-Καίει η άμμος
τρεμοριγά η σιωπή
κι όσα φιλήδονα έχτισα κάστρα
τα νότισε ο άνεμος με μια μονάχα ανάσα-
Πέλαγος αέναο η ζωή
με εσέ Ποιητή μου να βαστάς το αρμυρό
γαλάζιο νυφικό της
στεριώνοντας τη νιότη σου σε καραβιού τη ρότα
μ’ όσα ερωτεύτηκες μεσίστια να τα φουρνίζει ο Ήλιος
και να τ’ αποδιώχνει ο Μαΐστρος
χωλαίνοντας λυτρωτικά των φόβων σου το βιός
-Βάρκα η ψυχή
κύμα οι λύπες
με βότσαλα κι αν έρανα τον δρόμο
τα θρύμματα στιγμάτισαν με πόνο τη σκιά μου-
Θάλασσα δακρόπικρη
ωσάν του νόστου το σημάδι
που στο φιλντισένιο της αφρό
σφυροκοπάς ταξίδια
μ’ ακριβό θησαυρό στις χούφτες σου
σταγόνες χαρμολύπης
στοργικά σιωπηλές
μεστωμένες απ’ του χρόνου τη μεταλαβιά
και σχωρεμένες μ’ αντίδωρο θανάτου
Παρμένοι ,-μάθε το-, από ακρογιαλιά
της κλεψύδρας σου οι κόκκοι
με έτη απροσδιόριστα που σου μένουν για ν’ ανθίζεις
κάνοντάς σε ν’ αναλογιστείς
-αλήθεια-
πώς θές να σε θυμούνται;
Copyright © All rights reserved Θεόφιλος Γιαννόπουλος, 2014
(Πρώτο βραβείο στον 14ο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης περιοδικού "ΚΕΛΑΙΝΩ", 2014)
Την ανάρτηση κοσμεί λεπτομέρεια πίνακα της Shirley Reade
Περισσότερα από/για τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο:
