Η ίδια η πρώην βασίλισσα της τηλεόρασης, που έχει φυλακιστεί για έγκλημα πάθους, γνωρίζοντας καλά ότι η τραγωδία του άλλου κοιμίζει τη δική σου, μετατρέπει τα πέντε τετραγωνικά χώρου που της αναλογούν (πια) σε ένα σκληρό αιματοβαμμένο ριάλιτι, με θέμα «ενός λεπτού σιγή για όσους δολοφόνησαν από αγάπη», διεκδικώντας το μερίδιο της "τηλεθέασης" που της αναλογεί, το κοινό της και τη χαμένη της δόξα. Πάντως, σαν "καλή" οικοδέσποινα φιλοξενεί τον θύτη, το θύμα αλλά και έναν μάρτυρα για να καταθέσει κι αυτός τη δική του εκδοχή, και αλατοπιπερώνει το δράμα με μικρές δόσεις χιούμορ και τραγούδι. Τα πάντα προς τέρψιν του θεατή ώστε να μην αλλάξει κανάλι.
Ο Πολυχώρος Vault παρουσιάζει το έργο του Παναγιώτη Μπρατάκου "Μικρές Ιστορίες Φόνων", σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά. Μια παράσταση για την καταστροφική δύναμη της αγάπης και, ταυτόχρονα, ένα καυστικό σχόλιο για τον κόσμο της κίτρινης δημοσιογραφίας. Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Σαββατοκύριακο και Δευτερότριτο, σε διπλή διανομή, με βασικές αλλαγές στην ερμηνεία των ρόλων, άλλο σκηνικό και φωτισμούς και διαφορετικό τέλος του έργου. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας παράστασης, χωρίς να χάνει καμιά, όμως, από τις δύο την ατμόσφαιρα και το ύφος της.
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 16 ετών.
Από την παράσταση...
Ένα κελί φιλοξενεί την πρώην βασίλισσα και νυν (και αεί) εθισμένη του 60% (της τηλεθέασης) και πέντε εγκλήματα πάθους. Το σκηνικό άκρως μινιμαλιστικό. Οι ήρωες του Παναγιώτη Μπρατάκου ζωνταντεύουν για τα μάτια μας μόνο -εξάλλου, πολλοί από αυτούς είναι από καιρό νεκροί- υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Καρατζιά που αποδεικνύει ότι, αφ΄ ενός η επιτυχία που γνώρισαν οι προηγούμενες δουλειές του δεν ήταν ευκαιριακή ή συμπτωματική και αφετέρου ότι αντικρίζουμε έναν σκηνοθέτη με σωστή ματιά, πνεύμα, οξύνοια, ταλέντο που πιάνει τον παλμό του θεατρικού κειμένου και στρατολογείται προς όφελος της τέχνης, του έργου και του θεατή. Οι ερμηνείες των ηθοποιών μεθυστικές, γίνονται ακόμη πιο μαγικές από τις εξαίσιες μελωδίες των τραγουδιών της παράστασης. Την πρωτότυπη μουσική, για την οποία ευθύνεται ο Μάνος Αντωνιάδης, μόνο υπέροχη μπορώ να χαρακτηρίσω. Και, ναι, μεθάνε οι λέξεις από τις νότες, περισσεύει το συναίσθημα από την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, πνίγεται και ο θεατής από το θυμό, το άδικο, το πάθος, το λάθος...
Δραματικές φιγούρες ανθρώπων (ζωντανοί και νεκροί) που κουβαλάνε τον πόνο τους από καρέκλα σε καρέκλα -σε τούτη ή στην άλλη ζωή- παλεύοντας με το ψυχόδραμα μέσα τους ενώ λυγίζουν με τις αναμνήσεις ισορροπώντας την αλήθεια με την τρέλα, καυστικό το σχόλιο του κειμένου για τις κίτρινες σελίδες της δημοσιογραφίας, ιδανική σκηνοθεσία που επικεντρώνεται στα πρόσωπα, υπέροχα τραγούδια και ερμηνείες -την μουσική την κουβαλάς πάνω σου για καιρό, έχει κολλήσει στα κύτταρά σου και έχει αναστήσει αισθήματα, αλλά αυτός ήταν πάντα ο προορισμός της-, ατμόσφαιρα θρίλερ στο μουντό λιτό σκηνικό όπου ένα κανόνι αρκεί για να γίνει το θαύμα.
Το Σαββατοκύριακο...
Κι ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι -για οικονομία και μόνο δε τους αναφέρω έναν έναν-, θα ήθελα να μοιραστώ τον κόμπο που με έπνιξε στο τραγούδι του Πολ Ζαχαριάδη, στο πρώτο μέρος. Τόσο άψογα συγκινητικός και αισθαντικός, και όχι μόνο επειδή διαθέτει αυτήν την φωνάρα ή επειδή είναι τόσο εκπαιδευμένος. Προφανώς, έπιασε τις αποχρώσεις του ρόλου και μεγαλούργησε. Όπως και η Μυρτώ Γκόνη, ως δημοσιογράφος εθισμένη στο 60%, που βγαίνει τόσο εκνευριστικά απαθής που σου 'ρχεται να της σκάσεις ένα χαστούκι μπας και συνεφέρεις την γοητευτικότατα αχώνευτη τύπισσα (του ρόλου) και τραγική φιγούρα του φινάλε (της). Όπως και όλοι, ο καθένας ξεχωριστά, μοναδικός ως θύμα ή θύτης -ακόμη και οι μάρτυρες!
Το Δευτερότριτο...
Ακολούθησε ακόμη μια μαγικά συγκινησιακή παράσταση, με έντονη φορτισμένη ατμόσφαιρα και σκληρές σκηνές. Ή, για να ακριβολογώ, πιο σκληρές εικόνες, που φτάνουν στα μάτια μας μέσα από τις αφηγήσεις των ηρώων. Ένα πιο βίαιο σύνολο που ανεβάζει τους παλμούς χωρίς να ξεφύγει ούτε μια στιγμή από το μέτρο. Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, ο Γιάννης Καραούλης που με εξέπληξε θετικότατα ειδικά στην δεύτερη εμφάνισή του αλλά και ο Γιώργος Σεϊταρίδης. Μια απίστευτη ερμηνεία από την Δήμητρα Κολλά που άρπαξε το ρόλο για να απλώσει το ταλέντο της στις τραγικοδραματικές καταστάσεις που βιώνει επί σκηνής και από την Τζένη Διαγούπη -που παίζει και στις δύο διανομές- αλλά σε αυτήν την πιο σκληρή εκδοχή σα να αφήνεται στο δράμα χωρίς φρένα και εκπέμπει απλόχερα φόρτιση.
Ένα κελί φιλοξενεί την πρώην βασίλισσα και νυν (και αεί) εθισμένη του 60% (της τηλεθέασης) και πέντε εγκλήματα πάθους. Το σκηνικό άκρως μινιμαλιστικό. Οι ήρωες του Παναγιώτη Μπρατάκου ζωνταντεύουν για τα μάτια μας μόνο -εξάλλου, πολλοί από αυτούς είναι από καιρό νεκροί- υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Καρατζιά που αποδεικνύει ότι, αφ΄ ενός η επιτυχία που γνώρισαν οι προηγούμενες δουλειές του δεν ήταν ευκαιριακή ή συμπτωματική και αφετέρου ότι αντικρίζουμε έναν σκηνοθέτη με σωστή ματιά, πνεύμα, οξύνοια, ταλέντο που πιάνει τον παλμό του θεατρικού κειμένου και στρατολογείται προς όφελος της τέχνης, του έργου και του θεατή. Οι ερμηνείες των ηθοποιών μεθυστικές, γίνονται ακόμη πιο μαγικές από τις εξαίσιες μελωδίες των τραγουδιών της παράστασης. Την πρωτότυπη μουσική, για την οποία ευθύνεται ο Μάνος Αντωνιάδης, μόνο υπέροχη μπορώ να χαρακτηρίσω. Και, ναι, μεθάνε οι λέξεις από τις νότες, περισσεύει το συναίσθημα από την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, πνίγεται και ο θεατής από το θυμό, το άδικο, το πάθος, το λάθος...
Δραματικές φιγούρες ανθρώπων (ζωντανοί και νεκροί) που κουβαλάνε τον πόνο τους από καρέκλα σε καρέκλα -σε τούτη ή στην άλλη ζωή- παλεύοντας με το ψυχόδραμα μέσα τους ενώ λυγίζουν με τις αναμνήσεις ισορροπώντας την αλήθεια με την τρέλα, καυστικό το σχόλιο του κειμένου για τις κίτρινες σελίδες της δημοσιογραφίας, ιδανική σκηνοθεσία που επικεντρώνεται στα πρόσωπα, υπέροχα τραγούδια και ερμηνείες -την μουσική την κουβαλάς πάνω σου για καιρό, έχει κολλήσει στα κύτταρά σου και έχει αναστήσει αισθήματα, αλλά αυτός ήταν πάντα ο προορισμός της-, ατμόσφαιρα θρίλερ στο μουντό λιτό σκηνικό όπου ένα κανόνι αρκεί για να γίνει το θαύμα.
Το Σαββατοκύριακο...
Κι ενώ όλοι ανεξαιρέτως οι ηθοποιοί ήταν υπέροχοι -για οικονομία και μόνο δε τους αναφέρω έναν έναν-, θα ήθελα να μοιραστώ τον κόμπο που με έπνιξε στο τραγούδι του Πολ Ζαχαριάδη, στο πρώτο μέρος. Τόσο άψογα συγκινητικός και αισθαντικός, και όχι μόνο επειδή διαθέτει αυτήν την φωνάρα ή επειδή είναι τόσο εκπαιδευμένος. Προφανώς, έπιασε τις αποχρώσεις του ρόλου και μεγαλούργησε. Όπως και η Μυρτώ Γκόνη, ως δημοσιογράφος εθισμένη στο 60%, που βγαίνει τόσο εκνευριστικά απαθής που σου 'ρχεται να της σκάσεις ένα χαστούκι μπας και συνεφέρεις την γοητευτικότατα αχώνευτη τύπισσα (του ρόλου) και τραγική φιγούρα του φινάλε (της). Όπως και όλοι, ο καθένας ξεχωριστά, μοναδικός ως θύμα ή θύτης -ακόμη και οι μάρτυρες!
Το Δευτερότριτο...
Ακολούθησε ακόμη μια μαγικά συγκινησιακή παράσταση, με έντονη φορτισμένη ατμόσφαιρα και σκληρές σκηνές. Ή, για να ακριβολογώ, πιο σκληρές εικόνες, που φτάνουν στα μάτια μας μέσα από τις αφηγήσεις των ηρώων. Ένα πιο βίαιο σύνολο που ανεβάζει τους παλμούς χωρίς να ξεφύγει ούτε μια στιγμή από το μέτρο. Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, ο Γιάννης Καραούλης που με εξέπληξε θετικότατα ειδικά στην δεύτερη εμφάνισή του αλλά και ο Γιώργος Σεϊταρίδης. Μια απίστευτη ερμηνεία από την Δήμητρα Κολλά που άρπαξε το ρόλο για να απλώσει το ταλέντο της στις τραγικοδραματικές καταστάσεις που βιώνει επί σκηνής και από την Τζένη Διαγούπη -που παίζει και στις δύο διανομές- αλλά σε αυτήν την πιο σκληρή εκδοχή σα να αφήνεται στο δράμα χωρίς φρένα και εκπέμπει απλόχερα φόρτιση.
Ο συγγραφέας...
Ο Παναγιώτης Μπρατάκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Το 2004 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και το 2009 από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σαν ηθοποιός έχει λάβει μέρος στις εξής παραστάσεις: Ορφανά, του Λ. Κέσσλερ (σκην. Κοραής Δαμάτης), Βιοπαλαιστής στη Στέγη του Λ. Λαζόπουλου (σκην. Λάκης Λαζόπουλος), Bent του M. Sherman (σκην. Δημήτρης Καρατζιάς), Elizadeth (σκην. Δημήτρης Καρατζιάς), Πελεκάνος του Α. Στρίντμπεργκ (σκην. Φένια Αποστόλου).
Το 2011 ήταν υποψήφιος για το βραβείο «Δημήτρης Χόρν» για την ερμηνεία του στον ρόλο του Φίλιπ στην παράσταση «Ορφανά».
Την ίδια χρονιά παρουσιάζεται στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Μικρή Σκηνή Μονής Λαζαριστών) το πρώτο θεατρικό του έργο με τίτλο «Το Όνειρο του Χάιμε» (σκην. Γιάννης Ρήγας). Το 2012 το δεύτερο έργο του με τίτλο «Είμαι Οργή» παρουσιάζεται σε μορφή αναλογίου στο International Playwright Festival (Warehouse Theatre, Croydon, London) σε αγγλική απόδοση του Ανδρέα Αραούζου. Το 2014 υπογράφει σε συνεργασία με τη Μάρω Μπουρδάκου το έργο «Ξημερώνει Κυριακή» βασισμένο στα τραγούδια των Μίμη Πλέσσα-Λευτέρη Παπαδόπουλου, που παρουσιάστηκε στο «Θέατρον- Ελληνικός Κόσμος» του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Οι «Μικρές Ιστορίες Φόνων» είναι το τέταρτο προσωπικό του έργο.
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Παναγιώτης Μπρατάκος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική, τραγούδια παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Στίχοι τραγουδιών: Παναγιώτης Μπρατάκος, Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου
Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Αξεσουάρ: Λία Μπάρμα
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Τάσος Σκλαβούνος
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Παραγωγή: Vault
Παίζουν:
Σαββατοκύριακο: Μυρτώ Γκόνη, Τζένη Διαγούπη, Πολ Ζαχαριάδης, Βάνα Παρθενιάδου, Γιάννης Ράμος, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Δώρα Χρυσικού, Στέλιος Ψαρουδάκης
Δευτερότριτο: Νίκος Γκέλια, Τζένη Διαγούπη, Γιάννης Καραούλης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Ιωάννα Πηλιχού, Ζώγια Σεβαστιανού, Γιώργος Σεϊταρίδης
Διάρκεια: 120 λεπτά (με διάλειμμα)
Πολυχώρος Vault Theatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870
¤
Υστερόγραφο:
Θέλουμε κι άλλο
Πολυχώρος Vault Theatre Plus, Μελενίκου 26, Βοτανικός, 2130356472, 6945993870
¤
Υστερόγραφο:
Θέλουμε κι άλλο
