Πως σας ήρθε η ιδέα;
Ι.Μ.: Τρίκαλα… Αργά το βράδυ… Μόνος στο σπίτι… και μόλις είχε τελειώσει η ταινία θρίλερ που έβλεπα. Δε θυμάμαι ποια ήταν, αλλά θυμάμαι ότι είπα από μέσα μου ότι «θα μπορούσε να γίνει καλύτερη» και πιο «ανατριχιαστική» αν είχε κάποια πράγματα απεικονισμένα με διαφορετικό τρόπο. Επίσης θυμάμαι πως επικρατούσε ησυχία στο σπίτι και άκουγα το δυνατό αέρα απ’ έξω, που έκανε τα παντζούρια να τρίζουν. Έπρεπε να γράψω κάτι οπωσδήποτε! Το οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή, αφού είχα μπει στην κατάλληλη ψυχολογία και ήθελα να το μεταφέρω εκείνο το συναίσθημα. Κάπως έτσι ξεκίνησε το κεφάλαιο 1. Στο μυαλό μου είχα μόνο τον τίτλο: Το Κοριτσάκι με τα Γυάλινα Μάτια. Είχα ακούσει από τον αδερφό μου στο παρελθόν για τον αστικό μύθο του νεκροταφείου Αμαρουσίου και από καιρό ήθελα να γράψω μια ιστορία, αλλά όχι για το συγκεκριμένο θέμα! Μια δική μου ιστορία, με το «δικό μου» κοριτσάκι. Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα πού θα κατέληγε η ποια τροπή θα έπαιρνε η υπόθεση του έργου, όμως μέσα στις επόμενες μέρες κατέβασα μερικές ιδέες με τις οποίες συγκρότησα ένα βασικό και πολύ πρόχειρο σκελετό. Και το ταξίδι άρχισε…
Που γράψατε το βιβλίο σας;
Ι.Μ.: Στην άνεση του σπιτιού μου. Είτε ήμουν στην Αθήνα, είτε στα Τρίκαλα, ένα στυλό, λίγες κόλλες χαρτί κι ένα τραπεζάκι το έκαναν το θαύμα τους. Δε χρειάζεται τίποτ’ άλλο! Έμπνευση να υπάρχει και φαντασία. Δε διαφωνώ ότι κάποιο μέρος μπορεί να λειτουργεί καλύτερα σ’ αυτό σε σχέση με κάποιο άλλο, απλώς κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων πού θα δεχτεί τα κατάλληλα ερεθίσματα και πότε! Είναι και λίγο θέμα τύχης, ξέρετε!
Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;
Ι.Μ.: Ένα οχτάμηνο. Από τη στιγμή που ξεκίνησαν να γράφονται οι πρώτες αράδες και ο στοιχειώδης κορμός, ως την ολοκλήρωση και τη διόρθωσή του μέχρι να φτάσει στην τελική μορφή που θ’ αποστελλόταν στις «Εκδόσεις Ιβίσκος». 26 Ιανουαρίου 2013 έγινε η αρχή και 1 Οκτωβρίου 2013 έφυγε το e-mail, συνοδευόμενο με την ελπίδα ότι δε θ’ απορριφθεί το κείμενο που είχα γράψει.
Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;
Ι.Μ.: Μόνο με δυο λόγια; Χμμμ… Δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι το να πω πως είναι ακραία γκροτέσκο με την απαραίτητη δόση ίντριγκας για να εθίζει ακόμα και τον πιο δύσπιστο αναγνώστη, είναι μια πλήρης περιγραφή. Επιπλέον, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν μπορεί να προϊδεάσει το ανατρεπτικό φινάλε!
Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;
Ι.Μ.: Πρόκειται για την ιστορία ενός κοριτσιού με γυάλινα μάτια, που εμφανίζεται μεταφυσικά σε μια σειρά αποτρόπαιων φονικών. Τη διαλεύκανσή τους έχει αναλάβει μια υπαξιωματικός της Ελληνικής Αστυνομίας, ακόμα πρωτάρα, αφού μόλις αποφοίτησε από τη σχολή, μα συνάμα έξυπνη και άξια εμπιστοσύνης του προϊσταμένου και μέντορά της. Μέσα από την έρευνα κάθε τόπου εγκλήματος θ’ ανακαλύψει σιγά σιγά ότι ο δολοφόνος από πίσω έχει κάποια σχέση με το παρελθόν της, ενώ ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να εξηγήσει τι είδους οντότητα είναι το κορίτσι που βλέπει στα οράματά της και πώς συνδέεται με τον υπαίτιο για το αιματοκύλισμα. Το αν θα το καταφέρει και πώς είναι μια ερώτηση που θ’ απαντηθεί μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί δε θέλω να χαλάσω τις εκπλήξεις! Και ναι, όντως είναι πολλές!
Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;
Ι.Μ.: Τη διαδικασία της συγγραφής βέβαια! Τότε που βυθιζόμουν σ’ έναν φανταστικό κόσμο και προσπαθούσα να τον μεταφέρω στο χαρτί επακριβώς, όπως δηλαδή τον έβλεπα με τα «μάτια» του νου μου. Όλο εκείνο το συναίσθημα της ανατριχίλας και τις φοβίες των πρωταγωνιστών, αλλά παράλληλα και τις ομορφιές της φύσης και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο διαδραματιζόταν τα γεγονότα του βιβλίου.
Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;
Ι.Μ.: Ο Γαβριήλ Αρμένης, δίχως δεύτερη σκέψη! Είναι ο τύπος στον οποίο έβγαλα επάνω του κάποια απωθημένα, να ξέσπασα κατά κάποιον τρόπο, σαν να τον βρίζω από τη μεριά μου κι εκείνος να μην μπορεί να πει το οτιδήποτε, γιατί είναι λογοτεχνικός χαρακτήρας. Και μάλιστα έτσι γραμμένος, με τρόπο που να δικαιολογείται η όποια «αντιπάθεια» απέναντί του, αφού κάνει του κεφαλιού του συνέχεια! Με τη λάθος –πάντα– μέθοδο! Κατά τ’ άλλα δίνει, όμως, και μια κωμική νότα στο κείμενο, όπου αυτό είναι απαραίτητο.
Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;
Ι.Μ.: Δυνατές συγκινήσεις, με την έννοια της συνδυασμένης δράσης φόβου και ανατριχίλας. Αλλά πάνω απ’ όλα μια εύρωστη, καλά δομημένη ιστορία, η οποία εμπλέκει την πραγματικότητα με τη φαντασία σε τέτοιο βαθμό και με τόσο ασαφή όρια που δεν ξεχωρίζεις τι είναι αληθινό και τι όχι. Η απλότητα των λέξεων και η ροή του έργου που ξεδιπλώνεται έμπροσθεν του αναγνώστη δεν κουράζει ούτε στο παραμικρό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τρίτο κεφάλαιο που φέρει τον τίτλο «Γραφειοκρατικές διεργασίες…», το οποίο, ενώ προϊδεάζει «χαρτούρα-βαρεμάρα-μονοτονία», κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι! Κι αυτή την άποψη τη διατύπωσε άτομο που το διάβασε, επισημαίνοντας την αντίρροπη σχέση τίτλου-κειμένου κεφαλαίου.
Και ας μην ξεχνάμε και τις διάσπαρτες πληροφορίες για την πόλη των Τρικάλων και την ιστορία από πίσω της, πράγματα για τον τόπο μου που ήθελα να προβάλλω και γιατί όχι να πείσω και τον επίδοξο τουρίστα για έναν ιδιαίτερο ταξιδιωτικό προορισμό στην ιδιαίτερη «πατρίδα» μου!
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Φοβάστε...
Αγαπάτε...
Ελπίζετε...
Θέλετε...
Ι.Μ.: Εδώ επιτρέψτε μου να μην απαντήσω! Πιστεύω ότι δεν είναι του στυλ μου να μιλάω για συναισθήματα –πόσο μάλλον για τα δικά μου–, παρόλο που προσπαθώ να ενεργοποιήσω στο έπακρο, εκείνο του φόβου, με το βιβλίο μου. Μερικά πράγματα κανείς τα κρατά για τον εαυτό του και μόνο!
Ποιοι αναγνώστες θα λατρέψουν αυτό το βιβλίο;
Ι.Μ.: Όλοι! Ανεξαιρέτως! Μπορεί να φέρει την περιγραφή «μυθιστόρημα τρόμου», δεν παύει όμως να είναι πρωταρχικά μια αστυνομική ιστορία με στοιχεία περιπέτειας, μυστηρίου, μεταφυσικού και ψυχολογικού θρίλερ, με πολλαπλές ανατροπές για να κρατούν το αναγνωστικό κοινό σε αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. Εκτός του ότι προσπαθεί να σε κάνει ν’ ανατριχιάσεις με κάθε γύρισμα της σελίδας, σε βάζει ν’ αναρωτιέσαι συνεχώς για το τι συμβαίνει πραγματικά κι εκεί που νομίζεις ότι το έχεις βρει, έρχεται «κάτι» που φέρνει τα πάνω κάτω!
Γιατί πρέπει να το διαβάσουμε;
Ι.Μ.: Γιατί είναι ένα βιβλίο και ο σκοπός ενός βιβλίου είναι να διαβάζεται! Προσπάθησα να προσφέρω στο αναγνωστικό κοινό μια εμπειρία που θα τους μείνει αξέχαστη, πειραματιζόμενος με διάφορα πράγματα, αλλά προπάντων δίνοντας με μελάνι και χαρτί μια δική μου ιστορία, όπως τη φαντάστηκα στο μυαλό μου. Θα ήθελα να γνωρίσω τι απήχηση θα έχει στον κόσμο αυτό το εγχείρημα και κατά πόσο έχω καταφέρει ν’ αντεπεξέλθω στις προσδοκίες. Όλοι εσείς έχετε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο επί του θέματος. Περιμένω τα σχόλιά σας και κριτικές...
Γιατί δεν πρέπει;
Ι.Μ.: Ενδεχομένως κάποιοι να μην μπορούν να το αντέξουν! Περιγράφονται ακραία πράγματα με ακραίο τρόπο! Δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Από τη μεριά μου δε θα έλεγα σε κάποιον να μην το διαβάσει. Διαβάστε όσο σας παίρνει! Καλό είναι να έχετε στη συλλογή σας ένα βιβλίο που να λέτε ότι δεν καταφέρατε να το διαβάσετε επειδή δεν μπορούσατε, αλλά το κρατάτε σαν κάτι το απαγορευμένο. Κάτι που προκαλεί σοκ και δέος μόνο και μόνο από την όψη του! Αλλά δε νομίζω ότι είναι τόσο υπερβολικό που ν’ απορριφθεί εκ των προτέρων από μια μερίδα του αναγνωστικού κοινού! Επομένως στην ερώτηση «γιατί δεν πρέπει να διαβαστεί», εγώ απαντώ: «διαβάστε το»!
Που/πως μπορούμε να βρούμε το βιβλίο σας;
Ι.Μ.: Ζητήστε το σε όλα τα βιβλιοπωλεία (κατόπιν παραγγελίας, εάν δεν είναι άμεσα διαθέσιμο) ή απ’ ευθείας από τον εκδοτικό οίκο Ιβίσκος.
Που μπορούμε να βρούμε εσάς;
Ι.Μ.: Εντάξει, τώρα μην περιμένετε να δώσω τηλέφωνο και διεύθυνση! (γέλια)
Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου ή να μου στείλει κάποιο μήνυμα, μπορεί ν’ απευθυνθεί στις εκδόσεις Ιβίσκος, τις οποίες μπορεί να τις βρει και μέσω Facebook, όπως άλλωστε κι εμένα.
Ποιο χρώμα του ταιριάζει;
Ι.Μ.: Μμμ… Ένας απαλός τόνος του γκρι, ίσως; Έχουμε γενικώς μια τάση με τις γκρίζες ζώνες που τις βάζουμε παντού στη ζωή μας! Όλα γκρι! Απάθεια! Απελπισία! Αλλά υπάρχει και το φως του λευκού που σπάει κάπως αυτή τη μονοτονία του γκρι. Μακριά από τη μαυρίλα της απαισιοδοξίας που κάποιοι επιμένουν να βαφτίζουν ως «ρεαλισμό»! Δεν το λευκαίνει εντελώς, αλλά το πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στην αισιοδοξία και την ελπίδα. Μα τις πιο πολλές φορές αυτό συμβαίνει με βαρύ τίμημα! Αναγκαστικά! Κάπως έτσι είναι και τα γεγονότα του βιβλίου. Μια μάχη της οποίας η θετική έκβαση απαιτεί κάποιο κόστος που θα πρέπει να πληρωθεί.
Ποια μουσική;
Ι.Μ.: Το theme song του Halloween του John Carpenter μου έρχεται στο μυαλό. Του ταιριάζει γάντι!
Ποιο άρωμα;
Ι.Μ.: Εδώ με πιάνετε αδιάβαστο! Δεν ξέρω! Ειλικρινά! Μάλλον το διακριτικό άρωμα που θα φορούσε μια νεαρή αστυνομικός στη δουλειά της. Η μυρωδιά της Dana Scully στη μύτη του Fox Mulder (The X-Files)!
Ποιο συναίσθημα;
Ι.Μ.: Αρχέγονος φόβος. Κάτι που όσο και αν προσπαθήσει κάποιο άτομο να μην μπορέσει να το καταπνίξει ή να το εξαλείψει εντελώς. Κάτι που να υπάρχει βαθιά μέσα μας και που να θέλουμε να το κρατήσουμε κλειδωμένο στον εαυτό μας. Όχι απλά στο υποσυνείδητο αλλά στο ασυνείδητο.
Αν δεν ήταν βιβλίο, τι θα μπορούσε να είναι;
Ι.Μ.: Ταινία; Πολύ κλισέ! Ίσως ιστορία των παππούδων μας· ένας θρύλος της περιοχής με ανεξήγητες πτυχές του που δυναμιτίζουν την παιδική φαντασία. Κάπως έτσι ξεκινά και η ιστορία της πρωταγωνίστριας του βιβλίου. Όλα πηγάζουν από μια ιστορία που είχε ακούσει ως παιδί. Δε γνώριζε, όμως, πως θα έπαιρνε επεκτάσεις λίγο μετά την ενηλικίωσή της, κατά την αποφοίτηση από τη σχολή και με την ανάληψη της πρώτης της υπόθεσης στο αστυνομικό σώμα.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας τι θα μπορούσατε να είστε;
Ι.Μ.: Από άποψη σπουδών: Η/Υ, ενασχόληση με ηλεκτρονικά κυκλώματα και τηλεπικοινωνιακά συστήματα/δίκτυα· σχεδίαση και υλοποίηση· hardware και software. Από άποψη χόμπι: ο,τιδήποτε έχει να κάνει με ζωγραφική ή μοντελισμό (κυρίως κατασκευή ξύλινων ιστιοφόρων υπό κλίμακα).
Ποιον συγγραφέα διαβάζετε ανελλιπώς;
Ι.Μ.: Το να διαλέξω μονάχα έναν συγγραφέα δεν έχει νόημα. Συνεχώς ανακαλύπτω καινούρια βιβλία από συγγραφείς που δεν έχω ξαναδιαβάσει και κολλάω μαζί τους, ψάχνοντας και τα υπόλοιπα έργα τους. Είναι μια διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση. Επίσης, έχω αρκετά ονόματα υπόψιν, αλλά δε βρήκα ακόμη το χρόνο ν’ ασχοληθώ. Αφού πρέπει λοιπόν να διαλέξω μερικούς που πιστεύω ότι ξεχωρίζουν και αξίζει ν’ αφιερώσει κάποιος λίγο χρόνο στα βιβλία τους, θα αναφέρω χαρακτηριστικά τον κορυφαίο J. R. R. Tolkien από το χώρο του φανταστικού, τον Douglas Adams, όσον αφορά την επιστημονική φαντασία, τον Richard Montanari που ασχολείται με το αστυνομικό μυθιστόρημα και τους Edgar Allan Poe και H. P. Lovecraft σε κάτι πιο μακάβριο. Προσωπικά, όμως, θεωρώ ότι το στυλ μου είναι πιο κοντά στον Dean Koontz, όχι όσον αφορά τη θεματολογία, αλλά από άποψη περιγραφής και τρόπου γραφής.
Σας έχει επηρεάσει άλλος συγγραφέας στον τρόπο που γράφετε ή σκέφτεστε ή ζείτε; Ποιος/ποιο βιβλίο;
Ι.Μ.: Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη ερώτηση, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζομαι γραπτώς έχει μια δομή που είναι πιο κοντά στα κείμενα του Dean Koontz – κατά την άποψή μου πάντα. Δεν έχω επηρεαστεί από κάπου σε κανέναν τομέα της ζωής μου, είτε μιλάμε για το πώς γράφω, είτε για το πώς σκέφτομαι. Δεν είμαι απόλυτος σ’ αυτό, επειδή κάποια στοιχεία ενδεχομένως να με ενέπνευσαν σε μερικούς τομείς, αλλά δεν τους καθορίζουν με την αυστηρή έννοια. Ο καθένας πρέπει ν’ αποκτά τη δική του ταυτότητα σε κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο και να μην κοιτά να μοιάσει στον έναν ή στον άλλο. Αυτό είναι από τη φύση αδύνατο και καλό είναι ν’ αποδεχτεί ο καθείς ο από εμάς τη δική του ξεχωριστή ολότητα και ν’ ανακαλύψει το ρόλο του στη ζωή. Κανείς δεν είναι ίδιος με τον διπλανό του και ούτε μπορεί να εξισωθεί μαζί του – και πρέπει να το σέβεται αυτό το τετελεσμένο. Δε θα γίνει πιο ευτυχισμένος-η αν εύχεται καθημερινώς να ήταν ο «τάδε» ή η «τάδε»!
Οι ήρωές σας μπορούν να σας κατευθύνουν ή εσείς και μόνο ορίζετε την συνέχεια και τις τύχες τους;
Ι.Μ.: Όποιος έχει την πένα, έχει και την εξουσία! Η διαδικασία της συγγραφής είναι μια δυναμική κατάσταση κατά την οποία έρχονται συνεχώς πράγματα στο μυαλό και ιδέες σχεδόν από το πουθενά! Απλώς «πετάγονται» και φαίνεται ότι ταιριάζουν στην ιστορία που μεταβάλλεται διακαώς. Από τη μια φαίνεται ότι το παραπάνω αποτελεί κατευθυντήριο δύναμη στο γράψιμο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εκείνο που τελικά θα διαμορφωθεί και θα καταγραφεί εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την κρίση του συγγραφέα. Αυτός και μόνο αυτός θα επιλέξει την τύχη του ήρωά του μέσα από μια πληθώρα πιθανών ενδεχομένων, τα οποία θα είναι εξίσου ενδιαφέροντα και θα εξελίσσονται καταλήγοντας σε διαφορετικά μονοπάτια, επομένως και σε διαφορετική έκβαση κάθε φορά!
Τι χρειάζεται κάποιος για να γράψει; Φαντασία ή εμπειρία;
Ι.Μ.: Και τα δύο. Με τη φαντασία να είναι το βασικό συστατικό. Δίχως αυτή όσο εμπειρία και αν έχει ο επίδοξος συγγραφέας δε θα καταφέρει ποτέ να δώσει μια ωραία ιστορία, αλλά απλά ένα καλογραμμένο και ανούσιο κείμενο. Αν υπάρχει η φαντασία μα όχι η εμπειρία, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πλην κακογραμμένη ιστορία, η οποία μπορεί να διορθωθεί από επαγγελματία και να καταλήξει να γίνει ένα αγαπημένο στο αναγνωστικό κοινό βιβλίο. Το θέμα θα είναι πάντα μια καλή ιστορία, μια πρωταρχική ιδέα από την οποία θα ξεκινήσουν όλα. Δεν υπάρχουν περιθώρια για δημαγωγίες και ξύλινο λόγο στα μυθιστορήματα. Η καλή ιστορία θα είναι πάντα μια ιστορία και οι ωραίες λέξεις απλά λέξεις.
Τι καθορίζει την επιτυχία σε ένα βιβλίο;
Ι.Μ.: Η ιδέα στην οποία βασίζεται, που θα πρέπει να είναι πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα, δίχως να θυμίζει αντιγραφή κάποιου διάσημου συγγραφέα ή κινηματογραφικής ταινίας. Η σωστή προώθηση στο να γίνει ευρέως γνωστό και όχι να χαθεί στην αφάνεια, αφήνοντας εντέλει τους αναγνώστες ν’ αποφασίσουν την τύχη του. Και τέλος, το μεράκι του συγγραφέα, ο οποίος πρέπει να πείσει ότι δεν έδωσε στην κυκλοφορία κάτι που βγήκε «άρπα-κόλλα» για να κάνει την «αρπαχτή» του και να πλουτίσει σε χρόνο μηδέν, αν έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι τόσο καλός! Ένα βιβλίο χρειάζεται αφοσίωση και να τοποθετήσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου μέσα του. Δεν είναι ένας πάκος δακτυλογραφημένων φράσεων που πετιέται στην αγορά και περιμένουμε παπάδες από δαύτον!
Τι την αποτυχία;
Ι.Μ.: Πολλοί παράγοντες. Λίγο η τιμή, λίγο το πόσο γνωστό θα γίνει, λίγο σε τι είδους αναγνώστες απευθύνεται. Πάνω απ’ όλα, όμως, το κατά πόσο θ’ αγαπηθεί από το κοινό και τα γούστα του. Δύσκολο να υλοποιηθεί, μα όχι ακατόρθωτο! Αναμφίβολα η αποτυχία είναι θέμα του συγγραφέα στο κάτω κάτω, ο οποίος φέρει κατ’ αποκλειστικότητα όλη την ευθύνη!
Η βιβλιοφαγία είναι/μπορεί να γίνει κατάχρηση;
Ι.Μ.: Τέτοιο βαθμό εθισμού με τα βιβλία δεν έχω γνωρίσει ακόμα! Δεν το έχω δει ούτε στον εαυτό μου, ούτε στους γύρω μου. Το αντίθετο μάλιστα! Υπάρχουν άτομα που δεν μπορώ να τους πείσω με τίποτα ότι ένα βιβλίο μπορεί να είναι διασκεδαστικότερο από μια ταινία και να τους αφήσει ευχάριστες αναμνήσεις. Αφήσετε δε που θεωρούν ότι το «έντυπο» έχει «πεθάνει» και που λιώνουν πάνω από έναν υπολογιστή για να κάνουν τα πάντα εκτός από το να κοιμούνται.
Ποιον τίτλο βάζετε στο βιβλίο της ζωής σας;
Ι.Μ.: «Ρίσκαρε και όπου σε βγάλει». Αν δεν το έχεις προσπαθήσει, τότε έχεις ήδη αποτύχει! Δεν έχει νόημα μα φοβάσαι για το αποτέλεσμα μιας πράξης πριν την κάνεις. Είναι καλύτερα δηλαδή να ζεις με την αμφιβολία του «τι θα γινόταν αν…» παρά με το να ξέρεις ότι το τόλμησες και πήρες ένα αποτέλεσμα; Δεν έχει σημασία αν δεν ήταν εκείνο που ήθελες. Ήταν η πικρή αλήθεια και όχι ένα ψεύτικο παραμύθι. Και σίγουρα έμαθες κάτι!
Ευχαριστώ που με τιμήσατε με την πρόσκληση και με τη φιλοξενία της συνέντευξής μου στο koukidaki. Να είστε καλά!
 |
| Από το εξώφυλλο του μυθιστορήματος του Ιωάννη Μήτσιου "Το κοριτσάκι με τα γυάλινα μάτια" και φωτογραφία πορτραίτο του ίδιου από το προσωπικό του αρχείο. |
Ήταν το ερωτηματολόγιο Ριντ Φερστ για τα νέα βιβλία.
Ή αλλιώς, όχι μόνο το ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Διανέμεται αποκλειστικά από το koukidaki.
Αν σας άρεσε, δείτε περισσότερες απαντήσεις επιλέγοντας την ετικέτα Ριντ Φερστ.
Αν είστε συγγραφέας και θέλετε να απαντήσετε στο ερωτηματολόγιο ακολουθείστε τον σύνδεσμο.
Για το βιβλίο...
Μια σκοτεινή υπόθεση χωρίς προηγούμενο…
Μια φιλόδοξη μαθητευόμενη αστυνομικός…
Ένας δολοφόνος που θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη…
Όταν το πτώμα του ηγετικού στελέχους μιας πολυεθνικής ανακαλύπτεται φρικτά παραμορφωμένο στο ρετιρέ του ξενοδοχείου όπου διέμενε, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι είδους αρρωστημένο μυαλό θα έφτανε σε τέτοιο σημείο και με ποιον τρόπο!
Για την Υπαστυνόμο Αγνή Λασκαρίδη η διαλεύκανση του συγκεκριμένου εγκλήματος θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας της, η οποία μόλις έχει αρχίσει να ξεκινά. Δυστυχώς για εκείνη, το ίδιο και ο αντίπαλος τον οποίο έχει να αντιμετωπίσει…
Καθώς η δράση του παρανοϊκού μυαλού αφήνει μια σειρά από νεκρούς να ποζάρουν σαν αγάλματα σε μουσείο, στο ανελέητο ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύεται για τη σύλληψή του έρχεται να προστεθεί και η μυστηριώδης φιγούρα ενός μικρού κοριτσιού, άμεσα εμπλεκόμενου σε όσα διαδραματίζονται.
Κύριο χαρακτηριστικό του: τα μαύρα, γυάλινα μάτια!
Αποσπασματικά...
Έκανε ένα βήμα εμπρός και μετά ένα δεύτερο, πλησιάζοντας την περίεργη κηλίδα! Το ένστικτό της φώναζε απεγνωσμένα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο κακοφωτισμένος χώρος εξαιτίας της μηδαμινής ηλιοφάνειας και του χαλασμένου διακόπτη δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. Ίσως για τον λόγο αυτό, οφειλόμενη σε μια στιγμιαία εύνοια της τύχης, να ήρθε εκείνη η αστραπή, για να ξεπλύνει με τη λαμπρότητά της τις αμφιβολίες!
Το φλας κράτησε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, ακολουθούμενο από μια δυνατή βροντή. Αν και αμελητέο το χρονικό διάστημα, ήταν αρκετό για την Όλγα να διακρίνει ένα σκουρόχρωμο άλικο υγρό να λιμνάζει, ενώ τα κυκλικά κυματάκια που εμφανίζονταν ξαφνικά και αργόσβηναν, υποδήλωναν ότι κάτι έσταζε από πάνω! Και σίγουρα δεν ήταν εξαιτίας του βροχερού καιρού, επειδή η βροχή ποτέ δεν είναι κόκκινη!
Από πίσω της ακούστηκαν πνιχτά γέλια. Σαν βρυχηθμός. Χαρούμενες και συνάμα τόσο παράξενες φωνές ενός κοριτσιού που έπαιζε με την πάνινη κούκλα του. Το γέλιο εκείνο, όμως, ήταν απόκοσμο και πιο ανατριχιαστικό από κραυγές γατιών μέσα στη νύχτα – ένας ήχος που μοιάζει φοβερά με κλάμα μικρού παιδιού! Το κοριτσάκι είχε πυκνά, μαύρα μαλλιά, ριγμένα μπροστά απ’ το πρόσωπό του και καθόταν σκυφτό. Φορούσε ένα λιτό, ξεθωριασμένο, μαύρο φορεματάκι, του οποίου οι ίνες είχαν τριφτεί από τον καιρό. Εντούτοις, ήταν πεντακάθαρο! Όσο για τα χέρια του, ήταν μαύρα, λες και είχε βουτήξει σε καμένο μηχανέλαιο, το οποίο έσταζε αργά-αργά από τα μυτερά και γαμψά, αετίσια νύχια του!
Για τον Ιωάννη Μήτσιο...
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1983, όπου και μεγάλωσε. Το 2000 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές κι έκτοτε ζει μονίμως εκεί, χωρίς να έχει αποκοπεί τελείως από τον τόπο καταγωγής του, τον οποίο επισκέπτεται συχνά.
Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Φυσικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.), ενώ έχει αποκτήσει και το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης Ηλεκτρονικής και Ραδιοηλεκτρολογίας, έναν διατμηματικό τίτλο σπουδών σε συνεργασία του Τμήματος Φυσικής με το Τμήμα Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του ιδίου Πανεπιστημίου.
Με τη συγγραφή ιστοριών θρίλερ αποφάσισε να ασχοληθεί σχετικά πρόσφατα, προσπαθώντας να μεταφράσει και να μεταφέρει ατόφιο τον φόβο που μπορεί να προκαλέσει μια εικόνα που δεν θα ήθελε να δει κανείς αποτυπωμένη με λέξεις στο χαρτί. Το μυθιστόρημα του φανταστικού αποτελεί έναν καινούργιο και ανεξερεύνητο χώρο για εκείνον, με το παρόν βιβλίο να αποτελεί την πρώτη του συγγραφική δουλειά.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, όχι και την τελευταία του...
