Ιωάννα Αμπατζή, Έδεσσα
Διαδικτυακός χωρισμός
Είχαμε μια βδομάδα να τα πούμε μετά τον καβγά κι έλεγα θα του περάσει, τι στο καλό, ναι, εντάξει, είχα κάνει αποδοχή στο fb τον πρώην μου αλλά του εξήγησα, δεν το είχα κάνει επίτηδες, δεν είχε τη φώτο του ούτε το πραγματικό του όνομα, μετά το έμαθα και δεν γινότανε να τον διαγράψω, θα νόμιζε πως ήμουν ακόμα κολλημένη. Δεν καταλάβαινε. Χτες, όταν ανέβασε σε βιντεάκι τη γάτα του, ωραίο ήτανε, του έκανα like, του ανέβασα κι εγώ απ’ το youtube στον τοίχο του τη Σερενάτα μπας και φιλοτιμηθεί και τα ξαναβρούμε, αλλά εκείνος με μπλόκαρε, να μη μπορώ να ξαναμπώ στο προφίλ του. Τόσο πολύ είχε τσατιστεί. Μου τα έλεγε στο twitter που είχα μπει με άλλη φώτο κι άλλο όνομα για να μη με καταλάβει. Εκεί, του την έπεσα ως «Νεραϊδουλα» κι άκου να δεις, αμέσως κόλλησε, λες και δεν ήμασταν μέχρι πριν μια βδομάδα μαζί, λες και δεν ήταν αυτός που επέμενε να βάλουμε στο προφίλ μας «σε σχέση». Και τι δεν μου έλεγε για μένα, φρικάρισα.
Πως τα είχε λέει με μια ξενέρωτη που τον καταπίεζε, πως δεν ήμουν για σοβαρή σχέση, ακούς εκεί, κι ένα σωρό άλλα, πώς κρατήθηκα κι εγώ δεν ξέρω, κι ήθελε ο ανώμαλος να ανοίξουμε τις κάμερες για να κάνουμε διαδικτυακό, του είπα ναι και τον άφησα στα κρύα του λουτρού που μου θέλει και τέτοια με άγνωστες. Πάει τον έσβησα, τον μπλόκαρα, άλλαξα τον προφίλ μου σε «ελεύθερη», έβαλα στα ενδιαφέροντα εκείνη την ατάκα που λέει «ο χωρισμένος είναι ελεύθερος άνθρωπος» και που και που, συνεχίζω να τον δουλεύω ως Νεραϊδούλα. Όμως, σταμάτησα να του ποτίζω τα φυτά στη fairyland και τον διέγραψα από γείτονα στο farmerama, να δει αυτός. Είπα και στους φίλους μου να τον κάνουν delete, να μάθει. Και να μην ανταλλάξουν κάτι μαζί του ούτε να δουλέψουν στα facilities του στο farmtown.
Αυτό θα τον πειράξει περισσότερο, το ξέρω. Ύστερα, πήγα στο mail και τον έκανα σήμανση ως ανεπιθύμητο, να πάνε στα spam όλα τα μηνύματά του αν ποτέ θελήσει να μου ξαναστείλει – τον έσβησα κι από τις επαφές και από παντού. Είπα να αλλάξω και mail αλλά κρίμα είναι, τόσους φίλους έχω, μην χαθώ με κανένα εξαιτίας του. Άσ’το αυτό για αργότερα, δεν επείγει, σκέφτηκα. Κι εκεί που νόμιζα πως είχα τελειώσει με όλα, θυμήθηκα το blog. Φαντάσου, ήμουν τόσο χάλια που δεν είχα κάνει για μια βδομάδα ανάρτηση. Θα είχε πέσει στα τάρταρα η επισκεψιμότητα και χτυπούσαμε τουλάχιστον χίλιους τη μέρα στις καλές μας.
Ύστερα σκέφτηκα, αν άλλαξε τον κωδικό; Ήμασταν κι οι δύο διαχειριστές. Πήγα γρήγορα κι είχα δίκιο, δεν μ’ έβαζε. Τρεις μέρες μου πήρε να κάνω τον χάκερ για να μπορέσω να τον σπάσω. Ευτυχώς ο ανόητος είχε βάλει την ημερομηνία γέννησης με τα αρχικά του στη μέση. Και το άλλαξα, και έσβησα όλες τις δικές του αναρτήσεις, και έβαλα και το φόντο ροζ όπως μου άρεζε πάντα κι αυτός δεν ήθελε, και αχ το ευχαριστήθηκα. Τώρα θα το βλέπει και θα σπάνε τα νεύρα του αλλά, καλέ μου, έτσι είναι η ζωή, ας με ρωτούσε αν ήθελε τι θα κάνουμε με το blog μας κι ας μην έκανε τον έξυπνο. Πάντως, τον δικό μου κωδικό δεν θα τον βρει με τίποτα.
Έβαλα την ημερομηνία που είχαμε επέτειο, δεν τη θυμόταν ποτέ έτσι κι αλλιώς κι ούτε την είχε βάλει ποτέ του υπενθύμιση, κι ούτε μου είχε στείλει ποτέ του ηλεκτρονική κάρτα, που εγώ πάντα του έστελνα σε γιορτές, γενέθλια, επέτειο. Να θυμηθώ να μπω σ’ εκείνο το site να ξεγραφτώ γιατί πλησιάζουν τα γενέθλιά του και δεν έχω καμία όρεξη να μου έρχονται υπενθυμίσεις. Να θυμηθώ και να πάω στις οκτώ στη διαδικτυακή μουσική εκδήλωση που με κάλεσαν. Γιατί η ζωή συνεχίζεται και, μακάρι να ’βλεπε, ο Iron έκανε like τη φώτο μου με το μαγιό, κι ο PinkLord μου αφιέρωσε ένα πολύ καλό κομμάτι με υπονοούμενα.
