Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Γ.Π.: Από μια γυναίκα που συνάντησα τυχαία και συντάραξε τον συναισθηματικό μου κόσμο. Το βιβλίο "Η ζωή είναι αγάπη" είναι βασισμένο σε πραγματική ιστορία.
Πού γράψατε το βιβλίο;
Γ.Π.: Στη Λευκωσία.
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Γ.Π.: Εννέα μήνες.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δύο λόγια;
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Γ.Π.: Η Ιάνθη σ’ ένα τροχαίο έμεινε τετραπληγική στα είκοσι της χρόνια. Στην αρχή πίστεψε πως η ζωή της τέλειωσε, ένιωσε την κοινωνική απόρριψη και τα όνειρά της να γκρεμίζονται και ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή της. Όμως σύντομα διαπίστωσε πως η ζωή δεν τελειώνει σ’ ένα τροχοκάθισμα, διεκδίκησε τη ζωή κι έζησε ένα μεγάλο έρωτα.
Τι αγαπήσατε περισσότερο στο βιβλίο;
Γ.Π.: Τη δύναμη της ψυχής.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Γ.Π.: Η Ιάνθη, γιατί με έμαθε πως από το τίποτα μπορούν να κτιστούν κάστρα.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Γ.Π.: Ένα εσωτερικό ταξίδι.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Γ.Π.: Μην καταργηθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία της σκέψης από τις απανταχού κοινωνίες.
Φοβάστε...
Γ.Π.: Μόνο το ψέμα.
Αγαπάτε...
Γ.Π.: Πολύ.
Ελπίζετε...
Γ.Π.: Σ’ ένα καλύτερο κόσμο.
Θέλετε...
Γ.Π.: Πολλά τα θέλω μου.
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Γ.Π.: Αυτοί που πιστεύουν στον έρωτα και στην ανιδιοτέλεια της αγάπης.
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Γ.Π.: Για να νιώσετε το άρωμα της ζωής.
Γιατί δεν πρέπει;
Γ.Π.: Δεν υπάρχει δεν πρέπει.
Πού/πώς μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Γ.Π.: Σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Πού μπορούμε να βρούμε εσάς;
Γ.Π.: Στο διαδίκτυο.
Ποιο χρώμα σας ταιριάζει;
Γ.Π.: Το πράσινο του σμαραγδιού.
Ποια μουσική;
Γ.Π.: Η μουσική του αέρα όταν σμίγει με τα κύματα (μουσικό κομμάτι του Γιάννη).
Ποιο άρωμα;
Γ.Π.: Της μαύρης ορχιδέας.
Ποιο συναίσθημα;
Γ.Π.: Της χαράς.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Γ.Π.: Είμαι δημοσιογράφος.
Ποιο συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Γ.Π.: Την Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε;
Γ.Π.: Τον τρόπο ζωής του ο καθ΄ ένας τον βρίσκει μόνος του. Στο γράψιμο με επηρέασε το βιβλίο Πάολα της Ιζαμπέλ Αλιέντε.
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε τη συνέχεια και τις τύχες τους;
Γ.Π.: Με τους ήρωές μου υπάρχει συμπόρευση, άρα μαζί καθορίζουμε τη συνέχεια και τις τύχες τους.
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Γ.Π.: Και τα δυο.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Γ.Π.: Το αναγνωστικό κοινό.
Τι την αποτυχία;
Γ.Π.: Πάλι το αναγνωστικό κοινό.
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Γ.Π.: Ποτέ.
Ποιο τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Γ.Π.: Όλους τους τίτλους των βιβλίων μου μαζί γιατί είναι κομμάτια από τη ζωή μου.
 |
| Εξώφυλλα βιβλίων της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου και φωτογραφία πορτραίτο της ίδιας από το προσωπικό της αρχείο. Στις έγχρωμες εικόνες το εξώφυλλο του μυθιστορήματος "Η ζωή είναι αγάπη". |
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.
**
Οπισθόφυλλο
Κανείς δε φανταζόταν πως μια ξέγνοιαστη βραδιά γλεντιού και χαράς θα μετατρεπόταν σε εφιάλτη. Ένα αναπάντεχο ατύχημα κόστισε στην Ιάνθη την τετραπληγία. Σε κλάσμα δευτερολέπτου είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται και πίστεψε για λίγο πως δεν άξιζε να ζει μια τέτοια ζωή. Όμως βρήκε τη θέληση και το κουράγιο να αγωνιστεί και να διεκδικήσει όσα της ανήκαν. Και η ζωή πήρε τον δρόμο της και τα όνειρά της άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.
«Αν μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τον σφίξω στην αγκαλιά μου, να τον γεμίσω με φιλιά… Αλλά δεν μπορούσα, γι’ αυτό έπρεπε να τον κάνω πέρα, γιατί ήταν μια αταίριαστη αγάπη. Αυτή η αφοσίωσή του με πλημμύριζε ευτυχία και φόβο. Ευτυχία γιατί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε φαντάστηκα πως θα βρισκόταν κάποιος να με αγαπήσει σε σημείο που να θέλει να με παντρευτεί. Φοβόμουν να πιστέψω στη διάρκεια του ενθουσιασμού και στη γνησιότητα της αγάπης του. Με φόβιζε η δύναμη του πάθους του, έμοιαζε με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει ό,τι βρεθεί στον δρόμο του… Απ’ την άλλη, υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του. Δεν ήξερα αν η δική μου μπορούσε ποτέ να φτάσει το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή· δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε θυσία για να τον κατακτήσω».
Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και τη δύναμη της αγάπης.
