koukidaki: Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη

Νέες φόνισσες στο θέατρο Πειραιώς 131, που εμφανίζονται για δεύτερη χρονιά ανανεωμένες, με νέα "όπλα", άλλες ιδέες αλλά, με το ίδιο κέφι και ζωντάνια για να προκαλέσουν ακόμη περισσότερα γέλια με τα εγκλήματά τους. Με αυτά που έκαναν αλλά και με εκείνα που ετοιμάζονται να κάνουν.

Η κωμωδία των Αλεξάνδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου επιστρέφει για δεύτερη χρονιά ανεβάζοντας θεατές στη σκηνή και κατεβάζοντας τους ηθοποιούς στην πλατεία ενώ η δυναμική της διανομή -όλες μία προς μία- προσθέτει ένα μεγάλο συν.

Με δυο λόγια
Έξι γυναίκες, σε διαφορετικά σχήματα και χρώματα βάση σεναρίου -θύτες και θύματα μαζί-, έχουν σκοτώσει κι από έναν, όχι και τόσο αθώο, άνθρωπο. Τα έξι εγκλήματα αξιολογούνται από μια ψυχίατρο-εισαγγελέα που θα κρίνει τις τύχες τους, όμως κάποιες φορές δεν πρέπει να κρίνεις επιφανειακά γιατί τα πράγματα, που δεν είναι μόνο πράγματα όπως στοιχεία, φάκελοι, αναφορές και αναλύσεις, αλλά και αξίες ή συναισθήματα, δεν είναι όπως φαίνονται. Άσε που, και ο ίδιος ο Νόμος με όλους τους εκπροσώπους του μαζί, δεν είναι πάντα τόσο άμεμπτος, καθαρός και ουδέτερος! Η παρουσία της βοηθού εισαγγελέως με ειδικότητα τις αναπαραστάσεις και, μετά από δική της δήλωση, εγγονής Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη και ένας ωραιότατος αστυνομικός καλούνται να βοηθήσουν την εισαγγελέα, να σταματήσουν τα σχέδια των φονισσών και να τις αποκαλύψουν.
Τίποτα δε λειτουργεί όπως σχεδιάστηκε ή ήταν αναμενόμενο ούτε για τη μία, ούτε για την άλλη πλευρά, δε λείπουν ούτε τα απρόοπτα, ούτε οι ανατροπές, ούτε η τρέλα.
Το έργο, πέρα από την κωμωδία και το γέλιο, αφήνει και ένα κοινωνικό μήνυμα για την ηθική των πολιτών και της τάξης, για την ελπίδα που δε χάνεται, για την ανηθικότητα του νόμιμου και κοινωνικά αποδεκτού ή την ανηθικότητα της ψυχής, για την αντοχή, την ανθρωπιά και την ευαισθησία.

Ξεχωρίζω ένα απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη
«Κοιτάζοντας αυτό το έργο πέρυσι, ένιωθα πάντα πως, απ' τη στιγμή που στην ουσία όλα διαδραματίζονται σε ένα είδος σουρεαλιστικό δικαστήριο-καθαρτήριο (θεατρική αδεία), λείπει κάτι που υπάρχει στα ρεαλιστικά δικαστήρια. Οι ένορκοι...» ενώ λίγο παρακάτω αναφέρει πως «...Ότι έκανε πάντα ο θεατής στο θέατρο... αποδεικνύει την ίδια μας την ύπαρξη και μας αθωώνει στα μάτια της τέχνης». Τα κενά μπορείτε να τα συμπληρώσετε όταν παρευρεθείτε στο "καθαρτήριο".

Από την παράσταση
Είδαμε το αναμενόμενο κέφι, τη ζωντάνια, το μπρίο και γελάσαμε με την προσδοκώμενη ποσότητα. Οι δουλειές των Ρήγα-Αποστόλου είναι γνωστές στο ευρύ κοινό, ακόμη και σε ανθρώπους μη θεατρόφιλους που παρακολουθούν περιστασιακά κάποιες παραστάσεις. Μια παράσταση άξια συνεχιστής των έργων του διδύμου όπου θα διασκεδάσεις και θα γελάσεις αβίαστα και δυνατά. Η παραστασιοποίηση που έχει επιλεγεί από τον Αλέξανδρο Ρήγα φέρνει τους ηθοποιούς δίπλα -κυριολεκτικά- στο κοινό και το αντίστροφο, κάνοντας όλους τους παρόντες μια μεγάλη παρέα. Οι συντελεστές οργώνουν κυριολεκτικά τον χώρο και σαρώνουν. Η ποιότητα δεδομένη, όμως δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην εκπληκτική Ελένη Καστάνη. Δε θα μπορούσα να σκεφθώ καμία άλλη ηθοποιό στη θέση της εγγονής Παπαδιαμάντη που να αγγίζει τη φιγούρα της όπως ενσαρκώθηκε από εκείνη. Απίστευτα αστεία και συμπαθέστατη, γελάς και μόνο που υπάρχει στη σκηνή, απόδειξη ότι έχει γεμίσει και κατακτήσει το ρόλο. Λάτρεψα την Σοφία Βογιατζάκη και την Μπέσυ Μάλφα ενώ η αισθαντική παρουσία και μόνο της Τσέσης Παπουτσή αρκεί για να προκαλέσει χαμόγελα. "Τρελή" φόνισσα και η Τζένη Μπότση, έχει κερδίσει το στοίχημα με την ηρωίδα της όμως αναδεικνύεται και η Παρθένα Χοροζίδου που, από ό,τι φαίνεται, είναι η χρονιά της.