίζεσθαι εισελθείν δια της στενής πύλης».

Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;

Φ.Τ.: Εξαρτάται από το είδος του βιβλίου. Σίγουρα και αφοσίωση.

Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;

Φ.Τ.: Δεν έχω ιδέα.

Τι την αποτυχία;

Φ.Τ.: Και πάλι δεν έχω ιδέα...

Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;

Φ.Τ.: Πριν τρία χρόνια είχα σπάσει άσχημα το πόδι μου. Ευτυχώς υπήρχαν το διάβασμα αλλά και το internet...

Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;

Φ.Τ.: Είναι δανεικός από τον Τζούλιαν Μπαρνς, «Ένα κάποιο τέλος».

Το εξώφυλλο του βιβλίου της Φωτεινής Τζαβέλλα "Σημειώσεις άγνοιας" και φωτογραφία πορτραίτο της ίδιας.

Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.

Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.

Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.

Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.

Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.

Οπισθόφυλλο

Ο κ. Ψυ. είναι ψυχίατρος και η Λουκία δικηγόρος. Ο κ. Ψυ. έχει κάνει τη διάγνωσή του, «ο αγαπημένος σύζυγος της Λουκίας δεν πάσχει από κατάθλιψη, δυστυχώς “αποχωρεί”, βαδίζοντας ήδη στα σκοτεινά μονοπάτια της άνοιας.

Σύντομα θα δώσει τη θέση του σε έναν «άλλο», σε έναν ξένο. Η τρομοκρατημένη Λουκία θα πρέπει να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να εγκαταστήσει μια νέα ισορροπία στην καθημερινότητά της. Στην προσπάθεια αυτή έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από το μέλλον με ένα «νέο σύντροφο», και έναν, κατά τη γνώμη της τουλάχιστον, ανηλεή κ. Ψυ.

Στο τέρμα της διαδρομής θα συναντηθούν μια «άλλη» Λουκία και ένας πρώην κ. Ψυ.

«Η Λουκία έμεινε άφωνη για λίγα δευτερόλεπτα και μετά αμφισβήτησε έντονα την πιθανότητα της άνοιας. Αποκλείεται! Άνοια ο Δήμος; Ο ευφυής, ο σπουδαίος επιστήμονας, ο ζωντανός, ο αθλητικός, ο πολυπράγμων;

Απο-κλείε-ται!

Άνοια ο Δήμος, που πάντα άφηνε να αιωρείται στο περιβάλλον ο κομπασμός ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τις διανοητικές του ικανότητες; Ότι χάρη σε αυτές τις ικανότητές του, όποτε και όπου τον καλούσαν, είτε επαγγελματικά είτε κοινωνικά, μπορούσε να εμφανίζεται με αθλητικά παπούτσια; Και ότι επιπλέον το δικαιούνταν αυτό, όπως και πολλά άλλα, και ότι όλα μπορούσαν να του συγχωρούνται;

Ακόμα και τις γυναίκες αυτό ήταν που τις τραβούσε στον Δήμο.

Αυτό που τράβηξε και την ίδια, ο θετικός τρόπος να βλέπει τη ζωή, η αστείρευτη παιδικότητά του και η άρνησή του για ενηλικίωση».