koukidaki: Death wishes / Orpheus

Λυρικό σουρεαλιστικό δράμα και σύνθεση διαφόρων εκφραστικών μέσων -θέατρο, μουσική, χορός, εικαστικά- με τη σύμπραξη μουσικών, ερμηνευτών και χορευτών. Μια συρραφή υπέροχων κλασικών έργων που ενώνονται μουσικά με αφορμή το μύθο του Ορφέα.

Το death wishes είναι η ιστορία ενός πιανίστα που ταυτίζει τη ζωή του με αυτή του Ορφέα υπό το πρίσμα μιας ονειρικής πραγματικότητας. Παίζοντας πιάνο εκφράζει τα συναισθήματά του προς τη γυναίκα, τη μάνα, τον έρωτα, το θάνατο... Γεννάται ένα σύμπαν όπου εκείνος είναι το μοναδικό υπαρκτό πρόσωπο με απώτερο σκοπό να εκτονώσει την απόγνωση που τον περιβάλλει ή τη λύτρωση που αναζητά, τις αντικρουόμενες σκέψεις του, τις αντίρροπες προθέσεις...

Μια παράσταση που διερευνά τα συναισθήματα που ενίοτε φτάνουν στην ανάγκη μιας συμβιωτικής σχέσης ενώ ταυτόχρονα ο θάνατος υπάρχει ως ευχή για τον ίδιο αλλά και για όλους τους άλλους.

Πρόκειται για μια σύνθεση τεχνών που διευρύνουν τα εκφραστικά όρια της κάθε τέχνης και δημιουργούν ένα πρωτότυπο έργο.*

Για την παράσταση

Μέσα στο/από το απόλυτο μαύρο -του χαοτικού σύμπαντος (;), της ψυχής (;)- δημιουργείται ο ιδεατός κόσμος της ιστορίας. Ακούγονται υπέροχες μελωδίες από το πιάνο. Μια ενιαία σύνθεση με έργα των Wolf, Schubert, Berio, Scriabin, Monteverdi, De Falla, Orff, κ.α. Ο σκηνοθέτης, Μιχάλης Αργυρού, έχει παίξει ευφάνταστα με την απόλυτη αντίθεση του μαύρου-άσπρου ενώ έχουν χρησιμοποιηθεί τόσο η κίνηση των χορευτριών ως μέσο έκφρασης όσο και η στατική ακινησία των τραγουδιστριών. Οι πρώτες "μιλούν" με το σώμα, οι δεύτερες με τη φωνή. Μια μαγική ερμηνεία. Οι σκέψεις του πιανίστα γίνονται εικόνες, νότες, κίνηση, λόγος, τραγούδι... με την εξαιρετική παραστασιοποίηση. Η μουσική ταξιδεύει το κοινό και οι καλλίφωνες κυρίες αναδεικνύουν τον εσωτερικό σπαραγμό. Κι ενώ φαίνεται ότι ο κάθε ένας δρα αυτούσια, στην πραγματικότητα είναι μέλος του αδιαίρετου συνόλου. Όπως συμβαίνει και στο σύμπαν, ο κάθε πλανήτης/δορυφόρος/μετεωρίτης είναι μόνος του αλλά μέλος μιας τεράστιας, απόλυτα συγχρονισμένης σύνθεσης.

Αναγνωρίζοντας πλήθος συμβολισμών, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην απίστευτη κορύφωση του φινάλε που κλείνει την παράσταση με τον καλύτερο τρόπο. Όλοι οι συντελεστές αξίζουν συγχαρητήρια αλλά ειλικρινά η Μάιρα Μηλολιδάκη με μάγεψε. Τη βρήκα δε, περισσότερο από εκπληκτική.

Για τον Ορφέα

Ο μύθος λέει ότι η λύρα του Ορφέα ήταν μαγική καθώς είχε τη δύναμη να μαγεύει ανθρώπους και ζώα. Οι πρώτοι έτρεχαν να τον ακούσουν ενώ τα άγρια θηρία έβγαιναν από τις φωλιές τους για να σταθούν κοντά του. Ακόμα και τα δέντρα ή οι βράχοι μετακινούνταν για να τον πλησιάσουν.

Παντρεύτηκε μια νύμφη, την Ευρυδίκη, αλλά η ευτυχία τους δεν κράτησε πολύ. Όταν εκείνη κατέληξε από τσίμπημα φιδιού το τραγούδι του Ορφέα έγινε τόσο λυπητερό που ακόμα και οι πέτρες ράγιζαν. Θεωρείται από τους βασικότερους ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας κι αν δεν ήταν αυτός που εφηύρε τη λύρα -δώρο του Διονύσου-, ήταν σίγουρα εκείνος που την τελειοποίησε.

Ο Ορφέας, στο τέλος της ζωής του, περιφρόνησε την λατρεία όλων των θεών εκτός από του ήλιου, τον οποίο αποκαλούσε Απόλλωνα. Κατά τον Οβίδιο, οι Θρακικές Μαινάδες, ακόλουθοι του Διονύσου, διαισθανόμενες την περιφρόνηση του Ορφέα τού έριξαν πέτρες και κλαδιά ενώ έπαιζε αλλά η μουσική του ήταν τόσο όμορφη που ακόμα και οι πέτρες αρνιόντουσαν να τον χτυπήσουν. Έτσι, εκείνες, τον έσκισαν σε κομμάτια κατά τη φρενίτιδα των Βακχικών τους οργίων. Το κεφάλι του και η λύρα του, συνεχίζοντας το θρηνητικό τους τραγούδι, επέπλευσαν στη Λέσβο όπου οι κάτοικοι έθαψαν το κεφάλι και κατασκεύασαν έναν ναό προς τιμήν του. Η λύρα μεταφέρθηκε στον ουρανό από τις Μούσες και τοποθετήθηκε ανάμεσα στα αστέρια. Η ψυχή του, στον κάτω κόσμο, ενώθηκε πια με την αγαπημένη του.